คือเราไม่ทราบค่ะว่าแม่เราเป็นวัยทองหรือเปล่า
เราเคยตั้งกระทู้แนวนี้ไปแล้วค่ะ และเราเชื่อตามคอมเม้นต์ว่า ถ้าอยู่ห่างๆกัน อะไรๆคงดีขึ้น
แต่ไม่ใช่เลย
เรามาอยู่หอตั้งแต่วันที่ 2 สิงหาคม จนถึงทุกวันนี้ เราโดนด่าโดนว่า ผ่านทางโทรศัพท์ทุกวันค่ะ
จนเราจิตตก ถ้าสายที่โทรเข้าขึ้นชื่อ แม่ เราจะใจสั่น แต่เราไม่รับสายไม่ได้ค่ะ ถ้าไม่รับ เรื่องจะบานปลายมากกว่านี้
เรามักทะเลาะกับแม่ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีอยู่ดีๆแม่ก็โมโหใส่เรา บางทีเราเถียง ก็จะไม่จบ บางทีเราเงียบ แม่ก็จะด่าหยาบๆคายๆว่า เป็นบ้ารึไง
เราไม่อยากกลับบ้าน เพราะถึงกลับเราก็โดนด่าทุกวัน
เราไม่อยากอยู่ที่นี่ เพราะเราต้องร้องไห้ทุกครั้งที่แม่นึกเรื่องที่จะด่าได้ แล้วโทรหาเราโดยที่ไม่สนใจว่าเราอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ หรือ อยู่กับใคร
ตั้งแต่เล็กจนโต เราจะต้องเดินตามทางที่แม่ขีดให้ตลอดมา ถ้าในอดีตตอนที่แม่ยังเป็นเด็ก แม่อยากทำแต่ไม่มีโอกาสได้ทำ แม่จะมายัดให้เราทำ ซึ่งบางทีเราขอเลิก แม่ก็จะบอกว่า 'ทำเพื่อแม่นะ' ซึ่งเราเชื่อค่ะ เราทำเพื่อแม่ เรายอมทำหลายๆอย่างที่เราเกลียดเพราะแม่ขอให้เราทำ เราเรียนในสิ่งที่เราไม่ได้รักเพราะแม่ขอให้เราเรียน เราทำแบบนี้มา 15 ปีแล้วค่ะ
ซึ่งเราคิดว่าช่วงระดับมหาวิทยาลัยคือช่วงที่แม่จะปล่อยให้เรามีอิสระทางความคิด แต่ไม่ใช่ แม่ยังคงควบคุมเราตลอด บังคับให้เราทำนู่นนี่ ซึ่งแต่ละอย่างไม่ใช่ตัวเราเลย เราเหนื่อย เราท้อ แต่ไม่เคยมีใครเข้าใจเรา
วันนี้เราทะเลาะกับแม่ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนเดิม(เราไม่ได้บอกแม่ว่าเราลบวิชาเลือกตัวนึงออกค่ะ ซึ่งไม่มีผลต่อเกรด) แม่บอกว่าเราเปลี่ยนไป ด่าเราต่างๆนานา ประชดเราว่า อย่างงี้ก็เอาตัวให้รอด ไม่ต้องมายุ่งกันแล้ว ตัดขาดกันไปเลย
เราไม่ไหว เราเลยบอกว่าทำไมแม่แม่ไม่ให้หนูได้เป็นอิสระบ้าง (แม่เราถามความคิดเห็นของเราตลอดนะคะว่าอยากได้อะไรยังไง แต่พอเราเสนอความคิดเห็นไป แม่จะบอกว่าไม่ดี เนี่ย ทำแบบนี้ดีกว่า ซึ่งเป็นสิ่งที่แม่คิดมาให้แล้วค่ะ)
แม่เราเค้าก็เงียบไปนิดนึงแล้วก็บอกว่า ขอโทษ แบบเสียงกระชากๆค่ะ แม่บอกเราว่างั้นต่อไปนี้จะไม่โทรหาแล้ว จะอยู่ยังไง จะทำอะไรก็เรื่องของเธอ แล้วก็ตัดสายไป
พอเราถึงหอเราก็โทรไปตามปกติค่ะ เพราะปกติเราต้องโทรตลอดว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ถ้าเปลี่ยนสถานที่ค่ะ
แม่เราก็รับแล้วก็พูดห้วนๆ แล้วก็จบ
เราไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี เพราะปกติแม่เราจะด่าต่อท้ายทุกครั้งที่โทรค่ะ แต่ครั้งนี้ไม่เลย รับรู้แล้ววางสาย จบ
เราอยากรู้ค่ะ ว่า
1. เราจะบาปหนามั้ยคะที่เถียงแม่ ทำให้แม่ร้องไห้
2. แล้วถ้าแม่ทำให้เราร้องไห้ทุกวัน แม่ผิดมั้ยคะ
