ผมควรทำยังใงดีกับเรื่องแบบนี้ กระทู้นี้ผมขอฝากถึง เพื่อน ของ ผม ที่ มี ชื่อ ว่า อาร์ม

เรื่องมีอยู่ว่า......เมื่อปี2560ผมกำลังเข้าเรียนชั้นม.4แห่งหนึ่ง เมื่อผมได้เรียนต่อที่รร.แห่งนี้ผมก็เจอกับเพื่อนมากมายจนกระทั่งผมก็ได้พบกับเพื่อนคนหนึ่งซึ่งเขาก็อยู่ห้องเดียวกับผม.....ตอนนั้นผมอยู่ม.4/5 เมื่อเจอเขาผมก็ ไม่ได้คิดอะไรมากเกินกว่าเพื่อนเราก็เล่นกันตามประสาเพื่อน จนกระทั่งวันหนึ่งซึ่งผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังใง ผมเกิดชอบเขาขึ้นมา เมื่อผมรู้ว่าตัวเองชอบเขาผมก็เริ่มทำตัวที่จะเป็นเหมือนเดิมแต่มันทำไม่ได้ความรู้สึกของผมมันคิดไปไกลแล้ว หลังจากนั้นมาผมเองก็แอบมองเขาเวลาเขาหลับเวลาเรียน แอบถ่ายรูปเวลาเขาหลับ ซึ่งมันทำให้ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิต เวลาผ่านไปนานมากขึ้นมันยิ่งทำให้ผมทนไม่ได้ที่จะบอกชอบเขา แต่ผมก็ต้องเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ ระยะหลังๆมาผมเริ่มที่จะทำตัวห่างเหินเขาเพราะกลัวว่าถ้าหากผมเข้าไกล้มากเท่าไหร่ผมจะยิ่งห้ามใจไม่อยู่......วันนั้นโรงเรียนได้จัดไปทัศนศึกษาที่เชียงรายผมกับเขาเราได้นั่งไกล้กันบนรถบัสชั้นล่าง เมื่อผมเดินทางไปถึงสถานที่แรกคือแม่สาย เราก็ไปกินข้าวกันกับเพื่อนของเขาอีก3คน เขาสั่งข้าวหมูแดงมากินแล้วเขาก็ถามผมว่าไม่กินข้าวหรอ ผมก็บอกไปว่าไม่กิน หลังจากนั้นเราก็ไปซื้อของกันเขาไปซื้อกันดัมมา ผมถามเขาเรื้อยเปื่อย จนพวกเรากลับมาขึ้นรถบัสแล้วไปที่พัก พวกเราก็แยกย้ายดันเข้าไปที่พัก เมื่อผมเข้าห้องพักเสร็จ เชาก็แชทเฟสบุ๊คมาผม บอก ว่า"อยู่ห้องไหนเอ่ย"แล้วก็โทรมาหาผม ผมอยากตัดใจกับเขาผมเลยไม่ตอบแชท แล้วให้เพื่อนรับโทรสัพแทนผมแต่เขาก็บุกมาถึงห้องผม ผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็เล่นกันจากนั้นเขาก็กลับไปห้องเขา วันต่อมาผมกับเขาเราก็ขึ้นรถบัสไปสถานที่ต่อไป ผมเริ่มรู้สึกงอลเขาในระหว่างที่นั่งรถเพราะเห็นเขากับเพื่อนผมอีดคนเขาถ่ายรู่กันคุยกันสนุกสนานแต่เวลาคุยกับผมมันกลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงเมื่อเซ็นทรัลเชียงรายเราก็เดินไปซื้อของกับเพื่อนแล้วก็กลับมาขึ้นรถบัสพอดีเขาซื้อพายของแมคโดนัลมาผมเลยขอเขากินบ้างผมกินไปครึ่งหนึ่ง ที่เหลือเชาก็เอาไปกินต่อตอนนั้นผมรู้สึกมีความสุขที่เห็นเขาแบบไม่รังเกลียดเรา จากนั้นเราก็ไปต่อที่วัดแห่งหนึ่งในเชียงราย พแถึงแล้วพวกเราก็ลงรถกันแล้วก็ขึ้นไปบนเนินเขาถ่ายรูปกับเพื่อนเชาช่วยผมถ่ายรูปแต่ผมบอกไม่ถ่าย เขาบอกไม่ถ่ายก็ดีจะได้ไปถ่ายรูปให้ไอ้....มา ผมรู้เสียใจยังใงไม่รู้ผมจึ่งเดินขึ้นไปคนเดียวหลังจากนั้นผมก็ลงมาหวังว่าอะไรมันจะดีขึ้น เมื่อเสร็จทัศนศึกษากลับมาเราก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ซึ่งผมก็คิดถึงเขามากผมจึงทักแชทไปหาเขาหลังจากนั้นผมก็แชทไปหาเขาทุกวัน มีอยู่วันหนึ่งผมงอลเขา เขาแชทมาบอกว่า"ผู้ชายอะไรขี้งอลชิ้บหาย" จนกระทั่งวันนึ่งผมเกิดบอกเขาว่าผมชอบเขาแล้วหลังจากนั้นมาเราสองคนก็ไม่เคยเป็นเพื่อนกันอีก ผมพยายามแชทไปหาเขา (ถึงแม้เราจะอยู่ห้องเดียวกันผมก็ไม่กล้าที่จะพูดกับเขาอีก) จนเขารำคาญจากที่เราเคยไปไหนมาไหนด้วยกันสิ่งที่ผมบอกกับเขาไปมันทำให้เราเผ็นเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จนกระทั่งเขาได้ไปคบกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอยู่ห้องเดียวกัน ผมเห็นเขาถ่ายรูปด้วยกัน เห็นเขาจับมือกัน จนสุดท้ายเราเทลาะกันมันคงเป็นเพราะผมเองแหละที่ไปบังคับให้เขามาชอบผม ผมโดนเขาต่อยเข้าที่หน้า หลังจากนั้นผมกับเขาเราก็ไม่เคยเจอกันอีก ปีต่อมาผมขึ้นม.5เรา2คนอยู่คนละห้องกันเวลาที่เราเดินผ่านกันผมมักจะทำเมินเขาทั้งๆที่ในใจผมอยากจะไปทักทายเขา(แต่จะทำใงได้ละผมกับเขาเราไม่เพื่อนกันอีกต่อไปแล้วนิ้) ผมจึงได้แต่เดินผ่านไปทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรทั้งๆที่ในใจผมอยากคุยกับเขาที่สุด ผมอยากให้ระหว่างเรื่องของเราสองคนกลับมาเป็นเดิมผมควรทำยังใงดีครับ ผมอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีเขาเรื่องมันก็ผ่านมาเกือบปีแต่ผมก็ยังลืมเขาไม่ได้เลย.................ถ้าหากอาร์มได้อ่านกระทู้นี้กูอยากจะบอกว่าเรากลับมาเป็นเพื่อนกันได้ไหม แค่"เพื่อน" ก็ยังดี