บทนำ
สวัสดีค่ะ
เรา...เชื่อว่าทุกคนต้องมีความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นกับคนบางคน ใช้มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนทั่วไป แต่สำหรับเราแล้วเรากับครูละ คนที่อ้วนผิวที่มีสีน้ำผึ้งอ่อนหน้าตามีสิวไม่เป็นที่สนใจในกลุ่ม ย้อนไปเมื่อก่อน
RoRi May กำลังไปที่ ร.ร.พลไพศาลวิทยา รู้สึก ดีใจ
เราก็กำลังจะออกจากที่พัก แต่ด้วยความตื่นเต้นของเรา ทำให้เรานอนไม่หลับรู้สึกไม่ค่อยดีเลย ปวดหัวไปหมดเลยเหะนี้มันวันแรกเองนะ อดทนหน่อยสิโรริ และเมื่อฟังเสียงดีๆ มีเสียงรถคันสีดำ ที่กำลังขับมาทางเราก็ไม่รู้หรอกนะว่ารถใคร แต่ทำไมขับมาทางเราเนี่ยสิแต่เอะเปิดกระจกมาแล้ว สตั๊ดสิบวิสิค่ะ
“ว่าไง เม ไป ร.ร. พร้อมกันไหม” คุณครูพูด
เดี่ยวนะวันแรกก็เจอสะแล้ว ทำไมใจมันเต้นแรงขนาดนี้ละ แล้วจะตอบยังไงดี
“ม่ะ...ไม่เป็นไร ดีกว่าค่ะ เกรงใจครูแคทเปล่าๆ”
เราไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้วเสียงก็กระตุกกระตัก เนื่องจากหน้าตาที่น่ารัก ใส่แว่นสีดำ ของครูที่เต็มไปด้วยความสดใส น่ารัก ผิวที่ขาวนวล และด้วยร่างที่สูงดูมีออร่ามีเสน่ห์ น่าคบหา เดี่ยวๆ
“เกรงใจอะไรเมื่อ ม.หนึ่ง ครูยังเคยมารับมาส่งเลย”
เอ่อ เดี่ยวนะ แต่ในวันนั้นฝนตกแรงมากครูเลยมีน้ำใจมาส่งที่พัก แต่มันก็ครั้งเดี่ยวเองนะ มันก็ไม่ถือว่าเกรงใจนะ แค่ตอนนั้นไม่มีทางเลือก เอ๋... เราเคยบอกรึยังว่าเหตุผลที่เรามาอยู่คนเดียว ตั้งแต่ ม.หนึ่งเนี่ยเพราะอะไรแต่ก็ไม่เชิงคนเดียวนะก็มีพี่สาว แต่พี่สาวไม่ค่อยกลับบ้านหรอก แต่เอ่องั่นเล่าเลยล่ะกัน เป็นเพราะเราต้องมาเรียนที่เดี่ยวกับพี่สาวเพราะแม่คิดว่าพี่สาวจะดูแลเราได้ แต่ที่ไหนล่ะต้องดูแลตัวเอง แต่ก็ต้องบอก พ่อแม่ว่าพี่แกดูแลดี เห้อล่ะจะตอบว่าไงดีเนี่ย แต่เราก็เผลอตอบว่า
“คะ”
เดี่ยวนะนี้เราตอบอะไรไป ตอบไปด้วยคำสั้นๆ แต่พอเห็นหน้าครูมันพาหลงใหลไปกับหน้าตาที่ดูดีร่างสูงขาว แบบนี้มันก็จะเผลอกันทั้งนั้นล่ะน้า
“กินข้าวยังเนี่ยห้ะ” ครูถาม
เอ่อว่าแต่ตั้งแต่เช้าก็ยังไม่กินข้าวเลยนี่หว่าอ้าวแล้วจะตอบครูตรงตรง หรือเราจะตอบว่ากินแล้วดีนะ งั้นเอางี้ล่ะกัน
“ยะ...ยังเลยค่ะ พอดีรีบ”
เอางี้เลยรึเปล่า แต่สีหน้าครูดูเป็นห่วงเราเหมือนกัน แต่เอ๋ ครูถามเราทำไมเนี่ย แล้วเราจะเคลิ้มเพื่อ? ไม่เข้าใจตัวเองเลย
“อือ... นี้ก็แค่ หกโมงครึ่งเองนี้ งั้นเดี๋ยวไปกินข้าวกันหน้าที่พักก่อนเนาะ”ครู
เดี๋ยวเดี๋ยวครู หนูยังไม่ตอบ แต่ครูก็ขับรถไปที่ร้านอาหารหน้าที่พัก ผ่านไปไม่กี่นาที เอ่อ...ไหนครูบอกว่าร้านอาหารไงนี้มันร้านกาแฟ ที่ดูเงียบ ดูมีความหรูหรา แต่บ้านหนูไม่ได้รวยนะครู โอ๊ย(ย ล้านตัว)ไม่มีเงินค่ะทั้งตัวมีหกสิบเองครู
“เอ่อ...ครูไหนบอกว่าจะไปร้านอาหารทำไมมาร้านกาแฟล่ะค่ะ” เรา
“อ่อ ครูไม่ชอบทานอาหารตอนเช้าน่ะครับ”ครู
แต่หนูทานอาหารตอนเช้าไงครู หนูจะทาน ไม่ใช่ครู เอะแต่ว่ารถครูครูจะขับไปไหนก็ได้นี้เอาที่สบายใจเหอะ
“แต่หนูไม่มีเงินอะครู มันดูน่าจะแพง”
ก็คนมันไม่มีเงินอ่ะ จะให้ทำไงล่ะ
“อ้าว 555 ไม่เป็นไร เดี๋ยวครูเลี้ยงแก้วละไม่กี่บาทเอง”ครู
ก็อยากจะให้เลี้ยงน่ะ แต่ใจมันเต้นแรงจนอยากหนีจากครูเลยเหอะ หือ อารายเนี่ยเราเป็นโรคอะไรว่ะเนี่ย แต่มันจะหนียังไงว่ะ ไปก็ได้ว่ะ
“อะ...เอ่อ ก็ได้ค่ะ หนูก็ไม่มีทางเลือก”
เห้ย เดี่ยวพูดอะไรออกไปห้ะเนี่ย โอ้มายก็อด น่าอายมาก หือครูจะคิดว่าเราเป็นยังไงเนี่ย
“เอาสิ ทุกวันก็ได้นะ ลงมาสิเดี่ยวไม่ทันน้า”ครู
อย่าหยอดดิครู หนูใจเต้น เห้อเราใจเต้นแรงมากไปแล้ว ใจสงบใจสงบ สงบสิว้า...
