ชีวิตเป็นแบบนี้ ทำยังไงดี?

เมื่อก่อนชีวิตเราเป็นชีวิตที่มีความสุขมากๆ จนกระทั้งเรามาเรียนที่ต่างจังหวัด สังคมก็เริ่มเปลี่ยนไป (เมื่อก่อนเรียนกรุงเทพ) เรามาอยู่กับย่าที่ต่างจังหวัด แม่ก็มาอยู่ด้วยจนกระทั่งแม่มีแฟนใหม่ ปัญหาอย่างนี้อาจจะมีหลายคนที่เจอ แต่สำหรับเรา มันหนักเกินไปจริงๆ หลังจากนั้นแม่ก็พาแฟนใหม่มาเจอเราทุกคน ถามว่าเราโอเคกับคนนี้มั้ย? เราชอบคนนี้มั้ย? เราก็ตอบว่า ไม่ ทุกครั้ง เพราะเราไม่อยากมีพ่อใหม่ เราไม่เคยคิดอยากจะมีครอบครัวใหม่ในหัวเลย แต่แม่ก็ยังยัดเยียดพ่อใหม่ให้เรา มันเป็นอย่างนี้มา 3 ปี ช่วงชีวิตตอนนั้น ถือเป็นช่วงชีวิตที่แย่มากที่สุด เรามาเรียนที่ต่างจังหวัดตอนป.5 (ตอนนี้เรา 14 นะค่ะ) เราก็มีเพื่อนกลุ่มนึง มีกันแปดคน เรารักกันมาก จนจะขึ้นม.1 เราแปดคนสัญญากันว่า จะเป็นแบบนี้ไปนาน แต่แล้วพอขึ้นม.1 ทุกคนก็เปลี่ยนไป เพื่อนที่เคยสนิทที่สุด กลับเกลียดเราเพราะเพื่อนสองคนในกลุ่มไปเล่าเรื่องที่มันเกินจริงให้ฟัง ตอนนั้นเราเสียใจมาก คือตอนนั้นเพื่อนพาลเกลียดเราเกือบทั้งกลุ่ม เหลือกันแค่ 4 คน แล้ว 4 คนที่เกลียดเราไปแล้ว ก็กระจายความเกลียดในคนอื่นในโรงเรียนอื่นด้วย บอกว่าเราเป็นบ้าง เราไปแย่งแฟนคนอื่นมาบ้าง แล้วเพื่อนที่ยังเหลือกันอยู่ก็หลงเชื่อไปด้วย คือตอนนี้เราไม่เหลือใครเลย เราทนไม่ไหวแล้ว บวกกับปัญหาทางบ้านอีก คือเราไม่ไหวจริงๆ เราเลยขอแม่ไปเรียนต่อม.2 ที่กรุงเทพ แม่ก็ให้ไปเลยทันที โดยที่ไม่ห้ามกันเลย ตอนนั้นเราก็คิดแล้ว ไม่มีใครรักเราแล้วจริงๆ พอม.2 เราก็มาเรียนที่กรุงเทพ วันแรกที่เราเข้าไปเรียน เราก็มีปัญหาอีก เพราะว่าคนที่นั้นดูถูกว่าเป็นเด็กเส้นบ้าง เข้ามาม.2 ได้ โดยไม่สอบ (แต่จริงๆเราสอบสัมภาช) แต่เราไม่ได้บอกใคร จนกระทั่งรู้ว่า ที่โรงเรียนนั้น เด็ก(เกือบ)ทุกคน คบเพื่อนที่น่าตา แล้วเราก็เจอปัญหาเหมือนเดิม คือไม่มีใครคบ ตลอดที่เราไปเรียนที่นั้น มันท้อมาก มันเหนื่อยมาก จนมีเพื่อนคนนึงมาช่วยปลอบใจเรา ตอนนั้นเรามีกันอยู่สามคนเพราะเป็นเด็กใหม่เหมือนกัน แต่สองคนนั้นไม่โดนแบบเรา เพราะว่า สวย ตอนนั้นเราอายมากที่พวกนั้นมาคบกับเรา เพราะว่าไปไหนด้วยกัน ก็จะมีแต่เสียงนินทาตลอดว่า อีกสองคนนั้นมาคบกับเราได้ยังไง แต่แล้ว สองคนนั้นก็สนใจคำนินทามากกว่าเรา สองคนนั้นตีตัวออกห่างจากเราแล้วก็หายไป ตอนนั้นรู้สึกโดดเดี่ยวที่สุดในชีวิตเลย มาเรียนที่นี่เราต้องมาอยู่กับยาย กับหลาน แล้วก็พ่อของหลาน ด้วยความที่เรามาอยู่ใหม่ เราเลยโดนด่าตลอด มีอยู่ครั้งนึงเรากลับมาจากโรงเรียนด้วยคสามเครียดมาก เพราะดันได้อยู่ห้องต้นๆ ซึ่งเป็นห้องวิทย์-คณิต (ย้ำนะคะ ว่าม.2) เราเลยอยากจะเล่นกับหลานให้หายเครียด ตอนนั้นหลานเราอาบน้ำเสร็จ เราก็เลยจะไปทาแป้งให้ แต่หลานเราดิ้นแป้งก็เลยไปกระจุกที่หัว