ความสุข ที่มันไม่สุด. .

เราเป็นคนหนึ่ง ที่ตั้งแต่เด็กเป็นคนที่เฟรนลี่มากๆเลยอะ แบบเป็นคนที่รู้จักคนเยอะมากจนเพื่อนมันไม่ค่อยอยากจะมาเดินด้วย เพราะกว่าจะได้เดินไปไหนต้องได้แวะเราเป็นคนมีเพื่อนเยอะก็จริง แต่คนที่สนิทจริงๆมีไม่เยอะหรอก มีช่วงหนึ่งที่เรามีคนสนิทๆที่แบบมองตารู้ใจกันเลย ไปไหนไปกันเหมือนคนในครอบครัวอะ อยู่5คน มีทั้งเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมากๆเลยนะสนุกกับการใช้ชีวิตในแต่ละวัน พอมันถึงช่วงเวลานึง เวลาผ่านไปทุกคนมันก็มีทางเดินของตัวเอง รุ่นพี่ก็ไปเรียนต่อที่อื่น รุ่นน้องมีแฟนก็เริ่มห่างๆกันไป เพื่อนตอนนั้นก็ได้เปลี่ยนห้องพอมันห่างกัน มันก็ไม่สนิทเหมือนเดิม ตอนนั้นเราเฟลไปช่วงนึงเลยนะ พอทุกคนเริ่มห่างๆ เราเริ่มสร้างกำเเพงให้ตัวเองในการสนิทกับเพื่อน กับ คนรอบข้างมากขึ้นเพราะกลัวว่าเขาจะค่อยๆหายออกไปจากชีวิตเราอีกแต่ก็ยังใช่ชีวิตปกติ ยังร่าเริงแต่ไม่ค่อยกล้าสนิทกับใครมากเท่าเดิมเหมือนมันมีกำแพงบางๆกั้นไว้อยู่จนขึ้นมมหาลัยอยู่ๆ เราก็กลายเป็นคนมีกำแพงที่สูงมาก ไม่ค่อยอยากเข้าสังคม ไม่ค่อยอยากรู้จักใครเพิ่ม เรารู้ตัวนะว่าไม่โอเค เราไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลยในแต่ละวันมันมีความสุขแต่มันไม่สุด บางทีเราก็อึดอัดหงุดหงิดตัวเองเหมือนกันเหมือนแค่ให้ผ่านไปแต่ละวัน เราเลยถามตัวเองนะทำไมไม่ทำตัวแบบเดิมแต่มันกลับไปไม่ได้แล้วอะเราควรทำไงดี? 😢😂