สวัสดีค่ะ
หากเราพิมพ์ผิดประการใดขออภัยด้วยนะคะพิมพ์ในมือถือค่ะ
เริ่มเรื่องคือ พ่อแม่เราเปิดร้านอาหารจีนค่ะ ซึ่งเราก็ทำงานกับที่บ้านด้วย ทำมาหลายปีแล้ว แต่เพราะเงินเดือนที่พ่อแม่ให้วันละ300บาท( หาข้าวกินเอง3มื้อ เพราะที่บ้านแยกกันกินไม่มีทำกับข้าว , อยากได้อะไรหาเองทุกอย่างพ่อแม่ไม่ช่วย ไม่ซัพพอร์ต มีภาระผ่อนรถมอไซต์+เติมน้ำมัน เพิ่มเติมอีกนิดที่เราไม่ใช้รถที่บ้านเพราะเคยใช้แล้วพ่อกับแม่เราชอบด่า เรามีความจำเป็นต้องใช้รถไปทำงานที่ร้านอาหาร เพราะออกจากบ้านไปทำงานตั้งแต่ตี4มันไม่มีรถโดยสารค่ะเวลานี้) เราได้แบบนี้มาตลอดไม่มีปรับเงินเดือนขึ้น วันไหนป่วยหรือหยุดไม่ไปทำงาน ก็จะไม่ได้เงินรายวันเหมือนลูกจ้างในร้าน แต่ลูกจ้างคนอื่นเงินเดือนเยอะกว่าเรานะคะ เค้าจะปรับเงินเดือนขึ้นตามความขยันของลูกจ้างทุกปี ในร้านเราได้เงินเดือนน้อยสุด 300เท่ากับแรงงานขั้นต่ำ ร้านเราขายดีมาก คนรอบข้างชอบมาถามว่าพ่อแม่ให้เงินเดือนเยอะละซิ พอเราบอก300ทุกอย่างจ่ายเองหมด ทุกคนเงียบอึ้งไม่รู้จะพูดไรต่อ ลูกจ้างในร้านเราเองยังหัวเราะ บอกเป็นถึงลูกเถ้าแก่แต่ได้เงินเดือนน้อย สมบัติอะไรก็ไม่มี เค้าเองยังเงินเดือนเยอะกว่า เค้าบอกไม่เคยเจอลูกเจ้าของกิจการคนอื่นตกอับแบบนี้ เราเคยต่อรองเงินเดือนกับพ่อแม่หลายครั้ง เค้าจะตอบเหมือนๆกันทุกครั้งว่า เงินเดือนเราเยอะมากแล้ว มีบ้านอยู่ น้ำไฟไม่ต้องออก จะเอาอะไรอีก คือพูดง่ายๆเรื่องขึ้นเงินเดือนลืมไปได้เลย ล่าสุดเราตัดสินใจจะลาออกไปหางานข้างนอกทำ เพราะก่อนหน้านี้เคยคิดว่า เราลูกคนเดียวสักวันเค้าคงยกกิจการให้ เดี๋ยวเงินเดือนก็คงขึ้น ทนมานานสภาพจิตใจแย่ลงทุกที ไม่มีวี่แววจะได้เข้าไปทำเต็มตัว พ่อแม่เราชอบพูดว่าไม่มีเราเค้าก็อยู่ได้ ชอบด่าว่าเราเมื่อไหร่จะเลิกเกาะพ่อแม่แดร... ทุกวันนี้เค้าคิดว่าให้เงินเราใช้ฟรีๆเพราะคิดว่าเป็นลูก เค้าบอกว่าถ้าเราไปทำงานนอกบ้านได้น้อยกว่า300อีก จะพูดตลอดทำงานข้างนอกเงินน้อย ลำบากกว่านี้ เรางงมากทุกวันนี้เราสบายตรงไหน?ใช้จ่ายลำบากยิ่งกว่ามนุษย์เงินเดือน นี่มันเงินรายวันคนหาเช้ากินค่ำชัดๆ เรามาเอาเงินเค้าฟรียังไง ในเมื่อเราต้องตื่นตีสามตีสี่มาทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุด ไม่มีสวัสดิการ ไม่มีโบนัส ทุกเทศกาลคือวันธรรมดา หยุดงานคือไม่ได้เงินรายวัน แบบนี้คือให้เงินเราฟรีๆตรงไหน เราไม่เข้าใจจริงๆ เราคิดจะไปสมัครงานข้างนอกก่อนค่ะได้งานแล้วค่อยออก ถ้าไม่มีงานจริงจะขายของออนไลน์ แต่มีอีกเรื่องให้คิด คือถ้าวันไหนเราไปจริงๆพ่อแม่เราจะเป็นยังไง..
คือนิสัยของพ่อแม่เราค่ะ คือเค้าเป็นคนไม่เที่ยว ไม่กินข้าวนอกบ้าน ไม่มีเพื่อน ทำให้เค้าชอบไปสนิทสนมกับลูกจ้างในบ้าน สนิทกันมันก็ดีค่ะแต่ถ้าพยายามไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลูกจ้างมันคงไม่เหมาะ แม่เราชอบนินทาลูกจ้าง อย่างเช่น เอาเรื่องคนนี้ไปเล่าให้อีกคนนึงฟังตอนที่คนที่โดนนินทาต้องออกไปซื้อของหรือเข้าห้องน้ำ พอคนที่แม่เราหมายหัวไว้ไม่อยู่ปุ๊บแม่เราจะเดินไปเล่าไปเม้าเรื่องส่วนตัวของเค้าให้คนอื่นในร้านฟังทันที ไม่ถูกกับใครสักคนในร้านมันคงไม่เป็นไรแต่นี่แม่เราเล่นเม้าเค้าทุกคนในร้านเลย ลับหลังด่าคนนี้ให้คนนู้นฟัง ด่าคนนู้นให้คนนี้ฟัง ลูกจ้างมี5-6คนแม่เราด่าเค้าลับหลังทุกคน เวลาลูกจ้างทำงานให้เค้าไม่พอใจ เค้าจะไม่พูดเองแต่จะไปบอกลูกจ้างคนอื่นให้ไปพูดแทนเค้า สร้างความผิดใจให้ลูกจ้างทะเลาะกันเองบ่อยครั้งว่า ทำไมไม่ได้เป็นนายจ้างแต่มาสั่งทำไมในเมื่อเป็นลูกจ้างเหมือนๆกัน แม่สั่งใครไม่ไปพูดลับหลังจะโดนนินทาจะโดนแขวะ ลูกจ้างเข้าใจผิดกันบ่อย หลังๆพวกเค้ารู้ทางแม่เรา มีนัดเจอกันหลังเลิกงานที่อยู่ เพื่อเล่ากันว่าแม่ด่าคนนั้นด่าคนนี้ด่าตัวเองว่าอะไรบ้าง ที่หนักที่สุดคือแม่เอาเราไปนินทาให้ลูกจ้างฟังด่าเราสาดเสียเทเสีย พอเราบอกพ่อเค้าก็เข้าข้างกัน
อารมณ์ประมาณว่ามองว่าตัวเองดีคนอื่นชั่ว อีกเรื่องคือเค้าไม่เคยโทษตัวเองเค้าถูกตลอด ไม่ว่ากับเราหรือกับลูกจ้าง อย่างของของใช้ในร้านใช้มาตั้งแต่เปิดร้านวันแรก เค้าไม่เคยคิดเปลี่ยน เราเองก็ติชมแนะนำเข้าไปยุ่งอะไรไม่ได้เลย พอของมันเกิดพังขึ้นมาเค้าจะโทษคนล่าสุดที่ใช้อยู่ตอนนั้นทันที ทั้งที่เค้าก็ใช้ปกติแต่ของมันชำรุด นี่แค่หนึ่งในอีกหลายเรื่องที่พ่อแม่เราเป็น ซึ่งเราไม่เคยเห็นนายจ้างที่ไหนเป็นแบบนี้ ตอนนี้ที่ร้านเราลูกจ้างเราขอออกคนนึงเพราะไปสมัครงานที่อื่นแล้วได้เงินเดือนเยอะกว่ามาก แม่เรารู้จะแขวะเค้าใหญ่แถมพาลกับคนที่ยังเหลือ พูดจาด่าพาลแบบหยาบ หาเรื่องคนที่ยังอยู่ว่าเค้าจะออกด้วยมั้ยพูดจนพี่เค้าร้องไห้ แต่เค้าต้องทนอยู่เพราะไม่มีงานอื่น ส่วนคนอื่นๆเราได้ข่าวว่าลับหลังเค้าหาสมัครงานอื่นกันแต่ยังไม่ได้งาน ก่อนหน้านี้ก็มีลูกจ้างเจอแบบที่ว่านี้หลายรุ่นถึงได้ทยอยออกไปหลายสิบรุ่นแล้ว แต่เรามาไม่ทันฟังจากพี่เค้าเล่าอีกที บางรุ่นถึงขั้นทะเลาะกันจนเอามีดวิ่งไล่ฟันกันเพราะทะเลาะกัน มารู้ทีหลังเพราะแม่ยุให้ทะเลาะ นี่คือสาเหตุที่เราจะลาออกก็เป็นห่วง เพราะเค้าร่วมงานกับคนอื่นยาก แต่ทนนานๆไปเราเองก็ชักไม่ไหวแล้วค่ะ อึดอัดจริงๆ
