สวัสดีค่ะ
ขอแนะนำตัวเองก่อนแล้วกัน เราชื่อ Z เป็นผู้หญิง(เวลาใครถาม เราจะบอกว่าเราเป็นผู้หญิง)ที่คล้ายผู้ชาย (หรือใครจะเรียกว่าทอมก็ได้ ไม่ติด) อายุ 31 ปี
เรื่องที่เราจะบันทึกวันนี้..แน่นอนว่าเกี่ยวกับเรื่อง "ความรัก"
"ความรัก" ครั้งนี้ของเรา เริ่มขึ้นเมื่อสักประมาณ ปี 55 หรือ 56 ไม่แน่ใจ
ตอนนั้นเราทำงานพิเศษเป็นสต๊าฟงานอีเว้นท์ของมือถือค่ายหนึ่ง...งานมี 2 วัน ซึ่งวันแรกนัดกัน 10.00 โมงเพื่อฟังบรีฟ และนั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้เราได้เจอ "ความรัก" คนนี้...ใช่ คนนี้ เธอชื่อ P เป็นหัวหน้างานที่รับผิดชอบส่วนที่เราทำ ด้วยความช่างพูดและกระฉับกระเฉง บวกกับสเน่ห์บางอย่างในตัวเธอ ทำให้เราละสายตาไปจาก P ไม่ได้เลย
งานผ่านไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว.."ความประทับใจ" ของเรามันก็จบลงแค่นั้น
จนมาถึงปี 58 เราได้เข้ามาทำงานเป็นพนักงานตัวเล็กๆที่บริษัท สื่อฯ แห่งหนึ่ง โดยการชักชวนจากเพื่อนสมัยเรียน
ด้วยความที่กำลังอยากเปลี่ยนงานก็เลยตัดสินใจทิ้งงานเดิมมาอย่างไม่ยากเย็นนัก...แม้ว่าจะเป็นช่วงกลางปีแล้ว
เราอยู่ในตำแหน่ง AE ตอนเริ่มงาน เพื่อนชื่อ J ได้พาเราเดินแนะนำตัวกับทีมอื่นๆ จนเราได้มาเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเรารู้สึกว่าคุ้นหน้าเค้ามาก แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน...เราได้พูดเรื่องนี้กับ J ว่า
Z: "รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเห็นหน้าคนนี้มาก่อนเลยว่ะ"
J: "หน้าโหลมั้ง 5555" และบทสนทนาก็จบลงแค่นั้น....
ทำงานไปได้สักพักก็เริ่มมีเพื่อนเป็นกลุ่มก้อน จนมีแก็งที่เราเรียกกันว่า "เด็กลุม" แก็งนี้คือกลุ่มของเพื่อนร่วมงานที่พักอยู่ที่เดียวกันกับเรานั่นเอง
ไม่ต้องบอกก็รู้ วัยใกล้เคียงกัน พอได้จับกลุ่มกัน กิจกรรมที่ทำหลังเลิกงานก็คือ..นั่งดื่มเบียร์แล้วเม้ามอยกัน
ชีวิตของเราวนเป็นลูปอยู่อย่างนี้ทุกวัน จนมันเริ่มเกิดปัญหา...
