แฮกเกอร์ตัวร้ายกับยัยสาวฮอต

? ; เห้ย แฮกเฟสให้หน่อย
? ; แก แฮกเฟสให้เราหน่อย
? ; นาย แฮกเฟสเป็นหรือเปล่า
? ; พี่ พี่แฮกเฟสเป็นไหมค้ะ
? ; ม** แฮกไลน์ให้ก**หน่อย

    คำพูดพวกนี้ คือสิ่งที่ผมมักจะได้พบประจำในการสนทนาที่ผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม ทุกคนจะเริ่มจากการที่ทักมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ แต่พวกเขามักจะมีจุดประสงค์เดียวกันเสมอ ๆ นั่นคือการแฮกเฟสของแฟนเพื่อที่จะเข้าไปดูว่ามีกิ๊กหรือเปล่า หรือของเพื่อนสนิทเพื่อที่จะดูว่ามันเอาเราไปเมาท์ที่ไหนหรือเปล่า แต่ … ผมไม่ทำให้หรอกครับ
    ผมมักจะบอกพวกเขาไปว่า ผมแฮกไม่เป็นหรอก ไม่หาวิธีอื่นเถอะ .. แต่ทุกคนก็คงรู้ดีว่านั่นไม่ใช่คำตอบที่แท้จริงจากผม ผมก็แค่ไม่อยากที่จะทำให้พวกเขาแค่นั้นเอง ทำไมหน่ะหรอครับ ? แล้วทำไมผมถึงจะต้องไปทำอะไรแบบนั้นด้วยหล่ะ ค่าตอบแทนก็ไม่ได้ อย่างมากที่สุดก็ได้แค่คำขอบคุณ คุณ ๆ ก็รู้ว่าคำขอบคุณมันกินไม่อิ่ม .. ชื่อเสียงหรอ ผมไม่ต้องการหรอกครับ ผมไม่อยากจะให้ใครมาสนใจผมด้วยซ้ำ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว
    ผมชื่อพีครับ ผมใช้ชีวิตส่วนใหญ่ อยู่ในโลกอินเตอร์เน็ต ได้รู้ได้เห็นอะไรมากมาย ทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่ไม่ดี ผมทุ่มเทเวลาให้กับคอมพิวเตอร์มากจนเกินไป .. จนผมต้องสูญเสียเวลาในชีวิตวัยรุ่นไปโดยสิ้นเชิง ไม่ค่อยมีเพื่อน เข้าสังคมไม่เก่ง วัน ๆ ก็เอาแต่ขลุกอยู่กับบคอมพิวเตอร์ มันฟังดูเหมือนหนังเลยใช่ไหมครับ .. แต่มันคือเรื่องจริงครับ เรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง
    ผมเริ่มเรียนรู้เรื่อง computer security ตอนที่เป็นช่วงรอยต่อระหว่าง ม.หก กับ ปีหนึ่ง ด้วยที่ผมนั้นชอบคอมพิวเตอร์อยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ผมได้ไปเจอกับหนังสือเล่มหนึ่งที่ร้านหนังสือแห่งหนึ่ง เป็นหนังสือสอนเกี่ยวกับเรื่องความปลอดภัยในระบบคอมพิวเตอร์ มันเป็นอะไรที่กระตุ้นความอยากของผมมาก ไม่รอช้าครับ ผมรีบซื้อหนังสือเล่มนั้นโดยทันที แล้วผมก็อ่านจบภายในเวลาหนึ่งวัน เหมือนได้เปิดโลกใหม่ไปเลยครับ ถึงหนังสือจะมีเนื้อหาไม่ค่อยละเอียดเท่าไหร่ แต่มันก็ครอบคลุมเกือบทุกอย่าง ผมจึงได้ไปต่อยอดที่ระบบอินเตอร์เน็ตต่อครับ ข้อมูลทุกอย่าง มันไหลเข้ามาในหัวผมเหมือรหัสคอมพิวเตอร์ที่เป็นเลขฐานสอง ข้อมูล วิธีการแฮกทุกอย่าง มันถูกจัดเรียงเก็บไว้เป็นอย่างดีในหัวของผมและรอเวลาที่ผมจะได้ใช้มันจริง ๆ
    และแล้วเวลานั้นก็มาถึง ผมได้ย้ายหอมาอยู่กับเพื่อนอีกสองคนมันชื่อไอ้อาร์ต และไอ้บอย รวมผมด้วยเป็นสาม และสิ่งที่เก็บสะสมมานานมันก็ได้เวลาประทุออกมาโลดแล่นบนจอคอมของผมเสียที ในวันนั้นพวกเราสามคนนั่งเล่นเกมกันอยู่

