คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
ลืมเล่าไปว่า ก่อนจะไปทำงาน กทม แม่ห้ามไม่ให้ไป เพราะเราเอาพ่อไปด้วย ที่เอาไปคืออยากดูแลพ่อเพราะต่อเองไม่เคยอยุ่กับพ่อเลย แต่เราไม่อยากอยู่บ้าน เลยให้พ่อไปอยู่ด้วย หลังจากที่สั่งสมประสบการณ์ทำงานมา5ปี ก็กลับมาอยู่บ้านเปิดธุรกิจเป็นของตัวเอง มีลูกค้าประจำและบริษัทใหญ่ๆมาจ้างงาน ส่วนพี่สาวนะหรอ ไม่ต้องถามหาเพราะทุกวันนี้เราก็เลี้ยงลูกให้มัน คนที่โดนแม่สปอยสุดท้ายก็พึ่งไม่ได้ ตอนนี้เรามีทุกอย่าง ที่แม่หวังอยากให้พี่สาวมี แม่ก็ดีกับเรา แต่เราไม่ได้ดีใจหรอก "เงินซื้อได้ทุกอย่างแม้กระทั้งความรัก" มันเป็นทุกที่ ตราบใดที่เกิดมาเป็นคนเจอทุกชนชั้น ไม่มีเงินก็หมาตัวหนึ่งนี่เอง
แสดงความคิดเห็น
ลูกที่แม่ไม่รักใช่ว่าจะไม่ได้ดี
เราอยู่โรงเรียนประจำตั้งแต่อายุ9ขวบ จบ ม.3 พี่สาวได้อยู่กับครอบครัว
เราอยากเรียนต่อ แม่ไม่ให้เรียนต่อ แต่พี่สาวแม่ให้เรียน
โชคดีที่เราดันทุรังเรียน เพราะช่วงนั้นไม่ได้เสียค่าเทอมไรมาก
มีงบ เรียนฟรี15ปี และอาจารย์ช่วยให้ด้เรียน ปวส.
เรียนจบ ปวส.อยากต่อ ป.ตรี แม่ไม่ให้เรียนอีก แต่พี่สาวได้จบ ป.ตรี จบครูด้วยนะ
โชคดีของเราอีกแหละที่ได้ทูนเรียนต่อ ป.ตรี ในระหว่าเรียนก็ทำงานช่วยอาจารย์ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง
พอได้มีค่าอุปกรณ์การเรียน ค่ารถ ค่าอาหาร ค่าหอกะเค้า แทบไม่เคยขอทางบ้านใช้
เรียนจบมา ได้ทำงานเป็นครู พี่สาวตั้งท้อง แม่ให้ลาออกจากครูมาช่วยพี่ทำงานที่บ้าน เพราะนางทำคนเดียวไม่ไหว
อยู่ไปอยู่มาทนไม่ไหวเพราะเราไม่สนิทกัน แถมนางหนี้ท่วมหัวเป็นล้าน (ม่รู้ไปทำอะไรมา) เราเลยขอกลับบ้าน ตจว ไปอยู่กับพ่อ
อยู่บ้านได้1ปีชวนพ่อไปทำงานหาประสบการณ์ที่ กทม เราทำงานมหาลัยเป็นผู้ช่วยนักวิจัย 4 ปีจากนั้นลาออกมาทำงานบริษัทเครื่องสำอางเป็นฝ่ายออกแบบ1ปี อ่านต่อด้านล่าง