ปัญหาที่ว่านี้คือ แฟน (ใช่เรามีแฟน แฟนเราชื่อ A) เริ่มรู้สึกว่าเราติดเพื่อนมากไป เริ่มกลับห้องดึกขึ้น และมีเวลาให้เธอน้อยลง
ช่วงนั้นเรายังปรับตัวกับงานได้ไม่ดี ทำให้เรามีปัญหาและไม่เข้าใจบ่อย คนที่เราหันไปหา ไปปรึกษาก็คือ เพื่อนร่วมงานกลุ่มนี้(ที่มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง)
แต่ก็มีเพื่อนผู้หญิงคนที่เราบอกว่าคุ้นๆหน้า เป็นคนที่เราสนิทด้วยที่สุด เพราะเราอาศัยติดรถของเธอไปกลับที่ทำงาน-ที่พัก และแน่นอนว่าแฟนเราหึงเรากับเพื่อนคนนี้
และในระหว่างการมีประเด็นหึงหวง สัญญาณของความไม่เข้าใจและจุดแตกหักระหว่างเรากับแฟนก็ค่อยๆก่อตัว พร้อมๆกับที่เราได้รู้ความจริงบางอย่าง
วันนั้นเราและเพื่อนกำลังไปยูเนี่ยนมอล์ ระหว่างกำลังนั่งเม้ามอย ก็มีสายเรียกเข้าเป็นชื่อของเพื่อเธอ ตามด้วย 100Rivers
ความเจือกของเราก็เป็นเหตุ ที่หันไปเห็น แล้วก็เริ่มนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ในหัว เป็นฉากๆ เราหันไปหาเพื่อนหลังจากที่เธอวางสายแล้วบอกว่า
Z: "เออ แกชั้นเคยทำอีเว้นท์ด้วยกับบริษัทที่ชื่อ 100Rivers แล้วชั้นเคยชอบพี่คนนึงที่เป็นหัวหน้างานชั้นเว้ย"
เพื่อนผู้หญิง: "จริงดิแก ชั้นก็เคยทำอยู่ที่นั่น นี่เมื่อกี้เพื่อนชั้นโทรมา แกเห็นใช่มะ"
Z: "เออ ตอนนั้นชั้นทำงาน...บลาๆๆๆๆ" แล้วก็เล่าไป จนถึงตอนหนึ่งว่า...
Z: "พองานเสร็จ เค้ายังไม่ให้สต๊าฟกลับ ให้ช่วยกันเก็บของก่อน แต่คือมันก็ไม่มีใครทำแล้วงะเพราะรับเงินมากันแล้ว แต่มันมีบาริเขตที่ต้องเก็บ พี่คนนั้นก็ยกอยู่ แล้วชั้นก็เดินไปช่วย ทั้งๆที่ชั้นก็ถือบาริเขตอยู่ในมือข้างนึง แล้ว..."
ยังไม่ทันจะเล่าจบ เพื่อนก็พูดแทรกขึ้นมาว่า
เพื่อนผู้หญิง: "เฮ้ย แกรรรร มันคุ้นมากจริงๆ ชั้นจำประโยคนี้ได้...เพราะชั้นพูดเอง"
Z: "..." ไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากภาพที่เกิดขึ้นในหัว ว่า "เพื่อนผู้หญิง = P" นางคือคนๆเดียวกัน มิน่าถึงได้รู้สึกว่าคุ้นๆ....
หลังจากที่รื้อฟื้นความหลังกันเสร็จ มันก็เริ่มมีความรู้สึกบางอย่างระหว่างเรากับ P ที่เปลี่ยนไป
เราเองที่ "ความประทับใจ" วันนั้นทั้งหมดมันกลับมา P ก็มีเรื่องให้คุยกับเราเยอะขึ้น ด้วยความที่นางช่างพูดอยู่แล้ว ก็เลยยิ่งทำให้ความสนิทที่มี มันยิ่งไปไวกว่า 4G เมืองไทย
เรายอมรับว่าเราผิดที่เรา "คิด" กับ P มากกว่าเพื่อน ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็รู้ตัวและได้แต่บอกกับตัวเองว่า ไม่ดี ไม่ควร ไม่เอา อย่าเกินเลยไปมากกว่านี้
แต่ก็นะ...
วันๆหนึ่งเราใช้เวลาอยู่กับ P เยอะมาก ระบายอะไรให้ฟังเยอะมาก ไม่ว่าจะเรื่องงาน ชีวิต ครอบครัว ไม่น่าเชื่อว่าช่างพูดอย่าง P ก็เป็นผู้ฟังที่ดีได้ และนั่นก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกที่มี จาก"ประทับใจ" กลายเป็น "ชอบ" ได้ไม่ยาก
เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงระหว่างเรา 2 คน บ้างก็ยุให้ได้กัน บ้างก็ติงว่าไม่เหมาะสม แต่นะ เรื่องหัวใจ ใครจะห้ามได้...
