คบกับแฟนเข้าปีที่ 6
ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ เราเป็นผู้หญิงนะ สิ่งที่เล่ามานี้ มาจากมุมมองและความคิด ความรู้สึกจริงๆทั้งหมดของเรา ตอนนี้เราอยู่ปี4 คบกับแฟนตั้งแต่ช่วงม.ปลาย เราเป็นคนค่อนข้างจริงจังกับชีวิตระดับหนึ่ง ตั้งแต่ม.ปลายเป็นคนเรียนได้เกรดเฉลี่ยอยู่ในระดับดีมาก ชีวิตม.ปลายค่อนข้างดีคะ เพื่อนน่ารัก มีแฟนคนปัจจุบัน ตอนนั้นเค้าก็น่ารักและดีมากที่สุดจนใครหลายคนบอกว่าเราโคตรโชคดี แต่ ตอนนี้เค้าก็ยังน่ารักนะคะ ดูแลเอาใจใส่เท่าที่เค้าสามารถและทำได้ในระดับหนึ่งที่เค้าเป็นอยู่ตอนนี้
แฟนเราตอนม.ปลาย เค้าเป็นคนค่อนข้างใจป้ำ ใจสปอร์ต ใจสายเปย์ โดยแท้ทรูคะ พ่อของเค้าเปิดร้านขายอะไหล่อยู่ข้างโรงเรียนเรา เวลากลับบ้านเราต้องเดินผ่านร้านเค้าทุกวัน จึงทำให้ได้จีบและเป็นแฟนกันมาถึงทุกวันนี้คะ ตอนเย็นๆทุกวันเค้าจะมารับเราและน้องที่โรงเรียน เค้าจะซื้อขนมที่เราชอบมาให้ทุกเย็น บ้างก็ซื้อของน่ารักๆ ที่ผู้หญิงสมัยนั้นนิยมกันมาให้ ซื้อของเล่นมาฝากน้องบ้าง ก็นั้นล่ะคะอย่างที่บอก สายเปย์ที่แท้ทรู แต่!!!!! ขอบอกเลยนะคะ เราเป็นคนไม่เรียกร้อง ไม่เคยต้องการ สิ่งของจากเค้า เพราะแม่สอนแบบโคตรโบราณเสมอว่าไม่มีใครให้เราบริสุทธิ์ใจเท่าพ่อแม่ การที่ใครให้อะไรกับเรา เค้าก็ต้องหวังกลับจากเราเสมอ แต่ถึงโบราณก็เชื่อนะคะ เป็นคนค่อนข้างแคร์ที่บ้านพอสมควร แต่ก็เริ่มแหกคอกบ้างตอนมีแฟนครั้งแรกคนแรก ก็คือ อิตาคนนี้ นี่แหละค่ะ
นี้คือส่วนหนึ่งของความใส่ใจที่เค้ามีให้เรานะคะ อย่างที่บอก เราไม่ใช่คนหวังอะไรจากใคร ไม่ชอบการที่เค้าต้องมาเปย์ มันรู้สึกเหมือนเรามีอะไรติดค้างคากันเสมอ ถึงแม้เค้าจะบริสุทธิ์ใจ แต่เราก็ไม่สบายใจอยู่ดี เราก็จะพยายามเลี้ยงขนม เลี้ยงหนังกลับ เพื่อให้เกินความเท่าเทียมกันมาที่สุด ถึงแม้สุดท้ายเค้าก็เป็นฝ่ายให้มากกว่าอยู่ดี จนถึงช่วงนึงค่ะ แฟนเราได้เข้ามหาลัยก่อน เพราะเค้าแก่กว่าเรา 1 ปี คือเค้าเข้าปี 1 เราก็ม. 6 ห่างกันได้เกือบ 8 เดือน เค้ามีคนอื่น เราเลิกกัน แต่หลังจากนั้น 3 เดือน เค้าก็ขอกลับมา ด้วยความไม่เคยมีแฟน และคิดว่าคนเราพลาดพลั้งกันได้ไม่เกิน 2 ครั้ง และนี้ก็คือความผิดครั้งแรกของเค้า เราจึงให้อภัย และกลับมาคบกันต่อค่ะ ทุกอย่างก็เหมือนจะแฮปปี้มีความสุขดีนะคะ แต่กว่าจะผ่านช่วงนั้นมาได้ ก็ดราม่ายิ่งกว่าเพลิงบุญ vs คลับไฟรเดย์ อีกคะ ก็อย่างว่าเด็กเพิ่งเข้ามหาลัยชีวิตหลงระเริงพ่อแม่เค้าค่อนข้างตามใจจนผลการเรียนแย่ ชีวิตเฮฮาปาร์ตี้จนต้องซิ่วและเปลี่ยนมหาลัยอีก 3 ที่ ร้านอะไหล่ที่บ้านเค้าที่เคยรายได้มาก เจอสภาวะเศรษฐกิจก็เริ่มแย่ ฐานะการเงินเริ่มถดถอย เค้าหันมาทำงานแทนการเรียน และตอนนี้ เค้าตกงาน มาระยะนึงแล้ว
