คำว่าเมีย อย่าเรียกมั่ว
ก่อนอื่นผม ออกตัวก่อนครับ ผมเป็น ผช ค่อนข้างจริงใจกับความรักมาก เก็บรายละเอียดแฟน ใส่ใจแฟนทุกอย่าง ให้กำลังแฟนเสมอ ผมเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย ผมกลับแฟนเรา คบกันมา 5-6 เดือนครับ ตลอดชีวิตผม เจอความรักที่ผิดหวังเสมอมา
ผมเจอแฟนผม ทางเฟสบุ๊คนี้และครับ คือย้อนไปแต่แรกเลยครับ แฟนผม เรียน มหาลัยปิดครับชั้นปีสุดท้าย ผมทำงานอยู่ กทม ครับ เป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจครับ อายุห่าง 2 ปีครับ
แฟนผมเป็นผญคุยน้อยครับ ใจเย็นครับ รักครอบครัวผมสัมผัสได้ครับ หลังจากผมคุยกับเธอตลอด 2 เดือนแรกทุกอย่างโอเค ครับ ผมเข้าใจเทอทุกอย่าง ทั้งเรื่องส่วนตัว เรื่องเธอมีคนคุย เพราะเรายังไม่เป็นไรกันครับ ตลอดเวลาผมให้กำลังเธอเสมอมาครับ และไม่นานความรู้สึกผม บอกเธอขอเธอคบ แต่เธอบอกเสมอมายังไม่พร้อมผม ได้แต่รอ จน ผช ที่เธอคุย แอดเฟสบุ๊คหาผม คนแรก ครู คนที่สอง นักเรียนเดินเรือ ทักถามผมกับเธอเป็นไรกันครับ พยายามถามขออย่าบอกเธอ ผมเลยปฎิเสธไป ให้ไปถามเธอเอาเอง ครับ เราเลยจบบทสนทนาวันนั้น ไม่นานเธอก็เลือกคุยกับผมต่อ ผมรู้สึกขอบคุณเธอในวันนั้นที่เลือกผม แต่เราก็คุยกันเรื่อยมา ไม่ว่าจะเป็นไง ผมให้กำลังใจเธอเสมอมาครับ จนวันที่เธอเรียนจบครับ และเธอรายงานตัวเริ่มงานครับ ที่ในจังหวัดบ้านเธออยู่ครับ ไม่นานเธอเริ่มทำงาน ครับ ผมดีใจครับ เพราะตลอดเวลาผมคุยเธอมา ผมไม่เคยงี้เง่าใส่เธอตอนเธออ่านหนังสือสอบ หรือตอนที่เธอทำงาน เข้าใจเสมอมาครับ แปลกนะครับ สำหรับเรื่องความรักไม่ว่าคู่ไหนไม่มีไรสมดุลกันสักอย่าง ตอนจบไม่นานเธอได้คุยกับ ผช อีกคน ครับ เป็นวิศกร ครับ แต่ขอบคุณเธอไ่ม่ว่าเธอคุยกับใคร เธอบอกผมทุกครั้งเสมอมา ต้องขอบคุณที่ยังนึกถึงเรา เสมอมา ตลอด ผมยอมรับครับเชื่อใจเธอครับ ตลอดเวลาที่คุยครับ ในวันที่ผมเจ็บอีกครั้งก็มาถึง เธอเลือกคุยกับ วิศกร ไม่เลือกคุยผมแบบครั้งก่อน เธอบอกเหตุผลผม ไม่ใช่ครับ หรือผมไม่โอเคสำหรับเธอ ตอนเช้าผมและเธอยังคุยสนทนา ปกติผมจำได้ในวันนั้น พอตกเย็นเริ่มไม่ใช่ ผมขอเธอทุกอย่าง อย่าไปจากผม ความรู้สึกผมตอนนั้น เจ็บบอกไม่ถูกครับ เจ็บปวด กินข้าวไม่ได้ในสมองคิดถึง แค่เธอ ก่อนคุยครั้งสุดท้าย ผมบอกเธอถ้าไม่ใช้ให้กลับมา และแล้วความรักของผม ก็จบที่ผม เจ็บปวด เก็บตัวสักพัก ในใจผมคิดเธอคงไปจริงๆแล้วผมทักหาเธอ ทุกวัน ถามแฟนเป็นไง