กริมการ์ เล่ม 11 อ่านจบแล้ว สปอยเนื้อหาในเล่ม

เพิ่งจะอ่านจบไปหมาด ๆ เลยทีเดียว เล่มนี้มันส์เกือบทั้งเล่มกันเลยทีเดียว ว่าแล้วก็มาเริ่มกันเลยดีกว่า

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ก่อนอื่นเล่มนี้จะแบ่งเนื้อหาออกเป็นสองช่วงหลัก ๆ คือฝั่งพวกฮารุฮิโระ กับ ฝั่งรันตะ ซึ่งดำเนินคู่ขนานกันไป

เปิดเล่มมาพวกฮารุกำลังงานเข้าครั้งใหญ่เพราะตกอยู่ในวงล้อมศัตรูจำนวนมาก ทำให้พวกฮารุต้องสู้ไปหนีไป เนื่องจากผมไม่ได้อ่านเล่มก่อนหน้านี้มา เลยค่อนข้างงงนิดหน่อยว่ามันเป็นไงมาไง ส่วนแมรี่น่ะเหรอ ตายไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งก็ไม่รู้ด้วยว่าโดนอะไรถึงตาย เหมือนในเล่มจะไม่ได้บอก

ผ่านไปซักพักเจซีก็นำกองกำลังของตัวเองเข้ามาช่วยพวกฮารุฮิโระ มารู้ทีหลังว่าพวกเจซีใช้พวกเขาเป็นนกต่อเพื่อกำจัดศัตรูทั้งหมดรวดเดียว
เจซีที่เห็นฮารุฮิโระในสภาพหมดอาลัยตายอยากเนื่องจากเพิ่งเสียแมรี่ไป จึงยื่นข้อเสนอแก่พวกฮารุฮิโระในการคืนชีพให้แมรี่
ซึ่งเจซีบอกกับพวกฮารุฮิโระว่าตนนั้นเคยตายและคีนชีพกลับมาแล้วครั้งนึง ซึ่งการคืนชีพนั้นต้องใช้ชีวิตของผู้ทำพิธีเป็นเครื่องสังเวย(ซึ่งก็คือเจซีเองนั่นแหละ) ถึงจะสามารถทำให้คนตายฟื้นกลับมาได้

แม้จะรู้สึกเคลือบแคลงใจ แต่ฮารุฮิโระที่อยู่ในสภาวะสิ้นหวังถึงขีดสุดก็ได้น้อมรับข้อเสนอนั้นไปโดยไม่มีใครห้ามปราม
วิธีการของเจซีก็คือถ่ายเลือดของตัวเองเข้าไปในตัวแมรี่โดยตรง ในนิยายบรรยายไว้สยองทีเดียว โดยเริ่มบรรยายว่าตัวเจซีค่อย ๆ หดเล็กลงเรื่อย ๆ ราวกับตัวเขาเองเป็นถุงเลือดที่ค่อย ๆ ฟีบลง จนกระทั่งตัวเจซีเหลือเพียงหนังเปล่าๆที่ไร้ชีวิต

ที่เจซีเคยบอกว่าตัวเองเคยตายและคืนชีพมาก่อนนั้น ความจริงแล้วมันมีเบื้องหลังที่มากกว่านั้น เพราะในตัวของเจซี ซึ่งตอนนี้กลายเป็นของแมรี่ไปแล้วยังบุคลิกของคนอื่นรวมอยู่ในนั้นด้วยหลายคน และได้บรรยายถึงอดีตของแต่ละคนในความทรงก่อนจะถูกพามายังกริมการ์ นั่นหมายความว่าก่อนหน้าแมรี่และเจซีก็มีคนตายและคืนชีพในลักษณะนี้มาแล้วอย่างน้อยห้าคนหรืออาจมากกว่านั้น ซึ่งพอจะอนุมานได้ว่าคนที่ทำการคืนชีพจะต้องมอบชีวิตให้แก่คนตายเพื่อให้กลับมามีชีวิตนั่นเอง

