อัลบัม 80 Kisses ที่พวกเขาลงหลักปักฐานเอาไว้ ถือเป็นอีกอัลบัมในวงการเพลงไทยที่หลายๆคนต้องหยิบเอามาลองฟังสักครั้งจริงๆ
ด้วยซาวนด์ สไตล์ 80's ที่เน้นทางด้านการสังเคราะห์และจำลองเสียง ผสานกับใส่สีสันทางด้านเครื่องดนตรีหลายชนิดๆพร้อมกับเสียงร้องและเนื้อหาซื่อๆง่ายๆ
ทำให้หลายๆคนยินยอมที่จะนำพวกเขาใส่เครื่องเล่นเพลงทั้งหลายแหล่ไปไหนมาไหนด้วยกันในชีวิตแต่ละวัน
EPชิ้นนี้ไม่ใช่แค่การทดลองอะไรใหม่ๆของทางPolycat
แต่นี่คืออีกก้าวของค่ายเพลงPopแนวหน้าในวงการเพลงไทย อย่างSmallroom
เพราะนี่คือครั้งแรกที่นำเพลงในรูปแบบEP มาวางขายถ้าไม่นับที่ศิลปินในค่ายทำเองขายเองในเทศกาลดนตรีต่างๆเช่นงาน Fat FestหรือFat T-Shirt
และเป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ค่ายได้คลอดอัลบัมภาษาญี่ปุ่นออกมา
นับว่าค่ายใจถึงอีกเช่นกันที่ยังคงเชื่อมือ พี่นะ รัตน จันทร์ประสิทธิ์ ที่ได้ลงมือทำทุกอย่างเพียงคนเดียว
ตั้งแต่เขียนโครงร่างเพลง ร้องนำ ร้อนประสาน กีตาร์ เบส โปรแกรมกลอง ซินธิไซเซอร์และอิเล็กโทน โดยพี่รุ่ง รุ่งโรจน์ อุปถัมภ์โพธิวัฒน์ ไม่ได้ยื่นมือ
เข้ามาช่วยในการทำอัลบัมแต่อย่างใด
จึงทำให้เรามั่นใจเลยว่าทุกอย่างที่เราจะได้ยินในอีพีชิ้นนี้มาจากความตั้งใจของนักดนตรีเพียวๆ เน้นๆแน่นอน
Doyobi No Terebi หรือรายการทีวีในเช้าวันเสาร์ ที่เด็กในยุค90'sจะรู้สึกผูกพันธ์เป็นพิเศษ
และถ้าหากเราย้อนไปในช่วงปี2014ใน EP The Ordinary Love Story ที่วงได้ปล่อยเพลง
เพื่อนไม่จริง,เวลาเธอยิ้มและพบกันใหม่ออกมาครั้งแรก
จะรู้สึกได้ว่าในสามเพลงนั้นมีกลิ่นอายความเป็นญี่ปุ่นในแบบฉบับ Shonan Soundอยู่นิดหน่อย
นั่นคือแรงบันดาลใจอีกส่วนที่ทำให้Polycatต้องการที่จะทำอัลบัมออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่นล้วนสักครั้ง
อย่างที่เราทราบกันว่าPolycatทั้งสามคนนั้นเป็นชาวไทยมาจากจังหวัดเชียงใหม่ แม้มีสมาชิก1คนเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น
แต่อุปสรรคในการเขียนเพลงออกมาเป็นภาษาญีปุ่นล้วนย่อมหนักหนาใหญ่หลวงมาก
แน่นอนว่าเพลง4เพลงที่เราได้ยินนั้นมาจากการร่างเพลงออกมาเป็นภาษาไทยและอังกฤษก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นภาษาญี่ปุ่น
โดยสามท่านที่มาเติมเต็มในส่วนนี้ได้แก่