“ก็ดีนะค่ะ”เรา
“ย้ะ”ครู
เห้ยคำนั้นมันมายังไงว่ะ เดี๋ยวนะ คำเมื่อกี้มันทำให้เราสับสนเลย แต่ว่า หน้าตาที่ดูดี ใบหน้าอมชมพู ผิวที่ขาวนวลร่างสูงที่จ้องมองมาเหมือนจะบอกลงมาเร็วเร็วสิ โอ๊ย...ใจค่ะใจค่ะใจเราเป็นอารายอีกเนี่ย เต้นจังเลย จนร่างกายฉันจะเป็นสนามเต้นระบำล่ะ
“ค่ะ”เรา
“ดื่มไรดี ลองดูเมนูสิ”ครู
ร่างสูงขาวมองมาถามอย่างน่ารัก ทำเอาเขินเลยอ่า แต่ครูก็ทำแบบนี้ทุกคนอ่ะน่ะ มันก็ไม่แปลกหรอก ที่เราจะเขิน เขาก็เขินกันทั่ง ร.ร.ล่ะนา
“ดื่มกาแฟคงไม่ดีงั้นเอาไรดี”ครู
“นมส...”
“นมสดล่ะกัน”ครู
เรากำลังจะพูด แต่เสียงที่แทรกมาคือเสียงของคนที่ผิวขาวสูงก็ครูนั่นแหละ แต่ครูจะรู้ใจไปไหนว่าเราชอบดื่มนมสด แต่ก็เหอะรีบสั่งรีบดื่มไปเถอะ หัวใจยังเต้นไม่หยุดเลยจ้า
“มาล่ะครับ คาปูชิโน่เหมือนเดิมหวานน้อย กับนมสดครับ”
เสียงเด็กเสิร์ฟที่ค่อนข้างคุ้นกันไป จะใครล่ะก็ไมค์เด็กหลังห้องที่ไม่มีใครสนใจเหมือนกับเรานี่ไงไม่ยักจะรู้เลยว่าทำงานที่นี้ แต่เราก็ไม่มีเงินจะซื้อนี้ แก้วล่ะยี่สิบเก้า จะไหวเหรอ แต่จะว่าไปหน้าตาของไมค์นี้เป็นอะไรที่ดูน่ารักจิ้มลิ้มมากแต่กลับไม่มีคนสนใจเลยนะ ผิวก็ขาว ขาวกว่าครูแคทซะอีก แต่เตี้ยกว่าครูแคทนะ 555 ก็ว่าไปเรานี้ขี้เหร่ ที่สุดใน ร.ร. ล่ะเหอะ อ้วนก็อ้วนแต่ไม่มากสมส่วนดีกว่าหือแต่หน้าที่เป็นสิวนี้สิจะทำไงดีเนี่ย ล่ะคิดอะไรอยู่
“อ่ะ ได้แล้ว เม อือหรือจะให้พูว่าโรริดี” ครู
อ้าว เออ ใช่ เออ ว่ะ ปกติไม่เคยมีใครมาเรียกชื่อสักเท่าไรเลยไม่สนใจเรื่องชื่อเลยนี้ว้าเอาไงดีเนี่ยให้เรียกอะไรดีชีวิตนี้ฉันไม่รู้เรื่องแล้ว เอาก็เอา
“โรริ ล่ะกันค่ะ น่าจะโอเค”เรา
“โรริก็น่ารักดีนะ โรริ โรริ โรริ โรริ”ครู
ครูค่ะหนูเขิน ครูพูดชื่อเราอย่างเสียงที่เพราะมาก พูดหลายรอบอีก ดูริมฝีปากที่อมชมพูสิ จะน่ารักอะไรขนาดอายุก็ตั้งยี่สิบสามล่ะนะ ทำไมน่าตายังน่ารักเหมือนกับแค่สิบเจ็ดสิบแปดเอง
“ค่ะ ว่าแต่ครูแคทค่ะ ครูนึกยังไงถึงมารับหนูเหรอค่ะ คิดว่าปิดเทอม ม.หนึ่งไปครูจะจำไม่ได้สะอีก”เรา
“ก็ครูโดนย้ายมาดูแลห้องสองนี้ และอีกอย่างเราอาศัยอยู่บ้านถัดไปประมาณสี่หลังเอง”ครู
ห้ะโดนย้ายมาดูแลหมายถึงที่ปรึกษานะเหรอแต่ก็จริงครูคนเก่าก็ย้าย ร.ร.ไป เลยทำให้ครูโดนย้ายเหรอเนี่ย ซวยเลยสิยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งใจต้นบ่อย เก็บกดหนักกว่าเดิมเสียอีกนี้
“อ่อ ตอนนี้ก็เจ็ดโมงตรงแล้วไป ร.ร กันเถอะค่ะ”เรา
พูดเพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่ด้วยกันนานนานแหละมิได้มีอะไร
“ได้สิ คิดเงินครับ” ครู
ครูก็จ่ายเงินปกติ แต่ไม่ปกติคือจ่ายของเราด้วยนี้สิ เห้อ น่าอายจริงๆ ครูและเราก็ขึ้นรถไป ร.ร แต่ว่าเสียงของร่างสูงขาวก็พูดขึ้นมาว่า
“ครูมารับมาส่งทุกวันได้ไหม”ครู
เดี๋ยวค่ะครู ครูไม่คิดถึงความรู้สึกของหนูมั่งเหรอค่ะ หนูนี้แบบสตั๊ดอ่ะครูยิ่งใจเต้นเมื่อเจอครู โอ๊ยเดี่ยวนะ ทำไมใจต้องเต้นฉันไม่ได้คิดอะไรกับครู ฉันไม่ไม่ไม่...
