The glass castle
เป็นหนังที่ไม่มีอะไรแต่ให้ความรู้สึกที่โคตรรุนแรงอีกเรื่อง

พูดเลยว่าถ้าไม่ได้บัตรมาเราคงไม่คิดจะเข้าไปดู ได้บัตรมายังงงๆ อยู่เลยว่าเอ๊ยนี่มันหนังอะไร ไม่เคยดูทีเซอร์ ไม่เคยรู้เรื่องย่อ พึ่งได้อ่านเรื่องย่อจริงๆ ตอนอยู่หน้าโรงนี่แหละ ประเด็นคือเนื้อเรื่องไม่น่าสนใจเล้ย โปสเตอร์เราก็ว่ามันเห่ยสุดๆ แล้วดูชื่อไทยสิ 'วิมานอยู่ที่ใจ' เกลียดคนตั้งชื่อไทยมาก55555 สิ่งเดียวที่ทำให้อยากก้าวเข้าโรงเพราะหนังจั่วหัวว่าเป็นการรวมนักแสดงรางวัลออสการ์มากถึง 3 คน! พอหลังจากได้ดูจบแล้ว...ขอบคุณตัวเองรัวๆ ที่ไม่ทิ้งหนังดีๆ แบบนี้ไป และเริ่มตกหลุมรักชื่อไทยของหนังเรื่องนี้จริงๆ นี่แหละคือบทสรุปที่สำคัญของหนังทั้งเรื่อง

หนังเล่าถึงชีวิตของครอบครัววอล์ส ที่มีพ่อเป็นคนขี้เหล้าส่วนแม่ก็เป็นศิลปินตกอับ เจเน็ตและพี่น้องของเธออีก 3 คนจะต้องใช้ชีวิตโดยการย้ายที่อยู่ไปเรื่อยๆ เงินไม่พอใช้ ไม่ได้เรียนหนังสือ ถึงแม้ว่าชีวิตของเด็กๆ ทั้งสี่คนจะไม่ได้งดงามหรือสวยหรู อุปสรรคมากมายที่เข้ามาในชีวิตทำให้พวกเค้าทั้งสี่เติบโตขึ้นได้อย่างแข็งแกร่ง

เราว่าหนังเรื่องนี้เป็นหนังเฉพาะกลุ่มมาก คือต้องสนใจหรือว่าชอบหนังแบบนี้มากจริงๆ ถึงจะดูได้ เพราะหนังไม่ได้มีจุดพีค จุดดึงอารมณ์ หรือเนื้อเรื่องที่ชวนให้สนใจมากเท่าไหร่ เป็นเหมือนกับการเล่าประวัติชีวิตของคนๆ นึงให้ฟังก็เท่านั้น ซึ่งถ้าไม่ได้สนใจหรือใส่ใจกับหนังทั้งเรื่องจริงๆ ก็อาจจะไม่อินขนาดนี้

ด้วยความที่หนังเกริ่นมาให้ว่า Base on true story ซึ่งเรารู้สึกว่าคำๆ นี้มันช่างกระทบกระเทือนจิตใจหนักมาก ยิ่งรู้ว่ามันมาจากเรื่องจริงยิ่งทำให้เรารู้สึกเห็นอกเห็นใจตัวละครมากขึ้นไปอีก หนังเล่าตัดไปมาระหว่างเรื่องราวในวัยเด็กของเจนเน็ตที่เคยรักและเชื่อมั่นใจตัวพ่อกับปัจจุบันที่เธอนั้นเกลียดพ่อแม่ของตัวเองเข้าไส้ หนังนำสองเหตุการณ์มาฉายไปพร้อมๆ กันเหมือนเป็นการเปรียบเทียบระหว่างวันนั้นกับวันนี้ ซึ่งเป็นสิ่งที่โคตรน่าปวดใจว่าทำไมวันนั้นเคยเป็นแบบนี้ แต่วันนี้กลับไม่เป็นเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

เป็นหนังที่นำเสนอเรื่องราวของคนเป็นพ่อได้ดีมากๆ รู้สึกเข้าใจเจเน็ตที่ไม่รู้ว่าจะเกลียดหรือรักครอบครัวดี เพราะบางทีพ่อของเธอก็ช่างดีแสนดีแต่เค้าก็ทำลายชีวิตของเธอไปในเวลาเดียวกัน มันสะท้อนถึงอะไรหลายๆ อย่าง ชอบในการสอน การพูดจาของคุณพ่อมากๆ ทุกฉากที่ย้อนกลับไปในวัยเด็กของเจนเน็ตทำเราน้ำตาซึมทุกครั้ง ซาบซึ้งใจ อินกับความผูกพันของพ่อลูกมาก