แล้วก็เหมือนฟ้าจะลงโทษคนทำผิด วันที่เราบอกชอบ P คือวันที่แฟนเราไปเห็นแชทการคุยระหว่างเรากับ J ว่า เราชอบ P
ตึ่งโป๊ะ..งานเข้าสิครัช รออะไร
ระว่างกำลังนั่งดื่มเบียร์ ดูบอลกับกลุ่ม (โดยได้รับการอนุญาตจาก A แล้วว่าไปได้) โทรศัพท์เราก็ดังขึ้น และเป็น A ที่โทรมา
เรารีบกลับไปหา A ที่ห้องโดยไม่รอช้า ไปคุยถึงเรื่องทั้งหมดทุกอย่างที่เกิดขึ้น พยายามอธิบายทุกอย่าง แต่...มันไม่ทัน A ไม่เข้าใจ ท้ายที่สุด A ก็เลือกที่จะเดินจากไป ด้วยเหตุผลที่ว่า "หนูอยู่กับคนที่ไม่รักหนูไม่ได้พี่"
จากแชทเจ้าปัญหาในวันนั้น นอกจากเราเสีย "แฟน" เรายังเสีย "P" ไปด้วย
P รู้สึกไม่ดีที่เป็นสาเหตุทำให้เรากับแฟนเลิกกัน ทะเลาะกัน P เริ่มเฟดตัวออกห่าง เริ่มไม่คุย ไม่ทัก ไม่ยิ้ม ไม่สนใจ
สถานการณ์การ ณ ที่ทำงานตอนนั้น บอกเลยว่า อึดอัดมาก จะคุยกับใครก็ไม่ได้ เพราะเราเองที่ผิดเต็มๆ ได้แต่ทนเก็บความอึดอัดไว้เรื่อยมา
จน...วันหนึ่ง ช่วงกลางเดือนมีนาคม 59 เราขอคุยกับ P ถึงเรื่องทั้งหมด และความรู้สึกทุกอย่าง
P รับฟังอย่างดีเช่นเดิม แต่มันไม่ดีกับเราไง เฮ้ย...เพราะเราอยากได้คำตอบ เราอยากได้ความชัดเจน เราอยากรู้ว่าเราอยู่ตรงไหน ยังไง เธอคิดอะไรกับเราไหม ไม่ใช่เงียบแบบนี้!!!!! (ทั้งหมดนั้นเราได้แค่คิดในใจ สิ่งที่เราพูดออกไปคือ)
Z: "แกจะให้ชั้นทำยังไง ในเมื่อชั้นโกหกความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ชั้นก็พยายามแล้วที่จะไม่คิดอะไรกับแก ชั้นไม่ได้อยากทำผิดกับ A แต่ชั้นไม่ได้รัก A แล้วจะให้ชั้นบอก A ไปว่ารักได้ยังไง จะให้ชั้นคบกับเค้าต่อได้ยังไงในเมื่อชั้นชอบแกอ่ะ"
P: "..." (ยังคงเงียบ)
Z: "ถ้าแกไม่รู้สึกอะไรกับชั้น ชั้นขอโทษเว้ยที่ชั้นคิดกับแกมากกว่าเพื่อนไป ซึ่งชั้นคิดกับแกมากกว่าเพื่อนไปตั้งแต่ 2 ปีที่แล้วแล้วเว้ย..ก่อนที่ชั้นจะรู้จักกับ A อีก"
P: "..." (ยังคงเงียบ) (จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะ!!!!!!!)
Z: "ถ้าแกไม่ได้คิดอะไรกับชั้น ชั้นจะทำใจ แต่แกอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม ชั้นอึดอัด ชั้นแย่มากนะเว้ยพูดด้วยก็ไม่พูด ทักก็ไม่ทัก เหมือนตัวเองเป็นฝุ่น เป็นอากาศหรืออะไรสักอย่าง ทำไม ชั้นมันน่ารังเกียจมากเลยหรอ หรือยังไง" (อารมณ์เริ่มมา)
P: "กลับห้องไปนอนเหอะนะ ดึกแล้ว"
Z: "ก็ได้ ถ้าแกว่างั้น...ฝันร้ายแล้วกันนะ แล้วชั้นจะเป็นพระเอกปช่วยแกเอง"
แล้วเราก็เดินกลับห้องมา น้ำตาซึมเบาๆ ลมไม่มี อากาศโคตรร้อน แต่ร้อนใจมากกว่า ณ จุดนั้น....
