ขอพื้นที่ระบายได้ไหมคะ? [รบกวนด้วยนะคะ]

ตามหัวข้อค่ะ  เราขอบอกไว้ก่อนนะเราอายุยังน้อยและเราเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียวถ้าถามว่าเพื่อนเยอะรึเปล่าก็เยอะอยู่นะแต่ถ้าสนิทจริงๆเราจะมีอยู่2-3คนและอีกอย่าเลยคือเราชอบนั่งเงียบๆชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตอนเวลานั่งเงียบและเราชอบหน้านิ่งค่ะ เหตุมันเกิดขึ้นที่ว่าเพราะเราเป็นแบบนี้รึเปล่าแม่ถึงด่าและคอยกดดันเราคอยชี้ทางให้เราไปต่างๆนานา แต่ถ้าถามว่าเราชอบไหมตอบได้เต็มปากเลยว่าไม่ เราคิดว่าทำไมแม่ถึงต้องทำแบบนี้ทั้งๆที่เราไม่ชอบทำไมต้องคอยบังคับเราด้วยไม่ใช่ว่าเราจะไม่เข้าใจแม่นะคะเราเข้าใจที่แม่ทำแบบนี่เพราะว่าแม่เป็นห่วงเราเป็นห่วงอนาคตเราแต่เวลาที่เราพูดอะไรออกไปแม่จะคอยด่าเราว่าเราเถียงทั้งๆที่เราอยากจะอธิบายในสิ่งที่เราต้องการจะบอกแต่แม่กลับไม่ฟังเราเลย..อนาคตของเราแม่ถามเราอยู่บ่อยๆว่าเราอยากเป็นอะไรเราอยากบอกออกไปมากว่าเราต้องการอะไรแต่แม่ก็สวนขึ้นมาก่อนตลอดว่า "เอาครูนะจะได้สบายหรือไม่ก็เอาหมอ" แม่ไม่ถามเราสักคำเลยว่าเราอยากจะเป็นหรือเปล่า..แม่บอกว่าเราเป็คนหัวลั้นใครบอกก็ไม่ฟังใช้ให้ทำอะไรก็หน้านิ่ง? เราอยากบอกแม่มากว่าเรามีปัญหาอะไรอยากให้เค้ารับฟัง ไม่ใช่ว่าเราไม่มีครอบครัวนะครอบครัวเรามีครบคะ พ่อ แม่ และลูก แต่เชื่อไหมว่าเรารู้สึกเหมือนขาดอะไรไปเลยทั้งๆที่มีพ่อ แม่ แต่ทำไมเราถึงไม่มีความสุขเลยเพื่อนบางคนยังรู้ใจเรายังรู้ว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไรมากกว่าพ่อและแม่ของเราเสียด้วยซ้ำ มันน่าน้อยใจจัง... จะว่าเราเป็นเด็กมีปัญหาก็ได้นะแต่เราแค่มาระบายกับสิ่งที่เราพูดออกมาตรงๆไม่ได้ เราเปลี่ยนไปมากพอสมควรเลยจากเด็กสาวที่ร่าเริงแจ่มใสแต่เพราะว่าเรามีปมในใจตั้งแต่เด็กเราเลยกลายเป็นคนที่ดูเหมือนเฉยๆกับทุกเรื่อง ไร้ความรู้สึก(อันนี้ไม่เป็นเวลาอยู่กับเพื่อน) หน้านิ่งไม่ยิ้ม และแลดูหยิ่งไปโดยปริยาย... เรารู้สึกอีกอย่างหนึ่งคือเราคงไม่เป็นโรคซึมเศร้าหรอกใช่ไหม..เพราะเราชอบร้องไห้คนเดียวและคิดมากอีกต่างหากนั่งคิดไปเรื่อยๆแถมเรื่องที่คิดยังมีแต่เรื่องเครียดๆอีกด้วย...และเราก็ไม่กล้าระบายให้ใครฟังเลยเพราะเรากลัวว่าเค้าจะว่าเรางี่เง่าเกินไป..

เราแค่มาระบายค่ะมีความเห็นอะไรยังไงก็บอกได้นะคะมาแชร์ๆกัน...เราจะได้รู้ว่าเราเป็นคนเดียวไหม ฮ่าๆ
*ขออนุญาตแท็กคะ *ขอโทษที่รบกวน *เราอยากได้คำปรึกษาด้วย *คำไหนผิดขอโทษน๊า