[เกริ่นเรื่อง]
-ถึงเค้าคนนั้น..และความสัมพันธ์ทุกรูปแบบข้างนอกนั่น ไม่ว่าจะใกล้หรือไกล-.
.
.
-เรื่องนี้มันเริ่มประมาณปลายเมษาปีที่แล้ว พอดีเรามีโอกาสได้ไปเกาหลีแบบงงๆกับแม่ ไปกัน 2 คน แล้วบังเอิญมันเป็นทริป 5วัน4คืน ที่ค่อนข้างน่าเบื่อ(มาก) แล้วทั้งทริปส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ใหญ่ แต่ก็พอมีเด็กวัยรุ่นอยู่แหละ มีประมาณ 7-8 คน รวมถึงเค้าคนนั้นด้วย คือเอาจริงๆก็ไม่คิดจะไปทัก เพราะเค้าเป็นคนเงียบ เงียบมากกกก แถมไม่ค่อยคุยกับใคร(หยิ่ง55555) และแน่นอนว่าเป็นเรา ที่เข้าไปทักเค้าก่อน จำได้ว่าทักเพราะเค้าถือกล้องแคน่อนตัวนึง ก็เลยเดินไปทัก แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันอีก แต่ประมาณวันที่สองหรือสามของทริปนี่แหละมั้ง เราก็ตัดสินใจไปเดินกับพวกกลุ่มญาติๆของเค้า(เพราะมันไปสวนสนุกอ่ะ..) ก่อนที่ทั้งเราทั้งเค้าจะเริ่มคุยกันจริงจังขึ้นมา-.
.
-แล้วทีนี้หลังกลับมาไทยก็ได้คุยกันอีกเพราะตอนอยู่เกาหลีเรายืมกล้องเค้าไปถ่ายรูป ละถ่ายไปเยอะ5555 เลยถือโอกาสให้ไลน์ไป(เนียนป่ะล่าาา)เพื่อที่จะให้เค้าส่งรูปที่เราถ่ายมาให้ พอกลับถึงไทยมาได้วันรุ่งขึ้นเค้าก็ส่งรูปมาแหละ แล้วประมาณอาทิตย์นึงหลังจากนั้น(คือก็คุยกันตลอดแหละ) เราก็คุยกันมาเรื่อยๆอีก จนเราเอ่ยปากชวนเค้าไปดูหนังเรื่องนึง ตอนแรกเค้าเงียบไป แต่สักพักก็กลับมาตอบตกลงแหละ นั่นเลยถือเป็นการเจอกันครั้งแรกตั้งแต่กลับมาจากเกาหลี ซึ่งต่อจากนั้นอีกไม่นานเราก็ขอเค้าเป็นแฟน.. จำได้ว่าเค้าหายไปเลยพักนึง(จริงๆเค้าบอกเห็นข้อความแล้วแต่ช็อคอยู่555) ซึ่งตอนนั้นเราก็แบบ บ้าเอ้ย ไม่น่าเลย รีบไปปะวะ แล้วเค้าก็กลับมา กลับมาตอบว่า "อื้อ..." เป็นอันตกลง-.
.
-คือเอาตรงๆถ้าถามจริงๆอ่ะ เราจำไม่ได้มากหรอก(คนจำได้เป็นเค้ามากกว่า) เราก็รู้แต่ว่าตอนนี้มันก็ปีนึงแล้วที่อยู่ด้วยกันมา ละเอาจริงๆต้องบอกว่า คบๆเลิกๆกันมาปีนึงแล้วถึงจะถูกด้วยซ้ำ แต่ก็ตลกดีนะ คือไม่ว่าเค้ากับเราจะทะเลาะกันขนาดไหน ร้องไห้หนัก บลาๆๆ แต่ก็ไม่เคยปล่อยมือกันได้เลย.. อาจเป็นเพราะมันเป็นความสัมพันธ์ระยะไกลมาตั้งแต่แรก เป็นความสัมพันธ์ที่เจอกันเดือนละครั้งบ้าง สองเดือนครั้งบ้าง คงเพราะมันเป็นความสัมพันธ์ที่เราและเค้าต่างก็ทรมานอ่ะ และคงเพราะมันทรมานมากๆ แต่ก็ทรมานมาด้วยกันด้วย มันถึงได้รักกันจริงๆ และคงเพราะมันอดทนมาด้วยกัน ได้อดทนอดกลั้นผ่านช่วงเวลาแย่ๆมาด้วยกัน และ
อีกสารพัดเรื่องราวแย่ๆที่มันเกิดขึ้นระหว่างทางทั้งหมดมาจนถึงตอนนี้ คือมีสารพัดเรื่องที่เราทั้งคู่ได้ผ่านมาด้วยกันทั้งหมด มันเลยกลายเป็น "ความผูกพันธ์" ที่แน่นขึ้นเรื่อยๆ จนวันนึงมันก็เริ่มจะตัดไม่ขาด-.
