สวัสดีคะ...เพื่อนๆพี่ๆชาวพันทิป นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดประการใดต้องอภัยด้วยนะคะ
ขอเริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะคะ...ก็ตามหัวข้อด้านบนเลยคะ เราทำงานอยู่ที่ห้างหนึ่ง ส่วนพี่ที่เราแอบชอบเขาทำงานเป็น LP ชื่อว่าพี่แบงค์ เป็นผู้ชายที่หล่อและนิสัยดีที่สุดในห้าง(ขวัญใจของห้างสามีแห่งชาติของห้าง) ตอนเจอกันครั้งแรกเรานั่งกินข้าวที่โรงอาหารพนักงาน พี่เขาก็ประกาศตัวเลยว่าไม่มีแฟน ตะโกนออกมาอย่างดังว่าโสดไปดูที่บ้านได้ คือตอนนั้นเราก็คิดว่าพี่คนนี้บ้ารึเปล่า แต่พอเจอกันนานๆเข้าเจอกันบ่อย เพราะพี่เขามักจะมาเดินตรวจดูสินค้า พี่เขาจะยิ้มตลอดแบบคนอารมณ์ดี มันก็ทำให้เราสนใจพี่เขาและคอยแอบมองตลอดเวลา เราจึงให้ไอ้โน๊ตเพื่อนเราที่สนิทกับพี่เขาช่วยสืบเรื่องของพี่เขาให้ และข้อมูลที่ได้คือ พี่เขาโสดจริง แต่ติดเกมส์มากกกก ก.ไก่ล้านตัว แบบโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยตอบแชทเฟส เราจึงแอดเพื่อนไปแล้วพี่เขาก็รับ เราจึงลองทักดูบ้างแต่นานๆพี่เขาตอบที และบอกว่าไม่ค่อยได้เล่นเฟส เราก็โอเค...แต่พอเจอกันพี่เขาก็จะยิ้มให้เราตลอด เราก็นึกว่าพี่เขาจำเราได้แน่ๆ(แต่มารู้ทีหลังคือพี่เขายิ้มให้กับทุกคน) พอถึงวันเกิดพี่เขาเราก็ไปโพสหน้าไทม์ไลน์เขา แต่เพื่อนเราอีกคนที่ชื่อแคทมันดันไปแหลกหญ้าให้งูตื่น คือโพสประมาณว่าเปิดตัวแล้วหรอ ทั้งๆที่เรากับพี่เขายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เราตกใจจึงลบโพสนั้นออกและไม่นานพี่เขาก็ลบเราออกจากเพื่อน หลังจากนั้นรอยยิ้มที่พี่เขาส่งมาทุกครั้งที่เจอก็หายไปด้วย เราไม่เคยได้รอยยิ้มนั้นจากพี่เขาอีกเลย แต่พี่เขาจะยิ้มให้กับทุกคนนะ...ยกเว้นเรา เราจึงให้ไอ้โน๊ตไปแกล้งขอเบอร์พี่เขา ตอนนั้นเราทั้งงงและเสียใจมาก ทำไมพี่เขาถึงลบเราออกจากเพื่อน เราจึงโทรไปหาพี่เขาแบบจี้เลย วันแรกที่ได้เบอร์มา 30 สาย แต่พี่เขาไม่รับ(มารู้จากโน๊ตถ้าคนเล่นRovแล้วมีสายเข้าก็จะตาย) เราก็เลยแอดไลน์ไปและส่งข้อความระบายความในใจทั้งหมด แต่พี่เขาไม่อ่าน(มารู้อีกทีคือเราเป็นเพื่อนกับพี่เขาแต่เขายังไม่ได้รับเราเป็นเพื่อน ก็เลยไม่เห็นข้อความที่เราส่งไป) เราคิดว่าคงหมดหวังและต้องตัดใจแล้วล่ะ เราจึงลองไปคุยกับผู้ชายคนอื่น แต่พอเราเจอพี่เขาก็ยังทำใจไม่ได้ตัดใจไม่ลง เพราะเราต้องเจอหน้ากันบ่อยมาก เราจึงขอลองดูอีกครั้งด้วยการให้ไอ้โน๊ต เอากาแฟกับเรดดี้ไปให้พี่เขา แต่ปรากฏว่าพี่เขาไม่กินจ๊ะ(โน๊ตมันบอก) เราจึงให้มันไปถามพี่เขาตรงๆ สรุปคือพี่เขาไม่ชอบเรา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราคือใคร และจำหน้าเราไม่ได้เลย สรุปที่ผ่านมาคือเรามโนไปเอง ที่เห็นยิ้มให้คือเขายิ้มให้กับทุกคนปกติอยู่แล้ว ตอนนั้นเราทั้งเศร้าและเสียใจมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้....