อันนี้เป็นกระทู้แรกกับการเข้ามาเล่น pantip ครั้งแรกหากมีอะไรผิดพลาดต้องขออภัย
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ผู้หญิงคนแรกที่ผมรัก (ไม่นับคนในครอบครัวนะครับ) และเป็นแฟนคนแรก ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้จักคำว่ารักจริงๆเท่าไหร่
เค้าอายุมากกว่าผมสองปี ผมคบเค้าตอนเค้าจะจบจาก ม.ปลายพอดี ถึงจะบอกว่าคบหาเป็นแฟน แต่พวกเราไม่เคยได้จับมือแตะเนื้อต้องตัวกันเท่าไหร่
ตลอดเวลาที่คบกัน ส่วนมากเราใช้เวลาไปกับการคุยโทรศัพหากันซะมากกว่า ผมสามารถคุยกับเธอได้ทั้งวัน ตลอดเวลาที่คุยกันมาเธอได้สอนว่าคำว่ารักจริงๆคืออะไร
จนเธอต้องไปเรียนต่อมหาลัย ผมซึ่งเด็กกว่าก้เลยมีความคิดแบบเด็กๆ ผมเลยตัดสินใจการติดต่อด้วยการเปลี่ยนซิม บล็อคเฟส เพียงเพราะคิดว่า เธอต้องไปเจอหนุ่มหล่อๆ รวยๆ แล้วท้ายที่สุดเธอต้องไปหาคนเหล่านั้นที่ผมจินตนาการไว้แน่ๆ เราไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันนอกจากโรงเรียน เธอก้ไม่รู้หรอกว่าบ้านผมอยู่ที่ไหน ผมได้หายออกไปจากชีวิตของเธอ โคตรทรมานเลยเป็นครั้งแรกเลยที่ผมรู้สึกเป็นคนอกหัก จนถึงช่วง ผมได้เข้ามหาลัย ผมเลยปลดบล็อคเฟสของเธอ ที่ปลดบล็อคก้ไม่รู้ทำไม แต่ในเฟสเธอก้ได้มีแฟนซะแล้ว แล้วผมก็เซงซะเอง จากนั้นผมก้ทักไปหาถามไถ่ ว่าเป๋็นยังไงเพียงเพราะผมไม่คิดอะไรเท่าเธอเรื่องรักๆใคร่ๆแล้วเหมือนเห็นเป็นพี่สาวที่เคยสอนน้องว่า อารมณ์แบบ แฟนคือเป็นงี้นะ ความรู้สึกรักเป็นงี้นะ เราก้คุยกันมาเรื่อยๆนานๆทักกันที 4-5เดือนก้ทักมาถามกันที โดยที่เธอไม่ถามเลยว่าผมหายไปไหนมา ผมเองก้ลุ้นให้เธอเลิกกับแฟนมากๆ แต่ระหว่างนั้นผมก้ได้มีผู้หญิงคนที่สองเข้ามาในชีวิตนะแต่จบได้แย่มากๆเลย
ผมก้คุยกับแฟนเก่าคนแรกมาเรื่อยๆ จนต้นปีนี้ผมเห็นเธอลบเฟสแล้วเปลี่ยนเฟสใหม่ อะไรที่เคยถ่ายกับแฟนก็ไม่ได้เอาลง ผมเลยนึกว่าเธอเลิกกับแฟนแบบไม่ได้ถามเจ้าตัวซักคำคิดเอาเองล้วนๆ คิดเอาเองตั้งแต่ตอนมอต้นละ ผมเลยปักธงเลยว่าจะจีบเอาผู้หญิงคนนี้คืนมา เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมลืมเรื่องเธอไม่ได้อาจจะเพราะเธอเป็นแฟนคนแรกในชีวิต ตั้งแต่ต้นปีเราคุยมือถือกันโหดมาก คุยแบบทั้งวัน พูดคุยทุกเรื่อง ผมโคตรมีความสุข