อาร์ต : ไอ้พี ไอ้บอย บวกสิวะ ก**เปิดแล้วเนี่ย
ผม : บอย ม**ตามก**มา ให้ไว
บอย : เ*ย ***หลุดสัส เน็ตแ*ง

    มันทำพวกเราเสียอารมณ์กันมาก เน็ตของหอที่เราเช่าอยู่นั้น มันก็ไม่ได้ช้าขนาดนั้นหรอกครับ แต่รู้สึกว่ามันจะหลุดบ่อย ๆ ซึ่งตอนนั้นผมก็ไม่ไหวแล้ว ผมเลยใช้วิชาความรู้ที่ผมได้ร่ำเรียนมามากจัดการมันเสียเลย
    เริ่มแรกผมจัดการด้วยการเปิดโปรแกรมแสกนการไหลของเน็ตขึ้นมาเพื่อดูว่าในเน็ตวงนั้นมีอะไรบ้าง แล้วที่ผมเจอคือข้อมูลของโปรโตคอล ๆ หนึ่งที่เยอะมาก ๆ ซึ่งโปรโตคอลนี้นั้นเป็นที่รู้จักกันดีหากว่าใครที่เคยโหลดบิต ผมเจอตัวการแล้ว จากนั้นผมก็ดูว่าโปรโตคอลตัวนี้นั้นมันวิ่งไปที่ไอพีไหน ไม่นานก็เจอ ผมไม่รอช้าเปิดโปรแกรมที่มีหน้าจอดำขึ้นมาจัดคำสั่งไปหนึ่งชุดเพื่อตรวจสอบว่าไอพีนี้สามารถติดต่อได้หรือไม่ .. โป๊ะเช๊ะ มันติดต่อได้ ผมเลือกที่จะไม่แสกนอะไรต่อ เพราะตอนนั้นโมโหมาก ๆ และเป็นช่วงเวลาที่ดึกมากแล้ว ผมเปิดโปรแกรม ๆ หนึ่งขึ้นมา ทั้งเครื่องของผม และให้เพื่อนอีกสองคนผมเปิดด้วย โปรแกรมนั้นเป็นที่เลื่องลือว่าเป็นโปรแกรมที่ใช้ตัดการเชื่อมต่อของคอมฯเครื่องหนึ่งจากคอมฯอีกเครื่องหนึ่งที่อยู่ในเน็ตเวิร์กวงเดียวกัน ..
    มันส์หล่ะครับท่านผู้ชม เพราะโปรแกรมสแกนการไหลของเน็ตของผมนั้น จากที่เป็นโปรโตคอลสำหรับโหลด กลับกลายเป็นอีกโปรโตคอลหนึ่งที่ซึ่งส่งไปยังหมายเลขไอพีเดียวกัน และแน่นอนครับซักพักก็เริ่มได้ยินเสียงโวยวายจากห้องใดห้องหนึ่งในหอพักนั้น พวกผมพากันนั่งหัวเราะคิกคัก ๆ อย่างสะใจ
    วีรกรรมของพวกผมยังไม่หมดครับ เพราะว่าวันต่อมาไอ้คนที่มันโหลดนั้นมันก็ยังคงโหลดอีกอยู่ดี พวกผมไม่อยากที่จะใช้วิธีเดิมแล้ว ก็เลยปล่อยมันโหลดไป ครับ .. พวกผมได้เป้าหมายใหม่แล้วนั่นเอง ซึ่งเป้าหมายใหม่นี้เป็นสัญญาณอินเตอร์เน็ตชื่อหนึ่งครับ ที่สำคัญมันมีสัญญาณที่เต็มตลอด จากการที่พวกผมเฝ้าสังเกตมันมาทั้งวันเรื่องมันจะเริ่มในคืนนี้ครับ