แมรี่ฟื้นขึ้นมาไม่นาน งานก็เข้าอีกรอบทันทีเนี่ยงจากมีตัวประหลาดที่ชื่อ เวลล์ บุกเข้ามายังที่คุกที่ฮารุฮิโระใช้เป็นที่ซ่อนตัว นิยายบรรยายไว้ว่าเป็นหมาป่าตัวใหญ่ แต่พวกฮารุฮิโระมองว่ามันเป็นหมีมากกว่า แต่แมรี่ที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาไม่นานกลับรู้วิธีรับมือ และปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้ทันทีอย่างงงๆ ชนิดแทบจะเป็นคนสั่งการทุกอย่างแทนฮารุฮิโระ แต่แม้จะทุลักทุเลเล็กน้อยพวกเขาก็หนีเวลล์นั่นจนพ้น

ทว่าตอนที่คิดว่าสถานการณ์จะสงบลงแล้วก็มีอะไรบางออกมาจากพื้นดิน  พร้อมทั้งส่งเสียงประหลาดที่ทำให้พวกฮารุฮิโระถึงกับขวัญผวา แต่แมรี่คนเดียวที่มีอาการแปลกไป เธอเรียงสิ่งนั้นว่า "พฤษาโลก" (セカイシュ) ทันใดนั้นมันก็ปล่อยแมลงหนอนยักษ์ออกมาจากพื้นดิน ทำเอาทุกคนขวัญกระเจิงไปพร้อมกัน แต่จู่ ๆ แมรี่ก็ใช้เวทย์ระเบิดเพลิงที่นักบวชอย่างเธอไม่น่าจะใช้ได้ และนั่นเป็นเวทย์ที่เจซีใช้ตอนมาช่วยพวกฮารุฮิโระ แต่นั่นก็ช่วยทำให้พวกตีฝ่าวงล้อมพวกแมลงนั่นไปได้ เล่มจบลงด้วยที่ทุกคนติดสินใจพากันหนีไปยังชายฝั่ง โดยฮารุฮิโระที่จูงมือแมรี่วิ่งนำหน้าไป

เรื่องของรันตะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่ค่อยมีเนื้อหาอะไรเท่าไร เปิดเรื่องมาด้วยการที่รันตะกำลังหนีหัวซุกหัวซุนจากการตามล่าของ ฟอลกันด์ กิลด์ที่ตัวเองย้ายไปสังกัด เนื่องจากทรยศ(ด้วยเรื่องอะไรนั้นไม่รู้ แต่น่าจะเกี่ยวกับพวกฮารุฮิโระ) ซักพักทาคาซากิ ตาลุงที่เป็นคนดูแลรันตะระหว่างอยู่ที่ฟอลกันด์ก็มาตามตัวรันตะกลับไป พร้อมทั้งยื่นข้อเสนอว่าจะไม่เอาโทษเรื่องทรยศหากยอมกลับไปดี ๆ
แน่นอนว่ารันตะไม่ยอมเพราะได้ข้อสรุปกับตัวเองแล้วว่าตนนั้นเหมาะกับปาร์ตี้อย่างพวกฮารุฮิโระมากกว่า และเริ่มยอมรับตัวเองแล้วว่าแท้จริงแล้วตนเป็นคนอย่างไร รันตะจึงเข้าไปดวลกับทาคาซากิตัวต่อตัว
แม้ทาคาซากิจะเป็นชายแก่ที่พิการแขนข้างเดียว แต่ในแง่ประสบการณ์นั้นเรียกได้ว่ามีเหลือล้น ไม่ว่ารันตะใช้วิธีไหนทาคาซากิก้อ่านทางรับได้หมดทุกกระบวนท่า ระหว่างที่สู้กันทาคาซากิก็พยายามกล่อมรันตะไปตลอด
รันตะจึงใช้ข้อได้เปรียบเพียงหนึ่งเดียวที่ตนเองมี คือการเรียกเดม่อน โซดิแอคคุง ของตัวเองออกมา การยอมรับและเข้าใจในบุคลิกของตนเองของรันตะทำให้โซดิแอคคุงเกิดการเปลี่ยนแปลง จากเดิมที่เป็นลูกบอลกลม ๆ กลายเป็นอะไรบางอย่างที่รูปร่างคล้ายคนแต่ดูยังไงก็ไม่ใช่คน เพราะเดิมทีนั้นเดม่อนของอัศวินแห่งความมืดนั้น ถือเป็นตัวตนอีกหนึ่งตัวตนที่เปรียบได้กับร่างแยกของผู้ใช้ ซึ่งจะสะท้อนบุคลิกที่แท้จริงของผู้ทำสัญญาออกมา แต่เพราะการที่รันตะเอาแต่ทำตัวปากอย่างใจอย่าง เลยทำให้เดม่อนของรันตะมีรูปร่างและท่าทางกวนประสาทแบบนั้นนั่นเอง ซึ่งรันตะตั้งชื่อโซดิแอคคุงที่อัพเกรดตัวเองใหม่ว่า    "โซดี้"
ด้วยการสนับสนุนจากโซดี้ ทำให้รันตะหนีเอาตัวรอดจากทาคาซากิไปได้ แต่ไม่วายหลังจากหนีทาคาซากิพ้นแล้ว ยังมาเจอกับเสือดาวหมอกเข้าให้ เสือที่ตัวใหญ่กว่ารันตะ ในสถานการณ์ที่รันตะไม่มีดาบเนื่องจากเสียไปในการต่อสู้กับทาคาซากิ ทำให้เขามีอาวุธเพียงมีดสั้นแค่เล่มเดียวเท่านั้น แต่ในจังหวะชี้เป็นชี้ตาย กลับมีดาบร่วงลงมาตรงหน้ารันตะโดยบังเอิญ รันตะจึงพุ่งเข้าไปคว้าดาบเล่มนั้นมาสังหารเสือตัวนั้นได้สำเร็จ รันตะเงยหน้าไปมองทิศที่ดาบเล่มนั้นตกลงมา ก็เห็นเงาของทาคาซากิที่หันหลังเดินจากไป รันตะก็คงเข่าลงและก้มหน้าร้องไห้กับของขวัญก่อนจากของผู้ที่เปรียบดั่งอาจารย์คนนึงของเขา  

