สวัสดีค่ะ (ด้วยเสียงดังกว่าระดับเดซิเบลปกติเล็กน้อย ยังรักษามาตราฐานเด็ก ADHD ไว้ได้อย่างไม่บกพร่อง)
น้องเฟิร์นเองนะคะ
หายไปนาน ตอนนี้หนูโตเป็นสาวแล้วนะค่ะ อีกไม่ถึงครึ่งปีก็จะ 18 ขวบ ไม่ใช่สิ 18 ปี เป็นสาวแล้ว ไม่ใช้ขวบแบบเด็กๆแล้วนี่นา ชีวิตหนูก็วุ่นวายอยู่เรื่อยๆ หนูเรียนจบ ม. 3 นานแล้วนะค่ะ หนูไม่อยากเอาดีทางด้านการเรียนแบบวิชาการๆแล้วค่ะ มันปวดหัว หนูเลยไม่เรียนซะงั้น คุณพ่อก็ใจดี ให้หนูออกมาหาอาชีพที่หนูอยากทำ
ระหว่างที่หนูรออาชีพที่เหมาะๆ งานหลักหนูก็คือ ป่วนไปทั้งบ้าน สนุกมากเลยนะค่ะ
แล้วก็ไปโรงเรียนที่ไม่ได้เรียน เดี๋ยวหนูจะเล่าให้ฟังทีหลังว่าโรงเรียนที่ไม่ได้เรียนนี่เป็นยังไง
ก่อนอื่นหนูจะอวดว่า คุณพ่อพาหนูทำอะไรบ้าง
อย่างแรกเลย คุณพ่อจับให้หนูท่องอาขยาน ชื่อคุณพ่อ คุณแม่ ท่องจำเบอร์โทรฯ อันนี้เยอะค่ะ ทั้งเบอร์บ้าน เบอร์มือถือคุณพ่อคุณแม่ คุณอา โอ้ย ตั้งหลายเบอร์ แต่สามารถค่ะ หนูอวดเลย เด็ก ADHD เนี้ย ถึงจะความจำระยะสั้นหนูจะขี้ลืม แต่ความจำระยะยาวหนูเริ่ดค่าาาา จะกี่เบอร์หนูก็เอาอยู่
คุณพ่อยังให้หนูหัดวาดแผนที่บ้านด้วยนะค่ะ อันนี้สนุกมาก หนูวาดไม่กี่ทีเป๊ะค่ะ บอกแล้ว เด็ก ADHD ความจำแบบเป็นภาพนี่ดีกว่าพวกเด็กปกติเยอะ จะบอกว่าสมองหนูถ่ายภาพได้ชัดว่ามือถือทุกรุ่นเลยนะคะ
แต่ที่หนูต้องยอมแพ้คือตอนคุณพ่อบังคับให้หนูเล่นขายของ คุณพ่อเอาแบงค์ตั้งหลายแบบ เหรียญเยอะแยะ เอามาเล่นขายของ ให้หนูจ่ายเงิน ทอนเงิน อ่ะค่ะ ยอมเลย ง่ายๆก็พอได้ ชักเยอะ หนูขอตัวช่วยดีกว่า สรุปว่า คุณพ่อให้หนูพกเครื่องคิดเลขเล็กๆติดตัวค่าาาา
ต่อไปก็สนุกนะ คุณพ่อพาหนูขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน รถไฟฟ้าบนดิน ขึ้นรถกะป้อในซอย ซื้อของใน 7-11 ซุปเปอร์ แบบมีใบเสร็จ ซื้อของข้างทางแบบไม่มีใบเสร็จ สนุกค่ะ
หนูถามคุณพ่อว่าไม่กลัวหนูจะหลงหรือ คุณพ่อบอกว่า ที่มือถือหนูมีโปรแกรมแผนที่ติดตามตัวอยู่ คุณพ่อจะรู้ตลอดเวลาว่าหนูอยู่ที่ไหน มีปัญหาอะไรหนูก็โทรฯมาหาคุณพ่อได้ คุณพ่อจะอยู่อีกขบวนนึงหรือสองขบวนตามหลังมา (*)
