ฉันเป็นคนเดียวรึป่าวที่ไม่มีเพื่อนเลยจริงๆ

หลังจากเรียนจบ ก็ไม่ได้เจอเพื่อนอีกเลย ไม่ได้ติดต่อกันด้วย เพราะตอนเรียนแม้จะอยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้สนิทกันมาก คงเพราะบ้านก็อยู่คนละจังหวัด แล้วเราก็เป็นคนพูดน้อยมากๆ เป็นผู้ฟังตลอด บางทีก็เหมือนไม่มีตัวตนในกลุ่มเท่าไหร่ เรียนมหาลัยก็เรียนม.เปิด ไม่ค่อยได้เข้าเรียน อ่านอยู่บ้านแล้วไปสอบเอา ไม่ใช่คนไม่เข้าสังคมนะ อยากมีสังคม อยากมีเพื่อน ไปเที่ยวกับเพื่อน กินข้าว เที่ยวผับ เหมือนวัยรุ่นทั่วไป และชีวิตในแต่ละวันของเรานอกจากหน้าคนในครอบครัวเราก็ไม่ได้พบเจอใครเลย คนที่รู้จัก ก็รู้จักกันผิวเผิน อย่างเพื่อนร่วมงานก็คนละวัย แก่กว่าเราเกือบ20ปี เราเป็นเด็กวัย20กว่าๆ คนเดียวในแผนก เราก็พยายามไปเจอคนใหม่ๆบ้าง ทำความรู้จักจัก แต่สไตล์เราก็ต่างกัน ความชอบ รสนิยมไม่เหมือนกัน ก็เลยไม่ได้คุยกันมาก พูดตามตรง ตั้งแต่เกิดมาเราเหมือนผู้ชมที่กำลังชมชีวิตวัยรุ่นคนอื่น แม้เราอยากจะมีชีวิตแบบนั้นบ้าง แต่เราก็คือผู้ชมที่นั่งอยู่แถวหลังสุด มืดมิด ไร้ตัวตน ในสายตาใครๆ เรานั่งยิ้มทั้งน้ำตา เพราะไม่รู้ว่าควรจะมีความสุขหรือเสียใจดี  แฟนเราก็ไม่เคยมีอีก การมีคนไปไหนมาไหนด้วยเลยไม่เคยเหิดขึ้นกับเราในชีวิตเลย ถึงวันนี้เราก็ยังหวังว่าสักวันเราจะมีเพื่อนสนิทสักคนในชีวิต แค่ตอนตายมีเพื่อนสักคนไปงานศพก็ยังดี
ปล.  อ่านเรื่องเราแล้ว คิดเห็นยังไง เราควรทำไงดี แนะนำเราหน่อยนะ มันเดียวดายจริงๆ เวลาอยากคิดถึงใครสักคน แต่กลับไม่มีเลย
ขอแท็ก สุขภาพจิต เพราะคิดว่า เป็นแบบนี้มันส่งผลต่อสุขภาพจิตด้วยจริงๆ