        *********************************************************

    เป็นเวลาประมาณหนึ่งทุ่มกว่า ๆ หลังจากที่พวกเราเลิกเรียนแล้ว ก็ได้มาสิงสู่อยู่ที่ห้องเป็นที่เรียบร้อย ผมไม่รอช้าได้ทำการเปิดคอมฯขึ้นมาอย่างไม่รีรอ จัดการกับเป้าหมายที่อยู่ตรงหน้า เริ่มจากค้นหาเลขอ้างอิงของสัญญาณอินเตอร์เน็ตตัวนั้น และได้ทำการช้อนข้อมูลทั้งหมดที่วิ่งผ่านในสัญญาณเน็ตตัวนั้น .. รอไม่นานครับ เพราะว่าช่วงเวลานี้น่าจะเป็นเวลาที่เจ้าของสัญญาณจะใช้มันบ่อยที่สุด
    เมื่อได้สิ่งที่ต้องการมาแล้ว ผมก็ไม่รอช้าที่จะดำเนินการขั้นต่อไป นั่นก็คือการเดาพาสของสัญญาณเน็ตนั่นเองครับ ผมเริ่มจากสร้างไฟล์ไฟล์หนึ่งขึ้นมา ซึ่งไม่ใช่อะไรครับมันคือไฟล์รหัสที่ผมสร้างขึ้นมานั่นเอง ซึ่งในไฟล์นั้นมีเบอร์โทรที่มีจริงและไม่มีจริงเป็นแสน ๆ เบอร์ ผมนำไฟล์นั้นไปให้ไอ้บอยครับ เพราะเครื่องของไอ้บอยนั้นเป็นคอมพิวเตอร์ที่เร็วและแรงที่สุดในหมู่พวกเราแล้ว ใช้เวลาอยู่ไม่นาน รหัสผ่านก็ปรากฏขึ้นมา พวกเราสามคนกอดคอกันเฮเลยสิครับ
    " เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ"  เสียงเฮเกือบลั่นหอ ซึ่งใครไม่รู้ว่าพวกเราทำอะไรอาจจะคิดว่าพวกเราเชียร์บอลกันอยู่ก็ได้ แต่มันเป็นอะไรที่เจ๋งกว่านั้นครับ แล้วพวกเราก็ออกไปซื้อของมึนเมามาฉลองกันตามประสาคนที่ทำอะไรสำเร็จซักอย่าง มันต้องฉลองครับ และหลังจากวันนั้นพวกเราก็ไม่เคยง้อเน็ตหอของพวกเราอีกเลย ..
    หลังจากนั้นผมก็ได้ใช้วิชาที่ผมเรียมาอยู่บ่อย ๆ เช่นการจับผิดคนนั้นคนนี้ หรือแอบไปสืบเรื่องของชาวบ้านแล้วเอาไปประจานออกสื่อ ไปแอบสืบว่าคนนั้นมีกิ๊กแล้วเอาข้อมูลไปให้แฟนตัวจริงของเขา แต่มันก็เป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่ง ที่ผมคึกคะนองไปเท่านั้น เพราะผมโดนด่า และโดนหมายหัวไว้เยอะมาก แต่ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าผมเป็นคนเปิดเผยข้อมูลแบบนั้นออกไป

    ************************************************************

    เวลาก็ได้ล่วงเลยมาจนถึงปีสี่ มีรุ่นน้องมาปรึกษาเรื่องแฟนกับไอ้บอย ไอ้บอยมันเป็นพวกที่ชอบอะไรเหมือผมแต่ในขณะเดียวกันมันก็ชอบเข้าสังคมด้วยซึ่งต่างจากผมมาก ๆ แต่นั่นก็ทำให้สกิลของผมนั้นแก่กล้ากว่ามันอยู่มาก ๆ ไอ้บอยมันมาเล่าให้ผมฟังว่าน้องคนนี้มาปรึกษาอยากจะให้แฮกเฟสของแฟนให้หน่อยเพราะแอบสงสัยว่าแฟนของน้องจะมีกิ๊ก

บอย : แต่ก**ก็ทำไม่เป็น เลยมาปรึกษาม**เนี่ย ม**จะช่วยน้องเขาไหม
ผม : เอ่ออ
อาร์ต : ก็ช่วยน้องเขาไปดิวะ ก**รู้ว่าม**แอบชอบน้องเขามาตั้งแต่ปีสองแล้วนะ ใช้โอกาสนี้เลยสิวะ
ผม : เห้ยย ม** รู้ได้ไงวะ
อาร์ต : โอ้ ไม่รู้ก็ควายแล้ว ก็ท่าทางม**ออกซะขนาดนั้น
ผม : ก็ก**ไม่รู้จะทำยังไงนี่หว่า
บอย : งั้นก็ดีเลย ก**จะไปบอกน้องเขาว่า ม**จะเป็นคนช่วย โอเคนะเพื่อน
อาร์ต : เค เค เค

