นี่เป็นกระทู้แรกของเรา อยากให้หลายๆคู่ได้อ่าน
เรากับแฟนคบกันมา 6 ปี ทะเลาะกันทุกวัน และหลายครั้งที่เราเอาชนะกันด้วยการบอกเลิก แต่เราก็ตัดกันไม่เคยขาดเพราะความผูกพันและยังรักกัน จนมาถึงวันหนึ่งที่เราจะเอาชนะกันเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา จนลืมนึกไปเลยว่าพรุ่งนี้อาจไม่มีจริง เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกเลย ถ้าลดความอยากเอาชนะ ใส่ใจกันมากกว่านั้น ดูแลกันมากกว่านั้น เข้าใจกันมากกว่านั้น วันนี้เราคงไม่มานั่งเสียใจอยู่แบบนี้ (ต้องกราบขออภัย เพราะอาจจะมีคำหยาบ)
เหตุเกิดเมื่อ 3/1/56
เวลา 18.00 น.
B : อ้วนมาเล่นด้วยหน่อย
T : เดี๋ยวไป
เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง
B : อ้วนจะมามั้ยนิ ไม่มาเค้าไปเล่นบ้านเพื่อนนะ
T : โอเค ไปเลย
เวลา 20.00 น.
T : อยู่ไหน
B : บ้านเพื่อน
T : จะกลับตอนไหน
B : ถ้าเตงมาเล่นด้วยเค้ากลับตอนนี้เลย
T : ไม่ไป แต่4 ทุ่มต้องกลับบ้าน
B : มาเล่นด้วยหน่อย คถ จะกลับตอนนี้เลย
T : ไม่ไป ขี้เกียจ ดึกแล้ว เล่นกับเพื่อนเลย 4 ทุ่มกลับบ้าน เข้าใจมั้ย
B : คับผม
เวลา 22.00 น.
T : กลับบ้านยัง
B : ยังคับ
T : จะกลับตอนไหน
B : มาเล่นด้วยก่อนจะกลับตอนนี้เลย จะมามั้ย จะรีบกลับ
T : กูบอกว่าให้กลับบ้าน 4 ทุ่ม
B : ก็อ้วนไม่มาเล่นด้วย กลับไปก็เหงา มาๆ จะกลับตอนนี้เลย
T : กูไม่ไป ไหนบอกว่าจะกลับ 4 ทุ่ม นี่มันกีโมงแล้ว
B : อีกแปบเดียว
T : โอเคแปบเดียว
เวลา 23.00 น.
T : อยู่ไหน จะกลับมั้ยบ้าน กลับบ้านเดี๋ยวนี้ 😡😡
B : ก็บอกมาหาก็ไม่มา
T : สรุป จะกลับมั้ย
B : ขออีกแปบเดียวเดี๋ยวกลับคับ
T : พูดไม่เป็นพูดนิ กลับ 4ทุ่มพ่อดิ นี่จะ เที่ยงคืนแล้ว😡😡
B : ก็ไม่มาหากู กูบอกให้มาหาทำไมมาล่ะ
นิ
(เราสองคนเริ่มโมโห ด้วยความคิดที่ว่า ตัวเองถูก)
T : กูบอกตอนเที่ยงแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ไป มีงไปทำไม
B : กูก็ว่าจะอยู่รอ แต่ไม่มา เขามาชวนกู กูก็เลยมากับเขา ผิด ไม่ต้องมาโทษกู
T : ผิดพ่อหลอ นอนอยู่บ้านจะ-----> ตาย <------ รึไง ห่ะ
B : เขามาชวนกูถึงบ้าน ถ้ากูไม่จะไม่มาก็ยังไงอยู่
T : เขาเป็นพ่อหลอ 😡😡
B : แล้วด่ากูทำไม กูบอกเดี๋ยวกลับขออีกแปลเดียว กลับแล้วเดี๋ยวโทรหานะ
T : เออ !!!!!!!!! จะไป ------> ตาย <----- ไหนก็ไป โครง
กูจะนอนแล้ว ไม่ต้องโทรมา เวร😡😡
.... บทสนทนาจบลง .....
.... เราวางโทรศัพไว้ข้างตัว (ข้างตัว) แล้วก็นอนหลับไป.....
