สวัสดีชาวพันทิปทุกท่านค่ะ..
เป็นกระทู้แรกที่ตั้งคำถามขึ้นมาถึงคนที่เคยมีประสบการณ์ต่างๆอยากให้มาแชร์ค่ะ
เริ่มเลยนะคะ..(อาจจะยาวหน่อย)
คือเราเป็นลูกสาวคนโตของบ้านค่ะ และที่บ้านไม่เคยแสดงความรักกันเลย เช่น กอด หรือ หอม
ในตอนที่จำความได้ ก็รู้เลยว่าที่บ้านค่อนข้างบังคับให้ทำนู้นทำนี่ในสิ่งที่เราไม่ชอบค่ะ
พอเริ่มโตขึ้นมาเรื่อยๆ เรามีปัญหาทะเลาะกับแม่บ่อย แม่จะชอบด่า พูดหยาบ และใช้อารมณ์เหวี่ยงแบบถึงขั้นฟิวส์ขาด
ซึ่งเป็นปม มาตั้งแต่เด็กๆ .. เคยมีเหตุการณ์ที่จำได้ไม่เคยลืม คือ ช่วงประมาณ ป.6 เราชอบเล่นวอลเล่บอลของโรงเรียนกับเพื่อนจนได้คัดตัวเป็นนักกีฬา เราตื่นเต้นและดีใจมากเพราะเป็นสิ่งที่เราชอบ แต่แม่เรากลับปฏิเสธไม่ให้เราไปโดยไม่ให้เหตุผลอะไรเราเลย เราเสียใจและน้อยใจที่ได้เห็นเพื่อนๆได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ....เหตุการณ์ต่อมา ช่วง ม.ต้น ค่ะ เราชวนเพื่อนเรามาเล่นที่บ้าน เวลานั้นแม่เราเรียกเรามา บอกว่าพรุ่งนี้เปิดเทอม (รร.เอกชน) ต้องมาตัดผม ซึ่งตอนนั้นเราไม่อยากตัดผมเลย เพราะเราคิดว่าเราอยากไว้ผมยาว เพราะเราอยากเรียนนาฏศิลป์ แม่เราลากเรามานั่ง ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก จำได้ว่าแม่หยิบกรรไกรมาตัดให้เอง ตัดผมเราต่อหน้าเพื่อนเรา นึกสภาพนะคะ เพื่อนเรานั่งดูเราโดนแม่ตัดผมด้วยความเสียใจ เราอายเพื่อนมากตอนนั้น ซ่งเพื่อนเราก็หน้าเหว๋อไปเลย หลังจากตัดผมเสร็จ แม่ก็ไล่ให้เพื่อนเรากลับบ้านอย่างหน้าตาเฉยค่ะ และหลังจากเหตุการณ์นั้น เราก็จำไม่เคยลืมค่ะ จนบางครั้ง เรานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องตอนเด็ก กดดันตัวเอง แล้วก็เคยทำร้ายตัวเอง คิดถึงเรื่องการตายบ่อยๆ หลังจากนั้น ผ่านมาถึงปัจจุบัน 26 ปี แล้วค่ะ ล่าสุด เราทะเลาะกับที่บ้านบ่อยขึ้นๆ เราเริ่มหัวแข็ง และเราก็อยากจะเลี่ยงเผชิญหน้าแม่ โดยการย้ายมาหางานทำที่ กทม. ค่ะ ตอนนั้นเราท้อมาก เงินก็ไม่ค่อยจะมีมาก แต่เราก็ตัดสินใจมาค่ะ หลังจากที่เรามาอยุ่ กทม. จนถึงปัจจุบัน ล่าสุดกลับไปบ้านไปหาพ่อกับแม่ ปรากฏว่า พอเราก้าวเท้าถึงบ้านปุ้ป แม่เดินมาทะเลาะกับเราต่อปั้ปเลย จนเราไม่ไหว เราเก็บกระเป๋าเดินทางกลับ กทม. เดี๋ยวนั้นเลย เราเครียดมาก และแย่มากๆๆๆๆในตอนนี้เลยค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ??