โดยเฉพาะรถไฟฟ้าบีทีเอส หนูมีอะไรจะอวด หลังจากคุณพ่อไปกลับเป็นเพื่อนหลายๆหน หนูก็บินเดี่ยวเลยค่ะ วันนั้นหนูต้องลงสถานีสนามเป้า แล้วเดินไปรพ.พญาไท 2 ไปเจอคุณพ่อที่อาคาร 2 ชั้น 5 หนูดูโฆษณาในรถเพลินค่ะ เลยไปลงโน้นอนุสาวรีย์ หนูเอาบัตรไปเสียบแล้วมันก็มีเสียงดังขึ้นมา มีพี่สาวคนนึงเดินมาหาหนูค่ะ หนูเลยต้องจ่ายตังค์เพิ่ม ดีนะ คุณพ่อหนูให้ตังค์ติดตัวหนูเอาไว้ เพราะรู้ว่าเดี๋ยวหนูอาจจะเลยได้ (คุณพ่อหนูเก่งจัง รู้ได้ไงว่าหนูจะต้องลงเลย) แล้วหนูก็ซื้อตั๋วกลับมาใหม่
หนต่อมาหนูก็ลงเลยค่ะ แต่คราวนี้หนูฉลาดขึ้นนะคะ หนูไม่เสียบบัตรค่ะ หนูแค่เดินอ้อมมาอีกทาง ฟรีค่ะ หนูกลับลงสถานีสนามเป้าได้ ...
ตอนนี้หนูไปไหนมาได้เองแล้วค่ะ ถ้ารถไฟฟ้าไปถึงหนูก็ไปได้ คุณพ่อบ่นว่า กว่าจะสอนให้คล่องได้ หมดค่ารถไฟฟ้าไปหลายบาท
แต่ที่หนูเคืองคือ พอหนูคล่องแล้ว คุณพ่อเอาบัตรพิเศษมาให้ ไม่รู้ไปแอบทำไว้ตอนไหน บัตรคนพิเศษ เอ๊ย คนพิการ ใครจะเรียกอย่างไรก็ช่าง หนูไม่แคร์ หนูใช้บัตรนี้ขึ้นรถไฟฟ้าฟรี ทั้งบนดิน ใต้ดิน ทุกสายเลย แค่เอาไปยื่นให้พี่ที่ห้องขายตั๋วแล้วส่งยิ้มหวานๆ บางทีพี่ก็ถามว่าหนูจะไปไหน บางทีพี่เขาก็ไม่ถาม เปิดประตูพิเศษให้หนูเลย รู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษก็ตอนนี้ล่ะ เริ่ด ... ชอบๆๆๆ
หนูอยากทำโน้นนี่นั่นไปเรื่อย ไอเดียบรรเจิดค่ะ หนูอยากเป็นแม่ครัว คุณพ่อก็สอนให้ทำได้ 4 - 5 เมนู แล้วหนูเป็น หนูก็เบื่อ คุณพ่อบอกว่าไม่เป็นไร ทำได้ 5 เมนู กับหุงข้าวเป็น หนูก็ไม่อดตายแล้ว 555
หนูอยากลองร้อยลูกปัดสวยๆไปขาย คุณพ่อก็หาชุดร้อยลูกปัดมาหัดให้ หัดไปหัดมา หนูก็เบื่ออีก ร้อยได้ สองเส้น มันไม่สนุกอ่ะค่ะ
แล้วหนูอยากเปิดร้านขายต้นไม้ คุณพ่อบอกว่า งั้นหัดปลูกต้นไม้ก่อนดีไหม หนูลงไปขุดดิน พรวนดิน ปลูกหัวหอม สะระเหน่ ตะไคร้ เดินจตุจักรซื้อต้นไม้กับคุณพ่อได้หนเดียว หนูว่าอาชีพนี้มันไม่เหมาะกับหนูเลยค่ะ หนูไม่ชอบดินสกปรก ยี้ หยะแหยง เดินสวนจตุจักรก็ร้อน เลิกๆ ไม่โดนๆอย่างแรงค่ะ