    ไม่ถึงเสี้ยวอึดใจ ไอ้บอยมันก็ได้ขับรถออกไปแล้วเรียกกลับก็ไม่ทัน ตอนนี้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะและตัวผมก็สั่น ไอ้อาร์ตที่อยู่ตรงนั้นก็ถามผมว่าเป็นอะไร แต่ผมก็ไม่พูดอะไร แล้วก็จากมันมาโดยที่สมองไม่รับรู้อะไรแล้ว
    ผมมารู้ตัวอีกทีก็อยู่หน้าคอมฯที่ห้องตัวเองเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่าผมต้องเปิดเฟสไว้เพื่อที่จะรอน้องเขาทักมา น้องเขาเป็นคนน่ารัก ผมเจอน้องเขาตอนที่ไปกิจกรรมรับน้องตอนผมอยู่ปีสอง ทั้ง ๆ ที่ผมยืนยันเต็มที่ว่าจะไม่ไป ยังไงก็ไม่ไป แต่ไอ้บอยมันก็ลากผมไปจนได้ และได้ไปเจอน้องที่กิจกรรมนั้น เจอปุ๊บแล้วปิ๊งปั๊บเลย แต่ด้วยความที่ผมขี้อายมาก ๆ  เลยไม่รู้วิธีที่จะเข้าหาน้องเขาอย่างไร ตอนนั้นผมเลยได้แต่ยืนก้มหน้าแหง ๆ แล้วค่อยไปถามไอ้บอยทีหลังว่าน้องคนนั้นเขาชื่ออะไร แต่ก็เป็นไอ้อาร์ตที่เป็นคนพูดออกมาก บอกว่าชื่อ น้องปราง แล้วมันก็ถามผมต่อ

อาร์ต : ทำไม ม**ชอบน้องเขาหรอวะ
ผม : เห้ย ม**จะบ้าหรอ ก**ไม่ได้ชอบโว้ยย
อาร์ต : เอองั้นก็แล้วไป เพราะว่าก**ก็เล็งน้องเขาไว้อยู่ 555

    แต่ไม่ทันที่ผมหรือไอ้อาร์ตจะได้จีบ ไอ้บอยมันก็คาบน้องไปซะแล้วหลังจากกิจกรรมรับน้องนั้นแค่วันเดียว แต่มันก็ทำกร่างใส่พวกผมได้ไม่ถึงเดือน เพราะน้องปรางได้เทมันจนหมดจดไม่เหลือซักหยด ผมกับไอ้อาร์ตได้แต่พากันหัวเราะสมน้ำหน้าปนสงสารไอ้บอยมัน

ตึ๊ง !! ผมหลุดจากภวังค์

น้องปราง : พี่พีค้ะ ได้ยินมาจากพี่บอย ว่าพี่แฮกเฟสได้
ผม : ก็พอได้ครับ
น้องปราง : งั้นพี่ ช่วยแฮกเฟสแฟนหนูให้หน่อยนะค้ะ น๊าาาาา
ผม : เอ่อ
น้องปราง : ไม่ได้หรอออ :’(
ผม : ได้ครับได้
น้องปราง : เย่ ขอบคุณนะค้ะพี่ เด๊วหนูจะรอนะค๊ะ จุ๊บ ๆ
ผม : คร้าบบบ  
น้องปราง : นี่เฟสแฟนหนูนะค้ะพี่
ผม : ครับ