ในขณะที่เราหลับ เวลาประมาณ ตี 1 เพื่อนโทรหาเราสองคนรวมกันประมาณ 100 สาย .....แต่!!!!!! เราหลับสนิทไม่ได้ยินเสียงโทรศัพไดๆทั้งสิ้นจนถึงเช้า
เวลา 6.30 น. เราตื่นนอน สิ่งแรกที่คิดคือ B มันกลับบ้านตอนไหนมันโทรมามั้ยว่ะ แล้วก็หยิบโทรศัพมาดู ----102 สายไม่ได้รับ----( เพื่อนโทรมาทั้งคืน ทั้งๆที่โทรศัพวางอยู่ข้างตัวเราแต่ทำไมเราไม่รู้สึก ไม่ได้ยินอะไรเลย ) ตกใจมาก แล้วก็ขำ 😅 เพื่อนโทรมาเป็นร้อยสายกูก็ไม่รู้เรื่อง แล้วก็คิดพวกโทรมาไรหนักหนาว่ะ แต่เราก็ไม่คิดที่จะโทรกลับหาใครนะ ตอนนั้นสนใจแค่ว่า B ทำไมไม่โทรมา (ในใจมีแต่ความโมโห ความโกรธ ) (เออไม่โทรมาอย่าหวังว่ากูจะโทรไป ) แล้วก็ลืมเรื่องเพื่อนโทรมาไปเลย ไม่โทรกลับหาเพื่อนสักคน ลุกไปรีดชุดนักเรียนจนเส็จ
....... เสียงโทรศัพดัง ......เรารับสาย----
T : ว่าไง ตื่นเช้าจังว่ะ โทรมาไรแต่เช้า
A : รู้ข่าวยัง
T : ยัง (ตอนนั้นใจหวิวๆล่ะข่าวไรว่ะ )
A : ทำใจดีๆ นะ ตั้งใจฟังง
T : อะไรของนิ
A : พี่ B เสียแล้ว (อารมณ์ตอนนั้นแบบ จุกล่ะ สมองเริ่มไม่ทำงาน น้ำตาเริ่มทำงานแทน แต่ก็ยังไม่เชื่อ )
T : อย่ามาพูดเล่นนะ กูไม่ตลกกับนะ อย่ามาอำกู
B : พี่ B เสียแล้วจริงๆเมื่อคืน ตอนนี้ศพอยู่โรงบาล ( ร่างกายตอนนั้นเหมือนคนไม่มีแรง ขาเริ่มอ่อน สมองเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ )
T : พูดอะไรไม่ออก ร้องไห้ออกมาแบบที่ไม่เคยร้องมาก่อนน ---------เหมือนใจจะขาด---------
B : ทำใจดีๆนะเพื่อนพี่เขาไปสบายแล้ว
รีบโทรไปถามน้องชาย B
T : ไม่จริงใช่มั้ย
M : จริง มันคือเรื่องจริง ทำใจดีดีนะ มันไปสบายแล้ว เราต้องสู้เข้มแข็ง มันมองเราอยู่
T : 😭😭😭😭😭😭😭😭😓
ทันทีที่วางโทรศัพรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเปิดน้ำใส่หัวตัวเอง ยืนร้องไห้ (ทำไมทิ้งกูไปแบบนี้ ทำไมกูไม่ไปหาเมื่อคืน ทำไมเราต้องทะเลาะกันเมื่อคืน ทำไมไม่กลับบ้านในหัวเกิดคำถามขึ้นมากมาย ว่าทำไม ) สักพัก ตั้งสติได้ ในใจคิดอย่างเดี๋ยวกูอยากไปเจอเพื่อน ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้
( ทุกวินาที ทุกความเคลื่อนไหว ร้องไห้ตลอดเวลา )
จนเราขับรถถึงโรงเรียน อ.เวรประจำวันยืนอยู่หน้าโรงเรียน (กฏของโรงเรียนต้องจอดรถ ไหว้ครู แล้วเข็นรถผ่านประตูโรงเรียนก่อน ด้วยความที่ตอนนั้นในหัวมีแต่เรื่อง B (เราแต่งตัวไม่เรียบร้อย โดนอ.ด่า (ด่าอะไรไม่รู้ไม่ได้ฟัง แต่จำได้ว่าเหมือนอ.จะลงโทษ ) แต่ตอนนั้นคือ ไม่อะไรแล้วทั้งสิ้น เดินเข็นรถผ่านหน้า อ.ไป (ร้องไห้น้ำตาไหลเยอะมาก ) อ.เรียกตาม เธอจะไปไหน (อีนี่ไม่สนใจอะไรคับ ) เดินร้องไห้ไม่ฟังอะไรทั้งสิน (โชคดีที่เพื่อนตามมาที่หลังแล้วเล่าเรื่องให้อ.ฟัง อ.ก็เข้าใจเรา
จอดรถปุ๊บ เดินมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ------- เพื่อนเดินตามมา
Y : เป็นไงบ้าง (ประโยคนี้เข้าหูปุ๋บ ) ลุกขึ้นมองหน้าเพื่อนทั้งน้ำตา เพื่อนวิ่งเข้ามากอด
T : ทำไมมันเป็นแบบนี้ มันทิ้งกูไปแล้ว มันไม่อยู่แล้ว งงงงงงง (ร้องไห้ฟุมฟาย กอดเพื่อนแน่ )
--- อ.คนที่สนิทที่สุดในโรงเรียนเดินมาเจอ---
อ. : เธอเป็นไร เพื่อนเป็นไร Y
Y : พี่ B เสียค่ะอ. ----( อ.เดินมากอด อินี่ยิ่งร้องเข้าไปใหญ่ )
อ. : ทำใจดีดีไว้ พี่เขาไปสบายแล้ว สู้ๆ ไม่ร้องๆ Yพาเพื่อนไปนั่งพักก่อน
นั่งอยู่นานพอสมควร ร้องไห้ตลอดเวลา เงยหน้าขึ้นมาอีกทีเพื่อนนั่งดูเราเต็มโต๊ะยืมอยู่รอบโต๊ะ ซึ่งเราไม่รู้เลยว่าเพื่อนมาตอนไหน ทุกมองเราด้วยความเป็นห่วง
ยืนขึ้น น้ำตาไหล แล้วยิ้ม ------กูโอเค------