เราเลยคิดว่าจะตัดใจแล้วล่ะ ผู้ชายที่มีโลกส่วนตัวสูงชีวิตมีแต่เกมส์ เราคงหมดหวังและโอกาสแล้ว
***แต่แล้ว....ฟ้าก็มอบโอกาสมาให้เราอีกครั้ง เพื่อนสนิทเราที่ชื่อหนามมันดันไปคบกับพี่เป็กซึ่งเป็นเพื่อนพี่แบงค์ โอกาสของเราก็มีอีกครั้ง...คราวนี้เราเลยตีเนียนเขาทางพี่เป็ก แต่ครั้งนี้เราจะไม่ให้มันพลาดแบบครั้งที่แล้วอีกแน่นอน
>>วันหยุดที่ผ่านมาเราพาหนามไปโรงพยาบาล และก็แวะมาหาพี่เป็กแฟนหนามที่ห้าง นั่งเล่นกันที่ศูนย์อาหารหนามก็เดินไปดูรองเท้า ส่วนเราทั้งง่วงและเพลียจึงนอนฟุบหน้าลงบนโต๊ะ พอตื่นมาอีกทีคือเราเห็นพี่เป็กกับพี่แบงค์ยืนตรงหน้าแล้ว คือทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่เอามือปิดปากด้วยความตกใจและเขิน ไม่กล้าพูดอะไรสักคำจนพี่เขาไป โอกาสแรกพลาดไป(พี่เป็กแน่จริงๆพาพี่แบงค์มาหาถึงที่) หลังจากนั้นรอยยิ้มที่หายไปก็กลับมาอีกครั้ง
>>ครั้งต่อมาเราก็กำลังจะเลิกงานเห็นพี่เขานั่งกินส้มตำ พี่เป็กดันเรียกเราแต่เราไม่ได้สนใจ แต่มันมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นว่า "กินส้มตำไหมจ๊ะ" ปกติพี่เขาไม่เคยทักเราเลย มันทั้งดีใจทั้งเขินและอายจึงตอบไปว่า "ไม่อ่ะ" และรีบเดินหนีไปด้วยความอาย เนี่ยโอกาสที่สองของเรา
>>ครั้งนี้เพิ่งสดๆร้อนๆเราซื้อเรดดี้ไปให้พี่เขา และได้มีโอกาสเจอกับพี่เขาแค่ 2 คน เราตกใจมากแทบจะเดินหนีเข้าห้องน้ำ แต่พี่เขาก็ดันมาเรียกเราไว้ก่อน "กลับบ้านแล้วหรอจ๊ะ" เราจึงมีโอกาสได้คุยกันถึงแม้จะไม่ได้คุยนานมาก แต่มันก็ทำให้มีความสุขมาก และวันเดียวกันพี่เขาเลิกงานก็ไปนั่งกินส้มตำแถวๆห้าง พี่เป็กก็ชวนหนามไปแต่เราดันเข้ารอบบ่ายจึงไม่ได้ไป แต่ตอนพักกินข้าวเราจึงแอบไปหาพี่เขากับหนามครึ่งชม. ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่มันก็ทำให้เรามีความสุขมาก ได้เห็นทั้งรอยยิ้มเสียงหัวเราะของพี่เขา เราโคตรจะมีความสุข ... ไม่คิดว่าจะได้โอกาสนี้อีกครั้ง เราไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง แต่สำหรับตอนนี้มันโอเคแล้วนะ แค่พี่เขาจำเราได้ ยิ้มให้เรา ทักเรา แค่นี้ก็ดีใจแล้ว เราไม่อยากทำมันพังแบบตอนแรก จึงคิดว่าค่อยๆเป็นค่อยไปดีกว่า