เพิ่มเติมค่ะ เรื่องเก็บเงิน
เราเคยต่อรองเงินเดือนกับแม่หลายครั้งนะคะ หนึ่งในเหตุผลที่เคยให้คือมันไม่เหลือให้เก็บ เค้าพูดมาประโยคนึงว่า ให้ไปใช้ไม่ได้ให้ไปเก็บ เราอึ้งไปต่อไม่ถูกเลยเงียบ
ที่แม่เราพูดแบบนี้เพราะเค้าทำร้านมาหลายสิบปีไม่มีเงินเก็บเลยค่ะ ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยมาก ส่วนพ่อเราไม่ค่อยจ่ายแต่หมดตัวเพราะแม่ ก่อนหน้านี้ตอนเรายังเด็กเคยมีเงินเก็บก้อนนึง แต่แม่เราทำหนี้ไว้ ไม่มีตังจ่ายดอก จนนักเลงมาตาม พ่อเราเลยต้องล้างหนี้ให้ ทำแบบนี้อยู่สองครั้ง เห็นยายเราบอกว่าพ่อเราชดใช้หนี้ให้เป็นล้าน เคยมาเอาทองยายเราไป บอกจะใช้คืนให้ ทุกวันนี้ก็ยังไม่ใช้คืน.. ทุกวันนี้ยังใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเหมือนเดิมไม่คิดเก็บ.. เราไม่รู้จะพูดยังไง พูดอะไรไปเค้าก็รั้นก็ด่ากลับ ออกแนวเก่งไม่ต้องมาเลี้ยงตอนแก่เลี้ยงตัวเองได้ เรายิ่งงงไปใหญ่จะเอาเงินจากไหนเลี้ยงตัวเองในเมื่อไม่เคยมีเงินเก็บ ท้อใจมากค่ะ
พ่อแม่นิสัยแบบนี้ทำยังไงดีค่ะ
หากเราพิมพ์ผิดประการใดขออภัยด้วยนะคะพิมพ์ในมือถือค่ะ
เริ่มเรื่องคือ พ่อแม่เราเปิดร้านอาหารจีนค่ะ ซึ่งเราก็ทำงานกับที่บ้านด้วย ทำมาหลายปีแล้ว แต่เพราะเงินเดือนที่พ่อแม่ให้วันละ300บาท( หาข้าวกินเอง3มื้อ เพราะที่บ้านแยกกันกินไม่มีทำกับข้าว , อยากได้อะไรหาเองทุกอย่างพ่อแม่ไม่ช่วย ไม่ซัพพอร์ต มีภาระผ่อนรถมอไซต์+เติมน้ำมัน เพิ่มเติมอีกนิดที่เราไม่ใช้รถที่บ้านเพราะเคยใช้แล้วพ่อกับแม่เราชอบด่า เรามีความจำเป็นต้องใช้รถไปทำงานที่ร้านอาหาร เพราะออกจากบ้านไปทำงานตั้งแต่ตี4มันไม่มีรถโดยสารค่ะเวลานี้) เราได้แบบนี้มาตลอดไม่มีปรับเงินเดือนขึ้น วันไหนป่วยหรือหยุดไม่ไปทำงาน ก็จะไม่ได้เงินรายวันเหมือนลูกจ้างในร้าน แต่ลูกจ้างคนอื่นเงินเดือนเยอะกว่าเรานะคะ เค้าจะปรับเงินเดือนขึ้นตามความขยันของลูกจ้างทุกปี ในร้านเราได้เงินเดือนน้อยสุด 300เท่ากับแรงงานขั้นต่ำ ร้านเราขายดีมาก คนรอบข้างชอบมาถามว่าพ่อแม่ให้เงินเดือนเยอะละซิ พอเราบอก300ทุกอย่างจ่ายเองหมด ทุกคนเงียบอึ้งไม่รู้จะพูดไรต่อ ลูกจ้างในร้านเราเองยังหัวเราะ บอกเป็นถึงลูกเถ้าแก่แต่ได้เงินเดือนน้อย สมบัติอะไรก็ไม่มี เค้าเองยังเงินเดือนเยอะกว่า เค้าบอกไม่เคยเจอลูกเจ้าของกิจการคนอื่นตกอับแบบนี้ เราเคยต่อรองเงินเดือนกับพ่อแม่หลายครั้ง เค้าจะตอบเหมือนๆกันทุกครั้งว่า เงินเดือนเราเยอะมากแล้ว มีบ้านอยู่ น้ำไฟไม่ต้องออก จะเอาอะไรอีก คือพูดง่ายๆเรื่องขึ้นเงินเดือนลืมไปได้เลย ล่าสุดเราตัดสินใจจะลาออกไปหางานข้างนอกทำ เพราะก่อนหน้านี้เคยคิดว่า เราลูกคนเดียวสักวันเค้าคงยกกิจการให้ เดี๋ยวเงินเดือนก็คงขึ้น ทนมานานสภาพจิตใจแย่ลงทุกที ไม่มีวี่แววจะได้เข้าไปทำเต็มตัว พ่อแม่เราชอบพูดว่าไม่มีเราเค้าก็อยู่ได้ ชอบด่าว่าเราเมื่อไหร่จะเลิกเกาะพ่อแม่แดร... ทุกวันนี้เค้าคิดว่าให้เงินเราใช้ฟรีๆเพราะคิดว่าเป็นลูก เค้าบอกว่าถ้าเราไปทำงานนอกบ้านได้น้อยกว่า300อีก จะพูดตลอดทำงานข้างนอกเงินน้อย ลำบากกว่านี้ เรางงมากทุกวันนี้เราสบายตรงไหน?ใช้จ่ายลำบากยิ่งกว่ามนุษย์เงินเดือน นี่มันเงินรายวันคนหาเช้ากินค่ำชัดๆ เรามาเอาเงินเค้าฟรียังไง ในเมื่อเราต้องตื่นตีสามตีสี่มาทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุด ไม่มีสวัสดิการ ไม่มีโบนัส ทุกเทศกาลคือวันธรรมดา หยุดงานคือไม่ได้เงินรายวัน แบบนี้คือให้เงินเราฟรีๆตรงไหน เราไม่เข้าใจจริงๆ เราคิดจะไปสมัครงานข้างนอกก่อนค่ะได้งานแล้วค่อยออก ถ้าไม่มีงานจริงจะขายของออนไลน์ แต่มีอีกเรื่องให้คิด คือถ้าวันไหนเราไปจริงๆพ่อแม่เราจะเป็นยังไง..
คือนิสัยของพ่อแม่เราค่ะ คือเค้าเป็นคนไม่เที่ยว ไม่กินข้าวนอกบ้าน ไม่มีเพื่อน ทำให้เค้าชอบไปสนิทสนมกับลูกจ้างในบ้าน สนิทกันมันก็ดีค่ะแต่ถ้าพยายามไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของลูกจ้างมันคงไม่เหมาะ แม่เราชอบนินทาลูกจ้าง อย่างเช่น เอาเรื่องคนนี้ไปเล่าให้อีกคนนึงฟังตอนที่คนที่โดนนินทาต้องออกไปซื้อของหรือเข้าห้องน้ำ พอคนที่แม่เราหมายหัวไว้ไม่อยู่ปุ๊บแม่เราจะเดินไปเล่าไปเม้าเรื่องส่วนตัวของเค้าให้คนอื่นในร้านฟังทันที ไม่ถูกกับใครสักคนในร้านมันคงไม่เป็นไรแต่นี่แม่เราเล่นเม้าเค้าทุกคนในร้านเลย ลับหลังด่าคนนี้ให้คนนู้นฟัง ด่าคนนู้นให้คนนี้ฟัง ลูกจ้างมี5-6คนแม่เราด่าเค้าลับหลังทุกคน เวลาลูกจ้างทำงานให้เค้าไม่พอใจ เค้าจะไม่พูดเองแต่จะไปบอกลูกจ้างคนอื่นให้ไปพูดแทนเค้า สร้างความผิดใจให้ลูกจ้างทะเลาะกันเองบ่อยครั้งว่า ทำไมไม่ได้เป็นนายจ้างแต่มาสั่งทำไมในเมื่อเป็นลูกจ้างเหมือนๆกัน แม่สั่งใครไม่ไปพูดลับหลังจะโดนนินทาจะโดนแขวะ ลูกจ้างเข้าใจผิดกันบ่อย หลังๆพวกเค้ารู้ทางแม่เรา มีนัดเจอกันหลังเลิกงานที่อยู่ เพื่อเล่ากันว่าแม่ด่าคนนั้นด่าคนนี้ด่าตัวเองว่าอะไรบ้าง ที่หนักที่สุดคือแม่เอาเราไปนินทาให้ลูกจ้างฟังด่าเราสาดเสียเทเสีย พอเราบอกพ่อเค้าก็เข้าข้างกัน