จนเธอถามว่าทำไมได้มาคุยอะไรแบบนี้ ผมก้บอกเหตุผลเธอไปว่าทำไม หลังจากนี้แหละโคตรเจ็บ เพราะเธอบอกว่าเธอยังไม่ได้เลิกกับแฟนแค่เหมือนระหกระแหงกันเฉยๆ บ้าจิง แต่ผมก้เลือกที่จะไม่สนเพราะ ผมมีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ แฟนของเธอทำงานอยู่ กทม. ทุกครั้งที่เธอเข้าไป กทม. ซึ่งไปหาแฟนแน่ๆอยู่แล้ว เธอแทบจะไม่คุยกับผมเลย เธอจะคุยกับผมตอนอยู่บ้านเท่านั้น แต่ผมก้รู้ว่าทำไม ผมเข้าใจ ผมเข้ามาเอง เจ็บเอง โคตรเจ็บ คือตอนคุยกันที่เธออยู่บ้านก้โคตรมีความสุข รู้สึกยังกับเป็นแฟน แต่พอเธอต้องเข้า กทม.เท่านั้นแหละ โคตรแบบ อยู่ไม่ได้แบบอยู่ไม่ได้ ผมรู้สึกรัก รู้สึกคิดถึง มากๆ จนตอนนี้ผ่านมา 9เดือน เราไม่ค่อยได้คุยกันแล้ว และสิ่งที่ผมรู้สึกได้อย่างมากๆก็คือเธอเหมือนไม่ได้คิดอะไรกับผมเหมือนตอนต้นปีแล้ว เพราะช่วงแถวๆต้นปีเธอเคยจะมาหาผมแต่ก็ไม่ได้มา(จ.บ้านของเราอยู่ห่างกันเหมือนหัวกับหางเลยโคตรไกล)Videocall กันทุกวันอะทั้งเดือน ผมเองก้ว่าจะไปหาเธอ แต่ล่าสุดที่คุยกัน ผมถามเธอว่า ยังอยากเจอกันอยู่รึปล่าว เธอกลับไม่ตอบแล้วก้เงียบ ผมเองก้ไม่ถามอะไรต่อ จะVideocall เหมือนเมื่อก่อนก้ไม่ยอม ซึ่งตอนนี้ก้ไม่ได้คุยอะไรกันเท่าไหร่แล้วแต่ผมคิดถึงเค้าทุกวันเลย ผมจะหายไปอีกดีมั้ยแล้วรอเธอไม่มีใครจริงๆ เพราะจังหวะนี้เป็นจังหวะที่ผมจะถอยได้
ผมไม่รู้ว่ามันจะจบยังไงแต่ผมคิดว่า ผมเองนี่แหละที่ต้องไปคนที่จะไปไม่ใช่เขา
ที่ผมมาตั้งกระทู้ถามในนี้ผมอยากรู้ว่ามันจะจบแบบไหนได้อีก
สุดท้ายคนที่เข้ามาก้เจ็บเองแล้วก้ต้องไปเองอยู่ดี T^T
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ
อยากรู้ความเห็นของคนที่อ่านเรื่องของผมเรื่องนี้หน่อยครับ
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ผู้หญิงคนแรกที่ผมรัก (ไม่นับคนในครอบครัวนะครับ) และเป็นแฟนคนแรก ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้จักคำว่ารักจริงๆเท่าไหร่
เค้าอายุมากกว่าผมสองปี ผมคบเค้าตอนเค้าจะจบจาก ม.ปลายพอดี ถึงจะบอกว่าคบหาเป็นแฟน แต่พวกเราไม่เคยได้จับมือแตะเนื้อต้องตัวกันเท่าไหร่
ตลอดเวลาที่คบกัน ส่วนมากเราใช้เวลาไปกับการคุยโทรศัพหากันซะมากกว่า ผมสามารถคุยกับเธอได้ทั้งวัน ตลอดเวลาที่คุยกันมาเธอได้สอนว่าคำว่ารักจริงๆคืออะไร
จนเธอต้องไปเรียนต่อมหาลัย ผมซึ่งเด็กกว่าก้เลยมีความคิดแบบเด็กๆ ผมเลยตัดสินใจการติดต่อด้วยการเปลี่ยนซิม บล็อคเฟส เพียงเพราะคิดว่า เธอต้องไปเจอหนุ่มหล่อๆ รวยๆ แล้วท้ายที่สุดเธอต้องไปหาคนเหล่านั้นที่ผมจินตนาการไว้แน่ๆ เราไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันนอกจากโรงเรียน เธอก้ไม่รู้หรอกว่าบ้านผมอยู่ที่ไหน ผมได้หายออกไปจากชีวิตของเธอ โคตรทรมานเลยเป็นครั้งแรกเลยที่ผมรู้สึกเป็นคนอกหัก จนถึงช่วง ผมได้เข้ามหาลัย ผมเลยปลดบล็อคเฟสของเธอ ที่ปลดบล็อคก้ไม่รู้ทำไม แต่ในเฟสเธอก้ได้มีแฟนซะแล้ว แล้วผมก็เซงซะเอง จากนั้นผมก้ทักไปหาถามไถ่ ว่าเป๋็นยังไงเพียงเพราะผมไม่คิดอะไรเท่าเธอเรื่องรักๆใคร่ๆแล้วเหมือนเห็นเป็นพี่สาวที่เคยสอนน้องว่า อารมณ์แบบ แฟนคือเป็นงี้นะ ความรู้สึกรักเป็นงี้นะ เราก้คุยกันมาเรื่อยๆนานๆทักกันที 4-5เดือนก้ทักมาถามกันที โดยที่เธอไม่ถามเลยว่าผมหายไปไหนมา ผมเองก้ลุ้นให้เธอเลิกกับแฟนมากๆ แต่ระหว่างนั้นผมก้ได้มีผู้หญิงคนที่สองเข้ามาในชีวิตนะแต่จบได้แย่มากๆเลย
ผมก้คุยกับแฟนเก่าคนแรกมาเรื่อยๆ จนต้นปีนี้ผมเห็นเธอลบเฟสแล้วเปลี่ยนเฟสใหม่ อะไรที่เคยถ่ายกับแฟนก็ไม่ได้เอาลง ผมเลยนึกว่าเธอเลิกกับแฟนแบบไม่ได้ถามเจ้าตัวซักคำคิดเอาเองล้วนๆ คิดเอาเองตั้งแต่ตอนมอต้นละ ผมเลยปักธงเลยว่าจะจีบเอาผู้หญิงคนนี้คืนมา เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมลืมเรื่องเธอไม่ได้อาจจะเพราะเธอเป็นแฟนคนแรกในชีวิต ตั้งแต่ต้นปีเราคุยมือถือกันโหดมาก คุยแบบทั้งวัน พูดคุยทุกเรื่อง ผมโคตรมีความสุข
จนเธอถามว่าทำไมได้มาคุยอะไรแบบนี้ ผมก้บอกเหตุผลเธอไปว่าทำไม หลังจากนี้แหละโคตรเจ็บ เพราะเธอบอกว่าเธอยังไม่ได้เลิกกับแฟนแค่เหมือนระหกระแหงกันเฉยๆ บ้าจิง แต่ผมก้เลือกที่จะไม่สนเพราะ ผมมีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ แฟนของเธอทำงานอยู่ กทม. ทุกครั้งที่เธอเข้าไป กทม. ซึ่งไปหาแฟนแน่ๆอยู่แล้ว เธอแทบจะไม่คุยกับผมเลย เธอจะคุยกับผมตอนอยู่บ้านเท่านั้น แต่ผมก้รู้ว่าทำไม ผมเข้าใจ ผมเข้ามาเอง เจ็บเอง โคตรเจ็บ คือตอนคุยกันที่เธออยู่บ้านก้โคตรมีความสุข รู้สึกยังกับเป็นแฟน แต่พอเธอต้องเข้า กทม.เท่านั้นแหละ โคตรแบบ อยู่ไม่ได้แบบอยู่ไม่ได้ ผมรู้สึกรัก รู้สึกคิดถึง มากๆ จนตอนนี้ผ่านมา 9เดือน เราไม่ค่อยได้คุยกันแล้ว และสิ่งที่ผมรู้สึกได้อย่างมากๆก็คือเธอเหมือนไม่ได้คิดอะไรกับผมเหมือนตอนต้นปีแล้ว เพราะช่วงแถวๆต้นปีเธอเคยจะมาหาผมแต่ก็ไม่ได้มา(จ.บ้านของเราอยู่ห่างกันเหมือนหัวกับหางเลยโคตรไกล)Videocall กันทุกวันอะทั้งเดือน ผมเองก้ว่าจะไปหาเธอ แต่ล่าสุดที่คุยกัน ผมถามเธอว่า ยังอยากเจอกันอยู่รึปล่าว เธอกลับไม่ตอบแล้วก้เงียบ ผมเองก้ไม่ถามอะไรต่อ จะVideocall เหมือนเมื่อก่อนก้ไม่ยอม ซึ่งตอนนี้ก้ไม่ได้คุยอะไรกันเท่าไหร่แล้วแต่ผมคิดถึงเค้าทุกวันเลย ผมจะหายไปอีกดีมั้ยแล้วรอเธอไม่มีใครจริงๆ เพราะจังหวะนี้เป็นจังหวะที่ผมจะถอยได้
ผมไม่รู้ว่ามันจะจบยังไงแต่ผมคิดว่า ผมเองนี่แหละที่ต้องไปคนที่จะไปไม่ใช่เขา
ที่ผมมาตั้งกระทู้ถามในนี้ผมอยากรู้ว่ามันจะจบแบบไหนได้อีก
สุดท้ายคนที่เข้ามาก้เจ็บเองแล้วก้ต้องไปเองอยู่ดี T^T
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