ไปเข้าแถวกันเถอะ ------- (ตอนนั้นดีขึ้นในระดับนึ่ง คือ ไม่โวยวายแล้ว แต่น้ำตายังไหลอยู่ตลอดเวลา)
เดินไปเข้าแถว สายตาทุกคนมองมาที่เรา น้ำตายิ่งไหล
จัดแถว ร้องเพลงชาติ สวดมน อบรบ นั่งสมาธิ กิจกรรมทุกอย่าง ยังดำเนินต่อไปตามปกติ ( เราก็ทำทุกอย่างปกติ แต่น้ำตาก็ไหลตลอดเวลา ) ( ไม่มีสะอึก ไม่มีเสียงร้อง มีแต่น้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา )
แล้วเราก็ใช้ชีวิตตามปกติเหมือนทุกวัน เข้าเรียนตามปกติ ทำงานส่งปกติ เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น (แต่ที่ไม่เหมือนคือ น้ำตา!!!! มันไหลตลอดเวลา (ตลอดเวลา) เราเงียบฟังครูสอบ ทำงานตามครูสั่ง ทั้งน้ำตา (เพื่อนทุกคนเงียบ ไม่มีใครกล้าคุยกับเราเลย )
จนพักเที่ยง
เราก็ยังใช้ชีวิตปกติ ไปนั่งกินข้าวทั้งน้ำตา ทุกอย่างปกติ ยกเว้น ----น้ำตาที่ไหลออกมาตลอดเวลา----
ตอนเที่ยงเพื่อนทุกคนที่รู้ข่าวโทรมาถาม
M : เป็นไงบ้างกูพึ่งรู้ข่าว
T : มันไปแล้ว มันทิ้งกูไปแล้ว
M : เลิกร้องได้แล้ว เข้มแข็ง ตอนเย็นกูจะรีบไปหา
B : เราได้ยินข่าวว่าพี่ B เสีย เราไม่เชื่อเลยโทรมาถามมันจริงหลอ
T : เรื่องจริง
B : ...........
ยิ่งมีคนมาพูดมาถามยิ่ง ร้องไห้ น้ำตายิ่งไหล ยิ่งเจ็บปวด
( แต่เพื่อนทุกคนที่อยู่ด้วย เขารู้ เขาแค่อยู่กับเราห่างๆ ไม่มีใครถามอะไร บางคนก็มาคุยมุขตลกให้เรายิ้ม ทำตัวบ้าๆบ้อ ให้เราดู
มันก็ยิ้มออกจริงๆนะ แต่ยิ้มทั้งน้ำตา
ถึงเวลาเลิกเรียน ถึงบ้านคนแถวบ้านถาม (เราก็ร้องไห้ ) แต่เราก็ยังทำน่าที่ตามปกติทุกอย่างให้เพื่อนไปส่งที่ตลาดไปช่วยแม่ขายของ
ถึงตลาดเดินไปถึงร้านแม่ เพื่อนมารอประมาณ 5 คน
เพื่อน : เสียใจด้วยนะ ....
เรายิ้ม ( น้ำตาไหล ) นั่งดูคนมาซื้อของเพื่อนก็ขายช่วยพ่อแม่ (ในใจก็คิด อย่างน้อยก็ยังมีพ่อแม่มีเพื่อน)
มันเป็นนึ่งวันที่ยาวนานที่สุดในโลก เข้าใจคำว่าน้ำตาจะกลายเป็นสายเลือด
ถึงเวลานอน เรานอนหลับไปพักนึ่งสดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงหมาเห่าหมาหอน ดังมาก เห่าหอน ทั้งซอย แล้วจากที่เรานอนฟังอยู่รู้สึกได้ว่ามันเห่ามันหอนเข้ามาทางหน้าบ้านเรา ในใจคิดแล้ว ว่ามันมาหาเราแน่เลย เรากลัวเสียงหมามาก ได้แต่พูดในใจ มาหากูแล้วหลอB
ตื่นเช้ามาทุกอย่างเข้าสู่โหมดปกติ หลังจากที่ร้องไห้ น้ำตาไหลมา 1 วันเต็มๆ ตื่นมาเราก็ไม่มีน้ำตาอีกแม้ความเสียใจจะยังเหมือนเดิมแต่วันนี้เราไม่มีน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียว ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ จนถึงบ่ายโมง เพื่อนโทรมาบอกว่า ศพถึงบ้านแล้วนะ เลิกเรียนปุ๊บ เรากับเพื่อนก็พากันไปไหว้ศพ
พอถึงหน้าบ้าน มองไปเห็นรูปหน้าโรงศพ มองไปรอบๆ --- นี่มันเรื่องจริงหลอว่ะ ---- อารมณ์เศร้าเสียใจ เริ่มทำงานหนักขึ้นแบบ ---- กูควรทำตัวยังไง กูควรรู้สึกยังไง ชาไปหมดทั้งตัว ------
เดินเข้าไปจุดธูปกับเพื่อน นั่งคุยกับแม่พี่B
แม่B : เขาโทรมาบอกแม่เมื่อคืน แม่นึกว่า ทะเลาะกันเหมือนทุกครั้ง แม่ยังบอกเขาว่า ปล่อยมันตายเลย แม่ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ไปเคาะโรงบอกมันหน่อยลูกไป ส่องดูหน้ามันก็ได้ มันนอนหลับอยู่ในนั้นล่ะลูก ไปบอกมันหน่อยว่ามาหามันแล้ว
พอแม่B พูดจบ เราก็เดินไปเคาะโรงบอกมันว่า กูมาหาแล้วนะ (เราไม่กล้าดูน่ามันเลยจริงๆ ทำใจดูไม่ได้จริงๆ น้ำตาก็จะไหล )