หนูรู้แล้วๆ หนูอยากเป็นหมอนวดแผนโบราณ ทำงานในห้องแอร์ ไม่ร้อน แค่บีบๆกดๆ หนูดูจากป้ายหน้าร้านนวดปากซอบได้ตั้งชั่วโมงล่ะ 200 บาทแน่ะ หนูงองแงกับคุณพ่ออยู่พักนึง คุณพ่อคงรำคาญเลยหาที่เรียนให้หนูแถวๆสถานีรถไฟใต้ดินลาดพร้าว ก็สบายหนูล่ะ หนูเดินทางไปเองได้ ไม่ง้อใคร
นี่ค่าาา เอามาอวด หนูสอบผ่านด้วยน้าาาา
คุณพ่อจ้างให้หนูนวด ชม.ล่ะ 150 กดราคาหน่อย แต่ก็โอนะ ไปนวดป้าข้างบ้าน 15 นาที ได้แป๊บซี่มาขวดนึงกับมันฝรั่ง 1 ถุง นวดไปนวดมา หนูก็ว่ายังไม่โดนอีก มันน่าเบื่ออะค่ะ เรื่องจำท่าน่ะ ไม่เท่าไร หนูมีระบบความจำแบบรูปภาพ (ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร แต่คุณหมอว่าอย่างนั่น หนูจำมาตอนที่คุณหมอคุยกับคุณพ่อ) หนูจำได้หมดทุกท่าเลยนะคะ แต่หนูกะน้ำหนักกดน้ำหนักบีบไม่ค่อยได้นี่ซิ นวดคุณพ่อทีไรคุณพ่อร้องโอยๆประจำเลย
โปรเจคล่าสุดของหนูตอนนี้ หนูจะเป็นพาติชิเอ้ พาติชิเอ้ คือคนทำขนมอบค่ะ หนูเห็นแม่มดน้อยโดเรมีทำขนมอบในการ์ตูน มันสนุกมากเลย
คราวนี้คุณพ่อคงเข็ดจากสารพัดโปรเจคหนู โดยเฉพาะโปรเจคนวดแผนโบราณที่คุณพ่อบ่นว่าหมดค่าเรียนไปหลายพัน คุณพ่อเลยอยากให้หนูแน่ใจว่าจะเอาจริง คุณพ่อให้หนูไปถามสูตรจากน้องชายของคุณพ่อที่ชื่ออากู๋เอาเอง แล้วให้หนูไปซื้อแป้งซื้ออะไรเอง ทำเองไรเอง เสร็จแล้วล้างของเก็บเข้าที่เอง คุณพ่อท้าหนูว่า ถ้าทำได้ 10 ครั้ง จะยอมเสียเงินส่งไปเรียนทำขนมปัง
นี่ค่ะ ผลงานหนที่ 4 ของหนู ช่วยลุ้นให้หนูทำให้ครบ 10 ครั้งนะคะๆ คุณพ่อจะได้พาหนูไปเรียนเสียที
นี่ค่ะ กินกับหมูหยอง แข็งๆไปหน่อย ก็พอไหวอยู่ๆ ยังดีนะคะ ตอนทำหนที่แล้ว หนูใส่เกลือกับน้ำตาลสลับกัน กินไม่ได้เลยค่ะ เค็มปี๋เลย คุณพ่อเอาไปสับๆโรยต้นไม้ทำเป็นปุ๋ย แหม ก็สาวสมาธิสั้นนี่ค่ะ จะมาเอาอะไรกับหนูมากมาย