“คิดอะไรอยู่”ครู
คิดเรื่องครูนี้และครู โอ๊ยใจก็เต้นจังหยุดก่อนค่ะ
“ออ เปล่าค่ะ แต่ว่าเรื่องไปรับไปส่ง ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวนั่งรถมาก็ได้ค่ะ เกรงใจ”เรา
มันก็ไม่ได้เกรงใจหรอก แต่อายความรู้สึกตัวเองอะ และครูจะไปรับไปส่งเราทำไมเนี่ย เราก็เดินไปได้นะ โอ๊ยปวดสมองกับครู เปิดเทอมมาก็เครียดเลย
“นี้ก็เกรงใจอยู่ได้งั่นไม่เป็นไร”ครู
ดีค่ะ ดีค่ะ หนูไม่ได้อยากใกล้ชิดกับครูมากหรอกนะครู เพราะหนูคงไม่รักคนแก่หรอกครู แต่จะว่าไปครูก็อายุยี่สิบสามแหละ ครูก็น่าจะมีแฟนอยู่แล้ว สงสัยครูเห็นว่าเป็นคนรู้จักแหละ เพราะคนอื่นครูก็เอ็นดูทุกคนนี้ค่ะ
“ค่ะ”เรา
“เดี๋ยวครูจอดหน้า ร.ร ก็ได้นะค่ะ เดี่ยวเข้าไปพร้อมกันมันจะดูไม่ดี” เรา
“ไม่ต้องหรอกครูมีเรื่องให้ช่วย”ครู
เรื่องให้ช่วยว่าแหละเชียวว่าต้องมีเรื่องให้ช่วยตลอดเลย เห้อ ครูนะครูเลือกได้ถูกคนจริง หนูยิ่งพักผ่อนไม่เพียงพออยู่ครู และรถก็จอดอย่างนิ่งๆ ก็ไม่น่าเป็นที่สนใจแต่ทำไมมีคนสนใจเนี่ย แต่ทำไมมีรุ่นพี่เยอะเยะเลย โอะลืมไป นี้มันวันเปิดเทอม ก็ต้องมีคนมาหาด้วยความคิดถึงทั้งนั้นแหละ และไอเรื่องที่ให้ช่วยคืออะไร?
“อะหลังรถกล่องสีน้ำตาลที่เขียนว่า ม.สองทับสอง อ่ะ ยกไปตึกสามชั้นสี่ห้องสามสามหนึ่งนะ”ครู
เยอะ นี้อะไรยกไปชั้นสี่ครูแคทค่ะ มันกล่องใหญ่เวอร์ แต่รู้สึกเริ่มเขินเหะ ทำไมมีแต่คนจ้องมาทางนี้ล่ะรู้สึกว่าจะยิ้มให้ครูแคทนะ ก็ครูเขาฮอต มันก็ปกติ
“ค่ะ”เรา
“ใช้ง่ายดีนิเดี่ยวไปพร้อมกัน รอแปบ”ครู
แต่ใน ขณะ เดี่ยวก็มีเสียงแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คมาเป็นร้อย จากที่เคยอยู่อย่างกับป่าช้าก็เหอะ ก็อย่างจะเอาขึ้นมาดูนะ แต่มือเนี่ยสิอยู่กับกล่องที่หนัก แต่มาให้ผู้หญิงยกเนี่ยนะ
“พึ่งเปิดเน็ตเหรอแจ้งเตือนสนั่นเลย”ครู
ร่างสูงขาวถามด้วยความสงสัยว่านั่นเสียงอะไรถึงดังไม่หยุด แต่เอะ ผ่านมาสองนาทีมันหยุดเตือน วิเศษเลย
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ มันดังไปงั่นมั่งค่ะ”เรา
“จ้า”ครู
ทำไมการเดินไปชั้นสี่กับกล่องที่
หนัก
เลย เง้อทรมาน ช่วยที แต่ดูครูยกล่ะโอ้ยเหมือนเบาหวิวอ่ะ จะดูสบายไปแล้ว แต่ในที่สุดมันก็ถึงแล้ว เห้อหนัก เราวางในห้องที่ครูให้เอาไปเก็บกับครู เราวางกล่องอย่างแรงด้วยความหนัก แต่ทำไมครูวางเบาได้ พอหันหลัง ใครจะสังเกตล่ะว่า...