วันทำพิธีฝังศพ เพื่อนพาขับรถตามหลังขบวน เราร้องไห้ตลอดเวลา จนถึง พิธีสุดท้ายก่อนจะปิด ผู้คนมากมาย มีเสียงดังขึ้น มาๆมาดูหน้าเป็นครั้งสุดท้ายมา (เราร้องไห้กอดเพื่อนหนักมาก ร้องหนักมาก ตัวเย็นชา เหมือนจะเป็นลม (เราไม่กล้าเข้าไปดูหน้ามันเลย และคิดไว้ว่าคงไม่เข้าไปดู) แล้วก็มีเพื่อนคนนึ่งเดินมาดึงแขนเรา มาไปดูหน้ามันครั้งทุกท้าย จะไม่ได้เจอมันอีกแล้วนะ เรายิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่ สุดท้ายเราตัดสินได้เดินเข้าไปดูหน้า B เป็นครั้งสุดท้าย แล้วจากนั้นเราก็อยู่ตรงนั้นไม่ได้เลย เราร้องไห้หนักมากจนมีคนบอกเพื่อนเรา พาเรากลับบ้าน มาถึงบ้านเราก็ร้องไห้เหนื่อยจนหลับไป
ตื่นเช้ามา บอกเพื่อนหาช่อดอกไม้ที่เราซื้อให้B ซึ้งเราก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเก็บไว้มั้ย แต่ก็บอกเพื่อนหาดู จนตอนเย็นเพื่อนเอาช่อดอกไม้เก่าๆแห้งๆ ฝุ่นเกาะเต็ม มาให้เราดูแล้วถามเราว่าใช่มั้ย เราดีใจมากมันคือช่อดอกไม้ที่เราซื้อให้
ตอนแรกคิดว่าจะเก็บไว้เอง แต่สุดท้ายเราตัดสินใจ ชวนเพื่อนคนนึ่งพาเราไปป่าช้า เราเอาช่อดอกไม้ไปวางไว้ให้ B ในใจกลัวเหมือนกันตอนนั้น แต่ก็คิดว่ายังไงก็ต้องเอาไปให้มัน
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราต้องมาเรียนที่ขอนแก่น ทุกครั้งที่กลับบ้านเราจะต้อง ขับรถไปผ่านป่าช้า รึทุกครั้งที่ต้องขับผ่าน เราจะมองเข้าไปดูมัน โอเคเราก็ยังมองเห็นว่ามันอยู่ตรงนั้นน่ะ บ้างวันก็เพ้อลงเฟสบ้าง แต่เราก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป
เวลาสามปีผ่านไป ถึงวันที่ต้องทำพิธีส่งมันขึ้นสวรรค์ วันนั่นเราเป็นเหนื่อยๆ เพลียๆ ตั้งแต่เช้านอนทั้งวัน จนถึงเวลาบ่ายโมงคนเริ่มเดินทางไปป่าช้าเพื่อส่งมันขึ้นสวรรค์ เราตัดสินใจแล้วว่าเราจะไม่ไป จนเพื่อนโทรมา จะไม่ไปส่งมันจริงๆหลอ ต้องไปนะมันรออยู่ เดี๋ยวกูไปรับ โอเคสรุปเราก็ตัดสินใจไป ก่อนถึงวันนั้นสองวัน เราบอกกับตัวเองแล้วว่าเราจะไม่ร้องไห้เวลามันก็ผ่านมานานแล้วเราควรจะปล่อยวางได้แล้ว
แต่...... ถึงเวลารดน้ำศพ คนที่เราเคยมองงน่าแล้วยิ้ม ไม่มีแม้แต่เค้าโครงคนคนเดิม เหลือแต่กระดูกเท่านั้น น้ำตาเริ่มตกกใน ยื่นทำใจอยู่พักใหญ่ (กูจะไม่ร้อง)
พอถึงเวลาส่งมันขึ้นสวรรค์จริงๆ เรายืนมองควันที่ลอยขึ้นบนฟ้า นี่คงเป็นวันสุดท้ายแล้วจริงๆใช่มั้ย ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ความรู้สึกอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ และแล้วเราก็กลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ
วันสุดท้ายแล้วจริงๆ
---- ถ้าวันนั้นเราไปหามันมันคงไม่ตาย----
รักกันเมื่อยังหายใจ ดูแลรักษากันให้มากๆ ยิ่งคบกันนานมากขึ้นเท่าไหร่ยิ่งต้องใส่ใจกันมากขึ้นเท่านั้น ลดความอยากเอาชนะลงบ้าง ทำทุกวันให้เหมือนเป็นวันสุดท้าย เพราะไม่มีอะไรมาการันตีได้เลยว่าวันไหนคือวันสุดท้าย แต่ถ้าดูแลกันมากพออย่างน้อยเราก็ยังมีความทรงจำดีๆไว้ให้คิดถึงกันได้ตลอดไป
#ดูแลคนปัจจุบันให้ดีที่สุด
ถ้าคุณรู้ว่าพรุ่งนี้จะไม่มีเขาอยู่กับคุณอีกต่อไป คุณจะยังไม่ใส่ใจเขาอยู่แบบนี้มั้ย #ในวันที่แฟนฉันตาย
เรากับแฟนคบกันมา 6 ปี ทะเลาะกันทุกวัน และหลายครั้งที่เราเอาชนะกันด้วยการบอกเลิก แต่เราก็ตัดกันไม่เคยขาดเพราะความผูกพันและยังรักกัน จนมาถึงวันหนึ่งที่เราจะเอาชนะกันเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา จนลืมนึกไปเลยว่าพรุ่งนี้อาจไม่มีจริง เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกเลย ถ้าลดความอยากเอาชนะ ใส่ใจกันมากกว่านั้น ดูแลกันมากกว่านั้น เข้าใจกันมากกว่านั้น วันนี้เราคงไม่มานั่งเสียใจอยู่แบบนี้ (ต้องกราบขออภัย เพราะอาจจะมีคำหยาบ)
เหตุเกิดเมื่อ 3/1/56
เวลา 18.00 น.
B : อ้วนมาเล่นด้วยหน่อย
T : เดี๋ยวไป
เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง
B : อ้วนจะมามั้ยนิ ไม่มาเค้าไปเล่นบ้านเพื่อนนะ
T : โอเค ไปเลย
เวลา 20.00 น.
T : อยู่ไหน
B : บ้านเพื่อน
T : จะกลับตอนไหน
B : ถ้าเตงมาเล่นด้วยเค้ากลับตอนนี้เลย
T : ไม่ไป แต่4 ทุ่มต้องกลับบ้าน
B : มาเล่นด้วยหน่อย คถ จะกลับตอนนี้เลย
T : ไม่ไป ขี้เกียจ ดึกแล้ว เล่นกับเพื่อนเลย 4 ทุ่มกลับบ้าน เข้าใจมั้ย
B : คับผม
เวลา 22.00 น.
T : กลับบ้านยัง
B : ยังคับ
T : จะกลับตอนไหน
B : มาเล่นด้วยก่อนจะกลับตอนนี้เลย จะมามั้ย จะรีบกลับ
T : กูบอกว่าให้กลับบ้าน 4 ทุ่ม
B : ก็อ้วนไม่มาเล่นด้วย กลับไปก็เหงา มาๆ จะกลับตอนนี้เลย
T : กูไม่ไป ไหนบอกว่าจะกลับ 4 ทุ่ม นี่มันกีโมงแล้ว
B : อีกแปบเดียว
T : โอเคแปบเดียว
เวลา 23.00 น.
T : อยู่ไหน จะกลับมั้ยบ้าน กลับบ้านเดี๋ยวนี้ 😡😡
B : ก็บอกมาหาก็ไม่มา
T : สรุป จะกลับมั้ย
B : ขออีกแปบเดียวเดี๋ยวกลับคับ
T : พูดไม่เป็นพูดนิ กลับ 4ทุ่มพ่อดิ นี่จะ เที่ยงคืนแล้ว😡😡
B : ก็ไม่มาหากู กูบอกให้มาหาทำไมมาล่ะ
(เราสองคนเริ่มโมโห ด้วยความคิดที่ว่า ตัวเองถูก)
T : กูบอกตอนเที่ยงแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ไป มีงไปทำไม
B : กูก็ว่าจะอยู่รอ แต่ไม่มา เขามาชวนกู กูก็เลยมากับเขา ผิด ไม่ต้องมาโทษกู
T : ผิดพ่อหลอ นอนอยู่บ้านจะ-----> ตาย <------ รึไง ห่ะ
B : เขามาชวนกูถึงบ้าน ถ้ากูไม่จะไม่มาก็ยังไงอยู่
T : เขาเป็นพ่อหลอ 😡😡
B : แล้วด่ากูทำไม กูบอกเดี๋ยวกลับขออีกแปลเดียว กลับแล้วเดี๋ยวโทรหานะ
T : เออ !!!!!!!!! จะไป ------> ตาย <----- ไหนก็ไป โครง
.... บทสนทนาจบลง .....
.... เราวางโทรศัพไว้ข้างตัว (ข้างตัว) แล้วก็นอนหลับไป.....