    ใครจะไปรู้ในตอนที่ผมกำลังคิดเรื่องเก่า ๆ อยู่นั้นผมได้หาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับแฟนน้องปรางไว้หมดแล้ว มันเป็นธรรมดาของผมเพราะผมเริ่มตามน้องปรางมาตั้งแต่วันนั้นแล้ว พอผมกลับไปจากกิจกรรมรับน้องในวันนั้นผมก็ไม่รีรอที่จะหาเฟสของน้องเขาและแอดไปในทันที และผมก็รู้มาตลอดว่าน้องเขาคบกับใครอะไรยังไงบ้าง เพราะน้องมักจะโพสต์ทุกอย่างลงในเฟสของน้องทั้งหมด
    และก็ได้เวลาโชว์พิเศษ ผมเริ่มจากการพยายามที่จะเข้าเฟสของเป้าหมาย แต่ก็ไม่เป็นผลจากการเดารหัสผ่านสองสามครั้ง หลังจากนั้นผมเลยเปลี่ยนเป้าหมายไปที่เมลของเหยื่อแทน มันได้ผลผมเจอช่องโหว่หนึ่งที่เมลของเหยื่อ ผมไม่รีรอที่จะใช้ช่องโหว่นั้นโจมตีและ Bravo!! ผมก็ได้เมลและรหัสเฟสของเหยื่อมาเป็นที่เรียบร้อยในเวลาไม่ถึงห้าชั่วโมง
ผมได้แต่นั่งคิดจินตนาการถึงคำพูดขอบคุณของน้องปรางที่เธอกำลังจะมอบให้ผม และจากนั้นผมก็ให้ของที่ผมได้มาให้เธอไป เป็นไปตามที่คาดไว้เธอขอบคุณผมยกใหญ่เลย และเธอก็หายไป จากนั้นก็ตามมาด้วยการโพสต์เฟสบุคหนัก ๆ จนไอ้อาร์ตกับไอ้บอยมันมาถามผมว่าผมไปทำอะไรให้น้องปราง ผมก็ได้แค่บอกไปว่า ก**แฮกเฟสแฟนน้องได้หว่ะ แล้วพวกมันสองคนก็อุทานพร้อมกัน เ**ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
    ใช่ครับ เ**ย จริง!! หลังจากวันนั้น น้องปรางก็ทักมาคุยกับผมบ่อยขึ้น ซื้อน้ำ ซื้อขนมมาให้ผมบ่อย ๆ ผมก็ได้แต่คิดไปแค่ว่าน้องเขาไม่ได้คิดอะไร น้องเขาแค่อยากตอบแทน เท่านั้นเอง แต่ลึก ๆ ในใจก็หวังครับ หวังว่าจะให้น้องเขาคิดกับผมจริง ๆ จนวันนึงไอ้บอยมันก็มาพูดกับผมเรื่องนี้

บอย : นี่ม**เป็นบ้าอะไรวะ
ผม : เรื่องอะไรของม**วะ
บอย : ก็เรื่องน้องปรางดิ ม**จะยังไง
ผม : ม**พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ
บอย : โอ้ย นี่ม**โง่หรือแกล้งเนี่ย น้องปรางเขาชอบม**
ผม : แล้ว ๆ ทำไมเขาต้องมาชอบก**ด้วยวะ
อาร์ต : ก็ก**เป็นคนไปบอกน้องมันเองแหละว่าม**แอบชอบน้องมันมาตั้งนานแล้ว
ผม : เ*ยยยยยยยยยยยยยย
บอย : มันอยู่ที่ม**แล้วนะโว้ยย

    ครับ หลังจากนั้นผมก็ได้คบกับน้องปรางอย่างสมใจ เป็นการคบกันที่ทุกคนต้องอึ้งมาก ๆ เพราะเป็นสถิติที่สาวฮอตของคณะจะคบกับหนุ่มได้นานที่สุด เราคุยแชทกันทุกวันโทรหากันวิดีโอคอล ว่าง ๆ ก็ไปเที่ยว ไปดูหนัง เป็นแบบนี้เรื่อยมา เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีที่ผมกับน้องปรางคบกัน และเรื่องที่มันจะต้องเกิดซึ่งผมก็ไม่คิดว่ามันจะเกิด แต่มันก็เกิดขึ้นจริง ๆ ครับ ในวันสุดท้ายของการสอบไล่ของเทอมสุดท้ายก่อนที่ผมจะจบ น้องปรางก็ได้ทักผมมาเหมือนทุก ๆ วัน

ปราง : พี่พี
ผม : ครับผม ว่าไงปราง
ปราง : เราก็คบกันมานานแล้วโน๊ะ
ผม : ใช่ ๆ พี่ยังไม่นึกไม่ฝันเลยว่าพี่จะได้คบกับน้องปรางจริง ๆ พี่ดีใจมากเลย
ปราง : (^^)
ผม : ส่งสติกเกอร์
ปราง : พี่พี เราเลิกกันเถอะ
ผม : ห้ะ
ปราง : เราจบกันแค่นี้นะพี่
ผม : เดี๋ยวสิปราง ทำไมอ่ะ
ปราง : พี่ก็จะจบแล้วอ่ะ หนูกลัว กลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิม
ผม : แต่พี่รักปรางคนเดียวนะ
ปราง : หนูก็รักพี่นะ แต่หนูว่าเราจบกันแค่นี้ดีกว่านะพี่
ผม : ………