คุณฝน วทันยา จันทร์วิทัน (วงTalkless) Maika Loubté ศิลปินElectronicลูกครึ่ง ญี่ปุ่นฝรั่งเศส
และคุณสุดท้าย Saito Ryoji (แห่งP.O.PวงHip Hopชื่อดังจากประเทศญี่ปุ่นที่เคยมีผลงานในอัลบัม STH ของ คุณแสตมป์ อภิวัชร์ เอื้อถาวรสุข)
ด้านดนตรีแน่นอนยังคงเป็น ดนตรีโทนสดใสใน แนว City Pop ในช่วงยุค80's
เพียงแต่สิ่งที่แตกต่างจากชุด80 Kissesคือการไส่เครื่องเป่าอย่างจัดเต็มทั้ง ฟลุต ทรัมเป็ต ทรอมโบน และแซกโซโฟนเข้าไป
และที่สำคัญเลยคือเครื่องเป่าทั้งหลายชิ้นเข้าไประบายสี ไม่กดทับเสียงซินธิไซเซอร์ที่เป็นหัวใจหลักของPolycatให้น้อยลงเกินควรอย่างแน่นอน
ประสานกับเสียงเบสที่ว่าในชุดที่ผ่านๆมามีลูกเล่นจัดแล้ว ชุดนี้รู้สึกว่าได้ก้าวไปอีกขั้น และเราจะได้ยินเสียงสแลปของวาตานาเบะซังในทุกๆเพลง และแทบจะทุกท่อนเลย รวมไปถึงมีการโซโล่เบสในสไตล์ Funky ถ้า(จะวาดภาพออกมาก็คงราวๆกับไทระคุงแห่งเรื่องBeckนั่นแหละ)
ด้านการร้องและเนื้อหา แน่นอนว่าคีย์และเสียงในการร้องยังไม่ถึงกับJ Rock ที่เน้นการโชว์พลังโหนสูงยาวๆๆ แต่ทั้งอัลบัมใช้คีย์และเมโลดีง่ายๆสบายๆเข้าถึงทุกคนและยังมีเสียงประสานคอรัสสวยๆของหญิงสาวเพื่อให้เสียงร้องไม่รู้สึกโดดเดี่ยวมากไป
รวมไปถึงเนื้อหาที่ยังคงเป็นสไตล์หนุ่มสาวในแนวถนัดของวง
[REVIEW] Polycat - Doyobi No Terebi EP (2017)
ด้วยซาวนด์ สไตล์ 80's ที่เน้นทางด้านการสังเคราะห์และจำลองเสียง ผสานกับใส่สีสันทางด้านเครื่องดนตรีหลายชนิดๆพร้อมกับเสียงร้องและเนื้อหาซื่อๆง่ายๆ
ทำให้หลายๆคนยินยอมที่จะนำพวกเขาใส่เครื่องเล่นเพลงทั้งหลายแหล่ไปไหนมาไหนด้วยกันในชีวิตแต่ละวัน
EPชิ้นนี้ไม่ใช่แค่การทดลองอะไรใหม่ๆของทางPolycat
แต่นี่คืออีกก้าวของค่ายเพลงPopแนวหน้าในวงการเพลงไทย อย่างSmallroom
เพราะนี่คือครั้งแรกที่นำเพลงในรูปแบบEP มาวางขายถ้าไม่นับที่ศิลปินในค่ายทำเองขายเองในเทศกาลดนตรีต่างๆเช่นงาน Fat FestหรือFat T-Shirt
และเป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ค่ายได้คลอดอัลบัมภาษาญี่ปุ่นออกมา
นับว่าค่ายใจถึงอีกเช่นกันที่ยังคงเชื่อมือ พี่นะ รัตน จันทร์ประสิทธิ์ ที่ได้ลงมือทำทุกอย่างเพียงคนเดียว
ตั้งแต่เขียนโครงร่างเพลง ร้องนำ ร้อนประสาน กีตาร์ เบส โปรแกรมกลอง ซินธิไซเซอร์และอิเล็กโทน โดยพี่รุ่ง รุ่งโรจน์ อุปถัมภ์โพธิวัฒน์ ไม่ได้ยื่นมือ
เข้ามาช่วยในการทำอัลบัมแต่อย่างใด