นี่ๆคุณพ่อหนูเอาไปทานเป็นมื้อเที่ยงที่ทำงานด้วยนะ แอบได้ยินคุณพ่อบ่นว่าเสียดายของ
อ้อ คุณพ่อให้หนูไปรร.ด้วยนะ คุณพ่อให้หนูไปรร.บุคคลพิเศษ(ที่พิเศษกว่าหนูเยอะ) แต่หนูไม่ได้ไปเรียนน่ะ คุณพ่อให้หนูไปเป็นคนใช้ค่ะ เป็นลูกมือป้าเล็ก ป้าเล็กเป็นแม่ครัวค่ะ จู้จี้มาก แต่หนูก็ต้องทน หนูกลับมาบ่นทุกวัน คุณพ่อก็บอกว่า ดีแล้ว ให้หนูฝึกความอดทน ป้าเล็กให้หนู ล้างจาน ล้างผัก ตักข้าวแจก กวาดห้อง เช็ดโต๊ะ อะไรทำนองนี้ค่ะ
หนูได้เป็นลูกมือคุณครูไก่ด้วย ครูไก่ใจดี เป็นครูเฉพาะทางด้านสอนเด็กพิเศษ ครูไก่ไม่ค่อยให้ทำอะไรเท่าไร เก็บขยะไปทิ้งบ้าง กวาดห้องพักครูบ้าง บางทีก็ให้หนูไปเฝ้าร้านกาแฟของโรงเรียน ถ้าหนูว่างหนูชอบไปห้อนเล่นห้องสมุดค่ะ ติดแอร์ เย็นดี
คุณพ่อบอกว่า รร.นี้เขารับแค่เด็กอายุ 18 แสดงว่าปีหน้าคุณพ่อต้องเตรียมหาที่ใหม่ให้หนูไปก่อความรำคาญให้แล้วล่ะ
ลุงป้าน้าอาพี่ๆ มีที่ไหนจะให้หนูไปป่วนไหมคะ หนูทำได้ทุกอย่างเลยนะ ป้าเล็กกับครูไก่สอนมาดีค่ะ
ช่วงนี้คุณพ่อย้ายบ้านให้หนูใหม่แล้วนะคะ ย้ายจากบ้านเช่าที่บล๊อกแก๊งค์ มาอยู่ที่บ้านของเราเอง
http://adhd.nongferndaddy.com/adhd/ ของเก่าๆยังย้ายมาไม่หมด ก็ทะยอยๆขนมานะคะ พี่ๆลุงป้าน้าอาแวะไปเยี่ยมกันได้นะคะ
วันนี้แวะมาทักทายกันแค่นี้ก่อนนะ อุ้ย ลืมบอกไป พี่ๆลุงป้าน้าอาชาวชานเรือนอาจจะไม่รู้จักหนู หนูขอโทษด้วยนะคะ ต้องเป็นชาวชานเรือนรุ่นดึกๆหน่อยถึงจะจำหนูได้ รุ่นหัวค่ำๆอาจจะไม่รู้จักหนู เพราะหนูไม่ได้มาป่วนที่นี่นานแล้ว
บ๊ายบายค่าาาาาาาา
... หนูเฟิร์นเองจ้าาาาา
(*) คุณพ่อพูดเสมอๆว่า ที่คุณพ่อเข้มงวด ฝึกหัดหนูอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อว่าจะต้องมีวันหนึ่ง ที่คุณพ่อไม่อาจจะอยู่ในรถไฟฟ้าขบวนหลังหนูได้อีกต่อไป หนูต้องเดินทางให้ได้ด้วยตัวเอง หนูไม่อยากให้ต้องมีวันนั้นเลย แต่คุณพ่อบอกหนูเสมอว่า ทุกคนต้องตาย พ่อบอกว่าถ้าขออะไรจากคนบนฟ้าได้อย่างหนึ่ง พ่อจะขอตายทีหลังหนู ...
พ่อยังบอกหนูอีกว่า...