“โรริระวัง”ครู
โอ้มาย เราสะดุดสายไฟ แต่แบบสะดุดอะได้ แต่ทำไมต้องล้มไปหาครู เราพยายามที่จะหลีกเลี่ยงครูแต่ครูกลับเอาตัวมารับเพื่อไม่ให้เรากระแทกกับพื้น และหน้าเรากับหน้าครูนี้เกือบจะได้kissแล้ว เอาอีกแล้วใจเต้นอีกแล้วแต่นี้แบบแรงกว่าปกติอีก
“โรริ โรริ เป็นไรไหม”ครู
“ไม่เป็นไรค่ะครู หนูขอโทษค่ะครู คือหนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ คือ...คือหนูสะด...”เรา
เสียงที่อ่อนหวานพูดแทรกมาว่า
“ไม่เป็นไร ครูเข้าใจ ไม่เจ็บใช้ไหม”ครู
ครูทำหน้าอมยิ้มเหมือนจะขำ โห ครูนี้หนูเจ็บครูอย่าพึ่งขำสิ หือ มันน่างอลนะ แต่จะงอลฐานะอะไร ผีบ้าอีกล่ะ
“อือ ถ้าไม่เป็นไรเดี่ยวเข้าแถวเคารพธงชาติเถอะ เดี่ยวครูตามลงไปนะ”
ครูที่มีร่างสูงพูดขึ้นมาอย่างไม่เป็นห่วงนักเรียน ว่าจะเดินลงไหวไหม สรุปคือต้องเดินลงไปคนเดียวเหรอเนี่ย
แต่พอเดินลงบันไดมาก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีรูปร่างสูงผิวขาวครอบตาดำคมกริป ดูจิ้มลิ้มน่ารักดี ใช่เขาคือคนที่เราไปเจอตอนที่เขาเอามาเสิร์ฟ ใช่ไมค์นั่นแหละ
“อ้าว สวัสดี จำเราได้ไหมที่เจอกันที่ร้านเมอร์ลิตไลท์ไง”
โอ๊ะนั้นชื่อร้านฉันพึ่งรู้ ชื่อก็ยังจะดูหรูหราอีก
“อ่อ จำได้”เรา
“เธอเป็นแฟนครูแคทเหรอ”ไมค์
เห้ยเดี่ยวอย่าพึ่งพูด ให้เราเสียหาย ไม่ใช่สะหน่อย
“จะบ้าเหรอ ครูเขาเป็นครูที่ปรึกษาห้องเรานะ”เรา
“ออ เธอชื่ออะไรอะ ห้องไหนเหรอ ม.อะไรอะ เราไมค์”ไมค์
มาเป็นชุดเลย จะจำได้เหรอเนี่ย
“ชื่อ โรริ เมย์ เรียกสั่นๆว่าโรริก็ได้นะ เราอยู่ ม.สองทับสอง”เรา
“ยังงี้ก็ห้องเดี่ยวกันน่ะสิ”ไมค์
เจอกันตั้งแต่ ม.หนึ่ง มันจะไม่มีใครรู้จักเราหรือไงเห้อ รีบจบสทนาดีไหม แต่ก็รู้สึกดีเมื่อเจอหน้าไมค์จัง
“เราไปก่อนนะ”เรา
เอ่...แต่ไม่ช้าก็มีมือที่ขาวนุ่มยังกับนุ่นมาคว้าข้อแขนเอาไว้ทำให้เราล้มไปใส่ร่างขาวที่มีกลิ่นที่หอมทำให้ใจเราเต้นแรงมากจนเกือบจะทะลักออกมา แต่ด้วยความเจ็บของหัวเข่าที่มีเลือดซิปเพราะเข่ากระแทกกับกระเบื้องทำให้เดินไม่ไหว ผิวขาวจึงพูดว่า
“จะไปข้างล่างใช้ไหมเดี่ยวไปกับเราล่ะกัน ห้องเดี่ยวกันนิ”ไมค์
“ไม่อายเหรอต้องมาเดินอยู่กับคนที่ขี้เหร่”เรา
“ไม่มีใครสนใจพวกเราหรอก”ไมค์
นั่นมันก็จริงอะนะ ไม่มีใครมาสนใจคนที่ไม่มีตัวตนอย่างเราสองคนหรอก หนักใจ แต่ไมค์กลับประคองไปที่ห้องพยาบาลแทนที่จะไปแถว และไมค์ก็ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมา แต่บ่นนิดๆนะไอตอนที่เดินลงมาเนี่ย หน้าเรามีอะไรติดเหรอมองกันยังกับดารา ปล.เพื่อนเราหายไปไหน
“แสบหน่อยนะ”ไมค์พูดด้วยหน้าตาที่ตกใจ กังวล
“อื่อ ไม่แสบหรอกแค่นี้เอง”เราพูดในแบบว่าเหมือนชินก็มันชินจริงๆอ่ะเป็นแผลมาบ่อยเหลือเกิน
“เสร็จแล้ว”ไมค์ ทำหน้าตาดีใจ เราจึงพูดต่อว่า
“รีบไปเข้าแถวเถอะ” เรา
---------รีวิวกันหน่อยนะ ผิดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ-----------------
นิยาย ครูหรือนักเรียนที่ฉันจะรัก บทนำ (พึ่งหัดแต่งนะ)
สวัสดีค่ะ
เรา...เชื่อว่าทุกคนต้องมีความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นกับคนบางคน ใช้มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนทั่วไป แต่สำหรับเราแล้วเรากับครูละ คนที่อ้วนผิวที่มีสีน้ำผึ้งอ่อนหน้าตามีสิวไม่เป็นที่สนใจในกลุ่ม ย้อนไปเมื่อก่อน
