ใครมีวิธีจัดการกับความหวั่นไหวบ้าง มาแชร์กัน

สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเราต้องบอกก่อนว่า อย่าด่าเราเลยนะคะ เราแค่อยากมาขอความคิดเห็นเพื่อที่จะจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้น เรารู้ว่าเราผิด เรากำลังพยายามแก้ไขมันอยู่นะคะ ^^
เรื่องทีอยู่ว่า... เรามาเรียนต่อที่ต่างประเทศแต่แฟนเราที่คบกันมาเกือบห้าปีอยู่เมืองไทย ตลอดเวลาที่คบกันเราไม่เคยนอกใจแฟนเลย มีคนเข้ามาแต่ก็ปฏิเสธไปหมด พอมาตอนนี้เรากับแฟนคุยกันได้แค่ช่วงเช้าและช่วงดึกเพราะเวลาห่างกันมาก เราพยายามที่จะคุยกับเค้าทุกวันแต่ก็ต้องยอมรับว่าเหงาเหมือนกัน จนวันนึง เราได้เจอกับพี่คนนึงซึ่งเค้าเองก็มีแฟนอยู่แล้วที่ไทย ถ้าพูดตรงๆเลยคือเราเองก็หวั่นไหวกับเค้านะ เค้าเองก็บอกกับเราว่าเค้าชอบเราเหมือนกัน แต่สุดท้าย เราสองคนตัดสินใจเลิกคุยกัน เหตุผลของเราคือเราไม่อยากทำให้แฟนเราเสียใจ เค้าก็ค่อนข้างเป็นคนเจ้าชู้แต่เทคแคร์เราดีมาก เหตุผลที่เค้าให้เรามานั้นคือ เพราะอายุและหน้าที่การงานเลยทำให้เราไปด้วยกันได้แค่นี้ เค้าขอให้เรากลับไปใช้ชีวิตเหมือนกับก่อนหน้านี้ที่ไม่เจอกัน เราเองก็รู้ว่าสุดท้ายแล้วมันก็ต้องจบแบบนี้ แต่ทำไมยังรู้สึกเหมือนตัวเองอกหัก ทั้งๆที่ก็คุยกับแฟนทุกวัน ยังคงคิดถึงเค้า เพราะว่าหลังจากวันที่ตกลงว่าจะเลิกคุยกัน เราก็ไม่โทรและเท็กไปหาเค้าอีกเลย แต่สุดท้าย เรากำลังจะต้องกลับไปร่วมงานกับเค้าเร็วๆนี้ เราอยากรู้ว่า มันจะทำให้เรากลับไปรู้สึกแบบเดิมอีกรึเปล่า เพราะตอนนี้เราไม่ได้คุยกับเค้ามาสี่อาทิตย์ เหมือนว่าเราก็ดีขึ้นมากแล้ว เรากลัวว่าเราจะกลับไปเริ่มต้นจัดการกับความรู้สึกของตัวเองใหม่อีก เราขอโทษแฟนเราและบอกเค้าว่าจะรีบกลับ จะทำทุกอย่างให้ถูกต้อง แต่นั่นมันทำให้รู้สึกทรมานเพราะความคิดถึงอีกคนนึง  

มีใครเคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้บ้างมั๊ย จะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี ใครมีวิธีเด็ดๆบ้าง