หนูไม่ใช่เด็กพิเศษ หนูเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆที่ถูกเลือกโดยโรคที่พิเศษ
... และพ่อก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆที่คนบนฟ้าเลือกมาให้เป็นพ่อของหนู
หนูรักพ่อค่ะ
สวัสดีค่ะ พี่สาวพี่ชายลุงป้าน้าอาชาวชานเรือน .... (update เรื่องราวของน้องเฟิร์น)
น้องเฟิร์นเองนะคะ
หายไปนาน ตอนนี้หนูโตเป็นสาวแล้วนะค่ะ อีกไม่ถึงครึ่งปีก็จะ 18 ขวบ ไม่ใช่สิ 18 ปี เป็นสาวแล้ว ไม่ใช้ขวบแบบเด็กๆแล้วนี่นา ชีวิตหนูก็วุ่นวายอยู่เรื่อยๆ หนูเรียนจบ ม. 3 นานแล้วนะค่ะ หนูไม่อยากเอาดีทางด้านการเรียนแบบวิชาการๆแล้วค่ะ มันปวดหัว หนูเลยไม่เรียนซะงั้น คุณพ่อก็ใจดี ให้หนูออกมาหาอาชีพที่หนูอยากทำ
ระหว่างที่หนูรออาชีพที่เหมาะๆ งานหลักหนูก็คือ ป่วนไปทั้งบ้าน สนุกมากเลยนะค่ะ
ก่อนอื่นหนูจะอวดว่า คุณพ่อพาหนูทำอะไรบ้าง
อย่างแรกเลย คุณพ่อจับให้หนูท่องอาขยาน ชื่อคุณพ่อ คุณแม่ ท่องจำเบอร์โทรฯ อันนี้เยอะค่ะ ทั้งเบอร์บ้าน เบอร์มือถือคุณพ่อคุณแม่ คุณอา โอ้ย ตั้งหลายเบอร์ แต่สามารถค่ะ หนูอวดเลย เด็ก ADHD เนี้ย ถึงจะความจำระยะสั้นหนูจะขี้ลืม แต่ความจำระยะยาวหนูเริ่ดค่าาาา จะกี่เบอร์หนูก็เอาอยู่
คุณพ่อยังให้หนูหัดวาดแผนที่บ้านด้วยนะค่ะ อันนี้สนุกมาก หนูวาดไม่กี่ทีเป๊ะค่ะ บอกแล้ว เด็ก ADHD ความจำแบบเป็นภาพนี่ดีกว่าพวกเด็กปกติเยอะ จะบอกว่าสมองหนูถ่ายภาพได้ชัดว่ามือถือทุกรุ่นเลยนะคะ
แต่ที่หนูต้องยอมแพ้คือตอนคุณพ่อบังคับให้หนูเล่นขายของ คุณพ่อเอาแบงค์ตั้งหลายแบบ เหรียญเยอะแยะ เอามาเล่นขายของ ให้หนูจ่ายเงิน ทอนเงิน อ่ะค่ะ ยอมเลย ง่ายๆก็พอได้ ชักเยอะ หนูขอตัวช่วยดีกว่า สรุปว่า คุณพ่อให้หนูพกเครื่องคิดเลขเล็กๆติดตัวค่าาาา
ต่อไปก็สนุกนะ คุณพ่อพาหนูขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน รถไฟฟ้าบนดิน ขึ้นรถกะป้อในซอย ซื้อของใน 7-11 ซุปเปอร์ แบบมีใบเสร็จ ซื้อของข้างทางแบบไม่มีใบเสร็จ สนุกค่ะ
