ชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมันมีค่าแค่ไหนกัน?

สวัสดีค่ะ เรามาเขียนกระทู้นี้เพราะต้องการบอกเล่าเรื่องราวที่เรารู้สึกอึดอัด เราเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาในครอบครัวที่ฐานะไม่ได้ดี พ่อกับแม่เราเลิกกันตั้งแต่เราอายุ2ขวบ เราอยู่กับพ่อและย่ามาโดยตลอด เราไม่เคยได้สัมผัมกับความอบอุ่นแบบที่พ่อแม่เขามีให้ลูกกัน พ่อเราไปทำงานทุกวัน เราก็ไปโรงเรียนไม่เคยมีวันหยุดที่จะได้อยู่ด้วยกัน เราโตมาโดยมีเพื่อนเป็นโลกโซเชียว ฟังเพลง ดูหนังเพื่อให้รู้สึกมีความสุข เพื่อให้ตัวเองไม่เหงา ตอนนี้เราอายุ17แล้ว เราไม่รู้ว่าอายุเท่านี้เรียกโตแล้วได้รึป่าว เราแยกมาอยู่ในบ้านที่พ่อสร้างไว้คนเดียวส่วนพ่อเราอยู่กับย่าอีกหนึ่ง แต่บ้านสองหลังติดกันนะค่ะ เราแยกมาอยู่คนเดียวได้3ปีแล้ว เราอยู่คนเดียวเงียบๆใช้ชีวิตของตัวเองโดยทำทุกอย่างเอง เราเรียนหนังสือเหมือนทั่วไป เรารับผิดชอบชีวิตตัวเองทุกอย่าง บางครั้งเราก็รู้สึกเหนื่อย อยากได้กำลังใจ แต่สิ่งที่เราต้องการที่สุดคือ การที่พ่อเข้าใจและสนใจความรู้สึกเรา หลายๆครั้งที่เราทำผิด เราแค่ต้องการโอกาสหรือคำตักเตือนที่ดี แต่มันไม่ไช่เลย ทุกครั้งที่เราผิด เราจะโดนด่าอย่างรุนแรงอยู่ตลอด เช่น ช่วงที่ผ่านมา เราเหนื่อยหนักมาก +กับการบ้านที่อาจานสั่งเยอะมากๆ เราเลยไม่ได้ทำงานบ้าน พ่อเราเข้ามาเห็นบ้านรก ก็ด่าเราว่า "นี้มัน จริงๆเลย ยิ่งโตยิ่งเลว " เราแค่อยากรู้ว่าไม่ทำงานบ้านมันผิดขนาดนั้นเลยหรอ เราก็แค่เหนื่อยจากการเรียน จากการพยายามอ่านหนังสือสอบเพื่อจะเข้ามหาลัยดีๆ เราตั้งใจเรียนมาตลอดเราตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อต้องการให้มีงานทำดีๆ เพื่อพ่อจะได้เลิกทำงานรำบากๆแบบนี้ แต่ความพยายามของเราไม่เคยอยู่ในสายตาเขาเลยหรอ หลายครั้งที่เรื่องเล็กที่เราทำผิด แต่เรากลับโดนด่าว่าด้วยถ้อยคำที่รุนแรง
วันนี้เราหมดแรงแล้ว เราสู้ไม่ไหวแล้ว เราไม่รู้ว่าเราทำไปเพื่ออะไร ในเมื่อมันไม่เคยมีใครเห็น เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด เรารู้สึกว่าโลกนี้มันไม่น่าอยู่แล้ว เราเหนื่อยเหลือเกิน เราแค่อยากระบายออกมาพูดออกมาแต่เราพูดกับใครไม่ได้ เราไม่มีความสุข ตั้งแต่เกิดมาเรายังหาความสุขจริงๆไม่ได้เลย เราไม่รู้เลยว่าเรามีชีวิตต่อไปทำไม   #บางทีเราก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ต่อไปแล้ว #เราหมดแรงสู้แล้วจริงๆ
#เราสงสัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว