เนื้อเรื่องอาจจะงงมาก แต่
ช่วยพิจารณาหน่อยนะคะTT
อาจจะแท็กผิดนะคะ ต้องขออภัยด้วยค่ะ
เมื่อก่อนครอบครัวมีความสุขดีค่ะ รู้สึกว่าตั้งแต่โตมาเนี่ย จะทำอะไรผิดเยอะมาก เพราะคนใกล้ตัว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ท้องก่อนเรียนจบคนนึง ติดเกมจนดรอปเรียนเพราะสอบเข้าผิดคณะคนนึง
หนูเป็นคนติดเกมค่ะ เพราะพี่ชวนเล่นตอนเด็กๆ5555 หลังจากนั้นก็ติดงอมแงม แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นแล้วนะคะ จะได้เล่นแค่วันเสาร์กับอาทิตย์ บางอาทิตย์ก็ไม่ได้เล่นเลยเพราะมีการบ้านกองมหึมา
ส่วนเรื่องการเรียน ... เกรดเรียนของหนูรู้สึกว่าดีนะคะ (หรือเป็นเพราะเขาแจกเกรด) ได้ 3.5-3.8 ตลอด ไม่เคยต่ำกว่านั้น
แต่รู้สึกว่ากดดันกับชีวิตตัวเองมาก เพราะพ่อแม่ (อันนี้ไม่แน่ใจว่าจริงหรือคิดไปเอง) เขาบอกว่า เกรดแบบนี้ยังไม่ค่อยเป็นที่พึงพอใจอ่ะค่ะ หนูก็พยายามมาโดยตลอด ตอน ป.6 จะขึ้น ม.1 จำได้เลยค่ะ เขาพูดว่า "ถ้าxึงสอบไม่ติดโรงเรียนxxx xึงเก็บข้าวเก็บของเลยนะ xูอายเขา"
ปล.เพื่อนพ่อแม่ส่วนใหญ่ลูกของเพื่อนเขาจะเรียนแต่ที่ดีๆกันค่ะ หนูเลิกเรียนพิเศษตั้งแต่จบ ป.6 หนูเคยขอเขาไปเรียนพิเศษที่ อดม. กับ ดบ. เขาก็บอกว่าแพง แต่เขาไม่ได้แนะนำแบบว่า ไปเรียนที่นี่มั้ยลูก ถูกและดีนะอะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ
เวลาขอไปเที่ยวขอไปดูหนังกับเพื่อนๆ
ที่เป็นผู้หญิงพ่อแม่ของหนูมักจะไม่ให้ไปเสมอเพราะคิดว่ามันอันตราย (อันนี้พอเข้าใจค่ะเพราะเราคงยังโตไม่พอ แต่เห็นเพื่อนไปนู่นนี่กับเพื่อนมันก็น่าอิจฉาอ่ะค่ะ เพื่อนหนูก็ไม่ค่อยมีด้วยเพราะไม่ค่อยได้คุยกัน ส่วนใหญ่เขาจะคุยกันแต่แบบ หนังที่ไปดูมา หรือที่ที่ไปเที่ยวมากันอ่ะค่ะ แล้วอีกอย่างคือหนูไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนด้วย) หนูเลยเป็นคนไม่ค่อยพูดเวลาอยู่กับคนที่แบบว่า รู้จักแต่ไม่สนิท เพื่อนของเพื่อน เพราะอายค่ะ และไม่รู้จะพูดอะไรด้วย ส่วนใหญ่จะพิมเอา และเวลาคุยหรือปรึกษากับเพื่อนส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติที่เล่นเกมด้วยกันซะมากกว่าอ่ะค่ะ5555