RoRi May กำลังไปที่ ร.ร.พลไพศาลวิทยา รู้สึก ดีใจ
เราก็กำลังจะออกจากที่พัก แต่ด้วยความตื่นเต้นของเรา ทำให้เรานอนไม่หลับรู้สึกไม่ค่อยดีเลย ปวดหัวไปหมดเลยเหะนี้มันวันแรกเองนะ อดทนหน่อยสิโรริ และเมื่อฟังเสียงดีๆ มีเสียงรถคันสีดำ ที่กำลังขับมาทางเราก็ไม่รู้หรอกนะว่ารถใคร แต่ทำไมขับมาทางเราเนี่ยสิแต่เอะเปิดกระจกมาแล้ว สตั๊ดสิบวิสิค่ะ
“ว่าไง เม ไป ร.ร. พร้อมกันไหม” คุณครูพูด
เดี่ยวนะวันแรกก็เจอสะแล้ว ทำไมใจมันเต้นแรงขนาดนี้ละ แล้วจะตอบยังไงดี
“ม่ะ...ไม่เป็นไร ดีกว่าค่ะ เกรงใจครูแคทเปล่าๆ”
เราไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้วเสียงก็กระตุกกระตัก เนื่องจากหน้าตาที่น่ารัก ใส่แว่นสีดำ ของครูที่เต็มไปด้วยความสดใส น่ารัก ผิวที่ขาวนวล และด้วยร่างที่สูงดูมีออร่ามีเสน่ห์ น่าคบหา เดี่ยวๆ
“เกรงใจอะไรเมื่อ ม.หนึ่ง ครูยังเคยมารับมาส่งเลย”
เอ่อ เดี่ยวนะ แต่ในวันนั้นฝนตกแรงมากครูเลยมีน้ำใจมาส่งที่พัก แต่มันก็ครั้งเดี่ยวเองนะ มันก็ไม่ถือว่าเกรงใจนะ แค่ตอนนั้นไม่มีทางเลือก เอ๋... เราเคยบอกรึยังว่าเหตุผลที่เรามาอยู่คนเดียว ตั้งแต่ ม.หนึ่งเนี่ยเพราะอะไรแต่ก็ไม่เชิงคนเดียวนะก็มีพี่สาว แต่พี่สาวไม่ค่อยกลับบ้านหรอก แต่เอ่องั่นเล่าเลยล่ะกัน เป็นเพราะเราต้องมาเรียนที่เดี่ยวกับพี่สาวเพราะแม่คิดว่าพี่สาวจะดูแลเราได้ แต่ที่ไหนล่ะต้องดูแลตัวเอง แต่ก็ต้องบอก พ่อแม่ว่าพี่แกดูแลดี เห้อล่ะจะตอบว่าไงดีเนี่ย แต่เราก็เผลอตอบว่า
“คะ”
เดี่ยวนะนี้เราตอบอะไรไป ตอบไปด้วยคำสั้นๆ แต่พอเห็นหน้าครูมันพาหลงใหลไปกับหน้าตาที่ดูดีร่างสูงขาว แบบนี้มันก็จะเผลอกันทั้งนั้นล่ะน้า
“กินข้าวยังเนี่ยห้ะ” ครูถาม
เอ่อว่าแต่ตั้งแต่เช้าก็ยังไม่กินข้าวเลยนี่หว่าอ้าวแล้วจะตอบครูตรงตรง หรือเราจะตอบว่ากินแล้วดีนะ งั้นเอางี้ล่ะกัน
“ยะ...ยังเลยค่ะ พอดีรีบ”
เอางี้เลยรึเปล่า แต่สีหน้าครูดูเป็นห่วงเราเหมือนกัน แต่เอ๋ ครูถามเราทำไมเนี่ย แล้วเราจะเคลิ้มเพื่อ? ไม่เข้าใจตัวเองเลย
“อือ... นี้ก็แค่ หกโมงครึ่งเองนี้ งั้นเดี๋ยวไปกินข้าวกันหน้าที่พักก่อนเนาะ”ครู
เดี๋ยวเดี๋ยวครู หนูยังไม่ตอบ แต่ครูก็ขับรถไปที่ร้านอาหารหน้าที่พัก ผ่านไปไม่กี่นาที เอ่อ...ไหนครูบอกว่าร้านอาหารไงนี้มันร้านกาแฟ ที่ดูเงียบ ดูมีความหรูหรา แต่บ้านหนูไม่ได้รวยนะครู โอ๊ย(ย ล้านตัว)ไม่มีเงินค่ะทั้งตัวมีหกสิบเองครู
“เอ่อ...ครูไหนบอกว่าจะไปร้านอาหารทำไมมาร้านกาแฟล่ะค่ะ” เรา
“อ่อ ครูไม่ชอบทานอาหารตอนเช้าน่ะครับ”ครู
แต่หนูทานอาหารตอนเช้าไงครู หนูจะทาน ไม่ใช่ครู เอะแต่ว่ารถครูครูจะขับไปไหนก็ได้นี้เอาที่สบายใจเหอะ
“แต่หนูไม่มีเงินอะครู มันดูน่าจะแพง”
ก็คนมันไม่มีเงินอ่ะ จะให้ทำไงล่ะ
“อ้าว 555 ไม่เป็นไร เดี๋ยวครูเลี้ยงแก้วละไม่กี่บาทเอง”ครู
ก็อยากจะให้เลี้ยงน่ะ แต่ใจมันเต้นแรงจนอยากหนีจากครูเลยเหอะ หือ อารายเนี่ยเราเป็นโรคอะไรว่ะเนี่ย แต่มันจะหนียังไงว่ะ ไปก็ได้ว่ะ
“อะ...เอ่อ ก็ได้ค่ะ หนูก็ไม่มีทางเลือก”
เห้ย เดี่ยวพูดอะไรออกไปห้ะเนี่ย โอ้มายก็อด น่าอายมาก หือครูจะคิดว่าเราเป็นยังไงเนี่ย
“เอาสิ ทุกวันก็ได้นะ ลงมาสิเดี่ยวไม่ทันน้า”ครู
อย่าหยอดดิครู หนูใจเต้น เห้อเราใจเต้นแรงมากไปแล้ว ใจสงบใจสงบ สงบสิว้า...
