ซึมเศร้า? โอเวอร์โดสยา? ฆ่าตัวตาย?

เราเป็นโรคนี้มานานหลายปี แต่เพิ่งมาพบจิตแพทย์อย่างจริงๆจังๆก็ปีนี้ เรารู้สึกว่าโลกนี้มันไม่น่าอยู่ เบื่อคนรอบข้าง เบื่อโรงเรียนทั้งๆที่ดีใจที่สอบติด เบื่อที่มีตัวตนอยู่ แต่ขอร้องว่าอย่าพูดถึงพูดเรื่องบาป ดูชีวิตคนอื่นสิ สงสารแม่มั้ย ไปวัดเถอะฯลฯ เค้าไม่มารับรู้กับคุณหรอก เค้าแค่อยากตาย จริงๆนะคะ คนฟังยิ่งรู้สึกว่าไม่มีใครเข้าใจเค้าเลยจิงๆ เข้าวัดใครๆก็คิดได้ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นเราคงไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ เสียงเดียวของเราที่ดังอยู่ในหัวตอนนี้คือ ตายเถอะ พอแล้ว ทนทำไม แน่นอนว่า เราเชื่อเสียงนั้น เพราะเราเองก็ไม่เห็นทางออกเหมือนกัน เราจึงตัดสินใจกินยาตาย โดยกิน lorazepam 27 เม็ด หรือ 13.5 mg. , tranxene ทั้งขวด, seroquel 50 mg. 3 เม็ด, seroquel 25 mg. แบบออกฤทธิ์เร็ว 24 เม็ด แต่พอบ่ายๆก็ตื่นมาปกติดี มีเดินๆเซๆนิดหน่อย แต่ก็นั้นแหละค่ะ สงสัยว่ากินขนาดนั้น ทำไมไม่ตาย อุตส่าห์เขียนพินัยกรรมไว้แล้ว

สำหรับกระทู้นี้นะคะ เราอยากฝากไว้ว่า เราเข้าใจว่าทุกคนหวังดีต่อคนที่คุณรัก คนที่ป่วย คนที่ซึมเศร้า แต่หลายๆครั้ง
พลังบวกต่างๆที่คุณพยายามส่งให้ วิธีแก้ปัญหาที่คุณคิดว่า ทำแบบนี้แหละดี เค้าไม่มารับรู้กับคุณหรอกค่ะ เค้าอาจจะดูดีขึ้นสักครู่นึงที่คุยกับคุณ นั่นเป็นเพราะเค้าไม่อยากตอบคุณค่ะ พวกเรารู้ว่าทุกคนหวังดี แต่คำพูดพวกนั้น ส่วนมากไม่ช่วยอะไรเลย มันทำให้เรารู้สึกกดดัน ไร้ค่า รำคาญตัวเอง เมื่อไหร่จะหาย ไม่มีใครมาว่าหรอกค่ะ แต่คนป่วยก็คือคนป่วย คนอื่นไม่ว่าเราก็ว่าตัวเองอยู่ดีค่ะ ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันน่ารำคาญ เราทรมาน เราอยากได้ชีวิตตัวเองคืน เราอยากหาย แต่เมื่อไหร่ล่ะ? อยากให้ทุกคนเปิดใจค่ะ ซึมเศร้าคือโรค ไม่ใช่อารมณ์เศร้า ไม่มีอะไรทำให้เราเสียใจทั้งนั้นแหละค่ะ และซึมเศร้าก็ไม่ใช่การเรียกร้องความสนใจด้วย อยากได้ความเข้าใจมากกว่าค่ะ ทั้งคนที่ป่วยและคนที่คนข้างๆป่วย เรามาสู้ไปด้วยกันนะคะ