ในขณะที่เราหลับ เวลาประมาณ ตี 1 เพื่อนโทรหาเราสองคนรวมกันประมาณ 100 สาย .....แต่!!!!!! เราหลับสนิทไม่ได้ยินเสียงโทรศัพไดๆทั้งสิ้นจนถึงเช้า
เวลา 6.30 น. เราตื่นนอน สิ่งแรกที่คิดคือ B มันกลับบ้านตอนไหนมันโทรมามั้ยว่ะ แล้วก็หยิบโทรศัพมาดู ----102 สายไม่ได้รับ----( เพื่อนโทรมาทั้งคืน ทั้งๆที่โทรศัพวางอยู่ข้างตัวเราแต่ทำไมเราไม่รู้สึก ไม่ได้ยินอะไรเลย ) ตกใจมาก แล้วก็ขำ 😅 เพื่อนโทรมาเป็นร้อยสายกูก็ไม่รู้เรื่อง แล้วก็คิดพวกโทรมาไรหนักหนาว่ะ แต่เราก็ไม่คิดที่จะโทรกลับหาใครนะ ตอนนั้นสนใจแค่ว่า B ทำไมไม่โทรมา (ในใจมีแต่ความโมโห ความโกรธ ) (เออไม่โทรมาอย่าหวังว่ากูจะโทรไป ) แล้วก็ลืมเรื่องเพื่อนโทรมาไปเลย ไม่โทรกลับหาเพื่อนสักคน ลุกไปรีดชุดนักเรียนจนเส็จ
....... เสียงโทรศัพดัง ......เรารับสาย----
T : ว่าไง ตื่นเช้าจังว่ะ โทรมาไรแต่เช้า
A : รู้ข่าวยัง
T : ยัง (ตอนนั้นใจหวิวๆล่ะข่าวไรว่ะ )
A : ทำใจดีๆ นะ ตั้งใจฟังง
T : อะไรของนิ
A : พี่ B เสียแล้ว (อารมณ์ตอนนั้นแบบ จุกล่ะ สมองเริ่มไม่ทำงาน น้ำตาเริ่มทำงานแทน แต่ก็ยังไม่เชื่อ )
T : อย่ามาพูดเล่นนะ กูไม่ตลกกับนะ อย่ามาอำกู
B : พี่ B เสียแล้วจริงๆเมื่อคืน ตอนนี้ศพอยู่โรงบาล ( ร่างกายตอนนั้นเหมือนคนไม่มีแรง ขาเริ่มอ่อน สมองเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ )
T : พูดอะไรไม่ออก ร้องไห้ออกมาแบบที่ไม่เคยร้องมาก่อนน ---------เหมือนใจจะขาด---------
B : ทำใจดีๆนะเพื่อนพี่เขาไปสบายแล้ว
รีบโทรไปถามน้องชาย B
T : ไม่จริงใช่มั้ย
M : จริง มันคือเรื่องจริง ทำใจดีดีนะ มันไปสบายแล้ว เราต้องสู้เข้มแข็ง มันมองเราอยู่
T : 😭😭😭😭😭😭😭😭😓
ทันทีที่วางโทรศัพรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเปิดน้ำใส่หัวตัวเอง ยืนร้องไห้ (ทำไมทิ้งกูไปแบบนี้ ทำไมกูไม่ไปหาเมื่อคืน ทำไมเราต้องทะเลาะกันเมื่อคืน ทำไมไม่กลับบ้านในหัวเกิดคำถามขึ้นมากมาย ว่าทำไม ) สักพัก ตั้งสติได้ ในใจคิดอย่างเดี๋ยวกูอยากไปเจอเพื่อน ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้
( ทุกวินาที ทุกความเคลื่อนไหว ร้องไห้ตลอดเวลา )
จนเราขับรถถึงโรงเรียน อ.เวรประจำวันยืนอยู่หน้าโรงเรียน (กฏของโรงเรียนต้องจอดรถ ไหว้ครู แล้วเข็นรถผ่านประตูโรงเรียนก่อน ด้วยความที่ตอนนั้นในหัวมีแต่เรื่อง B (เราแต่งตัวไม่เรียบร้อย โดนอ.ด่า (ด่าอะไรไม่รู้ไม่ได้ฟัง แต่จำได้ว่าเหมือนอ.จะลงโทษ ) แต่ตอนนั้นคือ ไม่อะไรแล้วทั้งสิ้น เดินเข็นรถผ่านหน้า อ.ไป (ร้องไห้น้ำตาไหลเยอะมาก ) อ.เรียกตาม เธอจะไปไหน (อีนี่ไม่สนใจอะไรคับ ) เดินร้องไห้ไม่ฟังอะไรทั้งสิน (โชคดีที่เพื่อนตามมาที่หลังแล้วเล่าเรื่องให้อ.ฟัง อ.ก็เข้าใจเรา
จอดรถปุ๊บ เดินมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ------- เพื่อนเดินตามมา
Y : เป็นไงบ้าง (ประโยคนี้เข้าหูปุ๋บ ) ลุกขึ้นมองหน้าเพื่อนทั้งน้ำตา เพื่อนวิ่งเข้ามากอด
T : ทำไมมันเป็นแบบนี้ มันทิ้งกูไปแล้ว มันไม่อยู่แล้ว งงงงงงง (ร้องไห้ฟุมฟาย กอดเพื่อนแน่ )
--- อ.คนที่สนิทที่สุดในโรงเรียนเดินมาเจอ---
อ. : เธอเป็นไร เพื่อนเป็นไร Y
Y : พี่ B เสียค่ะอ. ----( อ.เดินมากอด อินี่ยิ่งร้องเข้าไปใหญ่ )
อ. : ทำใจดีดีไว้ พี่เขาไปสบายแล้ว สู้ๆ ไม่ร้องๆ Yพาเพื่อนไปนั่งพักก่อน