“ก็ดีนะค่ะ”เรา
“ย้ะ”ครู
เห้ยคำนั้นมันมายังไงว่ะ เดี๋ยวนะ คำเมื่อกี้มันทำให้เราสับสนเลย แต่ว่า หน้าตาที่ดูดี ใบหน้าอมชมพู ผิวที่ขาวนวลร่างสูงที่จ้องมองมาเหมือนจะบอกลงมาเร็วเร็วสิ โอ๊ย...ใจค่ะใจค่ะใจเราเป็นอารายอีกเนี่ย เต้นจังเลย จนร่างกายฉันจะเป็นสนามเต้นระบำล่ะ
“ค่ะ”เรา
“ดื่มไรดี ลองดูเมนูสิ”ครู
ร่างสูงขาวมองมาถามอย่างน่ารัก ทำเอาเขินเลยอ่า แต่ครูก็ทำแบบนี้ทุกคนอ่ะน่ะ มันก็ไม่แปลกหรอก ที่เราจะเขิน เขาก็เขินกันทั่ง ร.ร.ล่ะนา
“ดื่มกาแฟคงไม่ดีงั้นเอาไรดี”ครู
“นมส...”
“นมสดล่ะกัน”ครู
เรากำลังจะพูด แต่เสียงที่แทรกมาคือเสียงของคนที่ผิวขาวสูงก็ครูนั่นแหละ แต่ครูจะรู้ใจไปไหนว่าเราชอบดื่มนมสด แต่ก็เหอะรีบสั่งรีบดื่มไปเถอะ หัวใจยังเต้นไม่หยุดเลยจ้า
“มาล่ะครับ คาปูชิโน่เหมือนเดิมหวานน้อย กับนมสดครับ”
เสียงเด็กเสิร์ฟที่ค่อนข้างคุ้นกันไป จะใครล่ะก็ไมค์เด็กหลังห้องที่ไม่มีใครสนใจเหมือนกับเรานี่ไงไม่ยักจะรู้เลยว่าทำงานที่นี้ แต่เราก็ไม่มีเงินจะซื้อนี้ แก้วล่ะยี่สิบเก้า จะไหวเหรอ แต่จะว่าไปหน้าตาของไมค์นี้เป็นอะไรที่ดูน่ารักจิ้มลิ้มมากแต่กลับไม่มีคนสนใจเลยนะ ผิวก็ขาว ขาวกว่าครูแคทซะอีก แต่เตี้ยกว่าครูแคทนะ 555 ก็ว่าไปเรานี้ขี้เหร่ ที่สุดใน ร.ร. ล่ะเหอะ อ้วนก็อ้วนแต่ไม่มากสมส่วนดีกว่าหือแต่หน้าที่เป็นสิวนี้สิจะทำไงดีเนี่ย ล่ะคิดอะไรอยู่
“อ่ะ ได้แล้ว เม อือหรือจะให้พูว่าโรริดี” ครู
อ้าว เออ ใช่ เออ ว่ะ ปกติไม่เคยมีใครมาเรียกชื่อสักเท่าไรเลยไม่สนใจเรื่องชื่อเลยนี้ว้าเอาไงดีเนี่ยให้เรียกอะไรดีชีวิตนี้ฉันไม่รู้เรื่องแล้ว เอาก็เอา
“โรริ ล่ะกันค่ะ น่าจะโอเค”เรา
“โรริก็น่ารักดีนะ โรริ โรริ โรริ โรริ”ครู
ครูค่ะหนูเขิน ครูพูดชื่อเราอย่างเสียงที่เพราะมาก พูดหลายรอบอีก ดูริมฝีปากที่อมชมพูสิ จะน่ารักอะไรขนาดอายุก็ตั้งยี่สิบสามล่ะนะ ทำไมน่าตายังน่ารักเหมือนกับแค่สิบเจ็ดสิบแปดเอง
“ค่ะ ว่าแต่ครูแคทค่ะ ครูนึกยังไงถึงมารับหนูเหรอค่ะ คิดว่าปิดเทอม ม.หนึ่งไปครูจะจำไม่ได้สะอีก”เรา