เธอบล๊อกเฟสผม ไลน์ ผมก็พยายาม แค่ได้ยินเสียงผมก็ดีใจครับ แต่แล้วไม่นานก็หายไป ผ่านไปสองอาทิตย์เข้าอาทิตย์ที่สาม อยู่ๆเฟสบุ๊คเธอเด้งมา เธอแอดผมมา ตอนนั้นผมตัดสินใจรับไม่ได้คิดไร ก่อนนั้น ผมถอดใจลบรูปที่ผม แคป เวลา เราวีดีโอหากันทุกวัน วันละภาพตลอดมาจนวันที่เธอเลือก ผช คนนั้น ในวันที่เธอแอดมาผมได้พูดคุยกลับเธอ ถามถึงแฟนเธอ เธอตอบ เค้าลืมแฟนเก่าไม่ได้ ผมเลยคุยเธอต่อในวันนั้นถามทุกเรื่องให้จบในวันนั้น เราคุยเรื่องนั้นทุกๆอย่างเคลียปัญหาทุกๆอย่าง และแล้ววันผมมีความสุขมากถึง ตอนนั้นผมคิดขอบคุณเธอไม่คิดว่าเธอกลับมา
ความรู้สึกผมตอนนั้น ถามตัวเองทุกวันเขาจะทำไรอีกไหม ผมขอกับเขาอีกครั้งนี้อย่าทำพี่อีกนะขอเถอะ แต่ผมนอนคิดจนผมบอกตัวเอง โอเค เรารักเค้าเราแคร์เขาทุกอย่าง การให้อภัยคือสิ่งที่ดี ครับ บอกก่อนครับ แฟนผมคุณพ่อค่อนข้างดุ คุณแม่ดุ แต่เราคุยให้กำลังใจกันเสมอมา ผ่านไปนานเราไม่เคยทะเลาะกันผมแคร์ ผญ คนนี้มากครับ ผมบอกตัวเองทุกวัน ขอดูยาวๆคิดจะใช้ชีวิตกับ ผญ คนนี้ เราเจอกันครั้งแรกผม อายครับ ตามคนเจอกันครั้งแรก ครับ เราดำเนินความรักแบบเข้าใจกัน
แต่ไม่นานเกิดเรื่องครับ วันหนึ่งเธอบอกผม ญาติ หาคนให้คุย ครับ ผช คนนี้ เป็น นักบินครับ ตอนนั้นผมคิดเราเจออีกแน่ แต่ผมถามเธอจะทิ้งทำร้ายผมอีกไหม เธอตอบผม เขารู้สึกเฉยๆ ไม่รู้สึกอะไร ผมได้แต่คิดคงไม่มีไรแล้ว แต่ไม่นานเราทะเลาะกันครับ เกิดจากปกติ เธอไม่เคยหายไป เธอทักบอกผม เธอไปดูหนังกับน้องสาวเธอ ผมคิดคงไม่มีไร เพราะตอนผมเจอเธอผมมักชวนเธอไปดูหนัง แต่เธอไม่สะดวกไป ผมเลยไม่อยากบังคับเธอเข้าใจเหตุผลเธอ
และเธอบอกไปดูหนังกับ พี่ผช คนนั้น เธอบอกน้องสาวไปด้วยผม โกรธนะครับ ตลอดเวลา ผมแฟร์กับเธอทุกอย่างครับ ไม่ว่าเธอคุยกับใคร ขณะคบผม ผมให้อิสระเธอทุกอย่าง ขอแค่บอกผมคำเดียวครับ ทำไรไปไหน ตามสบายครับ แต่ผม ไม่เคยไม่ใส่ใจเธอ เราทะเลาะผมบ่น ทำผมทำไม แต่ไม่นานผมหายไป1 วันครับบล๊อกแชททางเฟสบุ๊ค ด้วยความที่ผมไม่อยากใส่อารมณ์ให้เธอ ผมหายวันจันทร์นั้นทั้งวัน แต่เย็นผมก็ปล๊ดครับ เพราะคิดว่าไม่ควรงอลเธอนาน เธอทักมาหาผม ผมก็ขอโทษงี่เง่า แต่เราก็คุยกันตกลงกันได้ มันทำให้ผมมีความสุขอีกครั้ง ไม่ว่าเธอจะทำผิดขนาดไหนผมก็ให้อภัยเธอทุกครั้ง เพราะคิดถ้าเรามั่วทะเลาะกันงอลกัน จะทำให้เธอหมดรักผม เราคุยดีกันมาตลอดครับ ถึงวันที่ผมทำเธอร้องไห้ ทีจริงเรื่องวันเกิดก่อนที่ไปดูหนัง ผมลองใจเทอ ผมปิดเฟส ปิดโทรศัพท์ ปิดไลน์ ผ่านไป ไม่กี่ชั่วโมง เปิดเครื่อง ได้คุยกับเธอ เธอร้องไห้ ความร็สึกผมเศร้าครับ ครั้งแรกทำเธอร้องไห้ แต่ผมกลับได้ร็ว่าเธอคงรักผมจริง ทั้งข้อความ ทั้งข้อความทางเฟสบุ๊ค ขอโทษเค้า ง้อ เธอ หลังจากนั้นผมไม่เคยคิดทำร้ายเธออีก เราสองคนดูใจกันมา เรื่อยครับ