นั่งอยู่นานพอสมควร ร้องไห้ตลอดเวลา เงยหน้าขึ้นมาอีกทีเพื่อนนั่งดูเราเต็มโต๊ะยืมอยู่รอบโต๊ะ ซึ่งเราไม่รู้เลยว่าเพื่อนมาตอนไหน ทุกมองเราด้วยความเป็นห่วง
ยืนขึ้น น้ำตาไหล แล้วยิ้ม ------กูโอเค------
ไปเข้าแถวกันเถอะ ------- (ตอนนั้นดีขึ้นในระดับนึ่ง คือ ไม่โวยวายแล้ว แต่น้ำตายังไหลอยู่ตลอดเวลา)
เดินไปเข้าแถว สายตาทุกคนมองมาที่เรา น้ำตายิ่งไหล
จัดแถว ร้องเพลงชาติ สวดมน อบรบ นั่งสมาธิ กิจกรรมทุกอย่าง ยังดำเนินต่อไปตามปกติ ( เราก็ทำทุกอย่างปกติ แต่น้ำตาก็ไหลตลอดเวลา ) ( ไม่มีสะอึก ไม่มีเสียงร้อง มีแต่น้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา )
แล้วเราก็ใช้ชีวิตตามปกติเหมือนทุกวัน เข้าเรียนตามปกติ ทำงานส่งปกติ เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น (แต่ที่ไม่เหมือนคือ น้ำตา!!!! มันไหลตลอดเวลา (ตลอดเวลา) เราเงียบฟังครูสอบ ทำงานตามครูสั่ง ทั้งน้ำตา (เพื่อนทุกคนเงียบ ไม่มีใครกล้าคุยกับเราเลย )
จนพักเที่ยง
เราก็ยังใช้ชีวิตปกติ ไปนั่งกินข้าวทั้งน้ำตา ทุกอย่างปกติ ยกเว้น ----น้ำตาที่ไหลออกมาตลอดเวลา----
ตอนเที่ยงเพื่อนทุกคนที่รู้ข่าวโทรมาถาม
M : เป็นไงบ้างกูพึ่งรู้ข่าว
T : มันไปแล้ว มันทิ้งกูไปแล้ว
M : เลิกร้องได้แล้ว เข้มแข็ง ตอนเย็นกูจะรีบไปหา
B : เราได้ยินข่าวว่าพี่ B เสีย เราไม่เชื่อเลยโทรมาถามมันจริงหลอ
T : เรื่องจริง
B : ...........
ยิ่งมีคนมาพูดมาถามยิ่ง ร้องไห้ น้ำตายิ่งไหล ยิ่งเจ็บปวด
( แต่เพื่อนทุกคนที่อยู่ด้วย เขารู้ เขาแค่อยู่กับเราห่างๆ ไม่มีใครถามอะไร บางคนก็มาคุยมุขตลกให้เรายิ้ม ทำตัวบ้าๆบ้อ ให้เราดู
มันก็ยิ้มออกจริงๆนะ แต่ยิ้มทั้งน้ำตา
ถึงเวลาเลิกเรียน ถึงบ้านคนแถวบ้านถาม (เราก็ร้องไห้ ) แต่เราก็ยังทำน่าที่ตามปกติทุกอย่างให้เพื่อนไปส่งที่ตลาดไปช่วยแม่ขายของ
ถึงตลาดเดินไปถึงร้านแม่ เพื่อนมารอประมาณ 5 คน
เพื่อน : เสียใจด้วยนะ ....
เรายิ้ม ( น้ำตาไหล ) นั่งดูคนมาซื้อของเพื่อนก็ขายช่วยพ่อแม่ (ในใจก็คิด อย่างน้อยก็ยังมีพ่อแม่มีเพื่อน)
มันเป็นนึ่งวันที่ยาวนานที่สุดในโลก เข้าใจคำว่าน้ำตาจะกลายเป็นสายเลือด
ถึงเวลานอน เรานอนหลับไปพักนึ่งสดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะเสียงหมาเห่าหมาหอน ดังมาก เห่าหอน ทั้งซอย แล้วจากที่เรานอนฟังอยู่รู้สึกได้ว่ามันเห่ามันหอนเข้ามาทางหน้าบ้านเรา ในใจคิดแล้ว ว่ามันมาหาเราแน่เลย เรากลัวเสียงหมามาก ได้แต่พูดในใจ มาหากูแล้วหลอB
ตื่นเช้ามาทุกอย่างเข้าสู่โหมดปกติ หลังจากที่ร้องไห้ น้ำตาไหลมา 1 วันเต็มๆ ตื่นมาเราก็ไม่มีน้ำตาอีกแม้ความเสียใจจะยังเหมือนเดิมแต่วันนี้เราไม่มีน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียว ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ จนถึงบ่ายโมง เพื่อนโทรมาบอกว่า ศพถึงบ้านแล้วนะ เลิกเรียนปุ๊บ เรากับเพื่อนก็พากันไปไหว้ศพ
พอถึงหน้าบ้าน มองไปเห็นรูปหน้าโรงศพ มองไปรอบๆ --- นี่มันเรื่องจริงหลอว่ะ ---- อารมณ์เศร้าเสียใจ เริ่มทำงานหนักขึ้นแบบ ---- กูควรทำตัวยังไง กูควรรู้สึกยังไง ชาไปหมดทั้งตัว ------
เดินเข้าไปจุดธูปกับเพื่อน นั่งคุยกับแม่พี่B