“ก็ครูโดนย้ายมาดูแลห้องสองนี้ และอีกอย่างเราอาศัยอยู่บ้านถัดไปประมาณสี่หลังเอง”ครู
ห้ะโดนย้ายมาดูแลหมายถึงที่ปรึกษานะเหรอแต่ก็จริงครูคนเก่าก็ย้าย ร.ร.ไป เลยทำให้ครูโดนย้ายเหรอเนี่ย ซวยเลยสิยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งใจต้นบ่อย เก็บกดหนักกว่าเดิมเสียอีกนี้
“อ่อ ตอนนี้ก็เจ็ดโมงตรงแล้วไป ร.ร กันเถอะค่ะ”เรา
พูดเพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่ด้วยกันนานนานแหละมิได้มีอะไร
“ได้สิ คิดเงินครับ” ครู
ครูก็จ่ายเงินปกติ แต่ไม่ปกติคือจ่ายของเราด้วยนี้สิ เห้อ น่าอายจริงๆ ครูและเราก็ขึ้นรถไป ร.ร แต่ว่าเสียงของร่างสูงขาวก็พูดขึ้นมาว่า
“ครูมารับมาส่งทุกวันได้ไหม”ครู
เดี๋ยวค่ะครู ครูไม่คิดถึงความรู้สึกของหนูมั่งเหรอค่ะ หนูนี้แบบสตั๊ดอ่ะครูยิ่งใจเต้นเมื่อเจอครู โอ๊ยเดี่ยวนะ ทำไมใจต้องเต้นฉันไม่ได้คิดอะไรกับครู ฉันไม่ไม่ไม่...
“คิดอะไรอยู่”ครู
คิดเรื่องครูนี้และครู โอ๊ยใจก็เต้นจังหยุดก่อนค่ะ
“ออ เปล่าค่ะ แต่ว่าเรื่องไปรับไปส่ง ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวนั่งรถมาก็ได้ค่ะ เกรงใจ”เรา
มันก็ไม่ได้เกรงใจหรอก แต่อายความรู้สึกตัวเองอะ และครูจะไปรับไปส่งเราทำไมเนี่ย เราก็เดินไปได้นะ โอ๊ยปวดสมองกับครู เปิดเทอมมาก็เครียดเลย
“นี้ก็เกรงใจอยู่ได้งั่นไม่เป็นไร”ครู
ดีค่ะ ดีค่ะ หนูไม่ได้อยากใกล้ชิดกับครูมากหรอกนะครู เพราะหนูคงไม่รักคนแก่หรอกครู แต่จะว่าไปครูก็อายุยี่สิบสามแหละ ครูก็น่าจะมีแฟนอยู่แล้ว สงสัยครูเห็นว่าเป็นคนรู้จักแหละ เพราะคนอื่นครูก็เอ็นดูทุกคนนี้ค่ะ
“ค่ะ”เรา
“เดี๋ยวครูจอดหน้า ร.ร ก็ได้นะค่ะ เดี่ยวเข้าไปพร้อมกันมันจะดูไม่ดี” เรา
“ไม่ต้องหรอกครูมีเรื่องให้ช่วย”ครู
เรื่องให้ช่วยว่าแหละเชียวว่าต้องมีเรื่องให้ช่วยตลอดเลย เห้อ ครูนะครูเลือกได้ถูกคนจริง หนูยิ่งพักผ่อนไม่เพียงพออยู่ครู และรถก็จอดอย่างนิ่งๆ ก็ไม่น่าเป็นที่สนใจแต่ทำไมมีคนสนใจเนี่ย แต่ทำไมมีรุ่นพี่เยอะเยะเลย โอะลืมไป นี้มันวันเปิดเทอม ก็ต้องมีคนมาหาด้วยความคิดถึงทั้งนั้นแหละ และไอเรื่องที่ให้ช่วยคืออะไร?