อารมณ์ประมาณว่ามองว่าตัวเองดีคนอื่นชั่ว อีกเรื่องคือเค้าไม่เคยโทษตัวเองเค้าถูกตลอด ไม่ว่ากับเราหรือกับลูกจ้าง อย่างของของใช้ในร้านใช้มาตั้งแต่เปิดร้านวันแรก เค้าไม่เคยคิดเปลี่ยน เราเองก็ติชมแนะนำเข้าไปยุ่งอะไรไม่ได้เลย พอของมันเกิดพังขึ้นมาเค้าจะโทษคนล่าสุดที่ใช้อยู่ตอนนั้นทันที ทั้งที่เค้าก็ใช้ปกติแต่ของมันชำรุด นี่แค่หนึ่งในอีกหลายเรื่องที่พ่อแม่เราเป็น ซึ่งเราไม่เคยเห็นนายจ้างที่ไหนเป็นแบบนี้ ตอนนี้ที่ร้านเราลูกจ้างเราขอออกคนนึงเพราะไปสมัครงานที่อื่นแล้วได้เงินเดือนเยอะกว่ามาก แม่เรารู้จะแขวะเค้าใหญ่แถมพาลกับคนที่ยังเหลือ พูดจาด่าพาลแบบหยาบ หาเรื่องคนที่ยังอยู่ว่าเค้าจะออกด้วยมั้ยพูดจนพี่เค้าร้องไห้ แต่เค้าต้องทนอยู่เพราะไม่มีงานอื่น ส่วนคนอื่นๆเราได้ข่าวว่าลับหลังเค้าหาสมัครงานอื่นกันแต่ยังไม่ได้งาน ก่อนหน้านี้ก็มีลูกจ้างเจอแบบที่ว่านี้หลายรุ่นถึงได้ทยอยออกไปหลายสิบรุ่นแล้ว แต่เรามาไม่ทันฟังจากพี่เค้าเล่าอีกที บางรุ่นถึงขั้นทะเลาะกันจนเอามีดวิ่งไล่ฟันกันเพราะทะเลาะกัน มารู้ทีหลังเพราะแม่ยุให้ทะเลาะ นี่คือสาเหตุที่เราจะลาออกก็เป็นห่วง เพราะเค้าร่วมงานกับคนอื่นยาก แต่ทนนานๆไปเราเองก็ชักไม่ไหวแล้วค่ะ อึดอัดจริงๆ
เพิ่มเติมค่ะ เรื่องเก็บเงิน
เราเคยต่อรองเงินเดือนกับแม่หลายครั้งนะคะ หนึ่งในเหตุผลที่เคยให้คือมันไม่เหลือให้เก็บ เค้าพูดมาประโยคนึงว่า ให้ไปใช้ไม่ได้ให้ไปเก็บ เราอึ้งไปต่อไม่ถูกเลยเงียบ
ที่แม่เราพูดแบบนี้เพราะเค้าทำร้านมาหลายสิบปีไม่มีเงินเก็บเลยค่ะ ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยมาก ส่วนพ่อเราไม่ค่อยจ่ายแต่หมดตัวเพราะแม่ ก่อนหน้านี้ตอนเรายังเด็กเคยมีเงินเก็บก้อนนึง แต่แม่เราทำหนี้ไว้ ไม่มีตังจ่ายดอก จนนักเลงมาตาม พ่อเราเลยต้องล้างหนี้ให้ ทำแบบนี้อยู่สองครั้ง เห็นยายเราบอกว่าพ่อเราชดใช้หนี้ให้เป็นล้าน เคยมาเอาทองยายเราไป บอกจะใช้คืนให้ ทุกวันนี้ก็ยังไม่ใช้คืน.. ทุกวันนี้ยังใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเหมือนเดิมไม่คิดเก็บ.. เราไม่รู้จะพูดยังไง พูดอะไรไปเค้าก็รั้นก็ด่ากลับ ออกแนวเก่งไม่ต้องมาเลี้ยงตอนแก่เลี้ยงตัวเองได้ เรายิ่งงงไปใหญ่จะเอาเงินจากไหนเลี้ยงตัวเองในเมื่อไม่เคยมีเงินเก็บ ท้อใจมากค่ะ