นี่เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ...ผิดพลาดประการใดขออถัย ณ ที่นี้ด้วย
เรื่องมันมีอยู่ว่า...ผมหลงรักเพื่อนตัวเองครับ(รักต้องห้ามสินะ)...เธอเป็นคนที่ไม่สวยมากแต่เธอเป็นคนที่น่ารักครับ
ผมเริ่มคุยกับเธอวันที่ 11 มี.ค. 2560 ครับจนตอนนี้ 03 ก.ย. 2560 ครับ 5 เดือนเกือบเข้า 6 เดือนแล้วครับ
ตอนแรกผมก็คิดว่าน่าจะไปได้สวยครับ..แต่มันมีปัญหาครับเธอมีคนในใจแล้วซึ่งคนในใจเธอนั้นเขาก็ไม่ได้ติดต่อกันเกือบ 3 ปีแล้วครับแต่เธอก็ไม่ลืมเขาสักทีครับ....ปัญหายังไม่หมดแค่นั้นครับเธอเคยพูดไว้ว่า"คบต่อเพื่อนไม่ใช่กู คบต่อกูไม่ใช่เพื่อน" ซึ่งผมก็เคยคบกับเพื่อนเธอครับแต่เลิกกันมาได้เกือบ 1 ปีแล้วครับ....ถึงเธอจะเคยพูดแบบนั้นไปแต่การกระทำของเธอนั้นที่มีให้กับผมมันตรงกันข้ามทุกอย่างครับ..บางเวลาที่เธอคุยกับผมนั้นเธอก็บอกว่าเธอมีใจให้ผม
ซึ่งเราเคยมีช่วงเวลาดีๆให้กันเหมือนแฟนอะครับ(แต่ตอนนี้ไม่ใช่แฟนนะเป็นแค่คนคุย).....แหละเมื่อไม่นานมานี้ผมก็ได้สารภาพความในใจของผมให้เธอฟัง
...เธอบอกว่าเราอะเป็นเพื่อนกันก็ดีอยู่แล้วเป็นแบบไม่มีสถานะก็ดีแล้ว(เจ็บดีเนอะ)...เธอยังบอกกอีกว่าถ้าเราได้คบกันจริงแล้วถ้าเราเลิกกันไปละเธอกลัวว่าจะเสียผมไปในฐานะเพื่อน..(จริงๆผมเตรียมใจจะโดนปฏิเสธไปแล้วละ555) ......ผมเลยพูดประมาณไปว่าเรารู้อยู่แล้วละว่าสู้คนในใจเธอไม่ได้หรอกแต่เธอกลับบอกว่ารู้ได้ยังไง(มันเหมือนให้ความหวังอะ)..ผมเลยถามเธอว่าเราพอมีหวังไหมที่เราจะได้คบกันอะเธอก็บอกมันก็มี....(ฟังดูเหมือนแปลกๆเนอะผมก็งงกะเธอเหมือนกันยังไงกันแน่).....และเมื่อคืนก่อนผมคุยเฟสกะเธอเธอบอกว่าพอเหอะไม่ต้องพยายามแล้วเป็นได้แค่คนคุยแหละเธอบอกว่ามันมีเหตุผลอ่ะซึ่งผมก็ไม่รุ้ว่าเหตุผลอะไร...ตอนนี้ผมรู้สึกท้อแท้มากทั้งที่บอกว่ามีหวังแล้วเมื่อคืนมันคืออะไร...แล้วเวลาดีๆที่มีให้กันละถ้าเธอบอกแบบนี้กะผมแต่แรกก้คงไม่เสียใจขนาดนี้หลอกแต่ตอนนี้มันเป็นเวลา 5-6 เดือนที่คุยกันมาทำไมต้องมาทำร้ายความรู้สึกกันแบบนี้ด้วย
ผมควรจะเดินหน้าต่อควรตามตื้อเธอดีไหมผมควรทำไงดี....รบกวนขอคำแนะนำด้วยครับ
ขอขอบคุณทุกคำแนะนำล่วงหน้าครับ....ขอบคุณครับ