“อะหลังรถกล่องสีน้ำตาลที่เขียนว่า ม.สองทับสอง อ่ะ ยกไปตึกสามชั้นสี่ห้องสามสามหนึ่งนะ”ครู
เยอะ นี้อะไรยกไปชั้นสี่ครูแคทค่ะ มันกล่องใหญ่เวอร์ แต่รู้สึกเริ่มเขินเหะ ทำไมมีแต่คนจ้องมาทางนี้ล่ะรู้สึกว่าจะยิ้มให้ครูแคทนะ ก็ครูเขาฮอต มันก็ปกติ
“ค่ะ”เรา
“ใช้ง่ายดีนิเดี่ยวไปพร้อมกัน รอแปบ”ครู
แต่ใน ขณะ เดี่ยวก็มีเสียงแจ้งเตือนจากเฟสบุ๊คมาเป็นร้อย จากที่เคยอยู่อย่างกับป่าช้าก็เหอะ ก็อย่างจะเอาขึ้นมาดูนะ แต่มือเนี่ยสิอยู่กับกล่องที่หนัก แต่มาให้ผู้หญิงยกเนี่ยนะ
“พึ่งเปิดเน็ตเหรอแจ้งเตือนสนั่นเลย”ครู
ร่างสูงขาวถามด้วยความสงสัยว่านั่นเสียงอะไรถึงดังไม่หยุด แต่เอะ ผ่านมาสองนาทีมันหยุดเตือน วิเศษเลย
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ มันดังไปงั่นมั่งค่ะ”เรา
“จ้า”ครู
ทำไมการเดินไปชั้นสี่กับกล่องที่
“โรริระวัง”ครู
โอ้มาย เราสะดุดสายไฟ แต่แบบสะดุดอะได้ แต่ทำไมต้องล้มไปหาครู เราพยายามที่จะหลีกเลี่ยงครูแต่ครูกลับเอาตัวมารับเพื่อไม่ให้เรากระแทกกับพื้น และหน้าเรากับหน้าครูนี้เกือบจะได้kissแล้ว เอาอีกแล้วใจเต้นอีกแล้วแต่นี้แบบแรงกว่าปกติอีก
“โรริ โรริ เป็นไรไหม”ครู
“ไม่เป็นไรค่ะครู หนูขอโทษค่ะครู คือหนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ คือ...คือหนูสะด...”เรา
เสียงที่อ่อนหวานพูดแทรกมาว่า
“ไม่เป็นไร ครูเข้าใจ ไม่เจ็บใช้ไหม”ครู
ครูทำหน้าอมยิ้มเหมือนจะขำ โห ครูนี้หนูเจ็บครูอย่าพึ่งขำสิ หือ มันน่างอลนะ แต่จะงอลฐานะอะไร ผีบ้าอีกล่ะ
“อือ ถ้าไม่เป็นไรเดี่ยวเข้าแถวเคารพธงชาติเถอะ เดี่ยวครูตามลงไปนะ”
ครูที่มีร่างสูงพูดขึ้นมาอย่างไม่เป็นห่วงนักเรียน ว่าจะเดินลงไหวไหม สรุปคือต้องเดินลงไปคนเดียวเหรอเนี่ย
แต่พอเดินลงบันไดมาก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีรูปร่างสูงผิวขาวครอบตาดำคมกริป ดูจิ้มลิ้มน่ารักดี ใช่เขาคือคนที่เราไปเจอตอนที่เขาเอามาเสิร์ฟ ใช่ไมค์นั่นแหละ
“อ้าว สวัสดี จำเราได้ไหมที่เจอกันที่ร้านเมอร์ลิตไลท์ไง”
โอ๊ะนั้นชื่อร้านฉันพึ่งรู้ ชื่อก็ยังจะดูหรูหราอีก
“อ่อ จำได้”เรา
“เธอเป็นแฟนครูแคทเหรอ”ไมค์
เห้ยเดี่ยวอย่าพึ่งพูด ให้เราเสียหาย ไม่ใช่สะหน่อย
“จะบ้าเหรอ ครูเขาเป็นครูที่ปรึกษาห้องเรานะ”เรา
“ออ เธอชื่ออะไรอะ ห้องไหนเหรอ ม.อะไรอะ เราไมค์”ไมค์
มาเป็นชุดเลย จะจำได้เหรอเนี่ย
“ชื่อ โรริ เมย์ เรียกสั่นๆว่าโรริก็ได้นะ เราอยู่ ม.สองทับสอง”เรา
“ยังงี้ก็ห้องเดี่ยวกันน่ะสิ”ไมค์
เจอกันตั้งแต่ ม.หนึ่ง มันจะไม่มีใครรู้จักเราหรือไงเห้อ รีบจบสทนาดีไหม แต่ก็รู้สึกดีเมื่อเจอหน้าไมค์จัง
“เราไปก่อนนะ”เรา
เอ่...แต่ไม่ช้าก็มีมือที่ขาวนุ่มยังกับนุ่นมาคว้าข้อแขนเอาไว้ทำให้เราล้มไปใส่ร่างขาวที่มีกลิ่นที่หอมทำให้ใจเราเต้นแรงมากจนเกือบจะทะลักออกมา แต่ด้วยความเจ็บของหัวเข่าที่มีเลือดซิปเพราะเข่ากระแทกกับกระเบื้องทำให้เดินไม่ไหว ผิวขาวจึงพูดว่า
“จะไปข้างล่างใช้ไหมเดี่ยวไปกับเราล่ะกัน ห้องเดี่ยวกันนิ”ไมค์
“ไม่อายเหรอต้องมาเดินอยู่กับคนที่ขี้เหร่”เรา
“ไม่มีใครสนใจพวกเราหรอก”ไมค์
นั่นมันก็จริงอะนะ ไม่มีใครมาสนใจคนที่ไม่มีตัวตนอย่างเราสองคนหรอก หนักใจ แต่ไมค์กลับประคองไปที่ห้องพยาบาลแทนที่จะไปแถว และไมค์ก็ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมา แต่บ่นนิดๆนะไอตอนที่เดินลงมาเนี่ย หน้าเรามีอะไรติดเหรอมองกันยังกับดารา ปล.เพื่อนเราหายไปไหน
“แสบหน่อยนะ”ไมค์พูดด้วยหน้าตาที่ตกใจ กังวล
“อื่อ ไม่แสบหรอกแค่นี้เอง”เราพูดในแบบว่าเหมือนชินก็มันชินจริงๆอ่ะเป็นแผลมาบ่อยเหลือเกิน
“เสร็จแล้ว”ไมค์ ทำหน้าตาดีใจ เราจึงพูดต่อว่า
“รีบไปเข้าแถวเถอะ” เรา
---------รีวิวกันหน่อยนะ ผิดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ-----------------