ย้อนไปเดือนนี้เมื่อปีก่อน เราได้รู้จักกับ ผช คนหนึ่งชึ่งอายุเท่ากัน 22
เขาเป็น ผช ที่ธรรมดามาก ดิ้นรน ในการใช้ชีวิตอยู่ในไทย ทำงาน ประหยัด
ที่ได้คุยเราก็ไม่ใช่แฟน รู้จักกันมา เขาไม่ชัดเจน แต่เวลาอยู่กับเขาเราก็มีความรู้สึกเหมือนเขาก็รักเรา แสดงความรัก เราเองที่รู้ว่ายังไงมันก็ไปกันไม่ได้ เราเลยรักษาระยะห่างเพื่อใจ เพราะเรายังไม่พร้อมสักอย่าง
         ก่อนวันที่จะไม่ได้คุยกันอีกเลยในชีวิต คือวันสงกรานต์เขามาจาก กทม เพื่อที่จะมาหาเราที่เชียงใหม่ ก่อนหน้านี้เราก็ไม่ได้ไปเจอเขา เขามาช่วงที่เราจะสอบปลายภาค และเราใช้เวลาหยุดสงกรานต์เพื่ออ่านหนังสือ เขาโทรมาไม่ได้รับ เราไม่เคยโทรกลับหาเขาเลย เขาทักมาเราบอกเหตุผลว่าจะได้สอบ หลังสอบก็จะได้กลับบ้าน จบประโยคในไลน์นี้เราไม่ได้คุยกันหนึ่งอาทิตย์ เพราะปกติเขาก็จะคุยๆหายๆ
       แชทในไลนต์ต่อมา คำสุดท้ายคือส่งรูปเขามา 1 รูป และบอกว่า เขาลบไลน์ของเขาน่ะ  มันเป็นอะไรที่เราไม่เข้าใจเลย ทุกอย่างที่รู้จักกันมามิตรภาพดีดี ที่ๆเคยเดินเล่น ด้วยกัน เราไม่อยากไปเจอที่เก่าๆเลย เขาตัดเราง่ายมาก แต่ในใจลึกๆเราคิดว่าเขาก็รักเราอยู่บ้าง แต่นี่คืออะไร
    **ทุกวันนี้เรายังใช้ชีวิตแบบที่รู้สึกกับใครไม่ได้อีกแล้ว เรามันคืออะไรที่จัดสรรมาให้เราแบบนี้ กรรมหรอ ช่วงเวลาเพียงไม่นานที่เราอยู่เคียงค้างกัน เขาเหมือนพ่อเราทุกอย่าง แม้กระทั้งเวลาเราอยู่ใกล้ๆ เรารู้สึกว่า ผช คนนี้คือคนที่แทนพ่อเราได้เวลาที่เราห่างไกลท่าน แม้กระทั่งเวลาเราถ่ายรูปตัวเอง ดูหน้าตัวเองเรายังรู้สึกว่าเขาไม่ได้ไปไหนเลย เพื่อนก็บอกว่าเราหน้าเหมือนกัน ทุกอย่างเหมือนเขาไม่ได้ไปไหนเลย เราเหมือนมืดไปทุกด้าน หัวใจเหมือนบอกพอแล้วหยุดแล้ว คงจะรักใครไม่ได้อีกแล้ว
    แต่ก่อนที่เคยอ่านข่าว ฆ่าตัวตายเพราะความรัก เราบอกงี่เง่า ผช ผญ ไม่ได้มีคนเดียวในโลก แต่ตอนนี้เราเข้าใจมากก มันไม่ใช๋ มันอธิบายความรู้สึกนี้ยากมาก T T
4 เดือนแล้ว เราก็ยังร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเขา  มันคือความทรมานทั้งชีวิตเวลายังไม่เยียวยาความรู้สึกนี้ได้ อีกนานแค่ไหน ความเจ็บปวดนี้ถึงจะหายไป