.
-และแน่นอนว่าใครๆต่างก็อยากเจอ อยากคุย อยากหอมแก้ม อยากกอด อยากได้ยินเสียง อยากนู่นอยากนี่อยากนั่น..บลาๆๆ คือมันอยากไปหมดอ่ะ
กับคนที่เป็นแฟนตัวเองเนอะ แล้วความคิดถึงมันก็ห้ามกันไม่ได้ด้วย เพราะมันก็เป็นเรื่องของความรู้สึกอีก แล้วไหนการออกมาเจอกันจะถูกจำกัดให้น้อยลงด้วย เพราะเวลาที่มีให้เริ่มจะน้อยลง(แต่เดิมก็น้อยอยู่แล้ว) ทั้งหมดนี้เพราะด้วยภาระหน้าที่การงานของแต่ละฝ่าย ไหนจะการเรียนเอย ไหนจะเรื่องนู่นเรื่องนี่เรื่องนั่นเอย เยอะแยะเต็มไปหมด ความสุขก็เลยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความทุกข์ ความคิดถึงก็เริ่มแปรเปลี่ยนกลายเป็นความทรมาน และคงเพราะเรายังเป็นเด็กในวันที่ความรักนั้นได้เติบโตตามกาลเวลาอย่างไม่เคยหยุดพัก และเมื่อเรารับความจริงที่ว่าไม่ได้ เราจึงจบที่การ "เลิกกัน"-.
.
-แล้วมันก็คงจะจริงที่ว่าคนเราต้องเจ็บปวดและจากกันเพื่อกลับมาพบเจอกันในวันที่ทั้งสองคนดีขึ้นแล้ว เลยเป็นผลไปสู่คำว่า "ลำบากในวันนี้เพื่อจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในวันข้างหน้า"ด้วย แต่ก็คงเพราะเค้ากลับมาหาเราจริงๆในวันที่เราเฝ้ารอเค้าอย่างสิ้นหวังและทรมาน เราเลยเชื่ออย่างสนิทใจ(เค้าด้วย) ว่าความอดทนและความตั้งใจที่เรามีต่อสิ่งๆนึงนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่างได้ ทำให้ความเป็นไปได้มีความหวังขึ้นมา ทำให้เราทั้งคู่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันในวันนี้-.
.
-พออ่านมาถึงตรงนี้ ก็อยากจะบอกคนที่มีเจ้าของทั้งหลาย(หรือยังไม่มีด้วยนะครับ)ว่า "อย่ายอมแพ้!! อย่ายอมแพ้เด็ดขาด ขอให้อดทนเข้าไว้เถอะนะ เพียงแค่เสมอต้นเสมอปลายกับใครสักคนมันไม่ได้ยากขนาดนั้น มันไม่ได้จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แค่เพียงหาเวลาสั้นๆไปตอบหรือพูดคุย แค่บอกรักหรือคิดถึงเค้าบ้างก็พอ เพราะบางทีแค่นี้ก็อาจจะมากพอแล้วสำหรับคนที่เค้ารอและเป็นห่วงคุณอยู่ เมื่อเค้างอแงงี่เง่าก็ขอให้รู้ว่าด้วยรักด้วยเป็นห่วงทั้งนั้นแหละ ขอให้อดทนแล้วยิ้มรับทุกอย่างเอาไว้ไม่ว่ามันจะดีหรือร้ายก็ตาม ให้รับมันเอาไว้แล้วผ่านมันไปด้วยกัน ให้ผ่านไปในวันที่พวกคุณทั้งคู่ยังมีโอกาสได้ทะเลาะ ได้เถียง ได้บอกรัก และได้ทำอะไร "ด้วยกัน" เถอะ แค่อดทนไว้ ก่อนที่มันจะไม่เหลือแม้กระทั่งคำว่า "คิดถึง" ให้กัน สู้ๆนะครับ
-.
.
-ด้วยรัก❤️-.
