แสงเดินทางตามการโค้งงอของกาลอวกาศ จริงๆหรอครับ?

ดาวร่วงหล่นพ้นฟ้าในค่ำหนึ่ง ความคิดถึงแผ่วเบาเฝ้าผลาญฝัน เสียงลมเหงาเคล้าใจให้ไหวสั่น เมื่อภาพนั้นย้อนกลับในนิทรา เธอจากไปไกลลับดั่งสายหมอก แต่ใจบอกทุกคืนไม่หายหา ยังฝากรักไว้ใต้แสงจันทรา ให้ดวงฟ้ารู

กลางคืนในเมืองอาจมีไฟสว่าง แต่ในน้ำ…มีเพียงเงา ทุกเกลียวคลื่นคือความทรงจำของใครบางคน ทุกหยดน้ำคือเสียงกระซิบจากอีกฝั่งหนึ่ง แม่น้ำ คลอง ท่าเรือ แพ หรือสะพาน — ทุกแห่งมี “บางสิ่ง&rd

พอดีซื้อหนังสือ "The brief history of time" มาอ่าน แล้ว สงสัยหนะครับ (ยังอ่านไม่จบ) ตามรูปประกอบนะครับ ตอนนี้ผมเข้าใจว่า ยิ่งวัตถุมีมวลมาก ยิ่งทำให้เกิดการบิดเบี้ยวของกาลอวกาศ (SpaceTime)

เฝ้ามองคลื่นกระแซะทรายยามโพล้เพล้ ฟองขาวเห่ฟูฟ่องล่องขยับ สุดเวิ้งโค้งโยงทรายพรายระยับ ขับม่านฟ้ากรุ่นหนุนรัตติกาล ขอราตรีนี้เห็นคลองทางช้างเผือก ทอทอดเทือกกาแลคซึ่แผ่ไพศาล อบอุ่นเครือดวงดาวพราวพิมาน