(เดี๋ยวมาบันทึกต่อ)
บันทึกของทอม
ขอแนะนำตัวเองก่อนแล้วกัน เราชื่อ Z เป็นผู้หญิง(เวลาใครถาม เราจะบอกว่าเราเป็นผู้หญิง)ที่คล้ายผู้ชาย (หรือใครจะเรียกว่าทอมก็ได้ ไม่ติด) อายุ 31 ปี
เรื่องที่เราจะบันทึกวันนี้..แน่นอนว่าเกี่ยวกับเรื่อง "ความรัก"
"ความรัก" ครั้งนี้ของเรา เริ่มขึ้นเมื่อสักประมาณ ปี 55 หรือ 56 ไม่แน่ใจ
ตอนนั้นเราทำงานพิเศษเป็นสต๊าฟงานอีเว้นท์ของมือถือค่ายหนึ่ง...งานมี 2 วัน ซึ่งวันแรกนัดกัน 10.00 โมงเพื่อฟังบรีฟ และนั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้เราได้เจอ "ความรัก" คนนี้...ใช่ คนนี้ เธอชื่อ P เป็นหัวหน้างานที่รับผิดชอบส่วนที่เราทำ ด้วยความช่างพูดและกระฉับกระเฉง บวกกับสเน่ห์บางอย่างในตัวเธอ ทำให้เราละสายตาไปจาก P ไม่ได้เลย
งานผ่านไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว.."ความประทับใจ" ของเรามันก็จบลงแค่นั้น
จนมาถึงปี 58 เราได้เข้ามาทำงานเป็นพนักงานตัวเล็กๆที่บริษัท สื่อฯ แห่งหนึ่ง โดยการชักชวนจากเพื่อนสมัยเรียน
ด้วยความที่กำลังอยากเปลี่ยนงานก็เลยตัดสินใจทิ้งงานเดิมมาอย่างไม่ยากเย็นนัก...แม้ว่าจะเป็นช่วงกลางปีแล้ว
เราอยู่ในตำแหน่ง AE ตอนเริ่มงาน เพื่อนชื่อ J ได้พาเราเดินแนะนำตัวกับทีมอื่นๆ จนเราได้มาเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเรารู้สึกว่าคุ้นหน้าเค้ามาก แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน...เราได้พูดเรื่องนี้กับ J ว่า
Z: "รู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยเห็นหน้าคนนี้มาก่อนเลยว่ะ"
J: "หน้าโหลมั้ง 5555" และบทสนทนาก็จบลงแค่นั้น....
ทำงานไปได้สักพักก็เริ่มมีเพื่อนเป็นกลุ่มก้อน จนมีแก็งที่เราเรียกกันว่า "เด็กลุม" แก็งนี้คือกลุ่มของเพื่อนร่วมงานที่พักอยู่ที่เดียวกันกับเรานั่นเอง
ไม่ต้องบอกก็รู้ วัยใกล้เคียงกัน พอได้จับกลุ่มกัน กิจกรรมที่ทำหลังเลิกงานก็คือ..นั่งดื่มเบียร์แล้วเม้ามอยกัน
ชีวิตของเราวนเป็นลูปอยู่อย่างนี้ทุกวัน จนมันเริ่มเกิดปัญหา...
