รู้สึกอยากหายไป อยากนอนแล้วไม่ต้องตื่นอีก ที่บ้านไม่มีฐานะ แต่พี่สาวชอบสร้างภาพ เหนื่อย แม่ก็ป่วย ทะเลาะกันทุกวันตั้งแต่สอบติดมหาลัยที่
ดีๆไม่นอนหอเหมือนคนอื่นเขาแต่ก็เอาตัวไม่รอด แม่ป่วยไตระยะสุดท้าย ขี้หวุดหงิดใส่เราตลอด พ่อก็ไม่ทำงานทำการ ออกจะประสาทกันทั้งบ้าน ทุกอย่างเหมือนจะดี
แต่ก็แย่ ตั้งแต่ทะเลาะกับเพื่อนที่มหาลัย เพิ่งขึ้นปี1ช่วงแรกๆดีมากๆเพราะมีเพื่อนเก่าคนละคณะ แต่พอเริ่มแยกคณะใครคณะมัน กิจกกรมเยอะจนจะเป็นบ้า เพราะเรามันคนไม่เคยทำอะไรแม้แต่งานบ้านทำนิดๆหน่อยๆ มันรับไม่ได้ กลายเป็นคนกลัวสังคมกลายเป็นขี้เกียจพูดคุยกับใคร มันน่าเบื่อแล้วก็รู้สึกเป็นคนไม่มีค่า กลัวโดนด่าที่ลากิจดรรม ไม่ก็หายไปเลย เป็นคนขี้ลืม เบลอ พูดไม่รู้เรื่องโดยเฉพาะช่วงนี้ คนด่าก็เจ็บใจนะ ด่าว่าให้ไปจิตเวช ไม่รู้เหมือนกันว่ารอดมาถึง18ได้ยังไง และสอบติดมหาลัยได้ยังไง ทำอะไรเองไม่เป็น ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ตอนดีก็ดีมาก อารมเสียก้กลายเป็นคนละคนเหมือน2บุคลิคเดียวดีเดี่ยวดราม่า ส่วนช่ววนี้คือไร้อารมเหมือนข้างในร้องไห้แต่ต้องทำหน้านิ่งๆ จนได้ยินพ่อคุยกับแม่ว่า เราน่าจะไปเกิดใหม่(ไปตาย) เราขี้ลืมมากทำของที่บ้านหายปล่อย เสื้อกันหนาว ร่ม นาฬิกา ทุกคนในบ้านเอือม และคนที่รู้จักกับเรา ก็ไม่อยากคบเราต่อไปเพราะเรามันตัวภาระจริงๆ พยายามคิดว่าทำเองได้แต่สุดท้ายก็พังรู้สึกแย่ เป็นคนไม่พูดชอบ พูดในใจ กลัวคน ไม่ชอบเพิ่งคนอื่น แต่สุดท้ายก็เอาตัวไท่รอด ต้องเพิ่งตลอด โอกาสดีๆทั้งเรื่องกิจกกรมหรือเข้าเรียนไม่ทัน ลืมลงหน่วยกิตกิจกรรม เพื่อนมาชวนไปไหนก็ไม่ไป ใครชวนกินข้าวก็หนีเขา เอาเป็นว่าเราคงเป็นโรคอะไรสักอย่างที่ชอบอยู่ติดกับครอบครัวกับบ้าน ลูกแหง่ ทำอะไรไม่เป็น ก็ทิ้งไปทุกอย่างเจ็บใจตัวเอง ที่มาโพสนี้ก็เพราะลืมของอีกแล้วทำหายอีกแล้วลืมหลายอย่าง เพื่อนมองเอือมตอนทำงานกลุ่มปรึกษากันทำงานก็เหมือนไม่รู้เรื่อง หนีกิจกกรรมอีกแล้ว หนีกลุ่มคน เก็บตัว ทั้งๆที่ตอนแรกเฟรนลี่มาก ก็เหมือนกลับตาลปัด
จริงๆมีญาติเป็นโรคซึกเศร้า ตอนนี้เอาแต่อยู่บ้าน กินเล่นคอม แล้วก็นอน แต่ก่อนเป็นคนเรียนเก่ง แต่ก็มาเป็นแบบนี้ จนตอนนี้เราก็เข้าข่ายญาติเราแล้วแหละ ไม่ไหวกับชีวิตมหาลัย ไม่หนักหรอกแต่ไม่รู้เหมือนกัน ไม่อยากจงใจฆ่าตัวตาย อยากนอนแล้วไม่ตื่นคงจะดี