หนูถามคุณพ่อว่าไม่กลัวหนูจะหลงหรือ คุณพ่อบอกว่า ที่มือถือหนูมีโปรแกรมแผนที่ติดตามตัวอยู่ คุณพ่อจะรู้ตลอดเวลาว่าหนูอยู่ที่ไหน มีปัญหาอะไรหนูก็โทรฯมาหาคุณพ่อได้ คุณพ่อจะอยู่อีกขบวนนึงหรือสองขบวนตามหลังมา (*)
โดยเฉพาะรถไฟฟ้าบีทีเอส หนูมีอะไรจะอวด หลังจากคุณพ่อไปกลับเป็นเพื่อนหลายๆหน หนูก็บินเดี่ยวเลยค่ะ วันนั้นหนูต้องลงสถานีสนามเป้า แล้วเดินไปรพ.พญาไท 2 ไปเจอคุณพ่อที่อาคาร 2 ชั้น 5 หนูดูโฆษณาในรถเพลินค่ะ เลยไปลงโน้นอนุสาวรีย์ หนูเอาบัตรไปเสียบแล้วมันก็มีเสียงดังขึ้นมา มีพี่สาวคนนึงเดินมาหาหนูค่ะ หนูเลยต้องจ่ายตังค์เพิ่ม ดีนะ คุณพ่อหนูให้ตังค์ติดตัวหนูเอาไว้ เพราะรู้ว่าเดี๋ยวหนูอาจจะเลยได้ (คุณพ่อหนูเก่งจัง รู้ได้ไงว่าหนูจะต้องลงเลย) แล้วหนูก็ซื้อตั๋วกลับมาใหม่
หนต่อมาหนูก็ลงเลยค่ะ แต่คราวนี้หนูฉลาดขึ้นนะคะ หนูไม่เสียบบัตรค่ะ หนูแค่เดินอ้อมมาอีกทาง ฟรีค่ะ หนูกลับลงสถานีสนามเป้าได้ ...
ตอนนี้หนูไปไหนมาได้เองแล้วค่ะ ถ้ารถไฟฟ้าไปถึงหนูก็ไปได้ คุณพ่อบ่นว่า กว่าจะสอนให้คล่องได้ หมดค่ารถไฟฟ้าไปหลายบาท
แต่ที่หนูเคืองคือ พอหนูคล่องแล้ว คุณพ่อเอาบัตรพิเศษมาให้ ไม่รู้ไปแอบทำไว้ตอนไหน บัตรคนพิเศษ เอ๊ย คนพิการ ใครจะเรียกอย่างไรก็ช่าง หนูไม่แคร์ หนูใช้บัตรนี้ขึ้นรถไฟฟ้าฟรี ทั้งบนดิน ใต้ดิน ทุกสายเลย แค่เอาไปยื่นให้พี่ที่ห้องขายตั๋วแล้วส่งยิ้มหวานๆ บางทีพี่ก็ถามว่าหนูจะไปไหน บางทีพี่เขาก็ไม่ถาม เปิดประตูพิเศษให้หนูเลย รู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษก็ตอนนี้ล่ะ เริ่ด ... ชอบๆๆๆ
หนูอยากทำโน้นนี่นั่นไปเรื่อย ไอเดียบรรเจิดค่ะ หนูอยากเป็นแม่ครัว คุณพ่อก็สอนให้ทำได้ 4 - 5 เมนู แล้วหนูเป็น หนูก็เบื่อ คุณพ่อบอกว่าไม่เป็นไร ทำได้ 5 เมนู กับหุงข้าวเป็น หนูก็ไม่อดตายแล้ว 555
หนูอยากลองร้อยลูกปัดสวยๆไปขาย คุณพ่อก็หาชุดร้อยลูกปัดมาหัดให้ หัดไปหัดมา หนูก็เบื่ออีก ร้อยได้ สองเส้น มันไม่สนุกอ่ะค่ะ
แล้วหนูอยากเปิดร้านขายต้นไม้ คุณพ่อบอกว่า งั้นหัดปลูกต้นไม้ก่อนดีไหม หนูลงไปขุดดิน พรวนดิน ปลูกหัวหอม สะระเหน่ ตะไคร้ เดินจตุจักรซื้อต้นไม้กับคุณพ่อได้หนเดียว หนูว่าอาชีพนี้มันไม่เหมาะกับหนูเลยค่ะ หนูไม่ชอบดินสกปรก ยี้ หยะแหยง เดินสวนจตุจักรก็ร้อน เลิกๆ ไม่โดนๆอย่างแรงค่ะ