คือเมื่อก่อนตอนเด็กๆ หนูเป็นคนชอบเถียงพ่อแม่ค่ะ หลังๆมาไม่เถียงแล้ว เวลาโดนท่านว่าท่านด่าก็จะเงียบไปโดยปริยาย ไม่พูดอะไร แต่ออกอาการไม่พอใจ (ถอนหายใจบ้าง ทำหน้าบูดบ้าง) เขาก็จะทำกลับค่ะ พ่อแม่ชอบดื่มเหล้าค่ะ แล้วส่วนใหญ่เวลามีปัญหาก็จะเป็นช่วงเวลาหลังจากดื่มเหล้ากันไปแล้ว(บางครั้งก็ไม่) เขามักจะ blame หนู
ประมาณว่า ม.3 แล้วทำไมไม่อ่านหนังสือ เล่นแต่เกมๆ( จริงๆแล้วเวลาส่วนใหญ่จะหมดไปกับการฟังเพลงและทำการบ้านเวลาเปิดคอม แต่พอเปิดเกมปุ๊ป ไม่พ่อก็แม่จะเข้ามาตรงจังหวะพอดีเป๊ะ ) ไม่เห็นตัวอย่างหรือไง โตไปจะทำอะไรได้
คือ
บางทีหนูก็อยากพูดอะไรบ้างอ่ะค่ะ แต่หนูไม่กล้าพูด เพราะกลัวเขาจะไม่รับฟัง หรือหาว่าหนูเถียงอ่ะค่ะ
แต่บางเรื่องเขาก็รับฟังนะคะ แบบอย่างเช่นหนูซื้อของราคา800+(เก็บตังเองเพราะอยากได้) และเขาก็เข้าใจว่าทำไมอะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ
แต่พอเป็นเรื่องเกมนี่ ไม่ได้เลยค่ะ โดนตลอด ซื้อมาทำไมไร้สาระ(อันนี้เข้าใจค่ะว่าบางทีมันสิ้นเปลือง แต่บางทีหนูซื้อมาเพื่อเล่นแก้เครียด เล่นจนเบื่อแล้วก็ขายค่ะ)
เคยมีครั้งนึงทนไม่ไหวแล้วเลยเขียนระบายอ่ะค่ะ พ่อแม่ก็มาเห็น แล้วพ่อเขาก็ไล่ออกจากบ้านอ่ะค่ะ ถ้าจำไม่ผิดบอกประมาณว่า " xึงไปเก็บข้าวของเลยนะ ตัดพ่อลูกกันไปเลย " หนูก็นั่งเก็บข้าวของไปน้ำตาไหลไปค่ะ แม่ก็บอกให้หนูไปขอโทษเขา หนูก็ไม่กล้าไปอ่ะค่ะเพราะกลัวเขาจะตะคอกใส่ พ่อแม่และหนูไม่คุยกันประมาณหนึ่งอาทิตย์ เพราะทุกคนต่างคนต่างผิด แต่ไม่มีใครขอโทษซึ่งกันและกัน
คือพ่อแม่ของหนูเขาเคยพูดแล้วนะคะ
ว่าเขาไม่ได้หวังอะไรในตัวลูกเลย หนูก็เลยปักหลักเชื่อคำพูดนี้มาตลอดอ่ะค่ะ คือ
หนูควรจะถอดใจ แล้วทำตามที่เขาต้องการใช่มั้ยคะ มีปัญหาอะไรก็ควรจะเก็บไว้ในใจต่อไปใช่มั้ยคะ(คือหนูไม่กล้าพูดค่ะ กลัวเขาไม่รับฟังจริงๆ) หนูเคยคิดจะหนีออกจากบ้านก็ได้แค่คิดอ่ะค่ะ หนูคิดว่าชีวิตหนูมันไม่ได้ไร้สาระขนาดที่จะต้องหนีออกจากบ้าน(อันนี้ไม่ได้คิดที่จะว่าคนที่หนีออกจากบ้านนะคะ) เป็นแบบนี้มาสองสามปีแล้วค่ะ หนูอยากให้พ่อแม่ของหนูเข้าใจความรู้สึกหนู และหนูต้องการอิสระ อยากไปพบปะกับเพื่อนๆบ้าง ตอนนี้หนูรู้สึกว่าหนูไม่มีเพื่อนสนิทกับเขาเลยอ่ะค่ะ เห็นเพื่อนๆมีแล้วก็อยากมีบ้างอ่ะค่ะ บางเสาร์อาทิตย์ หรือหลังสอบเสร็จ ก็ไปดูหนัง ไปหาอะไรกินในห้างกันแก้เครียดอ่ะค่ะ
