เราเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูง สูงมากจนคนในครอบครัวก็ยังไม่เข้าใจและเคยทะเลาะกันบางครั้ง เพราะเราชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน ไม่ยอมออกไปไหน
หรือคุยกับใคร ที่บ้านคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ เราไม่ใช่คนติดเพื่อน และไม่แฟน(จขกท.อายุ24) จริงๆเคยคิดอยากมีนะอารมร์มันเกิดขึ้นบ่อยมากๆ แต่พอมาคิดๆอยู่แล้ว รู้สึกการมีแฟนเป็นเรื่องที่ยุ่งยากสสำหรับเรายังไงก็ไม่รู้ เลยขออยู่เป็นโสดไปก่อน ถามว่ามีเพื่อนไหม? มีสนิทและเข้าใจกันมากๆด้วย
เพื่อนเราบอกว่าทำไมเราใช่ชีวิตน่าเบื่อแบบนี้ วันหยุดก็ไม่ออกไปไหน ตอนเรียนมหาลัยถ้ามีวันว่างก็จะอยู่ห้อง ทำนู่นนี้นั้น ดูหนัง ดูซีรีย์ ฟังเพลง อ่านหนังสือ เก็บกวาดห้อง ทำกับข้าว คือเพื่อนพยายามลากเราออกไปข้างนอกด้วยนะ แต่สุดท้ายคือเจอเราบ่นว่าไม่น่าพาเราออกมาเลยเหนื่อย ซึ่งเราก็คิดนะว่ามันเป็นชีวิตที่น่าเบื่อ แต่เรารู้สึกว่ามันเป็นความสบายใจของเราอ่ะ เรารู้สึกว่าการออกไปข้างนอกเป็นเรื่องที่เหนื่อยและเปลืองพลังงานสำหรับเรามากๆ ขนาดออกกำลังกายเราก็ออกอยู่ในห้องหรือที่บ้าน ตอนแรกเราคิดว่าเราเป็นโรคกลัวที่ชุมชนหรือที่สาธารณะหรือเปล่านะ เวลาเราใช้บริการ พวกเราเมย์ รถไฟ รถโดยสาร เราจะรู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้าเยอะๆ รู้สึกระแวงและอยากออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ไม่อยากสบตาใครเลย เราไปเดินตลาด เดินห้าง ดูหนังในโรงได้นะ แต่คือมันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆที่เราจะไม่ได้รับการรบกวนหรือถูกจับตามองอยู่
จริงๆแล้วช่วงวัยรุ่น เรารู้สึกเราใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆนะ เรามีเยอะมาก ทั้งเพื่อนในโรงเรียนและเพื่อนที่เป็นนักกีฬา(เคยเป็นนักกีฬาเยาวชนของจังหวัด)
เราได้ไปเที่ยวบ่อยมาก เพราะครอบครัวเราชอบไปเที่ยว พอเข้ามหาลัย ก็มีไปเที่ยวกับเพื่อนไปคอนเสิร์ต2ครั้ง เข้าผับ2ครั้ง และค้นพบว่าเราไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้ เพราะด้วยความที่เราเป็นไมเกรนบ่อย ถ้าเจอเสียงดัง เจอแสงวูบวาบเราก็จะมีอาการ ตาเราเซนซิทีฟมาก เจอแสงจ้าๆก็จะมีอาการ กลายเป็นว่าเราไม่ชอบเสียงดัง หรือที่ที่มีคนแออัด (ดูเป็นคนเรื่องเยอะไปเลยใช่ไหม555) นั้นแหละทำให้เรามีเพื่อนน้อยลงเรื่อย เพราะเราไม่สามารถไปเที่ยวกับเพื่อนได้ทุกที่ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกแย่นะ กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำทำให้เราเฟดเพื่อนบางคนที่เป็นเพื่อนเที่ยวเพื่อนกินออกไปได้ แต่เวลาเราเดือดร้อนนี้หายเงียบ
บางคนอาจจะคิดว่าเราแปลก แต่เราคิดว่าน่าจะมีคนที่เป็นแบบเราหรือคล้ายๆเราบ้างแหละน๊าาา
เราแค่คิดการที่เราชอบอยู่คนเดียวมันไม่ใช่เรื่องแย่อะไรนัก ถ้าเรายังไม่สร้างปัญหาหรือทำให้ใครเดือดร้อน ถ้าเราทำแล้วเราสบายใจก็ทำไปเถอะ
เพราะมีไม่กี่คนหรอกที่แคร์สิ่งที่เราเป็น......