ถ้ารู้ว่าเป็นไปไม่ได้....แล้วมาให้ความหวังกันทำไมครับแล้วมาทำให้รู้สึกดีทำไมครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่า...ผมหลงรักเพื่อนตัวเองครับ(รักต้องห้ามสินะ)...เธอเป็นคนที่ไม่สวยมากแต่เธอเป็นคนที่น่ารักครับ
ผมเริ่มคุยกับเธอวันที่ 11 มี.ค. 2560 ครับจนตอนนี้ 03 ก.ย. 2560 ครับ 5 เดือนเกือบเข้า 6 เดือนแล้วครับ
ตอนแรกผมก็คิดว่าน่าจะไปได้สวยครับ..แต่มันมีปัญหาครับเธอมีคนในใจแล้วซึ่งคนในใจเธอนั้นเขาก็ไม่ได้ติดต่อกันเกือบ 3 ปีแล้วครับแต่เธอก็ไม่ลืมเขาสักทีครับ....ปัญหายังไม่หมดแค่นั้นครับเธอเคยพูดไว้ว่า"คบต่อเพื่อนไม่ใช่กู คบต่อกูไม่ใช่เพื่อน" ซึ่งผมก็เคยคบกับเพื่อนเธอครับแต่เลิกกันมาได้เกือบ 1 ปีแล้วครับ....ถึงเธอจะเคยพูดแบบนั้นไปแต่การกระทำของเธอนั้นที่มีให้กับผมมันตรงกันข้ามทุกอย่างครับ..บางเวลาที่เธอคุยกับผมนั้นเธอก็บอกว่าเธอมีใจให้ผม
ซึ่งเราเคยมีช่วงเวลาดีๆให้กันเหมือนแฟนอะครับ(แต่ตอนนี้ไม่ใช่แฟนนะเป็นแค่คนคุย).....แหละเมื่อไม่นานมานี้ผมก็ได้สารภาพความในใจของผมให้เธอฟัง
...เธอบอกว่าเราอะเป็นเพื่อนกันก็ดีอยู่แล้วเป็นแบบไม่มีสถานะก็ดีแล้ว(เจ็บดีเนอะ)...เธอยังบอกกอีกว่าถ้าเราได้คบกันจริงแล้วถ้าเราเลิกกันไปละเธอกลัวว่าจะเสียผมไปในฐานะเพื่อน..(จริงๆผมเตรียมใจจะโดนปฏิเสธไปแล้วละ555) ......ผมเลยพูดประมาณไปว่าเรารู้อยู่แล้วละว่าสู้คนในใจเธอไม่ได้หรอกแต่เธอกลับบอกว่ารู้ได้ยังไง(มันเหมือนให้ความหวังอะ)..ผมเลยถามเธอว่าเราพอมีหวังไหมที่เราจะได้คบกันอะเธอก็บอกมันก็มี....(ฟังดูเหมือนแปลกๆเนอะผมก็งงกะเธอเหมือนกันยังไงกันแน่).....และเมื่อคืนก่อนผมคุยเฟสกะเธอเธอบอกว่าพอเหอะไม่ต้องพยายามแล้วเป็นได้แค่คนคุยแหละเธอบอกว่ามันมีเหตุผลอ่ะซึ่งผมก็ไม่รุ้ว่าเหตุผลอะไร...ตอนนี้ผมรู้สึกท้อแท้มากทั้งที่บอกว่ามีหวังแล้วเมื่อคืนมันคืออะไร...แล้วเวลาดีๆที่มีให้กันละถ้าเธอบอกแบบนี้กะผมแต่แรกก้คงไม่เสียใจขนาดนี้หลอกแต่ตอนนี้มันเป็นเวลา 5-6 เดือนที่คุยกันมาทำไมต้องมาทำร้ายความรู้สึกกันแบบนี้ด้วย
ผมควรจะเดินหน้าต่อควรตามตื้อเธอดีไหมผมควรทำไงดี....รบกวนขอคำแนะนำด้วยครับ
ขอขอบคุณทุกคำแนะนำล่วงหน้าครับ....ขอบคุณครับ