เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ผมกับครอบครัวไปทำธุระแล้วแวะกินร้านข้าวต้มแถวสามเสนร้านนึง หน้าร้านรถจอดเต็มไปหมด ผมเลยจอดเลยมาหน่อยแถวๆปั้มน้ำมัน ทีนี้จังหวะที่ผมกำลังลงจากรถ มีมอไซด์มาจอดหลังผม เป็นวัยรุ่นแนวแว๊นๆหน่อยลงมาทะเลาะกัน พ่อกับแม่ผมเดินเลี่ยงหลบไปแล้ว ผมเห็นแล้วแหละว่าเขาด่ากันและผช.ดูโมโหมากๆๆๆ พอเดินเลยไปหน่อยผมเลยหันกลับมาดู เห็นผช.เตะผญ.ไป1ที แล้วเหมือนจะทำร้ายต่อ
ผมเลยเดินกลับเข้าไปห่างสัก3เมตรแล้วบอกว่า ใจเย็นๆนะพี่ พร้อมกับยกมือบอกให้เขาใจเย็นลง ผช.หันมาด่าผม "อย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย จะเอาใช่ไหม" แล้วชี้หน้าผม
(พ่อผม ตะโกนไล่หลังมาว่า อย่าไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน ออกมาาาาาา)
(แม่ผม บอกให้ออกมาๆๆ เดินมาๆ)
จังหวะนั้นผมก็ลังเลว่าจะยังไงดี คือ ในใจมันรู้เลยแหละว่า ถ้าขืนอยู่ตรงนั้น ผมได้ต่อยกับมันแน่ๆ ละประเด็นคือ ถ้าผมต่อยกับมัน แล้วมันจะคุ้มกันไหม??
ผมค่อยๆเดินถอยออกมา แต่ก็ยังหันไปดูอยู่เรื่อยๆ มองไปเห็นเด็กปั๊ม ผช.2คนก็นั่งมองเหตุการณ์อยู่ ผมเลยตะโกนเรียกว่า "พี่" แล้วพยักหน้า ให้เค้ามาช่วยกันห้าม เด็กปั๊มหันมามองผม แต่ไม่ได้สนใจจะเดินมาช่วยคุมเชิงหรืออะไร
เป็นจังหวะที่หัวผมประมวลผลหลายๆพร้อมกับเดินห่างออกมาว่า จะเอายังไงดีวะ ผญ.โดนซ้อมแต่ผมไม่ช่วยนะเหรอ ทำไมผมใจหมาแบบนั้น แต่ถ้าผมช่วยผมจะเจ็บตัวขนาดไหน มันมีอาวุธไหมไม่รู้ ผมจะสู้มันได้ไหม แต่ถ้าไม่ช่วย ผญ.จะโดนซ้อมจนตายไหม คือคิดไปหมด แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ช่วย
ผมหันกลับไปมอง เห็นไม่ชัดแล้วเพราะมันมืดและไกลออกมาระยะนึง แต่คิดว่า ผญ.โดนซ้อมจนลงไปนอนกับพื้นแล้ว พร้อมกับส่งเสียงร้อง ผมหันไปดูว่าเด็กปั๊มจะออกมาช่วยไหม แต่ก็ไม่มีใครวิ่งออกจากปั๊มมาเลย
ผมกินข้าวแบบไม่สบายใจ กินเสร็จออกมาก็ลุ้นว่าถ้าตำรวจมา หรือ รถพยายบาลมา แสดงว่าผญ.อาจจะตายหรือสาหัสก็ได้ แต่ยังดีไม่เห็นใครแล้ว ไม่รู้ว่าเหตุการ์จบยังไง ผญ.จะเป็นอะไรมากไหม แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกได้เลยคือ การเห็นผญ.โดนทำร้ายต่อหน้ามันไม่ง่ายเลยที่จะคิดเข้าไปช่วย เพราะดีไม่ดีอาจจะเป็นเราที่บาดเจ็บหรือตายได้ มันต้องใช้ใจมากๆๆๆๆๆๆ แต่ใจอย่างเดียวก็อาจจะไม่พอ
การเห็นผู้หญิงโดนทำร้ายร่างกายในคลิป กับ การเห็นต่อหน้า มันไม่ง่ายเลยนะที่จะเข้าไปช่วย
ผมเลยเดินกลับเข้าไปห่างสัก3เมตรแล้วบอกว่า ใจเย็นๆนะพี่ พร้อมกับยกมือบอกให้เขาใจเย็นลง ผช.หันมาด่าผม "อย่ามายุ่งเรื่องของผัวเมีย จะเอาใช่ไหม" แล้วชี้หน้าผม
(พ่อผม ตะโกนไล่หลังมาว่า อย่าไปยุ่งเรื่องชาวบ้าน ออกมาาาาาา)
(แม่ผม บอกให้ออกมาๆๆ เดินมาๆ)
จังหวะนั้นผมก็ลังเลว่าจะยังไงดี คือ ในใจมันรู้เลยแหละว่า ถ้าขืนอยู่ตรงนั้น ผมได้ต่อยกับมันแน่ๆ ละประเด็นคือ ถ้าผมต่อยกับมัน แล้วมันจะคุ้มกันไหม??
ผมค่อยๆเดินถอยออกมา แต่ก็ยังหันไปดูอยู่เรื่อยๆ มองไปเห็นเด็กปั๊ม ผช.2คนก็นั่งมองเหตุการณ์อยู่ ผมเลยตะโกนเรียกว่า "พี่" แล้วพยักหน้า ให้เค้ามาช่วยกันห้าม เด็กปั๊มหันมามองผม แต่ไม่ได้สนใจจะเดินมาช่วยคุมเชิงหรืออะไร
เป็นจังหวะที่หัวผมประมวลผลหลายๆพร้อมกับเดินห่างออกมาว่า จะเอายังไงดีวะ ผญ.โดนซ้อมแต่ผมไม่ช่วยนะเหรอ ทำไมผมใจหมาแบบนั้น แต่ถ้าผมช่วยผมจะเจ็บตัวขนาดไหน มันมีอาวุธไหมไม่รู้ ผมจะสู้มันได้ไหม แต่ถ้าไม่ช่วย ผญ.จะโดนซ้อมจนตายไหม คือคิดไปหมด แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ช่วย
ผมหันกลับไปมอง เห็นไม่ชัดแล้วเพราะมันมืดและไกลออกมาระยะนึง แต่คิดว่า ผญ.โดนซ้อมจนลงไปนอนกับพื้นแล้ว พร้อมกับส่งเสียงร้อง ผมหันไปดูว่าเด็กปั๊มจะออกมาช่วยไหม แต่ก็ไม่มีใครวิ่งออกจากปั๊มมาเลย
ผมกินข้าวแบบไม่สบายใจ กินเสร็จออกมาก็ลุ้นว่าถ้าตำรวจมา หรือ รถพยายบาลมา แสดงว่าผญ.อาจจะตายหรือสาหัสก็ได้ แต่ยังดีไม่เห็นใครแล้ว ไม่รู้ว่าเหตุการ์จบยังไง ผญ.จะเป็นอะไรมากไหม แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกได้เลยคือ การเห็นผญ.โดนทำร้ายต่อหน้ามันไม่ง่ายเลยที่จะคิดเข้าไปช่วย เพราะดีไม่ดีอาจจะเป็นเราที่บาดเจ็บหรือตายได้ มันต้องใช้ใจมากๆๆๆๆๆๆ แต่ใจอย่างเดียวก็อาจจะไม่พอ