แม่B : เขาโทรมาบอกแม่เมื่อคืน แม่นึกว่า ทะเลาะกันเหมือนทุกครั้ง แม่ยังบอกเขาว่า ปล่อยมันตายเลย แม่ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ ไปเคาะโรงบอกมันหน่อยลูกไป ส่องดูหน้ามันก็ได้ มันนอนหลับอยู่ในนั้นล่ะลูก ไปบอกมันหน่อยว่ามาหามันแล้ว
พอแม่B พูดจบ เราก็เดินไปเคาะโรงบอกมันว่า กูมาหาแล้วนะ (เราไม่กล้าดูน่ามันเลยจริงๆ ทำใจดูไม่ได้จริงๆ น้ำตาก็จะไหล )
วันทำพิธีฝังศพ เพื่อนพาขับรถตามหลังขบวน เราร้องไห้ตลอดเวลา จนถึง พิธีสุดท้ายก่อนจะปิด ผู้คนมากมาย มีเสียงดังขึ้น มาๆมาดูหน้าเป็นครั้งสุดท้ายมา (เราร้องไห้กอดเพื่อนหนักมาก ร้องหนักมาก ตัวเย็นชา เหมือนจะเป็นลม (เราไม่กล้าเข้าไปดูหน้ามันเลย และคิดไว้ว่าคงไม่เข้าไปดู) แล้วก็มีเพื่อนคนนึ่งเดินมาดึงแขนเรา มาไปดูหน้ามันครั้งทุกท้าย จะไม่ได้เจอมันอีกแล้วนะ เรายิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่ สุดท้ายเราตัดสินได้เดินเข้าไปดูหน้า B เป็นครั้งสุดท้าย แล้วจากนั้นเราก็อยู่ตรงนั้นไม่ได้เลย เราร้องไห้หนักมากจนมีคนบอกเพื่อนเรา พาเรากลับบ้าน มาถึงบ้านเราก็ร้องไห้เหนื่อยจนหลับไป
ตื่นเช้ามา บอกเพื่อนหาช่อดอกไม้ที่เราซื้อให้B ซึ้งเราก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเก็บไว้มั้ย แต่ก็บอกเพื่อนหาดู จนตอนเย็นเพื่อนเอาช่อดอกไม้เก่าๆแห้งๆ ฝุ่นเกาะเต็ม มาให้เราดูแล้วถามเราว่าใช่มั้ย เราดีใจมากมันคือช่อดอกไม้ที่เราซื้อให้
ตอนแรกคิดว่าจะเก็บไว้เอง แต่สุดท้ายเราตัดสินใจ ชวนเพื่อนคนนึ่งพาเราไปป่าช้า เราเอาช่อดอกไม้ไปวางไว้ให้ B ในใจกลัวเหมือนกันตอนนั้น แต่ก็คิดว่ายังไงก็ต้องเอาไปให้มัน
วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราต้องมาเรียนที่ขอนแก่น ทุกครั้งที่กลับบ้านเราจะต้อง ขับรถไปผ่านป่าช้า รึทุกครั้งที่ต้องขับผ่าน เราจะมองเข้าไปดูมัน โอเคเราก็ยังมองเห็นว่ามันอยู่ตรงนั้นน่ะ บ้างวันก็เพ้อลงเฟสบ้าง แต่เราก็ต้องใช้ชีวิตต่อไป
เวลาสามปีผ่านไป ถึงวันที่ต้องทำพิธีส่งมันขึ้นสวรรค์ วันนั่นเราเป็นเหนื่อยๆ เพลียๆ ตั้งแต่เช้านอนทั้งวัน จนถึงเวลาบ่ายโมงคนเริ่มเดินทางไปป่าช้าเพื่อส่งมันขึ้นสวรรค์ เราตัดสินใจแล้วว่าเราจะไม่ไป จนเพื่อนโทรมา จะไม่ไปส่งมันจริงๆหลอ ต้องไปนะมันรออยู่ เดี๋ยวกูไปรับ โอเคสรุปเราก็ตัดสินใจไป ก่อนถึงวันนั้นสองวัน เราบอกกับตัวเองแล้วว่าเราจะไม่ร้องไห้เวลามันก็ผ่านมานานแล้วเราควรจะปล่อยวางได้แล้ว
แต่...... ถึงเวลารดน้ำศพ คนที่เราเคยมองงน่าแล้วยิ้ม ไม่มีแม้แต่เค้าโครงคนคนเดิม เหลือแต่กระดูกเท่านั้น น้ำตาเริ่มตกกใน ยื่นทำใจอยู่พักใหญ่ (กูจะไม่ร้อง)
พอถึงเวลาส่งมันขึ้นสวรรค์จริงๆ เรายืนมองควันที่ลอยขึ้นบนฟ้า นี่คงเป็นวันสุดท้ายแล้วจริงๆใช่มั้ย ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ความรู้สึกอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ และแล้วเราก็กลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ
วันสุดท้ายแล้วจริงๆ
---- ถ้าวันนั้นเราไปหามันมันคงไม่ตาย----
รักกันเมื่อยังหายใจ ดูแลรักษากันให้มากๆ ยิ่งคบกันนานมากขึ้นเท่าไหร่ยิ่งต้องใส่ใจกันมากขึ้นเท่านั้น ลดความอยากเอาชนะลงบ้าง ทำทุกวันให้เหมือนเป็นวันสุดท้าย เพราะไม่มีอะไรมาการันตีได้เลยว่าวันไหนคือวันสุดท้าย แต่ถ้าดูแลกันมากพออย่างน้อยเราก็ยังมีความทรงจำดีๆไว้ให้คิดถึงกันได้ตลอดไป
#ดูแลคนปัจจุบันให้ดีที่สุด