ปล.นี่ก็เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ ถ้าใช้คำไม่ดีหรือแท็กผิดห้องก็ขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยนะครับ 😥
ปล2.เป็นกำลังใจให้ทั้งคนที่เจ้าของและไม่มีเจ้าของนะครับ สู้ๆนะครับผม☺️
แด่ทุกความสัมพันธ์ข้างนอกนั่น ไม่ว่าใกล้หรือไกล..
-ถึงเค้าคนนั้น..และความสัมพันธ์ทุกรูปแบบข้างนอกนั่น ไม่ว่าจะใกล้หรือไกล-.
.
-เรื่องนี้มันเริ่มประมาณปลายเมษาปีที่แล้ว พอดีเรามีโอกาสได้ไปเกาหลีแบบงงๆกับแม่ ไปกัน 2 คน แล้วบังเอิญมันเป็นทริป 5วัน4คืน ที่ค่อนข้างน่าเบื่อ(มาก) แล้วทั้งทริปส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ใหญ่ แต่ก็พอมีเด็กวัยรุ่นอยู่แหละ มีประมาณ 7-8 คน รวมถึงเค้าคนนั้นด้วย คือเอาจริงๆก็ไม่คิดจะไปทัก เพราะเค้าเป็นคนเงียบ เงียบมากกกก แถมไม่ค่อยคุยกับใคร(หยิ่ง55555) และแน่นอนว่าเป็นเรา ที่เข้าไปทักเค้าก่อน จำได้ว่าทักเพราะเค้าถือกล้องแคน่อนตัวนึง ก็เลยเดินไปทัก แล้วเราก็ไม่ได้คุยกันอีก แต่ประมาณวันที่สองหรือสามของทริปนี่แหละมั้ง เราก็ตัดสินใจไปเดินกับพวกกลุ่มญาติๆของเค้า(เพราะมันไปสวนสนุกอ่ะ..) ก่อนที่ทั้งเราทั้งเค้าจะเริ่มคุยกันจริงจังขึ้นมา-.
.
-แล้วทีนี้หลังกลับมาไทยก็ได้คุยกันอีกเพราะตอนอยู่เกาหลีเรายืมกล้องเค้าไปถ่ายรูป ละถ่ายไปเยอะ5555 เลยถือโอกาสให้ไลน์ไป(เนียนป่ะล่าาา)เพื่อที่จะให้เค้าส่งรูปที่เราถ่ายมาให้ พอกลับถึงไทยมาได้วันรุ่งขึ้นเค้าก็ส่งรูปมาแหละ แล้วประมาณอาทิตย์นึงหลังจากนั้น(คือก็คุยกันตลอดแหละ) เราก็คุยกันมาเรื่อยๆอีก จนเราเอ่ยปากชวนเค้าไปดูหนังเรื่องนึง ตอนแรกเค้าเงียบไป แต่สักพักก็กลับมาตอบตกลงแหละ นั่นเลยถือเป็นการเจอกันครั้งแรกตั้งแต่กลับมาจากเกาหลี ซึ่งต่อจากนั้นอีกไม่นานเราก็ขอเค้าเป็นแฟน.. จำได้ว่าเค้าหายไปเลยพักนึง(จริงๆเค้าบอกเห็นข้อความแล้วแต่ช็อคอยู่555) ซึ่งตอนนั้นเราก็แบบ บ้าเอ้ย ไม่น่าเลย รีบไปปะวะ แล้วเค้าก็กลับมา กลับมาตอบว่า "อื้อ..." เป็นอันตกลง-.
.
-คือเอาตรงๆถ้าถามจริงๆอ่ะ เราจำไม่ได้มากหรอก(คนจำได้เป็นเค้ามากกว่า) เราก็รู้แต่ว่าตอนนี้มันก็ปีนึงแล้วที่อยู่ด้วยกันมา ละเอาจริงๆต้องบอกว่า คบๆเลิกๆกันมาปีนึงแล้วถึงจะถูกด้วยซ้ำ แต่ก็ตลกดีนะ คือไม่ว่าเค้ากับเราจะทะเลาะกันขนาดไหน ร้องไห้หนัก บลาๆๆ แต่ก็ไม่เคยปล่อยมือกันได้เลย.. อาจเป็นเพราะมันเป็นความสัมพันธ์ระยะไกลมาตั้งแต่แรก เป็นความสัมพันธ์ที่เจอกันเดือนละครั้งบ้าง สองเดือนครั้งบ้าง คงเพราะมันเป็นความสัมพันธ์ที่เราและเค้าต่างก็ทรมานอ่ะ และคงเพราะมันทรมานมากๆ แต่ก็ทรมานมาด้วยกันด้วย มันถึงได้รักกันจริงๆ และคงเพราะมันอดทนมาด้วยกัน ได้อดทนอดกลั้นผ่านช่วงเวลาแย่ๆมาด้วยกัน และ
.