อยากนอนแล้วไม่ตื่นอีก
ดีๆไม่นอนหอเหมือนคนอื่นเขาแต่ก็เอาตัวไม่รอด แม่ป่วยไตระยะสุดท้าย ขี้หวุดหงิดใส่เราตลอด พ่อก็ไม่ทำงานทำการ ออกจะประสาทกันทั้งบ้าน ทุกอย่างเหมือนจะดี
แต่ก็แย่ ตั้งแต่ทะเลาะกับเพื่อนที่มหาลัย เพิ่งขึ้นปี1ช่วงแรกๆดีมากๆเพราะมีเพื่อนเก่าคนละคณะ แต่พอเริ่มแยกคณะใครคณะมัน กิจกกรมเยอะจนจะเป็นบ้า เพราะเรามันคนไม่เคยทำอะไรแม้แต่งานบ้านทำนิดๆหน่อยๆ มันรับไม่ได้ กลายเป็นคนกลัวสังคมกลายเป็นขี้เกียจพูดคุยกับใคร มันน่าเบื่อแล้วก็รู้สึกเป็นคนไม่มีค่า กลัวโดนด่าที่ลากิจดรรม ไม่ก็หายไปเลย เป็นคนขี้ลืม เบลอ พูดไม่รู้เรื่องโดยเฉพาะช่วงนี้ คนด่าก็เจ็บใจนะ ด่าว่าให้ไปจิตเวช ไม่รู้เหมือนกันว่ารอดมาถึง18ได้ยังไง และสอบติดมหาลัยได้ยังไง ทำอะไรเองไม่เป็น ควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ตอนดีก็ดีมาก อารมเสียก้กลายเป็นคนละคนเหมือน2บุคลิคเดียวดีเดี่ยวดราม่า ส่วนช่ววนี้คือไร้อารมเหมือนข้างในร้องไห้แต่ต้องทำหน้านิ่งๆ จนได้ยินพ่อคุยกับแม่ว่า เราน่าจะไปเกิดใหม่(ไปตาย) เราขี้ลืมมากทำของที่บ้านหายปล่อย เสื้อกันหนาว ร่ม นาฬิกา ทุกคนในบ้านเอือม และคนที่รู้จักกับเรา ก็ไม่อยากคบเราต่อไปเพราะเรามันตัวภาระจริงๆ พยายามคิดว่าทำเองได้แต่สุดท้ายก็พังรู้สึกแย่ เป็นคนไม่พูดชอบ พูดในใจ กลัวคน ไม่ชอบเพิ่งคนอื่น แต่สุดท้ายก็เอาตัวไท่รอด ต้องเพิ่งตลอด โอกาสดีๆทั้งเรื่องกิจกกรมหรือเข้าเรียนไม่ทัน ลืมลงหน่วยกิตกิจกรรม เพื่อนมาชวนไปไหนก็ไม่ไป ใครชวนกินข้าวก็หนีเขา เอาเป็นว่าเราคงเป็นโรคอะไรสักอย่างที่ชอบอยู่ติดกับครอบครัวกับบ้าน ลูกแหง่ ทำอะไรไม่เป็น ก็ทิ้งไปทุกอย่างเจ็บใจตัวเอง ที่มาโพสนี้ก็เพราะลืมของอีกแล้วทำหายอีกแล้วลืมหลายอย่าง เพื่อนมองเอือมตอนทำงานกลุ่มปรึกษากันทำงานก็เหมือนไม่รู้เรื่อง หนีกิจกกรรมอีกแล้ว หนีกลุ่มคน เก็บตัว ทั้งๆที่ตอนแรกเฟรนลี่มาก ก็เหมือนกลับตาลปัด
จริงๆมีญาติเป็นโรคซึกเศร้า ตอนนี้เอาแต่อยู่บ้าน กินเล่นคอม แล้วก็นอน แต่ก่อนเป็นคนเรียนเก่ง แต่ก็มาเป็นแบบนี้ จนตอนนี้เราก็เข้าข่ายญาติเราแล้วแหละ ไม่ไหวกับชีวิตมหาลัย ไม่หนักหรอกแต่ไม่รู้เหมือนกัน ไม่อยากจงใจฆ่าตัวตาย อยากนอนแล้วไม่ตื่นคงจะดี