หนูรู้แล้วๆ หนูอยากเป็นหมอนวดแผนโบราณ ทำงานในห้องแอร์ ไม่ร้อน แค่บีบๆกดๆ หนูดูจากป้ายหน้าร้านนวดปากซอบได้ตั้งชั่วโมงล่ะ 200 บาทแน่ะ หนูงองแงกับคุณพ่ออยู่พักนึง คุณพ่อคงรำคาญเลยหาที่เรียนให้หนูแถวๆสถานีรถไฟใต้ดินลาดพร้าว ก็สบายหนูล่ะ หนูเดินทางไปเองได้ ไม่ง้อใคร
นี่ค่าาา เอามาอวด หนูสอบผ่านด้วยน้าาาา
คุณพ่อจ้างให้หนูนวด ชม.ล่ะ 150 กดราคาหน่อย แต่ก็โอนะ ไปนวดป้าข้างบ้าน 15 นาที ได้แป๊บซี่มาขวดนึงกับมันฝรั่ง 1 ถุง นวดไปนวดมา หนูก็ว่ายังไม่โดนอีก มันน่าเบื่ออะค่ะ เรื่องจำท่าน่ะ ไม่เท่าไร หนูมีระบบความจำแบบรูปภาพ (ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร แต่คุณหมอว่าอย่างนั่น หนูจำมาตอนที่คุณหมอคุยกับคุณพ่อ) หนูจำได้หมดทุกท่าเลยนะคะ แต่หนูกะน้ำหนักกดน้ำหนักบีบไม่ค่อยได้นี่ซิ นวดคุณพ่อทีไรคุณพ่อร้องโอยๆประจำเลย
โปรเจคล่าสุดของหนูตอนนี้ หนูจะเป็นพาติชิเอ้ พาติชิเอ้ คือคนทำขนมอบค่ะ หนูเห็นแม่มดน้อยโดเรมีทำขนมอบในการ์ตูน มันสนุกมากเลย
คราวนี้คุณพ่อคงเข็ดจากสารพัดโปรเจคหนู โดยเฉพาะโปรเจคนวดแผนโบราณที่คุณพ่อบ่นว่าหมดค่าเรียนไปหลายพัน คุณพ่อเลยอยากให้หนูแน่ใจว่าจะเอาจริง คุณพ่อให้หนูไปถามสูตรจากน้องชายของคุณพ่อที่ชื่ออากู๋เอาเอง แล้วให้หนูไปซื้อแป้งซื้ออะไรเอง ทำเองไรเอง เสร็จแล้วล้างของเก็บเข้าที่เอง คุณพ่อท้าหนูว่า ถ้าทำได้ 10 ครั้ง จะยอมเสียเงินส่งไปเรียนทำขนมปัง
นี่ค่ะ ผลงานหนที่ 4 ของหนู ช่วยลุ้นให้หนูทำให้ครบ 10 ครั้งนะคะๆ คุณพ่อจะได้พาหนูไปเรียนเสียที
นี่ค่ะ กินกับหมูหยอง แข็งๆไปหน่อย ก็พอไหวอยู่ๆ ยังดีนะคะ ตอนทำหนที่แล้ว หนูใส่เกลือกับน้ำตาลสลับกัน กินไม่ได้เลยค่ะ เค็มปี๋เลย คุณพ่อเอาไปสับๆโรยต้นไม้ทำเป็นปุ๋ย แหม ก็สาวสมาธิสั้นนี่ค่ะ จะมาเอาอะไรกับหนูมากมาย
นี่ๆคุณพ่อหนูเอาไปทานเป็นมื้อเที่ยงที่ทำงานด้วยนะ แอบได้ยินคุณพ่อบ่นว่าเสียดายของ
