เป็นลูกคนเล็ก แต่รู้สึกเหมือนแบกรับทุกอย่างอยู่คนเดียว หรือเพราะเราคิดมากไปเองก็ไม่รู้?
มีพี่สาวอยู่ สองคน เป็นแฝดกันอายุก็สามสิบสามอัพแล้วทั้งคู่ แต่เรายี่สิบสาม เพราะเราเกิดคนละพ่อกับพวกพี่ๆ ไปๆ มาๆ เราก็เลยพลอยโตมาพร้อมกับหลาน (ลูกพี่สาว) อยู่บ้านนอก ชีวิตชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่ง ตามที่เห็นก็คือพี่ทำงานอยู่กับแฟน เราอยู๋กับแม่( พ่อเลิกกับแม่) แล้วก็หลานอีกสามคน นอกจากจะช่วยแม่หาเงินเลี้ยงหลานที่อ่อนกว่าตัวเอง สามปี (คนโต) เจ็ดปี (คนกลาง) และสิบปี (คนเล็ก) เป็นอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ ป. 4 จนจบ ม. 6 โดยที่พี่สาวคนหนึ่งก็ส่งเสียแบบขาดๆเขินๆ (นึกภาพออกเนอะ) อีกคนหายจ้อยไปเกือบสิบปีไม่ติดต่อคิดว่าตายไปแล้วแต่ตอนนี้ก็ยังอยู่ แน่นอนว่าเรื่องเงินนั้นมีปัญหาแน่ๆ จบมอหกได้ก็เข้ากรุงมาเรียนราม ทำงานไปส่งให้แม่ด้วยอดทนมาจนเรียนได้สามปีพี่ก็ส่งบ้างไม่ส่งบ้างเหมือนเดิม
แต่จุดพีคมันอยู่เมื่อเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมานี้เอง กำลังจะสอบไฟนอลปีสาม แม่โทรมาบอกว่าหลานคนกลางท้อง (อายุ สิบสี่) แถมยังมารู้ตอนท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว....พับผ่าซิคับ! คนกลางต้องออกจากโรงเรียน คนเล็กก็กำลังจะขึ้น ม. 1 คนโตนั้นดีหน่อยแต่งงานไปแล้วไม่ต้องห่วงเท่าไหร่ ทั้งที่ภาระกำลังจะเบาบาง แต่ก็กลับหนักอึ้งมากกว่าเดิม เลี้ยงเด็ก! คนที่มีลูกคงทราบว่ารายจ่ายเยอะแค่ไหนยิ่งมีรายได้น้อยยิ่งลำบาก ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าสงสารแม่! ตอนนี้ท่านหกสิบแล้ว ลำบากมาทั้งชีวิตหวังว่าจะได้สบายลูกช่างหัวมันได้มีหลานดูแลก็พอ สุดท้ายกลายเป็นต้องเลี้ยงทั้งหลานและลูกของหลาน เราเลยตัดสินใจหยุดเรียนกะทันหัน มาทำงานกับญาติที่ภูเก็ต เมื่อตุลาปีที่แล้วจนปัจจุบัน แต่ปัญหาก็ยังไม่ทุเลาสักที เราได้เงินเดือน หมื่นสองนิดๆ ( ยังมากกว่างานเดิมนิดหน่อย) อาสัยว่าอยู่กะญาติ ส่งเงินให้แม่เดือนสามครั้งสี่ครั้งยังไม่พอ ค่าน้ำ ค่าไฟ กิน อยู่หลายปากหลายท้องอยู่ที่แม่หมด เดือนนึงๆ เงินเดือนไม่เหลือเก็บ เครียด เศร้า ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง ไม่รู้ว่าจะมีใครเข้าใจมั้ย? ก็เลยอาศัยเว็บเป็นที่ระบาย ....
เรื่องครอบครัว(ย้งไม่แต่งงาน) นี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ว่ามั้ย?
มีพี่สาวอยู่ สองคน เป็นแฝดกันอายุก็สามสิบสามอัพแล้วทั้งคู่ แต่เรายี่สิบสาม เพราะเราเกิดคนละพ่อกับพวกพี่ๆ ไปๆ มาๆ เราก็เลยพลอยโตมาพร้อมกับหลาน (ลูกพี่สาว) อยู่บ้านนอก ชีวิตชาวบ้านธรรมดาๆ คนหนึ่ง ตามที่เห็นก็คือพี่ทำงานอยู่กับแฟน เราอยู๋กับแม่( พ่อเลิกกับแม่) แล้วก็หลานอีกสามคน นอกจากจะช่วยแม่หาเงินเลี้ยงหลานที่อ่อนกว่าตัวเอง สามปี (คนโต) เจ็ดปี (คนกลาง) และสิบปี (คนเล็ก) เป็นอยู่อย่างนั้นตั้งแต่ ป. 4 จนจบ ม. 6 โดยที่พี่สาวคนหนึ่งก็ส่งเสียแบบขาดๆเขินๆ (นึกภาพออกเนอะ) อีกคนหายจ้อยไปเกือบสิบปีไม่ติดต่อคิดว่าตายไปแล้วแต่ตอนนี้ก็ยังอยู่ แน่นอนว่าเรื่องเงินนั้นมีปัญหาแน่ๆ จบมอหกได้ก็เข้ากรุงมาเรียนราม ทำงานไปส่งให้แม่ด้วยอดทนมาจนเรียนได้สามปีพี่ก็ส่งบ้างไม่ส่งบ้างเหมือนเดิม
แต่จุดพีคมันอยู่เมื่อเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมานี้เอง กำลังจะสอบไฟนอลปีสาม แม่โทรมาบอกว่าหลานคนกลางท้อง (อายุ สิบสี่) แถมยังมารู้ตอนท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว....พับผ่าซิคับ! คนกลางต้องออกจากโรงเรียน คนเล็กก็กำลังจะขึ้น ม. 1 คนโตนั้นดีหน่อยแต่งงานไปแล้วไม่ต้องห่วงเท่าไหร่ ทั้งที่ภาระกำลังจะเบาบาง แต่ก็กลับหนักอึ้งมากกว่าเดิม เลี้ยงเด็ก! คนที่มีลูกคงทราบว่ารายจ่ายเยอะแค่ไหนยิ่งมีรายได้น้อยยิ่งลำบาก ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าสงสารแม่! ตอนนี้ท่านหกสิบแล้ว ลำบากมาทั้งชีวิตหวังว่าจะได้สบายลูกช่างหัวมันได้มีหลานดูแลก็พอ สุดท้ายกลายเป็นต้องเลี้ยงทั้งหลานและลูกของหลาน เราเลยตัดสินใจหยุดเรียนกะทันหัน มาทำงานกับญาติที่ภูเก็ต เมื่อตุลาปีที่แล้วจนปัจจุบัน แต่ปัญหาก็ยังไม่ทุเลาสักที เราได้เงินเดือน หมื่นสองนิดๆ ( ยังมากกว่างานเดิมนิดหน่อย) อาสัยว่าอยู่กะญาติ ส่งเงินให้แม่เดือนสามครั้งสี่ครั้งยังไม่พอ ค่าน้ำ ค่าไฟ กิน อยู่หลายปากหลายท้องอยู่ที่แม่หมด เดือนนึงๆ เงินเดือนไม่เหลือเก็บ เครียด เศร้า ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง ไม่รู้ว่าจะมีใครเข้าใจมั้ย? ก็เลยอาศัยเว็บเป็นที่ระบาย ....