อะไรหลายๆ อย่าง รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ หรือซีนบางซีนทำให้เรายิ่งรู้สึกเหมือนอบอุ่นใจ อยากจะบอกว่าร้องไห้หนักมากตั้งแต่ประมาณกลางๆ เรื่อง ความอบอุ่นมันเหมือนเอ่อล้นขึ้นมาเต็มหัวใจ ไม่ใช่ซีนที่เศร้าอะไรก็ยังมีดาเมจต่อต่อมน้ำตาได้อย่างรุนแรง

ชอบโมเม้นต์ของตัวเองเวลาอมยิ้มให้หนังพร้อมกับน้ำตา เหมือนกับมันประทุออกมาเต็มอกแล้วจริงๆ เป็นอีกฟิลที่โคตรมีความสุข เรารู้สึกเหมือนเจเน็ตเลยจริงๆ ไม่รู้จะเห็นใจหรือเกลียดแค้นพ่อของตัวเองดี จะตัดพ่อตัดลูกก็ทำไม่ลงเพราะอดีตอันอบอุ่นที่เคยเกิดขึ้นมันยังอยู่ในหัวไม่ไปไหน

นักแสดงทุกคนทำได้ดีมากๆ เข้าใจเลยว่าการนำนักแสดงรางวัลออสการ์ทั้งสามคนมาล่อลวงเรานั้นมีค่าแค่ไหน55555 เอาจริงๆ หนังไม่ต้องใช้ซาวน์ ใช้คำพูดที่ลึกซึ้งอะไรมาก เราชอบบรี ลาร์สันมากกก ในเรื่อง kong ยังไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่พอมาเรื่องนี้แล้วอยากจะยกมงให้นาง เป็นผู้หญิงที่สวยสง่า หน้าคมสวย ด้วยความที่นางตาโตคือทุกอย่างที่นางรู้สึกจะถูกส่งออกมาจากแววตานาง ถ้าไม่ได้บรีมาเราว่าหนังจะไม่ปังขนาดนี้ ไม่ต่างจากนาโอมิและวู้ดดี้ นาโอมิงดงามมาก มีความเป็นคนแม่คนสวยสุดๆ ส่วนวู้ดดี้ไม่ต้องพูดถึง แค่เข้ามาดูการแสดงของเค้าก็คุ้มค่าตั๋วแล้วค่ะพวกคุณ!

สำหรับชื่อเรื่อง The glass castle เราว่ามันเป็นชื่อที่เหมาะสมที่สุดแล้วสำหรับเรื่องนี้ ชอบความที่เอาประเด็น 'ปราสาทแก้ว' นี้มาเล่นมาก เป็นเหมือนบ่วงของความรู้สึกทั้งหมดที่เจเน็ตมีต่อพ่อตั้งแต่เด็กยันโต

สรุปว่า อยากให้ทุกคนได้ลองเข้าไปสัมผัสกับ 'ปราสาทแก้ว' นี้มากๆ หนังที่ดีอาจไม่ใช่หนังที่สนุกเสมอไป อย่างที่บอกว่าหนังทั้งเรื่องมันไม่ได้มีประเด็นอะไรมากมายเลย แต่สิ่งเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรเลยนั่นแหละ จะมอบความอบอุ่นที่คุณไม่เคยได้จากที่ไหน คอหนังดราม่าอย่าลืมเข้าไปดูกันนะคะ

Ps. ส่วนตัวคิดว่าน่าจะมาแนวเดียวกับ the shank ที่เข้าโรงเงียบๆ แล้วก็ออกไปเงียบๆ อย่างไม่มีผู้ใดสนใจ5555 อยากให้คนหันมาเสพแนวนี้เยอะๆ จังแฮร่

8/10
แค่นักวิจารณ์หนังกากๆ คนหนึ่ง

------------------------------
ถ้าชอบการรีวิวครั้งนี้ สามารถเข้ามาพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องหนังๆ พร้อมกับดูรีวิวอื่นๆ ได้ที่นี่เลย
เพจ แค่นักวิจารณ์หนังกากๆ คนหนึ่ง
https://m.facebook.com/justasuckreviewer/?locale2=th_TH