อ้อ คุณพ่อให้หนูไปรร.ด้วยนะ คุณพ่อให้หนูไปรร.บุคคลพิเศษ(ที่พิเศษกว่าหนูเยอะ) แต่หนูไม่ได้ไปเรียนน่ะ คุณพ่อให้หนูไปเป็นคนใช้ค่ะ เป็นลูกมือป้าเล็ก ป้าเล็กเป็นแม่ครัวค่ะ จู้จี้มาก แต่หนูก็ต้องทน หนูกลับมาบ่นทุกวัน คุณพ่อก็บอกว่า ดีแล้ว ให้หนูฝึกความอดทน ป้าเล็กให้หนู ล้างจาน ล้างผัก ตักข้าวแจก กวาดห้อง เช็ดโต๊ะ อะไรทำนองนี้ค่ะ
หนูได้เป็นลูกมือคุณครูไก่ด้วย ครูไก่ใจดี เป็นครูเฉพาะทางด้านสอนเด็กพิเศษ ครูไก่ไม่ค่อยให้ทำอะไรเท่าไร เก็บขยะไปทิ้งบ้าง กวาดห้องพักครูบ้าง บางทีก็ให้หนูไปเฝ้าร้านกาแฟของโรงเรียน ถ้าหนูว่างหนูชอบไปห้อนเล่นห้องสมุดค่ะ ติดแอร์ เย็นดี
คุณพ่อบอกว่า รร.นี้เขารับแค่เด็กอายุ 18 แสดงว่าปีหน้าคุณพ่อต้องเตรียมหาที่ใหม่ให้หนูไปก่อความรำคาญให้แล้วล่ะ
ช่วงนี้คุณพ่อย้ายบ้านให้หนูใหม่แล้วนะคะ ย้ายจากบ้านเช่าที่บล๊อกแก๊งค์ มาอยู่ที่บ้านของเราเอง http://adhd.nongferndaddy.com/adhd/ ของเก่าๆยังย้ายมาไม่หมด ก็ทะยอยๆขนมานะคะ พี่ๆลุงป้าน้าอาแวะไปเยี่ยมกันได้นะคะ
วันนี้แวะมาทักทายกันแค่นี้ก่อนนะ อุ้ย ลืมบอกไป พี่ๆลุงป้าน้าอาชาวชานเรือนอาจจะไม่รู้จักหนู หนูขอโทษด้วยนะคะ ต้องเป็นชาวชานเรือนรุ่นดึกๆหน่อยถึงจะจำหนูได้ รุ่นหัวค่ำๆอาจจะไม่รู้จักหนู เพราะหนูไม่ได้มาป่วนที่นี่นานแล้ว
บ๊ายบายค่าาาาาาาา
... หนูเฟิร์นเองจ้าาาาา
(*) คุณพ่อพูดเสมอๆว่า ที่คุณพ่อเข้มงวด ฝึกหัดหนูอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อว่าจะต้องมีวันหนึ่ง ที่คุณพ่อไม่อาจจะอยู่ในรถไฟฟ้าขบวนหลังหนูได้อีกต่อไป หนูต้องเดินทางให้ได้ด้วยตัวเอง หนูไม่อยากให้ต้องมีวันนั้นเลย แต่คุณพ่อบอกหนูเสมอว่า ทุกคนต้องตาย พ่อบอกว่าถ้าขออะไรจากคนบนฟ้าได้อย่างหนึ่ง พ่อจะขอตายทีหลังหนู ...
พ่อยังบอกหนูอีกว่า...
หนูไม่ใช่เด็กพิเศษ หนูเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆที่ถูกเลือกโดยโรคที่พิเศษ
... และพ่อก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆที่คนบนฟ้าเลือกมาให้เป็นพ่อของหนู
หนูรักพ่อค่ะ