-และแน่นอนว่าใครๆต่างก็อยากเจอ อยากคุย อยากหอมแก้ม อยากกอด อยากได้ยินเสียง อยากนู่นอยากนี่อยากนั่น..บลาๆๆ คือมันอยากไปหมดอ่ะ
กับคนที่เป็นแฟนตัวเองเนอะ แล้วความคิดถึงมันก็ห้ามกันไม่ได้ด้วย เพราะมันก็เป็นเรื่องของความรู้สึกอีก แล้วไหนการออกมาเจอกันจะถูกจำกัดให้น้อยลงด้วย เพราะเวลาที่มีให้เริ่มจะน้อยลง(แต่เดิมก็น้อยอยู่แล้ว) ทั้งหมดนี้เพราะด้วยภาระหน้าที่การงานของแต่ละฝ่าย ไหนจะการเรียนเอย ไหนจะเรื่องนู่นเรื่องนี่เรื่องนั่นเอย เยอะแยะเต็มไปหมด ความสุขก็เลยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความทุกข์ ความคิดถึงก็เริ่มแปรเปลี่ยนกลายเป็นความทรมาน และคงเพราะเรายังเป็นเด็กในวันที่ความรักนั้นได้เติบโตตามกาลเวลาอย่างไม่เคยหยุดพัก และเมื่อเรารับความจริงที่ว่าไม่ได้ เราจึงจบที่การ "เลิกกัน"-.
.
-แล้วมันก็คงจะจริงที่ว่าคนเราต้องเจ็บปวดและจากกันเพื่อกลับมาพบเจอกันในวันที่ทั้งสองคนดีขึ้นแล้ว เลยเป็นผลไปสู่คำว่า "ลำบากในวันนี้เพื่อจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในวันข้างหน้า"ด้วย แต่ก็คงเพราะเค้ากลับมาหาเราจริงๆในวันที่เราเฝ้ารอเค้าอย่างสิ้นหวังและทรมาน เราเลยเชื่ออย่างสนิทใจ(เค้าด้วย) ว่าความอดทนและความตั้งใจที่เรามีต่อสิ่งๆนึงนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆอย่างได้ ทำให้ความเป็นไปได้มีความหวังขึ้นมา ทำให้เราทั้งคู่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันในวันนี้-.
.
-พออ่านมาถึงตรงนี้ ก็อยากจะบอกคนที่มีเจ้าของทั้งหลาย(หรือยังไม่มีด้วยนะครับ)ว่า "อย่ายอมแพ้!! อย่ายอมแพ้เด็ดขาด ขอให้อดทนเข้าไว้เถอะนะ เพียงแค่เสมอต้นเสมอปลายกับใครสักคนมันไม่ได้ยากขนาดนั้น มันไม่ได้จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แค่เพียงหาเวลาสั้นๆไปตอบหรือพูดคุย แค่บอกรักหรือคิดถึงเค้าบ้างก็พอ เพราะบางทีแค่นี้ก็อาจจะมากพอแล้วสำหรับคนที่เค้ารอและเป็นห่วงคุณอยู่ เมื่อเค้างอแงงี่เง่าก็ขอให้รู้ว่าด้วยรักด้วยเป็นห่วงทั้งนั้นแหละ ขอให้อดทนแล้วยิ้มรับทุกอย่างเอาไว้ไม่ว่ามันจะดีหรือร้ายก็ตาม ให้รับมันเอาไว้แล้วผ่านมันไปด้วยกัน ให้ผ่านไปในวันที่พวกคุณทั้งคู่ยังมีโอกาสได้ทะเลาะ ได้เถียง ได้บอกรัก และได้ทำอะไร "ด้วยกัน" เถอะ แค่อดทนไว้ ก่อนที่มันจะไม่เหลือแม้กระทั่งคำว่า "คิดถึง" ให้กัน สู้ๆนะครับ
.
-ด้วยรัก❤️-.
ปล.นี่ก็เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ ถ้าใช้คำไม่ดีหรือแท็กผิดห้องก็ขออภัยมา ณ ที่นี่ด้วยนะครับ 😥
ปล2.เป็นกำลังใจให้ทั้งคนที่เจ้าของและไม่มีเจ้าของนะครับ สู้ๆนะครับผม☺️