หนูเข้าใจค่ะว่าเนื้อเรื่องของหนูมันยังธรรมดา ไม่เหมือนของกระทู้อื่น แต่หนูอยากได้คำตอบค่ะ หนูหนักใจมากๆเลย ท้อแท้อ่ะค่ะ วันนี้ได้ยินแม่โทรไปหาใครไม่รู้แล้วบอกว่า คงเป็นเวรกรรมของพวกเขาสองคนอ่ะค่ะ (วันนี้ขัดแย้งอะไรกันนิดหน่อย เพราะหนูเปิดคอมทำการบ้านตั้งแต่เที่ยง แต่หนูออนเกมทิ้งไว้เฉยๆ) มันทำให้หนูรู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ หนูว่าหนูไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงขนาดพังข้าวของหรือทำให้ครอบครัวของเราเสียหายเลยนะคะ
ยังไงก็...ขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้าจากพี่ๆทุกคนค่ะ
*เพิ่มเติม
ช่วงหลังๆมานี้ 3-4 เดือน เวลาพ่อแม่พูดแบบว่า ทำไมไม่อ่านหนังสือ จะสอบติดโรงเรียนนั้นนี้มั้ย อ่านซะบ้างสิหนังสือน่ะ มัวแต่เล่นเกม งานการไม่เคยจะทำ(ทั้งๆที่ทำอยู่) หนูจะรู้สึกว่าเครียดและนั่งหมกมุ่นอยู่กับคำพูดพวกนี้ และดึงผมตัวเองออกมาอ่ะค่ะ อันนี้เข้าขั้นโรคจิตหรือยังคะ._.
สงสัยมากเลยค่ะ เราเป็นเด็กเก็บกดหรืองี่เง่ากันแน่คะ
อาจจะแท็กผิดนะคะ ต้องขออภัยด้วยค่ะ
เมื่อก่อนครอบครัวมีความสุขดีค่ะ รู้สึกว่าตั้งแต่โตมาเนี่ย จะทำอะไรผิดเยอะมาก เพราะคนใกล้ตัว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
หนูเป็นคนติดเกมค่ะ เพราะพี่ชวนเล่นตอนเด็กๆ5555 หลังจากนั้นก็ติดงอมแงม แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นแล้วนะคะ จะได้เล่นแค่วันเสาร์กับอาทิตย์ บางอาทิตย์ก็ไม่ได้เล่นเลยเพราะมีการบ้านกองมหึมา
ส่วนเรื่องการเรียน ... เกรดเรียนของหนูรู้สึกว่าดีนะคะ (หรือเป็นเพราะเขาแจกเกรด) ได้ 3.5-3.8 ตลอด ไม่เคยต่ำกว่านั้น
แต่รู้สึกว่ากดดันกับชีวิตตัวเองมาก เพราะพ่อแม่ (อันนี้ไม่แน่ใจว่าจริงหรือคิดไปเอง) เขาบอกว่า เกรดแบบนี้ยังไม่ค่อยเป็นที่พึงพอใจอ่ะค่ะ หนูก็พยายามมาโดยตลอด ตอน ป.6 จะขึ้น ม.1 จำได้เลยค่ะ เขาพูดว่า "ถ้าxึงสอบไม่ติดโรงเรียนxxx xึงเก็บข้าวเก็บของเลยนะ xูอายเขา"