- โดยรวมแล้วในเล่มนี้คุซากุรับศึกหนักที่สุดเลย ก็เป็นตัวแทงค์เพียงคนเดียวในตี้ พี่แกสู้จนสติแทบจะหลุด ตอนแมรี่เพิ่งฟื้นงานก็เข้าพี่แกอีก
- เซโทร่า ผู้หญิงที่เป็นสมาชิกใหม่ก็ไม่รู้มีหน้าที่อะไร เหมือนจะเป็นนักเวทแต่ก็ไม่เห็นเธอร่ายเวทอะไรเลย
- รันตะมีสกิลใหม่เอาไว้ใช้สั่งการ โซดิแอคคุงได้แล้ว ใช้ได้ผลอีกต่างหาก คือการพูดว่า คอมมานด์ แล้วตามด้วยคำสั่ง เป็นปัจจัยนึงที่ทำให้รันตะรอดจากเงื้อมือของเสือยักษ์มาได้
- แม้จะโดนฮารุฮิโระตัดสัมพันธ์ไป รันตะมันก็ยังคิดถึงทุกคนในตี้อยู่นะ โดยเฉพาะฮารุฮิโระที่ออกแนวด่าไปตลอด มันค้นพบว่าตัวเองชอบความรู้สึกที่ตัวเองต้องเสี่ยงตายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันในเวลาที่อยู่กับพวกฮารุฮิโระ มากกว่าจะเป็นที่ที่อยู่แล้วสบายใจแบบอยู่กับฟอลกันด์
- ในด้านของฮารุอิโระเองก็เริ่มแคลงใจว่ารันตะมันทรยศพวกเขาจริงรึเปล่า แต่ก็ตัดสินใจว่าจะคิดเรื่องนี้กันทีหลัง เอาตัวรอดให้ได้ก่อน
- ที่แน่ ๆ คือ ทั้งรันตะและพวกฮารุฮิโระกำลังมุ่งหน้ากลับไปที่เมืองออลทาน่า คาดว่าคงได้ไปเจอกันที่นั่น

ก็ราว ๆ นี้แหละครับ เรื่องทั้งหมดในเล่ม11 เนื่องจากผมไม่ได้อ่านเล่มก่อนหน้านี้เลย แต่เพราะคาใจกับบทสรุปของเล่ม10 ก็เลยซื้อมาอ่าน พอรู้บทสรุปของมันก็พอสบายใจขึ้นมาแล้ว และยังเป็นการปูทางไปสู่ปริศนาที่หลายคนคาใจมาตลอดด้วย