แล้ววันที่ผมต้องเสียเธอไปก็มาถึงจริงๆหรือเปล่าผมไม่รู้ เรื่องมีอยู่ วันพฤหัส ผมคุยคุยกับแฟนปกติครับ แฟนผมเริ่มบ่นง่วง ด้วยความที่ผมไม่คิดไร เลยถามเธอไป นอนทำไมเฟสบุ๊คไม่ปิดละ ออนตลอด ผมนอนดึกครับผมอ่านหนังสือดึกทุกคืน เที่ยงคืน ถึง ตี1 แต่เที่ยงคืนเทอง่วง เทอทำงานก็เหนี่อยผมก็สงสารเทอครับ เราได้คุยปิดออกจากระบบเลย ตามประสา คนห่วงแฟนครับ แต่เทอตอบไม่เอาไม่อยากเข้าใหม่ ผมก็ไม่ได้ว่าไรครับ คุยโอเคปกติ
แต่วันศุกร์ผมตั้งใจไปหาเธอครับ ช่วงบ่ายครับ แต่เช้ามาเกิดเรื่องครับ คุณแม่ อ่านแชท ผมสนทนากลับเธอทุกอย่างครับ เกิดเรื่องครับ ในแชทนั้น ผมเรียกเธอ คำว่า เมีย และมีคำว่าเธอเรียกผม ว่า สามี เราเรียกกันแค่ในแชทครับ หลังจากนั้นคุณแม่สั่งเลิกคบผม ครับ ผมตัดสินใจทักหาคุณแม่ กราบขอโทษคุณแม่คุณพ่อที่พูดแบบนั้น ขอโอกาส อีกครั้งว่าจะไม่ทำอีกเรียกแบบนั้น ขอพิสูจน์ตัวเอง ผมจริงจังกลับเธอมากแค่ไหน แต่ยังไม่เคยได้รับโอกาส ผมรับผิดทุกอย่างครับ ผมรับในสิ่งที่แฟนผมเป็นได้ทุกอย่างครับ ลืมบอกไปครับ แฟนผมมีลูกแล้วครับ ผมไม่เคยรังเกียจเธอสักครั้ง ผมเข้าใจครับ พ่อแม่รักลูกเป็นธรรมดาครับผม คุณแม่ตอบแค่กลับให้ผมมั่นคง เข้มแข็ง ผมรู้สึกว่า เธอคงไม่กลับมาแล้ว คงไม่โชคดีแบบครั้งก่อนที่ผมเคยได้รับมา คุณพ่อคุณแม่ยืนครับเด็ดขาด เราเลิกกันทั้งรักกันครับ
แฟนผมมีฐานะ พ่อแม่เป็นที่รู้จักในสังคม ตอนนี้ผมเครีย ครับ ยอมรับตรงๆ แฟนผมได้แต่ขอโทษไม่อยากให้ผมเป็นแบบนี้ ผมเสียใจทุกวัน
เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ การที่เราซื้อสัตกับคนที่เราใช่ว่าเราจะสมหวังทุกอย่าง ผมต้องเจอแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนครับ
ตอนนี้ผมได้แค่รอหวังว่าเธอคงจะกลับมาครั้ง ก่อน ตอนนั้นผมไม่คิดว่าเธอจะกลับมา ครั้งนี้ผมหวังว่าเธอจะกลับมา แต่เธอคงไม่กลับเหมือนครั้งก่อน
เพราะสิ่งที่เราหวังบนโลก ไม่มีไรแน่นอนเลย สักอย่าง ความรักของผมมันจบแล้วครับ ผมคิดว่าเธอต้องเจอกลับคนที่เธอเหมาะสม นักบิน คนที่แม่เธอหาให้คุย แปลกนะครับ คนเรามักถามหาความรักที่สมบูรณ์แบบบนโลกนี้ แต่มันไม่มีไรสมบูรณ์แบบสักอย่าง