ปล.เพื่อนพ่อแม่ส่วนใหญ่ลูกของเพื่อนเขาจะเรียนแต่ที่ดีๆกันค่ะ หนูเลิกเรียนพิเศษตั้งแต่จบ ป.6 หนูเคยขอเขาไปเรียนพิเศษที่ อดม. กับ ดบ. เขาก็บอกว่าแพง แต่เขาไม่ได้แนะนำแบบว่า ไปเรียนที่นี่มั้ยลูก ถูกและดีนะอะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ
เวลาขอไปเที่ยวขอไปดูหนังกับเพื่อนๆที่เป็นผู้หญิงพ่อแม่ของหนูมักจะไม่ให้ไปเสมอเพราะคิดว่ามันอันตราย (อันนี้พอเข้าใจค่ะเพราะเราคงยังโตไม่พอ แต่เห็นเพื่อนไปนู่นนี่กับเพื่อนมันก็น่าอิจฉาอ่ะค่ะ เพื่อนหนูก็ไม่ค่อยมีด้วยเพราะไม่ค่อยได้คุยกัน ส่วนใหญ่เขาจะคุยกันแต่แบบ หนังที่ไปดูมา หรือที่ที่ไปเที่ยวมากันอ่ะค่ะ แล้วอีกอย่างคือหนูไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนด้วย) หนูเลยเป็นคนไม่ค่อยพูดเวลาอยู่กับคนที่แบบว่า รู้จักแต่ไม่สนิท เพื่อนของเพื่อน เพราะอายค่ะ และไม่รู้จะพูดอะไรด้วย ส่วนใหญ่จะพิมเอา และเวลาคุยหรือปรึกษากับเพื่อนส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติที่เล่นเกมด้วยกันซะมากกว่าอ่ะค่ะ5555
คือเมื่อก่อนตอนเด็กๆ หนูเป็นคนชอบเถียงพ่อแม่ค่ะ หลังๆมาไม่เถียงแล้ว เวลาโดนท่านว่าท่านด่าก็จะเงียบไปโดยปริยาย ไม่พูดอะไร แต่ออกอาการไม่พอใจ (ถอนหายใจบ้าง ทำหน้าบูดบ้าง) เขาก็จะทำกลับค่ะ พ่อแม่ชอบดื่มเหล้าค่ะ แล้วส่วนใหญ่เวลามีปัญหาก็จะเป็นช่วงเวลาหลังจากดื่มเหล้ากันไปแล้ว(บางครั้งก็ไม่) เขามักจะ blame หนูประมาณว่า ม.3 แล้วทำไมไม่อ่านหนังสือ เล่นแต่เกมๆ( จริงๆแล้วเวลาส่วนใหญ่จะหมดไปกับการฟังเพลงและทำการบ้านเวลาเปิดคอม แต่พอเปิดเกมปุ๊ป ไม่พ่อก็แม่จะเข้ามาตรงจังหวะพอดีเป๊ะ ) ไม่เห็นตัวอย่างหรือไง โตไปจะทำอะไรได้
คือบางทีหนูก็อยากพูดอะไรบ้างอ่ะค่ะ แต่หนูไม่กล้าพูด เพราะกลัวเขาจะไม่รับฟัง หรือหาว่าหนูเถียงอ่ะค่ะ
แต่บางเรื่องเขาก็รับฟังนะคะ แบบอย่างเช่นหนูซื้อของราคา800+(เก็บตังเองเพราะอยากได้) และเขาก็เข้าใจว่าทำไมอะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ
แต่พอเป็นเรื่องเกมนี่ ไม่ได้เลยค่ะ โดนตลอด ซื้อมาทำไมไร้สาระ(อันนี้เข้าใจค่ะว่าบางทีมันสิ้นเปลือง แต่บางทีหนูซื้อมาเพื่อเล่นแก้เครียด เล่นจนเบื่อแล้วก็ขายค่ะ)