ปัญหาที่ว่านี้คือ แฟน (ใช่เรามีแฟน แฟนเราชื่อ A) เริ่มรู้สึกว่าเราติดเพื่อนมากไป เริ่มกลับห้องดึกขึ้น และมีเวลาให้เธอน้อยลง
ช่วงนั้นเรายังปรับตัวกับงานได้ไม่ดี ทำให้เรามีปัญหาและไม่เข้าใจบ่อย คนที่เราหันไปหา ไปปรึกษาก็คือ เพื่อนร่วมงานกลุ่มนี้(ที่มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง)
แต่ก็มีเพื่อนผู้หญิงคนที่เราบอกว่าคุ้นๆหน้า เป็นคนที่เราสนิทด้วยที่สุด เพราะเราอาศัยติดรถของเธอไปกลับที่ทำงาน-ที่พัก และแน่นอนว่าแฟนเราหึงเรากับเพื่อนคนนี้
และในระหว่างการมีประเด็นหึงหวง สัญญาณของความไม่เข้าใจและจุดแตกหักระหว่างเรากับแฟนก็ค่อยๆก่อตัว พร้อมๆกับที่เราได้รู้ความจริงบางอย่าง
วันนั้นเราและเพื่อนกำลังไปยูเนี่ยนมอล์ ระหว่างกำลังนั่งเม้ามอย ก็มีสายเรียกเข้าเป็นชื่อของเพื่อเธอ ตามด้วย 100Rivers
ความเจือกของเราก็เป็นเหตุ ที่หันไปเห็น แล้วก็เริ่มนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ในหัว เป็นฉากๆ เราหันไปหาเพื่อนหลังจากที่เธอวางสายแล้วบอกว่า
Z: "เออ แกชั้นเคยทำอีเว้นท์ด้วยกับบริษัทที่ชื่อ 100Rivers แล้วชั้นเคยชอบพี่คนนึงที่เป็นหัวหน้างานชั้นเว้ย"
เพื่อนผู้หญิง: "จริงดิแก ชั้นก็เคยทำอยู่ที่นั่น นี่เมื่อกี้เพื่อนชั้นโทรมา แกเห็นใช่มะ"
Z: "เออ ตอนนั้นชั้นทำงาน...บลาๆๆๆๆ" แล้วก็เล่าไป จนถึงตอนหนึ่งว่า...
Z: "พองานเสร็จ เค้ายังไม่ให้สต๊าฟกลับ ให้ช่วยกันเก็บของก่อน แต่คือมันก็ไม่มีใครทำแล้วงะเพราะรับเงินมากันแล้ว แต่มันมีบาริเขตที่ต้องเก็บ พี่คนนั้นก็ยกอยู่ แล้วชั้นก็เดินไปช่วย ทั้งๆที่ชั้นก็ถือบาริเขตอยู่ในมือข้างนึง แล้ว..."
ยังไม่ทันจะเล่าจบ เพื่อนก็พูดแทรกขึ้นมาว่า
เพื่อนผู้หญิง: "เฮ้ย แกรรรร มันคุ้นมากจริงๆ ชั้นจำประโยคนี้ได้...เพราะชั้นพูดเอง"
Z: "..." ไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากภาพที่เกิดขึ้นในหัว ว่า "เพื่อนผู้หญิง = P" นางคือคนๆเดียวกัน มิน่าถึงได้รู้สึกว่าคุ้นๆ....
หลังจากที่รื้อฟื้นความหลังกันเสร็จ มันก็เริ่มมีความรู้สึกบางอย่างระหว่างเรากับ P ที่เปลี่ยนไป
เราเองที่ "ความประทับใจ" วันนั้นทั้งหมดมันกลับมา P ก็มีเรื่องให้คุยกับเราเยอะขึ้น ด้วยความที่นางช่างพูดอยู่แล้ว ก็เลยยิ่งทำให้ความสนิทที่มี มันยิ่งไปไวกว่า 4G เมืองไทย
เรายอมรับว่าเราผิดที่เรา "คิด" กับ P มากกว่าเพื่อน ทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว แต่ก็รู้ตัวและได้แต่บอกกับตัวเองว่า ไม่ดี ไม่ควร ไม่เอา อย่าเกินเลยไปมากกว่านี้
แต่ก็นะ...
วันๆหนึ่งเราใช้เวลาอยู่กับ P เยอะมาก ระบายอะไรให้ฟังเยอะมาก ไม่ว่าจะเรื่องงาน ชีวิต ครอบครัว ไม่น่าเชื่อว่าช่างพูดอย่าง P ก็เป็นผู้ฟังที่ดีได้ และนั่นก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกที่มี จาก"ประทับใจ" กลายเป็น "ชอบ" ได้ไม่ยาก
เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงระหว่างเรา 2 คน บ้างก็ยุให้ได้กัน บ้างก็ติงว่าไม่เหมาะสม แต่นะ เรื่องหัวใจ ใครจะห้ามได้...
