สารภาพเลยว่าครั้งแรกที่ขึ้นเครื่องบิน แล้วกับตันประกาศลดระดับความสูงของเครื่องบินจนสามารถมองเห็นพื้นข้างล่างได้....โอ้แม่เจ้า มันความแห้งแล้งเวิ้งว้างอันไกลโพ้น ยิ่งได้มาลองใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเล็กๆแห่งนี้ เวลาถ่ายรูปเพื่อนก็มักมาแซวว่า ไหนคน...นั่นถนนเหรอ ไหนรถ นั่นย่านศูนย์การค้าเหรอ..ยืนถ่ายรูปแบบไม่ต้องกลัวจะขวางทางคนเลย โล่งเชียว

เออ...เพิร์ทมันไม่มีอะไรอย่างที่พวกแกบอกนั่นแหละ

แล้ววันหนึ่ง เฟซบุ้คก็เหมือนจะรู้ว่าเราน้อยใจที่ไม่มีรูปสวยๆอัพลงเหมือนคนอื่นๆ สถานที่ท่องเที่ยวหนึ่งก็เด้งขึ้นมาในหน้าฟีด พร้อมกับโลเคชั่น ซึ่งมันไม่ใกล้ไม่ไกล และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของการมองเพิร์ทในมุมใหม่ เริ่มหาข้อมูล หาเรื่องลางาน หาแรงบันดาลใจในการเก็บเงินเที่ยว

ในเมืองมันอาจไม่ค่อยมีอะไร แต่นอกเมืองมันมีเว้ย

ปล. ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