แอบชอบรุ่นพี่โลกส่วนตัวสูง(ชีวิตมีแต่เกมส์ROV)
ขอเริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะคะ...ก็ตามหัวข้อด้านบนเลยคะ เราทำงานอยู่ที่ห้างหนึ่ง ส่วนพี่ที่เราแอบชอบเขาทำงานเป็น LP ชื่อว่าพี่แบงค์ เป็นผู้ชายที่หล่อและนิสัยดีที่สุดในห้าง(ขวัญใจของห้างสามีแห่งชาติของห้าง) ตอนเจอกันครั้งแรกเรานั่งกินข้าวที่โรงอาหารพนักงาน พี่เขาก็ประกาศตัวเลยว่าไม่มีแฟน ตะโกนออกมาอย่างดังว่าโสดไปดูที่บ้านได้ คือตอนนั้นเราก็คิดว่าพี่คนนี้บ้ารึเปล่า แต่พอเจอกันนานๆเข้าเจอกันบ่อย เพราะพี่เขามักจะมาเดินตรวจดูสินค้า พี่เขาจะยิ้มตลอดแบบคนอารมณ์ดี มันก็ทำให้เราสนใจพี่เขาและคอยแอบมองตลอดเวลา เราจึงให้ไอ้โน๊ตเพื่อนเราที่สนิทกับพี่เขาช่วยสืบเรื่องของพี่เขาให้ และข้อมูลที่ได้คือ พี่เขาโสดจริง แต่ติดเกมส์มากกกก ก.ไก่ล้านตัว แบบโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยตอบแชทเฟส เราจึงแอดเพื่อนไปแล้วพี่เขาก็รับ เราจึงลองทักดูบ้างแต่นานๆพี่เขาตอบที และบอกว่าไม่ค่อยได้เล่นเฟส เราก็โอเค...แต่พอเจอกันพี่เขาก็จะยิ้มให้เราตลอด เราก็นึกว่าพี่เขาจำเราได้แน่ๆ(แต่มารู้ทีหลังคือพี่เขายิ้มให้กับทุกคน) พอถึงวันเกิดพี่เขาเราก็ไปโพสหน้าไทม์ไลน์เขา แต่เพื่อนเราอีกคนที่ชื่อแคทมันดันไปแหลกหญ้าให้งูตื่น คือโพสประมาณว่าเปิดตัวแล้วหรอ ทั้งๆที่เรากับพี่เขายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เราตกใจจึงลบโพสนั้นออกและไม่นานพี่เขาก็ลบเราออกจากเพื่อน หลังจากนั้นรอยยิ้มที่พี่เขาส่งมาทุกครั้งที่เจอก็หายไปด้วย เราไม่เคยได้รอยยิ้มนั้นจากพี่เขาอีกเลย แต่พี่เขาจะยิ้มให้กับทุกคนนะ...ยกเว้นเรา เราจึงให้ไอ้โน๊ตไปแกล้งขอเบอร์พี่เขา ตอนนั้นเราทั้งงงและเสียใจมาก ทำไมพี่เขาถึงลบเราออกจากเพื่อน เราจึงโทรไปหาพี่เขาแบบจี้เลย วันแรกที่ได้เบอร์มา 30 สาย แต่พี่เขาไม่รับ(มารู้จากโน๊ตถ้าคนเล่นRovแล้วมีสายเข้าก็จะตาย) เราก็เลยแอดไลน์ไปและส่งข้อความระบายความในใจทั้งหมด แต่พี่เขาไม่อ่าน(มารู้อีกทีคือเราเป็นเพื่อนกับพี่เขาแต่เขายังไม่ได้รับเราเป็นเพื่อน ก็เลยไม่เห็นข้อความที่เราส่งไป) เราคิดว่าคงหมดหวังและต้องตัดใจแล้วล่ะ เราจึงลองไปคุยกับผู้ชายคนอื่น แต่พอเราเจอพี่เขาก็ยังทำใจไม่ได้ตัดใจไม่ลง เพราะเราต้องเจอหน้ากันบ่อยมาก เราจึงขอลองดูอีกครั้งด้วยการให้ไอ้โน๊ต เอากาแฟกับเรดดี้ไปให้พี่เขา แต่ปรากฏว่าพี่เขาไม่กินจ๊ะ(โน๊ตมันบอก) เราจึงให้มันไปถามพี่เขาตรงๆ สรุปคือพี่เขาไม่ชอบเรา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราคือใคร และจำหน้าเราไม่ได้เลย สรุปที่ผ่านมาคือเรามโนไปเอง ที่เห็นยิ้มให้คือเขายิ้มให้กับทุกคนปกติอยู่แล้ว ตอนนั้นเราทั้งเศร้าและเสียใจมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้....