จนตอนนี้ เราปี 4 ชีวิตเรากำลังเข้าสู่โหมดชีวิตจริง เราเรียนได้เกรดเฉลี่ยค่อนข้างอยู่ในระดับดีค่ะ (3 กว่าๆ แต่ไม่เกียรตินิยมนะคะ ขอโม้นิสสสเดียว คือไม่รู้ไง ว่าไอ 3 กว่าๆ นี้เรียกเรียนดีรึยัง แฮร่... ถ้าใครหมั่นไส้ก็อย่าด่านุ้งเลยนะ) อย่างที่กล่าวข้างต้น เราเป็นคนค่อนข้างจริงจังในชีวิต คิดเยอะในการทำอะไร ช่วงเวลา 6 ปีที่ผ่านมา มันไม่ง่ายจริงๆ เราคอยจุนเจือเกื้อหนุนเค้าในเรื่องเงินอยู่หลายครั้ง รู้ตัวนะคะว่าหน้าที่ตัวเองคือเรียนหนังสือ แต่ก็พิสูจน์ตัวเองให้คนที่บ้านได้เห็นแล้วว่าเรามีแฟนแต่ไม่เคยพลาดพลั้งเหลวไหล จนวันนี้ชีวิตเริ่มเข้าสู่ความจริงแล้วค่ะ เราอยากมีคนที่เป็นไปได้ในชีวิต คนที่พ่อแม่เราก็สบายใจว่าจะดูแลกันและกันได้ คนที่รู้ว่าชีวิตจะไปในทิศทางไหน เราเคยขอเค้าเลิกหลายครั้งนะค่ะ ทั้งแบบมีเหตุผล เอาเหตุผลมาคุยกัน ทั้งแบบหาเหตุเอามือที่สามมาเกี่ยว เค้าก็ไม่ยอมเลิก ลองทำตัวงี่เง่ามากๆแย่มากๆหายไปเป็นวันๆบอกว่าไปเมามา (เค้าไม่ชอบให้เมาเหล้าหรือทำตัวดูไม่ดีค่ะ) เค้าก็ดุและพูดจาบอกเราด้วยความเป็นห่วง คือรู้ว่าเค้าก็รักเรานะ เราก็รักเค้านะ แต่ชีวิตเค้ากับเรา ทุกอย่างมันสวนทางกันมาก ระหว่างทางเราช่วยชี้ทางดึงเค้าเต็มที่แล้วนะ สุดท้าย คือเค้าควรจะเรียนจบและมีงานทำแต่ก็นั้นล่ะฮะท่านผู้ชม เค้ายังอยู่กับที่ ที่เดิม เราร้องไห้เพราะเรื่องนี้หลายครั้งแล้วค่ะ ไม่รู้จะเอายังไงกับความรักที่เป็นอยู่ดี ขอมุมมองของคุณผู้อ่านบ้างได้มั้ยคะ ว่าถ้าเป็นคุณ จะรับมือกับสิ่งที่เจอยังไง?
ปล. พยายามพิมพ์ให้อ่านง่ายที่สุดแล้วคะ พลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะค่ะ
เลวเกินไปมั้ย ทิ้งแฟนตอนสิ้นเนื้อประดาตัว
ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ เราเป็นผู้หญิงนะ สิ่งที่เล่ามานี้ มาจากมุมมองและความคิด ความรู้สึกจริงๆทั้งหมดของเรา ตอนนี้เราอยู่ปี4 คบกับแฟนตั้งแต่ช่วงม.ปลาย เราเป็นคนค่อนข้างจริงจังกับชีวิตระดับหนึ่ง ตั้งแต่ม.ปลายเป็นคนเรียนได้เกรดเฉลี่ยอยู่ในระดับดีมาก ชีวิตม.ปลายค่อนข้างดีคะ เพื่อนน่ารัก มีแฟนคนปัจจุบัน ตอนนั้นเค้าก็น่ารักและดีมากที่สุดจนใครหลายคนบอกว่าเราโคตรโชคดี แต่ ตอนนี้เค้าก็ยังน่ารักนะคะ ดูแลเอาใจใส่เท่าที่เค้าสามารถและทำได้ในระดับหนึ่งที่เค้าเป็นอยู่ตอนนี้
