มีใครเป็นแบบเราไหม หรือมีวิธีทำให้มันร้องไห้ บางวันเราทำงานมาเหนื่อยๆต้องการกำลังใจ เราไม่ไหว เราอยากร้องไห้ เราพยายามบีบน้ำตาแล้วแต่มันไม่ไหล บางวันเราท้อ พักกลางวันเราขึ้นห้องมานอนพัก ในหัวมีแต่เรื่

ไม่ว่าจะเครียด โมโห หรือน้อยใจ ชอบมีน้ำตาไหลออกมาเอง ทั้งๆ ที่ไม่อยากร้องไห้ เลย เหนื่อยค่ะ ท้อ มาก เบื่อชีวิต

เมื่อก่อนอยู่บ้านเวลามีปัญหา เสียใจ ท้อ เหนื่อย ก็จะแอบร้องไห้เบาๆ  แต่พอ วัยทำงานมาเช่าห้องอยู๋ เสียใจ ท้อ เหนื่อย ทะเลาะกับแฟน แรกๆน้ำตาไหลร้องไห้เบาๆ พอสักพักไม่หยุดก็จะร้องไห้เสียงดัง แบบปล่อ

เคยเป็นกันไหมเพื่อนๆอยู่ดีดีก็นึกถึงทุกๆเรื่อง เลยเกิดความท้อ ความเหนื่อยใจ น้ำตาก็ไหลออกมาจนไม่อยากจะทำอะไรเลย เราอยากเรียนให้จบไว้ๆเพื่อแม่แต่ว่าความท้อมันเกิดขึ้นมา มันเหนื่อยใจยังไงก็ไม่รู้หรือว่า

ทำไมการโตเป็นผู้ใหญ่มันยากจังเลยละคะ ทำไมมันเหนื่อยมันท้อได้ขนาดนี้ พวกพี่ทำยังไงเหรอคะ ผ่านมันไปยังไง ทำไมเก่งจัง หนูไม่รู้จะหากำลังใจได้จากที่ไหน หนูไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากร้องไห้ให้คนรอบตัวหนู

ต้องเล่าก่อนว่า เรามาอยู่ กทม ตั้งแต่อายุ 18 ก่อนหน้าเรากลับบ้าน ปีละ 1 ครั้ง แต่ช่วง 2-3 ปี เราอยากกลับบ่อยขึ้นมาก แต่ไม่ค่อยมีโอกาส เพราะค่าเดินทางราคาค่อนข้างสูง เราโทรไปที่บ้านทีไรคุยได้แป๊บเดียวเ

บางครั้งที่เห็นน้ำตา ไหล จากสมองที่ดูว่างเปล่า ดูไม่ทุกข์ร้อน ไม่รับรู้อะไร กับร่างกายที่อ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรงจะเดิน ไม่สามารถบอกกล่าวอะไรให้ใครเข้าใจได้ กับบางครั้งที่น้ำตาเรา ไหล จากสมองที่คิดอะไรม

ชีวิตโคตรน่าเบื่อ หนักด้วย ชีวิตของฉันเช้ามาเปิดร้านแต่เช้า 6 โมงครึ่งถึง 7 โมงแล้วแต่จะส่วนมากก็มาเปิด 6 โมงครึ่งอยู่ตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง จนถึง 4 ทุ่มกว่าจะได้กลับบ้าน ถึงบ้านก็ 4 ทุ่มครึ่งเกือบ 5 ทุ่ม

ระหว่างวันโครตเฮอา สนุกสนาน หัวเราะกับเพื่อนร่วมงาน กับคนรอบข้างปกติ พอเลิกงานกลับมา อาบน้ำ กินข้าว เตรียมตัวจะนอน อยู่ดีดีก็ร้องไห้ ร้องไห้แบบจริงจัง น้ำตาไหล แบบสะอื้นเลยค่ะ หลังจากอาการนี้หายไป เ

เวลาจะนอนจู่ๆก็มีแต่ความคิดแย่ๆขึ้นมาจนร้องไห้ มีวิธีให้หายรู้สึกแบบนี้ไหมคะเวลาตื่นมาจะเพลียมากเหมือนนอนไม่พอ เวลากลางวันแทบไม่มีความรู้สึกแย่ๆเลยพอหัวถึงหมอนน้ำตาไหลบางทีไหลแบบจู่ๆก็แย่ ทั้งๆที่สันน