ผมควรต้องทำใจควรทำไงดี ใจผมอยากให้เธอกลับมา ผมกลายเป็นคนแย่ที่เรียกเธอแบบนั้น เพราะคิดว่ามันในแชทเท่านั้นเอง
ขอบคุณที่อ่านจนจบ ครับ แฟนผม 23 ผม 25 ครับ
แฟนผม ทำงาน รพ ผมเป็นพนักงานรัฐวิสหกิจ
เรียกคำว่า เมีย ในแชท เป็นปัญหาต้องเลิกกัน
ก่อนอื่นผม ออกตัวก่อนครับ ผมเป็น ผช ค่อนข้างจริงใจกับความรักมาก เก็บรายละเอียดแฟน ใส่ใจแฟนทุกอย่าง ให้กำลังแฟนเสมอ ผมเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย ผมกลับแฟนเรา คบกันมา 5-6 เดือนครับ ตลอดชีวิตผม เจอความรักที่ผิดหวังเสมอมา
แฟนผมเป็นผญคุยน้อยครับ ใจเย็นครับ รักครอบครัวผมสัมผัสได้ครับ หลังจากผมคุยกับเธอตลอด 2 เดือนแรกทุกอย่างโอเค ครับ ผมเข้าใจเทอทุกอย่าง ทั้งเรื่องส่วนตัว เรื่องเธอมีคนคุย เพราะเรายังไม่เป็นไรกันครับ ตลอดเวลาผมให้กำลังเธอเสมอมาครับ และไม่นานความรู้สึกผม บอกเธอขอเธอคบ แต่เธอบอกเสมอมายังไม่พร้อมผม ได้แต่รอ จน ผช ที่เธอคุย แอดเฟสบุ๊คหาผม คนแรก ครู คนที่สอง นักเรียนเดินเรือ ทักถามผมกับเธอเป็นไรกันครับ พยายามถามขออย่าบอกเธอ ผมเลยปฎิเสธไป ให้ไปถามเธอเอาเอง ครับ เราเลยจบบทสนทนาวันนั้น ไม่นานเธอก็เลือกคุยกับผมต่อ ผมรู้สึกขอบคุณเธอในวันนั้นที่เลือกผม แต่เราก็คุยกันเรื่อยมา ไม่ว่าจะเป็นไง ผมให้กำลังใจเธอเสมอมาครับ จนวันที่เธอเรียนจบครับ และเธอรายงานตัวเริ่มงานครับ ที่ในจังหวัดบ้านเธออยู่ครับ ไม่นานเธอเริ่มทำงาน ครับ ผมดีใจครับ เพราะตลอดเวลาผมคุยเธอมา ผมไม่เคยงี้เง่าใส่เธอตอนเธออ่านหนังสือสอบ หรือตอนที่เธอทำงาน เข้าใจเสมอมาครับ แปลกนะครับ สำหรับเรื่องความรักไม่ว่าคู่ไหนไม่มีไรสมดุลกันสักอย่าง ตอนจบไม่นานเธอได้คุยกับ ผช อีกคน ครับ เป็นวิศกร ครับ แต่ขอบคุณเธอไ่ม่ว่าเธอคุยกับใคร เธอบอกผมทุกครั้งเสมอมา ต้องขอบคุณที่ยังนึกถึงเรา เสมอมา ตลอด ผมยอมรับครับเชื่อใจเธอครับ ตลอดเวลาที่คุยครับ ในวันที่ผมเจ็บอีกครั้งก็มาถึง เธอเลือกคุยกับ วิศกร ไม่เลือกคุยผมแบบครั้งก่อน เธอบอกเหตุผลผม ไม่ใช่ครับ หรือผมไม่โอเคสำหรับเธอ ตอนเช้าผมและเธอยังคุยสนทนา ปกติผมจำได้ในวันนั้น พอตกเย็นเริ่มไม่ใช่ ผมขอเธอทุกอย่าง อย่าไปจากผม ความรู้สึกผมตอนนั้น เจ็บบอกไม่ถูกครับ เจ็บปวด กินข้าวไม่ได้ในสมองคิดถึง แค่เธอ ก่อนคุยครั้งสุดท้าย ผมบอกเธอถ้าไม่ใช้ให้กลับมา