ชอบการอยู่คนเดียว
หรือคุยกับใคร ที่บ้านคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ เราไม่ใช่คนติดเพื่อน และไม่แฟน(จขกท.อายุ24) จริงๆเคยคิดอยากมีนะอารมร์มันเกิดขึ้นบ่อยมากๆ แต่พอมาคิดๆอยู่แล้ว รู้สึกการมีแฟนเป็นเรื่องที่ยุ่งยากสสำหรับเรายังไงก็ไม่รู้ เลยขออยู่เป็นโสดไปก่อน ถามว่ามีเพื่อนไหม? มีสนิทและเข้าใจกันมากๆด้วย
เพื่อนเราบอกว่าทำไมเราใช่ชีวิตน่าเบื่อแบบนี้ วันหยุดก็ไม่ออกไปไหน ตอนเรียนมหาลัยถ้ามีวันว่างก็จะอยู่ห้อง ทำนู่นนี้นั้น ดูหนัง ดูซีรีย์ ฟังเพลง อ่านหนังสือ เก็บกวาดห้อง ทำกับข้าว คือเพื่อนพยายามลากเราออกไปข้างนอกด้วยนะ แต่สุดท้ายคือเจอเราบ่นว่าไม่น่าพาเราออกมาเลยเหนื่อย ซึ่งเราก็คิดนะว่ามันเป็นชีวิตที่น่าเบื่อ แต่เรารู้สึกว่ามันเป็นความสบายใจของเราอ่ะ เรารู้สึกว่าการออกไปข้างนอกเป็นเรื่องที่เหนื่อยและเปลืองพลังงานสำหรับเรามากๆ ขนาดออกกำลังกายเราก็ออกอยู่ในห้องหรือที่บ้าน ตอนแรกเราคิดว่าเราเป็นโรคกลัวที่ชุมชนหรือที่สาธารณะหรือเปล่านะ เวลาเราใช้บริการ พวกเราเมย์ รถไฟ รถโดยสาร เราจะรู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่ท่ามกลางคนแปลกหน้าเยอะๆ รู้สึกระแวงและอยากออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ไม่อยากสบตาใครเลย เราไปเดินตลาด เดินห้าง ดูหนังในโรงได้นะ แต่คือมันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆที่เราจะไม่ได้รับการรบกวนหรือถูกจับตามองอยู่
จริงๆแล้วช่วงวัยรุ่น เรารู้สึกเราใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆนะ เรามีเยอะมาก ทั้งเพื่อนในโรงเรียนและเพื่อนที่เป็นนักกีฬา(เคยเป็นนักกีฬาเยาวชนของจังหวัด)
เราได้ไปเที่ยวบ่อยมาก เพราะครอบครัวเราชอบไปเที่ยว พอเข้ามหาลัย ก็มีไปเที่ยวกับเพื่อนไปคอนเสิร์ต2ครั้ง เข้าผับ2ครั้ง และค้นพบว่าเราไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้ เพราะด้วยความที่เราเป็นไมเกรนบ่อย ถ้าเจอเสียงดัง เจอแสงวูบวาบเราก็จะมีอาการ ตาเราเซนซิทีฟมาก เจอแสงจ้าๆก็จะมีอาการ กลายเป็นว่าเราไม่ชอบเสียงดัง หรือที่ที่มีคนแออัด (ดูเป็นคนเรื่องเยอะไปเลยใช่ไหม555) นั้นแหละทำให้เรามีเพื่อนน้อยลงเรื่อย เพราะเราไม่สามารถไปเที่ยวกับเพื่อนได้ทุกที่ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกแย่นะ กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำทำให้เราเฟดเพื่อนบางคนที่เป็นเพื่อนเที่ยวเพื่อนกินออกไปได้ แต่เวลาเราเดือดร้อนนี้หายเงียบ
บางคนอาจจะคิดว่าเราแปลก แต่เราคิดว่าน่าจะมีคนที่เป็นแบบเราหรือคล้ายๆเราบ้างแหละน๊าาา
เราแค่คิดการที่เราชอบอยู่คนเดียวมันไม่ใช่เรื่องแย่อะไรนัก ถ้าเรายังไม่สร้างปัญหาหรือทำให้ใครเดือดร้อน ถ้าเราทำแล้วเราสบายใจก็ทำไปเถอะ
เพราะมีไม่กี่คนหรอกที่แคร์สิ่งที่เราเป็น......