และแร้วก็เหลือแค่ความว่างเปล่า...

เรื่องราวของเรามันก็ยังคงเป็นเรื่องราวเศร้าๆอยู่ดีเมื่อเขาเริ่มเงียบจากที่เคยคุยกันได้ทุกเรื่องมันเริ่มห่างขึ้นเรื่อยๆเราทักไปเขาก็ไมค่อยตอบกว่าจะตอบเราทีก็ต้องรอข้ามวันเรารู้สึกอึดอัดมากมันพูดระบายความรู้สึกให้เขารู้ไม่ได้เวลาที่ถามว่ารำคาญไหมเขาก็บอกว่าไม่รำคาญแต่เรารู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนไปหนสุดท้ายมันก็กลายเป็นความเงียบเราไม่กล้าทักเขาอีกได้แต่แอบส่องเฟสเขาและก็อ่านแชทเก่ามองดูจุดเขียวของเขาที่ขึ้นออนถ้าเขาคิดถึงเราสักนิดเขาคงทักกับมาบางทีการที่เราเงียบหายไปจากเขามันคงดีกว่าคุยกับเขาแร้วเราต้องร้องไห้..