สวัสดีคับทุกคน ผมเป็นคนที่กำลังฝึกภาษาอังกฤษอย่างแข็งขันด้วยตัวเอง
ไฝ่ฝันอยากจะเป็นนักแปล E - T มือฉมัง
ผมยอมรับว่าผมเป็นคนคิดมาก ค่อนข้างย้ำคิดย้ำทำกับการเรียนภาษาอังกฤษของตนเอง
เช่นพอเรียนไปแล้วรู้สึกเหนื่อยหน่อยๆ ท้อเล็กๆ ก็จะเฝ้าถามแต่ตัวเองว่า
เอ๊ะ นี่เราเหนื่อยแล้วนะ พยายามแล้วนะ ผลมันไม่ออกดอกออกผลสักที
เงยหน้าไปมองพวกขั้นเทพแล้วท้อเลย
แต่ผมไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่มีคนคอยแลกเปลี่ยนหนทางการเรียนรู้ภาษาอังกฤษกับผม
เลยอยากถามทุกคนเพื่อเป็นการเปิดโลกตัวเอง (และให้กำลังใจตัวเอง)
ว่าพวกเซียนพวกขั้นเทพที่ว่านี่ (ไม่ว่าจะเป็นคุณเองหรือคนรู้จักของคุณ) เค้า
พยายามมากขนาดไหน ทุ่มเทร้องไห้เป็นสายเลือดขนาดไหนกว่าจะมาถึงขั้นนี้ได้
เพราะผมยอมรับตรงๆ ว่าผมอาจอ่อนต่อโลก อาจไม่เข้าใจถึงความลำบากที่แท้จริง
ถ้าผมได้รับรู้เบื้องหลังของเหล่าคนที่ว่าแล้ว ผมอาจหันหลับมามองตัวเอง เขกหัวตัวเอง
แล้วคิดว่า หา นี่แกยังพยายามไม่ถึงขั้นขี้มดของคนพวกนั้น แกกล้าบ่นแล้วเหรอ ไปๆ ไปอ่านหนังสือต่อไป๊
ก็ได้
ขอบคุณคับ
(ขอแรงบันดาลใจ) กว่าคุณจะมาเป็นเซียนภาษาอังกฤษอย่างทุกวันนี้ อ่านหนังสือจบไปกี่เล่ม ร้องไห้ไปกี่ครั้ง
ไฝ่ฝันอยากจะเป็นนักแปล E - T มือฉมัง
ผมยอมรับว่าผมเป็นคนคิดมาก ค่อนข้างย้ำคิดย้ำทำกับการเรียนภาษาอังกฤษของตนเอง
เช่นพอเรียนไปแล้วรู้สึกเหนื่อยหน่อยๆ ท้อเล็กๆ ก็จะเฝ้าถามแต่ตัวเองว่า
เอ๊ะ นี่เราเหนื่อยแล้วนะ พยายามแล้วนะ ผลมันไม่ออกดอกออกผลสักที
เงยหน้าไปมองพวกขั้นเทพแล้วท้อเลย
แต่ผมไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่มีคนคอยแลกเปลี่ยนหนทางการเรียนรู้ภาษาอังกฤษกับผม
เลยอยากถามทุกคนเพื่อเป็นการเปิดโลกตัวเอง (และให้กำลังใจตัวเอง)
ว่าพวกเซียนพวกขั้นเทพที่ว่านี่ (ไม่ว่าจะเป็นคุณเองหรือคนรู้จักของคุณ) เค้า
พยายามมากขนาดไหน ทุ่มเทร้องไห้เป็นสายเลือดขนาดไหนกว่าจะมาถึงขั้นนี้ได้
เพราะผมยอมรับตรงๆ ว่าผมอาจอ่อนต่อโลก อาจไม่เข้าใจถึงความลำบากที่แท้จริง
ถ้าผมได้รับรู้เบื้องหลังของเหล่าคนที่ว่าแล้ว ผมอาจหันหลับมามองตัวเอง เขกหัวตัวเอง
แล้วคิดว่า หา นี่แกยังพยายามไม่ถึงขั้นขี้มดของคนพวกนั้น แกกล้าบ่นแล้วเหรอ ไปๆ ไปอ่านหนังสือต่อไป๊
ก็ได้
ขอบคุณคับ