เราก็กำลังปัดให้มันเนี่ยแหละ แต่มันก็ผลักเราแล้วขึ้นไปหาพ่อ แล้วมันก็บอกพ่อมันว่า เราแกล้งให้แป้งเข้าหน้า ที่นี่เราก็โดนด่าเละเลย ทั้งยาย ทั้งพ่อหลาน ที่นี้เราก็ตัดสินใจเหมือนเดิมว่าจะย้ายไปอยู่กับแม่ม.3 เรารู้ว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ผิดมาก แต่มันไม่ไหวแล้ว ำปอยู่แม่คงจะดีกว่านี้(มั้ง)แม่ก็บอกว่าจะมาทำไม ไม่ต้องมา เรียนให้จบนู้นม.6 เลย ตอนนั้นเราเสียใจมาก ที่นี้ก็ไม่รับเลี้ยงเรา ที่นู้นก็ไล่ส่งเรา คือความรู้สึกตอนนั้นคือมันแน่จริงๆ ทนไม่ไหวแล้ว อยากจะออกจากบ้าน แต่ด้วยความที่อายุยังน้อย ทำอะไรก็ไม่ค่อยเป็น เราก็ไปไม่ได้ หลังจากนั้นเราก็เลยตัดสิน ไม่เข้าเรียนบ้าง โดดเรียนบ้าง จนแม่รู้ แม่ก็บอกกับเราว่า ไม่ต้องเรียนแล้ว มีปัญหามากนะ ก็ไม่ต้องเรียน แล้วแม่ก็พาไปลาออกที่โรงเรียน แล้วค่อยให้เราไปเรียนม.2ใหม่ปีหน้าที่เดิม จนกระทั่งแม่มีคงแฟนใหม่อีกคน แม่ให้เรามาอยู่กับเค้า อยู่ด้วยกันสามคน พ่อ(ใหม่)แม่ลูก ตอนที่เราไปอยู่กรุงเทพเราคิดว่าแม่จะคิดได้ ว่าเราไม่ต้องการจริงๆ เราต้องการแค่มีอยู่ ไม่ต้องการเพิ่ม แต้ม่เราก็ไม่ฟังเลย ก็ยังให้อยู่ด้วยกันอย่างนี้อยู่ แล้วแม่เรากับแฟนใหม่แม่เข้ากะทำงานคนละกะ อาทิตย์นี่ เราได้อยู่ตอนกลางวันกับแฟนใหม่แม่ ตอนกลางคืนอยู่กับแม่ อีกอาทิตย์อยู่กับแม่ตอนกลางวัน อยู่กับแฟนใหม่แม่ตอนกลางคืน เราอยากรู้จริงๆ แม่เราคิดอะไรอยู่ถึงได้ไว้ใจให้เราอยู่กับเค้าแค่สองคนทั้งกลางคืนกลางวัน เราอยากรู้ว่าเราเปนลูกแม่ในสายตาเค้ารึป่าว เมื่อก่อนเวลาเราอ่อนแอ หรือร้องไห้แม่จะเป็นคนปลอบเราตลอด แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว อ้อมกอดนั้น หลังตากนั้นแม่ไม่เคยพูดดีกับเราอีกเลย แล้วญาติๆคนอื่นๆ เค้าก็ไม่อยากคุยกับแม่เราหรือว่าเราเลย เพราะเค้ามองว่าเราเป็นไม่มีอนาคตเพราะหยุดเรียน ทั้งๆที่เราไม่ใช่เด็กเรียนโง่เวลาสอบ ก็ได้ท็อป 5 ตลอด เมื่อก่อนเราได้รับคำชมมากมายจากคนอื่นเรื่องการเรียน แต่ตอนนี้มันมีแต่คำดูถูก จนตอนนี้ไม่กล้าออกไปไหนแล้ว เราอยากหนีออกไปให้พ้นๆจากเรื่องครอบครัวแบบนี้ แต่ก็เพราะอายุและความเอาตัวรอด ไม่ใช่เราไม่รักครอบครัวนะ เรารักมาก แต่เราไม่รู้ว่าครอบครัวรักเราแบบไหน หรือไม่รักเราเลย แฟนใหม่แม่เค้ามีหลาน แล้วเค้าอายุเท่าเรา แต่เค้าเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียนได้ทุนเรียนฟรีตลอด เค้าก็เอาเราไปเปรียบเทียบตลอดว่า ดูสิ เค้าพยายามมากกว่าอีก เราเหนื่อย เราท้อมากๆ แล้วอีกอย่างคือเราเป็นโรคซึมเศร้าด้วย แม่ก็รู้แต่แม่ก็บอกว่าเราไร้สาระ เราเคยประชดแม่ว่า หนูจะฆ่าตัวตาย แม่ก็ไม่เคยที่จะห้ามอะไรเลย ทุกวันนี้เราเป็นลูกแม่หรือป่าว เราเป็นครอบครัวของแม่หรือป่าว หรือครอบครัวแม่มีแค่แฟนใหม่แม่เท่านั้น?