แล้วก็เหมือนฟ้าจะลงโทษคนทำผิด วันที่เราบอกชอบ P คือวันที่แฟนเราไปเห็นแชทการคุยระหว่างเรากับ J ว่า เราชอบ P
ตึ่งโป๊ะ..งานเข้าสิครัช รออะไร
ระว่างกำลังนั่งดื่มเบียร์ ดูบอลกับกลุ่ม (โดยได้รับการอนุญาตจาก A แล้วว่าไปได้) โทรศัพท์เราก็ดังขึ้น และเป็น A ที่โทรมา
เรารีบกลับไปหา A ที่ห้องโดยไม่รอช้า ไปคุยถึงเรื่องทั้งหมดทุกอย่างที่เกิดขึ้น พยายามอธิบายทุกอย่าง แต่...มันไม่ทัน A ไม่เข้าใจ ท้ายที่สุด A ก็เลือกที่จะเดินจากไป ด้วยเหตุผลที่ว่า "หนูอยู่กับคนที่ไม่รักหนูไม่ได้พี่"
จากแชทเจ้าปัญหาในวันนั้น นอกจากเราเสีย "แฟน" เรายังเสีย "P" ไปด้วย
P รู้สึกไม่ดีที่เป็นสาเหตุทำให้เรากับแฟนเลิกกัน ทะเลาะกัน P เริ่มเฟดตัวออกห่าง เริ่มไม่คุย ไม่ทัก ไม่ยิ้ม ไม่สนใจ
สถานการณ์การ ณ ที่ทำงานตอนนั้น บอกเลยว่า อึดอัดมาก จะคุยกับใครก็ไม่ได้ เพราะเราเองที่ผิดเต็มๆ ได้แต่ทนเก็บความอึดอัดไว้เรื่อยมา
จน...วันหนึ่ง ช่วงกลางเดือนมีนาคม 59 เราขอคุยกับ P ถึงเรื่องทั้งหมด และความรู้สึกทุกอย่าง
P รับฟังอย่างดีเช่นเดิม แต่มันไม่ดีกับเราไง เฮ้ย...เพราะเราอยากได้คำตอบ เราอยากได้ความชัดเจน เราอยากรู้ว่าเราอยู่ตรงไหน ยังไง เธอคิดอะไรกับเราไหม ไม่ใช่เงียบแบบนี้!!!!! (ทั้งหมดนั้นเราได้แค่คิดในใจ สิ่งที่เราพูดออกไปคือ)
Z: "แกจะให้ชั้นทำยังไง ในเมื่อชั้นโกหกความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ชั้นก็พยายามแล้วที่จะไม่คิดอะไรกับแก ชั้นไม่ได้อยากทำผิดกับ A แต่ชั้นไม่ได้รัก A แล้วจะให้ชั้นบอก A ไปว่ารักได้ยังไง จะให้ชั้นคบกับเค้าต่อได้ยังไงในเมื่อชั้นชอบแกอ่ะ"
P: "..." (ยังคงเงียบ)
Z: "ถ้าแกไม่รู้สึกอะไรกับชั้น ชั้นขอโทษเว้ยที่ชั้นคิดกับแกมากกว่าเพื่อนไป ซึ่งชั้นคิดกับแกมากกว่าเพื่อนไปตั้งแต่ 2 ปีที่แล้วแล้วเว้ย..ก่อนที่ชั้นจะรู้จักกับ A อีก"
P: "..." (ยังคงเงียบ) (จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะ!!!!!!!)
Z: "ถ้าแกไม่ได้คิดอะไรกับชั้น ชั้นจะทำใจ แต่แกอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม ชั้นอึดอัด ชั้นแย่มากนะเว้ยพูดด้วยก็ไม่พูด ทักก็ไม่ทัก เหมือนตัวเองเป็นฝุ่น เป็นอากาศหรืออะไรสักอย่าง ทำไม ชั้นมันน่ารังเกียจมากเลยหรอ หรือยังไง" (อารมณ์เริ่มมา)
P: "กลับห้องไปนอนเหอะนะ ดึกแล้ว"
Z: "ก็ได้ ถ้าแกว่างั้น...ฝันร้ายแล้วกันนะ แล้วชั้นจะเป็นพระเอกปช่วยแกเอง"
แล้วเราก็เดินกลับห้องมา น้ำตาซึมเบาๆ ลมไม่มี อากาศโคตรร้อน แต่ร้อนใจมากกว่า ณ จุดนั้น....
(เดี๋ยวมาบันทึกต่อ)