3. เราควรจะทำยังไงให้แม่เข้าใจเราซักทีTT
ทะเลาะกับแม่ทุกวัน ร้องไห้ทุกวัน
เราเคยตั้งกระทู้แนวนี้ไปแล้วค่ะ และเราเชื่อตามคอมเม้นต์ว่า ถ้าอยู่ห่างๆกัน อะไรๆคงดีขึ้น
แต่ไม่ใช่เลย
เรามาอยู่หอตั้งแต่วันที่ 2 สิงหาคม จนถึงทุกวันนี้ เราโดนด่าโดนว่า ผ่านทางโทรศัพท์ทุกวันค่ะ
จนเราจิตตก ถ้าสายที่โทรเข้าขึ้นชื่อ แม่ เราจะใจสั่น แต่เราไม่รับสายไม่ได้ค่ะ ถ้าไม่รับ เรื่องจะบานปลายมากกว่านี้
เรามักทะเลาะกับแม่ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีอยู่ดีๆแม่ก็โมโหใส่เรา บางทีเราเถียง ก็จะไม่จบ บางทีเราเงียบ แม่ก็จะด่าหยาบๆคายๆว่า เป็นบ้ารึไง
เราไม่อยากกลับบ้าน เพราะถึงกลับเราก็โดนด่าทุกวัน
เราไม่อยากอยู่ที่นี่ เพราะเราต้องร้องไห้ทุกครั้งที่แม่นึกเรื่องที่จะด่าได้ แล้วโทรหาเราโดยที่ไม่สนใจว่าเราอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ หรือ อยู่กับใคร
ตั้งแต่เล็กจนโต เราจะต้องเดินตามทางที่แม่ขีดให้ตลอดมา ถ้าในอดีตตอนที่แม่ยังเป็นเด็ก แม่อยากทำแต่ไม่มีโอกาสได้ทำ แม่จะมายัดให้เราทำ ซึ่งบางทีเราขอเลิก แม่ก็จะบอกว่า 'ทำเพื่อแม่นะ' ซึ่งเราเชื่อค่ะ เราทำเพื่อแม่ เรายอมทำหลายๆอย่างที่เราเกลียดเพราะแม่ขอให้เราทำ เราเรียนในสิ่งที่เราไม่ได้รักเพราะแม่ขอให้เราเรียน เราทำแบบนี้มา 15 ปีแล้วค่ะ
ซึ่งเราคิดว่าช่วงระดับมหาวิทยาลัยคือช่วงที่แม่จะปล่อยให้เรามีอิสระทางความคิด แต่ไม่ใช่ แม่ยังคงควบคุมเราตลอด บังคับให้เราทำนู่นนี่ ซึ่งแต่ละอย่างไม่ใช่ตัวเราเลย เราเหนื่อย เราท้อ แต่ไม่เคยมีใครเข้าใจเรา
วันนี้เราทะเลาะกับแม่ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเหมือนเดิม(เราไม่ได้บอกแม่ว่าเราลบวิชาเลือกตัวนึงออกค่ะ ซึ่งไม่มีผลต่อเกรด) แม่บอกว่าเราเปลี่ยนไป ด่าเราต่างๆนานา ประชดเราว่า อย่างงี้ก็เอาตัวให้รอด ไม่ต้องมายุ่งกันแล้ว ตัดขาดกันไปเลย
เราไม่ไหว เราเลยบอกว่าทำไมแม่แม่ไม่ให้หนูได้เป็นอิสระบ้าง (แม่เราถามความคิดเห็นของเราตลอดนะคะว่าอยากได้อะไรยังไง แต่พอเราเสนอความคิดเห็นไป แม่จะบอกว่าไม่ดี เนี่ย ทำแบบนี้ดีกว่า ซึ่งเป็นสิ่งที่แม่คิดมาให้แล้วค่ะ)
แม่เราเค้าก็เงียบไปนิดนึงแล้วก็บอกว่า ขอโทษ แบบเสียงกระชากๆค่ะ แม่บอกเราว่างั้นต่อไปนี้จะไม่โทรหาแล้ว จะอยู่ยังไง จะทำอะไรก็เรื่องของเธอ แล้วก็ตัดสายไป
พอเราถึงหอเราก็โทรไปตามปกติค่ะ เพราะปกติเราต้องโทรตลอดว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ถ้าเปลี่ยนสถานที่ค่ะ
แม่เราก็รับแล้วก็พูดห้วนๆ แล้วก็จบ
เราไม่รู้จะรู้สึกยังไงดี เพราะปกติแม่เราจะด่าต่อท้ายทุกครั้งที่โทรค่ะ แต่ครั้งนี้ไม่เลย รับรู้แล้ววางสาย จบ
เราอยากรู้ค่ะ ว่า
1. เราจะบาปหนามั้ยคะที่เถียงแม่ ทำให้แม่ร้องไห้
2. แล้วถ้าแม่ทำให้เราร้องไห้ทุกวัน แม่ผิดมั้ยคะ
3. เราควรจะทำยังไงให้แม่เข้าใจเราซักทีTT