เราเลยคิดว่าจะตัดใจแล้วล่ะ ผู้ชายที่มีโลกส่วนตัวสูงชีวิตมีแต่เกมส์ เราคงหมดหวังและโอกาสแล้ว
***แต่แล้ว....ฟ้าก็มอบโอกาสมาให้เราอีกครั้ง เพื่อนสนิทเราที่ชื่อหนามมันดันไปคบกับพี่เป็กซึ่งเป็นเพื่อนพี่แบงค์ โอกาสของเราก็มีอีกครั้ง...คราวนี้เราเลยตีเนียนเขาทางพี่เป็ก แต่ครั้งนี้เราจะไม่ให้มันพลาดแบบครั้งที่แล้วอีกแน่นอน
>>วันหยุดที่ผ่านมาเราพาหนามไปโรงพยาบาล และก็แวะมาหาพี่เป็กแฟนหนามที่ห้าง นั่งเล่นกันที่ศูนย์อาหารหนามก็เดินไปดูรองเท้า ส่วนเราทั้งง่วงและเพลียจึงนอนฟุบหน้าลงบนโต๊ะ พอตื่นมาอีกทีคือเราเห็นพี่เป็กกับพี่แบงค์ยืนตรงหน้าแล้ว คือทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่เอามือปิดปากด้วยความตกใจและเขิน ไม่กล้าพูดอะไรสักคำจนพี่เขาไป โอกาสแรกพลาดไป(พี่เป็กแน่จริงๆพาพี่แบงค์มาหาถึงที่) หลังจากนั้นรอยยิ้มที่หายไปก็กลับมาอีกครั้ง
>>ครั้งต่อมาเราก็กำลังจะเลิกงานเห็นพี่เขานั่งกินส้มตำ พี่เป็กดันเรียกเราแต่เราไม่ได้สนใจ แต่มันมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นว่า "กินส้มตำไหมจ๊ะ" ปกติพี่เขาไม่เคยทักเราเลย มันทั้งดีใจทั้งเขินและอายจึงตอบไปว่า "ไม่อ่ะ" และรีบเดินหนีไปด้วยความอาย เนี่ยโอกาสที่สองของเรา
>>ครั้งนี้เพิ่งสดๆร้อนๆเราซื้อเรดดี้ไปให้พี่เขา และได้มีโอกาสเจอกับพี่เขาแค่ 2 คน เราตกใจมากแทบจะเดินหนีเข้าห้องน้ำ แต่พี่เขาก็ดันมาเรียกเราไว้ก่อน "กลับบ้านแล้วหรอจ๊ะ" เราจึงมีโอกาสได้คุยกันถึงแม้จะไม่ได้คุยนานมาก แต่มันก็ทำให้มีความสุขมาก และวันเดียวกันพี่เขาเลิกงานก็ไปนั่งกินส้มตำแถวๆห้าง พี่เป็กก็ชวนหนามไปแต่เราดันเข้ารอบบ่ายจึงไม่ได้ไป แต่ตอนพักกินข้าวเราจึงแอบไปหาพี่เขากับหนามครึ่งชม. ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่มันก็ทำให้เรามีความสุขมาก ได้เห็นทั้งรอยยิ้มเสียงหัวเราะของพี่เขา เราโคตรจะมีความสุข ... ไม่คิดว่าจะได้โอกาสนี้อีกครั้ง เราไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง แต่สำหรับตอนนี้มันโอเคแล้วนะ แค่พี่เขาจำเราได้ ยิ้มให้เรา ทักเรา แค่นี้ก็ดีใจแล้ว เราไม่อยากทำมันพังแบบตอนแรก จึงคิดว่าค่อยๆเป็นค่อยไปดีกว่า