จึงทำให้เรามั่นใจเลยว่าทุกอย่างที่เราจะได้ยินในอีพีชิ้นนี้มาจากความตั้งใจของนักดนตรีเพียวๆ เน้นๆแน่นอน
Doyobi No Terebi หรือรายการทีวีในเช้าวันเสาร์ ที่เด็กในยุค90'sจะรู้สึกผูกพันธ์เป็นพิเศษ
และถ้าหากเราย้อนไปในช่วงปี2014ใน EP The Ordinary Love Story ที่วงได้ปล่อยเพลง
เพื่อนไม่จริง,เวลาเธอยิ้มและพบกันใหม่ออกมาครั้งแรก
จะรู้สึกได้ว่าในสามเพลงนั้นมีกลิ่นอายความเป็นญี่ปุ่นในแบบฉบับ Shonan Soundอยู่นิดหน่อย
นั่นคือแรงบันดาลใจอีกส่วนที่ทำให้Polycatต้องการที่จะทำอัลบัมออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่นล้วนสักครั้ง
อย่างที่เราทราบกันว่าPolycatทั้งสามคนนั้นเป็นชาวไทยมาจากจังหวัดเชียงใหม่ แม้มีสมาชิก1คนเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น
แต่อุปสรรคในการเขียนเพลงออกมาเป็นภาษาญีปุ่นล้วนย่อมหนักหนาใหญ่หลวงมาก
แน่นอนว่าเพลง4เพลงที่เราได้ยินนั้นมาจากการร่างเพลงออกมาเป็นภาษาไทยและอังกฤษก่อนจะปรับเปลี่ยนเป็นภาษาญี่ปุ่น
โดยสามท่านที่มาเติมเต็มในส่วนนี้ได้แก่
คุณฝน วทันยา จันทร์วิทัน (วงTalkless) Maika Loubté ศิลปินElectronicลูกครึ่ง ญี่ปุ่นฝรั่งเศส
และคุณสุดท้าย Saito Ryoji (แห่งP.O.PวงHip Hopชื่อดังจากประเทศญี่ปุ่นที่เคยมีผลงานในอัลบัม STH ของ คุณแสตมป์ อภิวัชร์ เอื้อถาวรสุข)
ด้านดนตรีแน่นอนยังคงเป็น ดนตรีโทนสดใสใน แนว City Pop ในช่วงยุค80's
เพียงแต่สิ่งที่แตกต่างจากชุด80 Kissesคือการไส่เครื่องเป่าอย่างจัดเต็มทั้ง ฟลุต ทรัมเป็ต ทรอมโบน และแซกโซโฟนเข้าไป
และที่สำคัญเลยคือเครื่องเป่าทั้งหลายชิ้นเข้าไประบายสี ไม่กดทับเสียงซินธิไซเซอร์ที่เป็นหัวใจหลักของPolycatให้น้อยลงเกินควรอย่างแน่นอน
ประสานกับเสียงเบสที่ว่าในชุดที่ผ่านๆมามีลูกเล่นจัดแล้ว ชุดนี้รู้สึกว่าได้ก้าวไปอีกขั้น และเราจะได้ยินเสียงสแลปของวาตานาเบะซังในทุกๆเพลง และแทบจะทุกท่อนเลย รวมไปถึงมีการโซโล่เบสในสไตล์ Funky ถ้า(จะวาดภาพออกมาก็คงราวๆกับไทระคุงแห่งเรื่องBeckนั่นแหละ)
ด้านการร้องและเนื้อหา แน่นอนว่าคีย์และเสียงในการร้องยังไม่ถึงกับJ Rock ที่เน้นการโชว์พลังโหนสูงยาวๆๆ แต่ทั้งอัลบัมใช้คีย์และเมโลดีง่ายๆสบายๆเข้าถึงทุกคนและยังมีเสียงประสานคอรัสสวยๆของหญิงสาวเพื่อให้เสียงร้องไม่รู้สึกโดดเดี่ยวมากไป
รวมไปถึงเนื้อหาที่ยังคงเป็นสไตล์หนุ่มสาวในแนวถนัดของวง