วันหนึ่งผมนั่งสนทนาธรรมกับท่านอาจารย์สิริปัญโญ....
สนทนากันเรื่องชีวิตเรา..
ท่านอาจารย์กล่าวขึ้นว่า"...โยมคนอุบล..
กายของเราก็เหมือนที่นั่งบนเครื่องบิน...
เวลาเราจองแล้วที่นั่งนั้นก็เป็นของเรา ใครมานั่งไม่ได้...
แต่เมื่อถึงจุดหมายแล้วเราก็ต้องลุกออกไป ที่นั่งนั้นก็เป็นของคนอื่น..."
ผมนั่งเครื่องบินทีไรก็นึกถึงคำสอนนี้ทุกที...
กายของเรา...อะไรๆที่เราคิดว่าเป็นของเรา...แท้จริงก็ไม่ได้เป็นของเราตลอดไป...
วันหนึ่งไม่เราจากมันไป มันก็จากเราไปเองตามกฎ"อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา"...
ธรรมะสวัสดีเช้าวันเสาร์...
คนอุบล..
กายของเราเหมือนที่นั่งบนเครื่องบิน../คนอุบล
สนทนากันเรื่องชีวิตเรา..
ท่านอาจารย์กล่าวขึ้นว่า"...โยมคนอุบล..
กายของเราก็เหมือนที่นั่งบนเครื่องบิน...
เวลาเราจองแล้วที่นั่งนั้นก็เป็นของเรา ใครมานั่งไม่ได้...
แต่เมื่อถึงจุดหมายแล้วเราก็ต้องลุกออกไป ที่นั่งนั้นก็เป็นของคนอื่น..."
ผมนั่งเครื่องบินทีไรก็นึกถึงคำสอนนี้ทุกที...
กายของเรา...อะไรๆที่เราคิดว่าเป็นของเรา...แท้จริงก็ไม่ได้เป็นของเราตลอดไป...
วันหนึ่งไม่เราจากมันไป มันก็จากเราไปเองตามกฎ"อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา"...
ธรรมะสวัสดีเช้าวันเสาร์...
คนอุบล..