และแล้วความรักของผม ก็จบที่ผม เจ็บปวด เก็บตัวสักพัก ในใจผมคิดเธอคงไปจริงๆแล้วผมทักหาเธอ ทุกวัน ถามแฟนเป็นไง เธอบล๊อกเฟสผม ไลน์ ผมก็พยายาม แค่ได้ยินเสียงผมก็ดีใจครับ แต่แล้วไม่นานก็หายไป ผ่านไปสองอาทิตย์เข้าอาทิตย์ที่สาม อยู่ๆเฟสบุ๊คเธอเด้งมา เธอแอดผมมา ตอนนั้นผมตัดสินใจรับไม่ได้คิดไร ก่อนนั้น ผมถอดใจลบรูปที่ผม แคป เวลา เราวีดีโอหากันทุกวัน วันละภาพตลอดมาจนวันที่เธอเลือก ผช คนนั้น ในวันที่เธอแอดมาผมได้พูดคุยกลับเธอ ถามถึงแฟนเธอ เธอตอบ เค้าลืมแฟนเก่าไม่ได้ ผมเลยคุยเธอต่อในวันนั้นถามทุกเรื่องให้จบในวันนั้น เราคุยเรื่องนั้นทุกๆอย่างเคลียปัญหาทุกๆอย่าง และแล้ววันผมมีความสุขมากถึง ตอนนั้นผมคิดขอบคุณเธอไม่คิดว่าเธอกลับมา
ความรู้สึกผมตอนนั้น ถามตัวเองทุกวันเขาจะทำไรอีกไหม ผมขอกับเขาอีกครั้งนี้อย่าทำพี่อีกนะขอเถอะ แต่ผมนอนคิดจนผมบอกตัวเอง โอเค เรารักเค้าเราแคร์เขาทุกอย่าง การให้อภัยคือสิ่งที่ดี ครับ บอกก่อนครับ แฟนผมคุณพ่อค่อนข้างดุ คุณแม่ดุ แต่เราคุยให้กำลังใจกันเสมอมา ผ่านไปนานเราไม่เคยทะเลาะกันผมแคร์ ผญ คนนี้มากครับ ผมบอกตัวเองทุกวัน ขอดูยาวๆคิดจะใช้ชีวิตกับ ผญ คนนี้ เราเจอกันครั้งแรกผม อายครับ ตามคนเจอกันครั้งแรก ครับ เราดำเนินความรักแบบเข้าใจกัน
แต่ไม่นานเกิดเรื่องครับ วันหนึ่งเธอบอกผม ญาติ หาคนให้คุย ครับ ผช คนนี้ เป็น นักบินครับ ตอนนั้นผมคิดเราเจออีกแน่ แต่ผมถามเธอจะทิ้งทำร้ายผมอีกไหม เธอตอบผม เขารู้สึกเฉยๆ ไม่รู้สึกอะไร ผมได้แต่คิดคงไม่มีไรแล้ว แต่ไม่นานเราทะเลาะกันครับ เกิดจากปกติ เธอไม่เคยหายไป เธอทักบอกผม เธอไปดูหนังกับน้องสาวเธอ ผมคิดคงไม่มีไร เพราะตอนผมเจอเธอผมมักชวนเธอไปดูหนัง แต่เธอไม่สะดวกไป ผมเลยไม่อยากบังคับเธอเข้าใจเหตุผลเธอ
และเธอบอกไปดูหนังกับ พี่ผช คนนั้น เธอบอกน้องสาวไปด้วยผม โกรธนะครับ ตลอดเวลา ผมแฟร์กับเธอทุกอย่างครับ ไม่ว่าเธอคุยกับใคร ขณะคบผม ผมให้อิสระเธอทุกอย่าง ขอแค่บอกผมคำเดียวครับ ทำไรไปไหน ตามสบายครับ แต่ผม ไม่เคยไม่ใส่ใจเธอ เราทะเลาะผมบ่น ทำผมทำไม แต่ไม่นานผมหายไป1 วันครับบล๊อกแชททางเฟสบุ๊ค ด้วยความที่ผมไม่อยากใส่อารมณ์ให้เธอ ผมหายวันจันทร์นั้นทั้งวัน แต่เย็นผมก็ปล๊ดครับ เพราะคิดว่าไม่ควรงอลเธอนาน เธอทักมาหาผม ผมก็ขอโทษงี่เง่า แต่เราก็คุยกันตกลงกันได้ มันทำให้ผมมีความสุขอีกครั้ง ไม่ว่าเธอจะทำผิดขนาดไหนผมก็ให้อภัยเธอทุกครั้ง เพราะคิดถ้าเรามั่วทะเลาะกันงอลกัน จะทำให้เธอหมดรักผม เราคุยดีกันมาตลอดครับ ถึงวันที่ผมทำเธอร้องไห้ ทีจริงเรื่องวันเกิดก่อนที่ไปดูหนัง ผมลองใจเทอ ผมปิดเฟส ปิดโทรศัพท์ ปิดไลน์ ผ่านไป ไม่กี่ชั่วโมง เปิดเครื่อง ได้คุยกับเธอ เธอร้องไห้ ความร็สึกผมเศร้าครับ ครั้งแรกทำเธอร้องไห้ แต่ผมกลับได้ร็ว่าเธอคงรักผมจริง ทั้งข้อความ ทั้งข้อความทางเฟสบุ๊ค ขอโทษเค้า ง้อ เธอ หลังจากนั้นผมไม่เคยคิดทำร้ายเธออีก เราสองคนดูใจกันมา เรื่อยครับ
แต่วันศุกร์ผมตั้งใจไปหาเธอครับ ช่วงบ่ายครับ แต่เช้ามาเกิดเรื่องครับ คุณแม่ อ่านแชท ผมสนทนากลับเธอทุกอย่างครับ เกิดเรื่องครับ ในแชทนั้น ผมเรียกเธอ คำว่า เมีย และมีคำว่าเธอเรียกผม ว่า สามี เราเรียกกันแค่ในแชทครับ หลังจากนั้นคุณแม่สั่งเลิกคบผม ครับ ผมตัดสินใจทักหาคุณแม่ กราบขอโทษคุณแม่คุณพ่อที่พูดแบบนั้น ขอโอกาส อีกครั้งว่าจะไม่ทำอีกเรียกแบบนั้น ขอพิสูจน์ตัวเอง ผมจริงจังกลับเธอมากแค่ไหน แต่ยังไม่เคยได้รับโอกาส ผมรับผิดทุกอย่างครับ ผมรับในสิ่งที่แฟนผมเป็นได้ทุกอย่างครับ ลืมบอกไปครับ แฟนผมมีลูกแล้วครับ ผมไม่เคยรังเกียจเธอสักครั้ง ผมเข้าใจครับ พ่อแม่รักลูกเป็นธรรมดาครับผม คุณแม่ตอบแค่กลับให้ผมมั่นคง เข้มแข็ง ผมรู้สึกว่า เธอคงไม่กลับมาแล้ว คงไม่โชคดีแบบครั้งก่อนที่ผมเคยได้รับมา คุณพ่อคุณแม่ยืนครับเด็ดขาด เราเลิกกันทั้งรักกันครับ
แฟนผมมีฐานะ พ่อแม่เป็นที่รู้จักในสังคม ตอนนี้ผมเครีย ครับ ยอมรับตรงๆ แฟนผมได้แต่ขอโทษไม่อยากให้ผมเป็นแบบนี้ ผมเสียใจทุกวัน
เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ การที่เราซื้อสัตกับคนที่เราใช่ว่าเราจะสมหวังทุกอย่าง ผมต้องเจอแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนครับ
ตอนนี้ผมได้แค่รอหวังว่าเธอคงจะกลับมาครั้ง ก่อน ตอนนั้นผมไม่คิดว่าเธอจะกลับมา ครั้งนี้ผมหวังว่าเธอจะกลับมา แต่เธอคงไม่กลับเหมือนครั้งก่อน
เพราะสิ่งที่เราหวังบนโลก ไม่มีไรแน่นอนเลย สักอย่าง ความรักของผมมันจบแล้วครับ ผมคิดว่าเธอต้องเจอกลับคนที่เธอเหมาะสม นักบิน คนที่แม่เธอหาให้คุย แปลกนะครับ คนเรามักถามหาความรักที่สมบูรณ์แบบบนโลกนี้ แต่มันไม่มีไรสมบูรณ์แบบสักอย่าง
ผมควรต้องทำใจควรทำไงดี ใจผมอยากให้เธอกลับมา ผมกลายเป็นคนแย่ที่เรียกเธอแบบนั้น เพราะคิดว่ามันในแชทเท่านั้นเอง
ขอบคุณที่อ่านจนจบ ครับ แฟนผม 23 ผม 25 ครับ
แฟนผม ทำงาน รพ ผมเป็นพนักงานรัฐวิสหกิจ