เคยมีครั้งนึงทนไม่ไหวแล้วเลยเขียนระบายอ่ะค่ะ พ่อแม่ก็มาเห็น แล้วพ่อเขาก็ไล่ออกจากบ้านอ่ะค่ะ ถ้าจำไม่ผิดบอกประมาณว่า " xึงไปเก็บข้าวของเลยนะ ตัดพ่อลูกกันไปเลย " หนูก็นั่งเก็บข้าวของไปน้ำตาไหลไปค่ะ แม่ก็บอกให้หนูไปขอโทษเขา หนูก็ไม่กล้าไปอ่ะค่ะเพราะกลัวเขาจะตะคอกใส่ พ่อแม่และหนูไม่คุยกันประมาณหนึ่งอาทิตย์ เพราะทุกคนต่างคนต่างผิด แต่ไม่มีใครขอโทษซึ่งกันและกัน
คือพ่อแม่ของหนูเขาเคยพูดแล้วนะคะ ว่าเขาไม่ได้หวังอะไรในตัวลูกเลย หนูก็เลยปักหลักเชื่อคำพูดนี้มาตลอดอ่ะค่ะ คือ
หนูควรจะถอดใจ แล้วทำตามที่เขาต้องการใช่มั้ยคะ มีปัญหาอะไรก็ควรจะเก็บไว้ในใจต่อไปใช่มั้ยคะ(คือหนูไม่กล้าพูดค่ะ กลัวเขาไม่รับฟังจริงๆ) หนูเคยคิดจะหนีออกจากบ้านก็ได้แค่คิดอ่ะค่ะ หนูคิดว่าชีวิตหนูมันไม่ได้ไร้สาระขนาดที่จะต้องหนีออกจากบ้าน(อันนี้ไม่ได้คิดที่จะว่าคนที่หนีออกจากบ้านนะคะ) เป็นแบบนี้มาสองสามปีแล้วค่ะ หนูอยากให้พ่อแม่ของหนูเข้าใจความรู้สึกหนู และหนูต้องการอิสระ อยากไปพบปะกับเพื่อนๆบ้าง ตอนนี้หนูรู้สึกว่าหนูไม่มีเพื่อนสนิทกับเขาเลยอ่ะค่ะ เห็นเพื่อนๆมีแล้วก็อยากมีบ้างอ่ะค่ะ บางเสาร์อาทิตย์ หรือหลังสอบเสร็จ ก็ไปดูหนัง ไปหาอะไรกินในห้างกันแก้เครียดอ่ะค่ะ
หนูเข้าใจค่ะว่าเนื้อเรื่องของหนูมันยังธรรมดา ไม่เหมือนของกระทู้อื่น แต่หนูอยากได้คำตอบค่ะ หนูหนักใจมากๆเลย ท้อแท้อ่ะค่ะ วันนี้ได้ยินแม่โทรไปหาใครไม่รู้แล้วบอกว่า คงเป็นเวรกรรมของพวกเขาสองคนอ่ะค่ะ (วันนี้ขัดแย้งอะไรกันนิดหน่อย เพราะหนูเปิดคอมทำการบ้านตั้งแต่เที่ยง แต่หนูออนเกมทิ้งไว้เฉยๆ) มันทำให้หนูรู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ หนูว่าหนูไม่ได้ทำอะไรร้ายแรงขนาดพังข้าวของหรือทำให้ครอบครัวของเราเสียหายเลยนะคะ
ยังไงก็...ขอบคุณสำหรับคำแนะนำล่วงหน้าจากพี่ๆทุกคนค่ะ
*เพิ่มเติม
ช่วงหลังๆมานี้ 3-4 เดือน เวลาพ่อแม่พูดแบบว่า ทำไมไม่อ่านหนังสือ จะสอบติดโรงเรียนนั้นนี้มั้ย อ่านซะบ้างสิหนังสือน่ะ มัวแต่เล่นเกม งานการไม่เคยจะทำ(ทั้งๆที่ทำอยู่) หนูจะรู้สึกว่าเครียดและนั่งหมกมุ่นอยู่กับคำพูดพวกนี้ และดึงผมตัวเองออกมาอ่ะค่ะ อันนี้เข้าขั้นโรคจิตหรือยังคะ._.