อาการแบบนี้เป็นโรคซึมเศร้าได้ไหม ?
เป็นกระทู้แรกที่ตั้งคำถามขึ้นมาถึงคนที่เคยมีประสบการณ์ต่างๆอยากให้มาแชร์ค่ะ
เริ่มเลยนะคะ..(อาจจะยาวหน่อย)
คือเราเป็นลูกสาวคนโตของบ้านค่ะ และที่บ้านไม่เคยแสดงความรักกันเลย เช่น กอด หรือ หอม
ในตอนที่จำความได้ ก็รู้เลยว่าที่บ้านค่อนข้างบังคับให้ทำนู้นทำนี่ในสิ่งที่เราไม่ชอบค่ะ
พอเริ่มโตขึ้นมาเรื่อยๆ เรามีปัญหาทะเลาะกับแม่บ่อย แม่จะชอบด่า พูดหยาบ และใช้อารมณ์เหวี่ยงแบบถึงขั้นฟิวส์ขาด
ซึ่งเป็นปม มาตั้งแต่เด็กๆ .. เคยมีเหตุการณ์ที่จำได้ไม่เคยลืม คือ ช่วงประมาณ ป.6 เราชอบเล่นวอลเล่บอลของโรงเรียนกับเพื่อนจนได้คัดตัวเป็นนักกีฬา เราตื่นเต้นและดีใจมากเพราะเป็นสิ่งที่เราชอบ แต่แม่เรากลับปฏิเสธไม่ให้เราไปโดยไม่ให้เหตุผลอะไรเราเลย เราเสียใจและน้อยใจที่ได้เห็นเพื่อนๆได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ....เหตุการณ์ต่อมา ช่วง ม.ต้น ค่ะ เราชวนเพื่อนเรามาเล่นที่บ้าน เวลานั้นแม่เราเรียกเรามา บอกว่าพรุ่งนี้เปิดเทอม (รร.เอกชน) ต้องมาตัดผม ซึ่งตอนนั้นเราไม่อยากตัดผมเลย เพราะเราคิดว่าเราอยากไว้ผมยาว เพราะเราอยากเรียนนาฏศิลป์ แม่เราลากเรามานั่ง ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก จำได้ว่าแม่หยิบกรรไกรมาตัดให้เอง ตัดผมเราต่อหน้าเพื่อนเรา นึกสภาพนะคะ เพื่อนเรานั่งดูเราโดนแม่ตัดผมด้วยความเสียใจ เราอายเพื่อนมากตอนนั้น ซ่งเพื่อนเราก็หน้าเหว๋อไปเลย หลังจากตัดผมเสร็จ แม่ก็ไล่ให้เพื่อนเรากลับบ้านอย่างหน้าตาเฉยค่ะ และหลังจากเหตุการณ์นั้น เราก็จำไม่เคยลืมค่ะ จนบางครั้ง เรานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องตอนเด็ก กดดันตัวเอง แล้วก็เคยทำร้ายตัวเอง คิดถึงเรื่องการตายบ่อยๆ หลังจากนั้น ผ่านมาถึงปัจจุบัน 26 ปี แล้วค่ะ ล่าสุด เราทะเลาะกับที่บ้านบ่อยขึ้นๆ เราเริ่มหัวแข็ง และเราก็อยากจะเลี่ยงเผชิญหน้าแม่ โดยการย้ายมาหางานทำที่ กทม. ค่ะ ตอนนั้นเราท้อมาก เงินก็ไม่ค่อยจะมีมาก แต่เราก็ตัดสินใจมาค่ะ หลังจากที่เรามาอยุ่ กทม. จนถึงปัจจุบัน ล่าสุดกลับไปบ้านไปหาพ่อกับแม่ ปรากฏว่า พอเราก้าวเท้าถึงบ้านปุ้ป แม่เดินมาทะเลาะกับเราต่อปั้ปเลย จนเราไม่ไหว เราเก็บกระเป๋าเดินทางกลับ กทม. เดี๋ยวนั้นเลย เราเครียดมาก และแย่มากๆๆๆๆในตอนนี้เลยค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ??