💢 ฝากถึงคุณสามีให้คิดเยอะๆจะทำอะไรไปอยู่ใหนไกลๆ ภรรยาคุณอาจจะกลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว แบบไม่รู้ตัว

สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกหลังจากเป็นสมาชิกอยู่นาน วันนี้ก็จะมาเขียนกระทู้ เล่าสู่กันฟังเเพื่อเป็นประสบกาณ์ พึ่งจะมารู้ตัวไม่กี่วันนี้เองค่ะ ว่าตัวเองเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว มา 8 ปี ลูก 2 คน ลูกสาวคนโต ตอนนี้ก็จะ 10 ขวบล่ะ ลูกชายคนเล็ก 8 ขวบเมื่อก่อนย้อนกลับไปเมื่อ 11 ปีที่แล้ว ก็ทำงานอยู่กับแฟนปกติ  หลังจากอยู่กันมาได้ 3 ปี แฟนก็ขอไปทำงานต่างประเทศ ประเทศกัมพูชา เป็นเป็นกุ๊กทำอาหารค่ะ อยู่ในคาสิโน ที่แฟนไปทำงานตอนนั้นก็คิดว่าไปทำงานเก็บเงินกลับมาทำธุระกิจเล็กกับครอบครัว เราก็ติดต่อกันทางอีเมลบ้าง โทรบ้าง ค่าโทรแพงใช่ได้เลยค่ะ วีแชท วีดีโอคอลตลอด ทำทุกทางให้ได้คุยกันทุกวัน ก็เลยคิดว่าระยะทางทำอะไรเราสองคนไม่ได้ ก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสาผัวเมียอยู่ไกลกัน เป็นธรรมดาเเต่เราก็ปรับความเข้าใจกันได้ทุกครั้ง  เราก็เลี้ยงลูกมาตามลำพัง ส่วนตัวทำงานกลางคืนเป็นแคชเชียร์ อยู่ในผับ คาราโอเกะ เข้างาน 6 โมงเย็น เลิกก็ตี 3  กลับมานอน 5:30 ต้องตื่นเตรียมตัวส่งลูกไปโรงเรียน  7โมงเช้า  3โมงเย็นต้องไปรับกลับ สอนการบ้านทำงานบ้านซักผ้า รีดผ้า ทำกับข้าว ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับลูกเราดูแลหมด เหนื่อยเนอะ แต่ก็มีความสุขดี  กลางคืนก็ให้เด็กๆนอนกับยายเป็นแบบนี้ทุกวัน ทุกวันมา 8 ปี แฟนก็ไปๆมาๆอยู่เรื่อยๆ ปีนึ่งก็มา 2-3ครั้ง แล้วแต่โอกาศตั๋วเครื่องบินมีโปรโมชั่น กลับมาทีก็พาลูกพาเมียเที่ยว มีความสุขมากค่ะนะตอนนั้น  เป็นแบบนี้มา 5 ปี ค่ะก็สงสารเขาเหมือนกันอยู่ไกลลูกไกลครอบครัว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้  รึว่าในใจลึกๆเขาจะชอบสบายไม่ต้องเหนื่อยกับลูก    ไม่ได้คิดว่าเป็นภาระอะไรเพราะว่ายังไงก็ลูกเรา แต่เป็นไปได้ก็ควรจะช่วยกันเลี้ยงจะดีกว่า

   แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้มีโอกาสได้กลับมาทำงานอยู่ใกล้ๆประเทศไทยค่ะแต่ก็ยังทำอยู่ประเทศกัมพูชา  ปอยเปตติดกับสระแก้ว ปีเเรกก็ดีค่ะ อยู่ใกล้กันมากขึ้น มาหากันบ่อยขึ้น กินเที่ยว เรียกได้ว่ามีความสุขในระดับนึง คิดว่าอยู่ใกล้ยังไงก็ดีกว่าอยู่ไกลกัน ไปหากันก็ง่ายขึ้น ช่วงหลังๆเจ้านายเค้าก็เปิดร้านหลากหลาย เปิดเยอะ เราก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน เวลาของเขาส่วนมากจะอยู่กับที่ทำงาน และก็โทรศัพท์ติดต่องานเป็นแบบนี้มาเลื่อยๆ เราก็เริ่มจะทะเลาะกันบ่อยขึ้น เขาขอมีเวลาส่วนตัวบ้าง[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้คือคุณสามีค่ะคุณสามีเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าค่ะ คุณจะอยากได้เวลาส่วนตัวอะไรอีกค่ะ ในเมื่อคุณยังไม่มีเวลาให้กับฉันเลย  เวลาส่วนมาก  99 % นั้นอยู่กับที่ทำงาน กับตัวเอง กับเพื่อน กับโทรศัพท์ เขาเป็นผู้ชายต้องมีเพื่อน ต้องมีสังคม ต้องมีคนเคารพเขา  [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ เขาเป็นหัวหน้าในครัวแต่ดูแลงานทุกอย่างในบริษัทถึงตั้งแต่หาพนักงาน จนถึงเป็นคนขับรถขนของกันเลยทุกอย่างจริงๆ เขาก็ว่าเราไม่เข้าใจเขา  เขาไม่ค่อยมีเวลาให้กับเราและลูกเขาจะเข้าใจไหมอะว่าลูกก็ต้องการพ่อเหมือนกัน เครียดค่ะบอกเลย ก็คิดว่าระยะทางใกล้แค่นี้เอง ทำไมเราห่างไกลกันจัง ไม่มีเวลาพาเที่ยว แม้แต่กินข้าวมือยังวางโทรศัพท์ไม่ได้เลย เห็นเเล้วเครียดหนัก ไม่มีเวลาคุยกัน ไม่มีเวลาแม้แต่จะมองหน้ากัน  ไม่เข้าใจกันบ่อยขึ้น หลังๆเราก็เริ่มห่างกันเรื่อยๆ เราเป็นผู้หญิงอะเนอะก็เริ่มน่อย ประมาณว่าเรียกร้องเวลา เรียกร้องความสนใจจากสามีตัวเอง แต่ผู้ชายไม่เข้าใจหรอก แล้วก็ถึงช่วงที่เคยเลิกกัน ไม่คุยกันนานเกือบปี ทรมานนะเพราะเรายังรักเขาอยู่ และอีกอย่างไม่อยากให้ลูกต้องมีปมด้อย เราก็ตามง้อเขา ทุกอย่างก็กลับมาดี กลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้ง หลังจากนั้นก็คุยกันอะไรกันเหมือนเดิม เราคิดว่าเราเหมือนเดิมนะ ก็ดีอยู่ช่วงหนึ่ง ประมาณปีนึง เขาก็บอกจะให้เวลากับครอบครัวให้มากขึ้น แต่มันก็เป็นไปไม่ไป เพราะงานเขาเยอะและเขาก็ไม่รู้จักแบ่งเวลา และเราก็ทะเลาะกันอีก เราพูดอะไร ถามอะไรหน่อยก็พรานจะหยุดหงิดซะทุกเรื่อง บ่อยครั้ง บ่อยครั้ง ที่ทะเลาะกันไม่เข้าใจกันมากขึ้นเรื่อยๆ เราก็เหนื่อยเนอะ ทำงานเลี้ยงลูก ทำทุกอย่างคนเดียวเราขอเขาแค่อย่างเดียว ให้เวลากับครอบครัวบ้าง ให้เวลากับลูกบ้าง งานทำก็กันทุกคนแต่ก็ต้องรู้จักแบ่งเวลาบ้าง และเขาก็คงไม่เข้าใจ เราก็เลยตัดสินใจ เลิกคุยกันอีกครั้ง เราคิดครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ เดินหน้าอย่างเดียวคืดว่าอีกหน่อยลูกคงเข้าใจ เพราะคิดว่าเราทั้งสองคนคงไม่เหมือนเดิมได้อีกต่อไป เหมือนเป็นผู้หญิงเอาแต่ใจนะ แต่ผู้หญิงก็เป็นกันทุกคนป่ะโหยหาเวลา โหยหาความรักจากสามี แต่ถ้าผู้ชายคิดกลับกันบ้าง ว่าเราก็เหนื่อย เราก็อยากมีเวลาพักผ่อนอยู่กันเป็นครอบครัวบ้าง พ่อ แม่ ลูก พร้อมหน้าพร้อมตา บ้างทีเรามีความรับผิดชอบมากกว่าเขาด้วยซ้ำ  เลี้ยงลูกไปด้วยทำงานนอกบ้านไปด้วย
  
เฮ่อ   เหนื่อยจริงๆ ‼️‼️‼️ใครจะเข้าใจคุณแม่ที่เลี้ยงลูกคนเดียวมาแบบลำพังอย่างเราบ้างเนอะ

ฝากให้คิด คิดให้เยอะๆคนที่จะไปทำงานห่างลูกเมียห่างครอบครัว อย่าคิดว่ามันไม่สำคัญ อย่าคิดว่าแค่ว่าไปทำงานเดียวก็กลับมา
ระยะทางทำให้เราห่างกันโดยไม่รู้ตัว ห่างกันวันล่ะเก้า วันนี้เก้านึงวันต่อไปอีกเก้านึง 365 วัน 365 เก้า ไกลนะความห่างทำให้เรา เข้าใจกันน้อยลง เห็นใจกันน้อยลง  มีเวลาให้กันน้อยลง ไม่มีเวลาปรับความเข้าใจกัน ถ้าเป็นไปได้อย่าให้ความห่างไกล มาสร้างความห่างเหินให้กับครอบครัว มันไม่คุ้มกับสิ่งที่จะเสียไป


  ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่าน  กระทู้แรกก็เศร้าเลย