แฟนเราตอนม.ปลาย เค้าเป็นคนค่อนข้างใจป้ำ ใจสปอร์ต ใจสายเปย์ โดยแท้ทรูคะ พ่อของเค้าเปิดร้านขายอะไหล่อยู่ข้างโรงเรียนเรา เวลากลับบ้านเราต้องเดินผ่านร้านเค้าทุกวัน จึงทำให้ได้จีบและเป็นแฟนกันมาถึงทุกวันนี้คะ ตอนเย็นๆทุกวันเค้าจะมารับเราและน้องที่โรงเรียน เค้าจะซื้อขนมที่เราชอบมาให้ทุกเย็น บ้างก็ซื้อของน่ารักๆ ที่ผู้หญิงสมัยนั้นนิยมกันมาให้ ซื้อของเล่นมาฝากน้องบ้าง ก็นั้นล่ะคะอย่างที่บอก สายเปย์ที่แท้ทรู แต่!!!!! ขอบอกเลยนะคะ เราเป็นคนไม่เรียกร้อง ไม่เคยต้องการ สิ่งของจากเค้า เพราะแม่สอนแบบโคตรโบราณเสมอว่าไม่มีใครให้เราบริสุทธิ์ใจเท่าพ่อแม่ การที่ใครให้อะไรกับเรา เค้าก็ต้องหวังกลับจากเราเสมอ แต่ถึงโบราณก็เชื่อนะคะ เป็นคนค่อนข้างแคร์ที่บ้านพอสมควร แต่ก็เริ่มแหกคอกบ้างตอนมีแฟนครั้งแรกคนแรก ก็คือ อิตาคนนี้ นี่แหละค่ะ
นี้คือส่วนหนึ่งของความใส่ใจที่เค้ามีให้เรานะคะ อย่างที่บอก เราไม่ใช่คนหวังอะไรจากใคร ไม่ชอบการที่เค้าต้องมาเปย์ มันรู้สึกเหมือนเรามีอะไรติดค้างคากันเสมอ ถึงแม้เค้าจะบริสุทธิ์ใจ แต่เราก็ไม่สบายใจอยู่ดี เราก็จะพยายามเลี้ยงขนม เลี้ยงหนังกลับ เพื่อให้เกินความเท่าเทียมกันมาที่สุด ถึงแม้สุดท้ายเค้าก็เป็นฝ่ายให้มากกว่าอยู่ดี จนถึงช่วงนึงค่ะ แฟนเราได้เข้ามหาลัยก่อน เพราะเค้าแก่กว่าเรา 1 ปี คือเค้าเข้าปี 1 เราก็ม. 6 ห่างกันได้เกือบ 8 เดือน เค้ามีคนอื่น เราเลิกกัน แต่หลังจากนั้น 3 เดือน เค้าก็ขอกลับมา ด้วยความไม่เคยมีแฟน และคิดว่าคนเราพลาดพลั้งกันได้ไม่เกิน 2 ครั้ง และนี้ก็คือความผิดครั้งแรกของเค้า เราจึงให้อภัย และกลับมาคบกันต่อค่ะ ทุกอย่างก็เหมือนจะแฮปปี้มีความสุขดีนะคะ แต่กว่าจะผ่านช่วงนั้นมาได้ ก็ดราม่ายิ่งกว่าเพลิงบุญ vs คลับไฟรเดย์ อีกคะ ก็อย่างว่าเด็กเพิ่งเข้ามหาลัยชีวิตหลงระเริงพ่อแม่เค้าค่อนข้างตามใจจนผลการเรียนแย่ ชีวิตเฮฮาปาร์ตี้จนต้องซิ่วและเปลี่ยนมหาลัยอีก 3 ที่ ร้านอะไหล่ที่บ้านเค้าที่เคยรายได้มาก เจอสภาวะเศรษฐกิจก็เริ่มแย่ ฐานะการเงินเริ่มถดถอย เค้าหันมาทำงานแทนการเรียน และตอนนี้ เค้าตกงาน มาระยะนึงแล้ว
จนตอนนี้ เราปี 4 ชีวิตเรากำลังเข้าสู่โหมดชีวิตจริง เราเรียนได้เกรดเฉลี่ยค่อนข้างอยู่ในระดับดีค่ะ (3 กว่าๆ แต่ไม่เกียรตินิยมนะคะ ขอโม้นิสสสเดียว คือไม่รู้ไง ว่าไอ 3 กว่าๆ นี้เรียกเรียนดีรึยัง แฮร่... ถ้าใครหมั่นไส้ก็อย่าด่านุ้งเลยนะ) อย่างที่กล่าวข้างต้น เราเป็นคนค่อนข้างจริงจังในชีวิต คิดเยอะในการทำอะไร ช่วงเวลา 6 ปีที่ผ่านมา มันไม่ง่ายจริงๆ เราคอยจุนเจือเกื้อหนุนเค้าในเรื่องเงินอยู่หลายครั้ง รู้ตัวนะคะว่าหน้าที่ตัวเองคือเรียนหนังสือ แต่ก็พิสูจน์ตัวเองให้คนที่บ้านได้เห็นแล้วว่าเรามีแฟนแต่ไม่เคยพลาดพลั้งเหลวไหล จนวันนี้ชีวิตเริ่มเข้าสู่ความจริงแล้วค่ะ เราอยากมีคนที่เป็นไปได้ในชีวิต คนที่พ่อแม่เราก็สบายใจว่าจะดูแลกันและกันได้ คนที่รู้ว่าชีวิตจะไปในทิศทางไหน เราเคยขอเค้าเลิกหลายครั้งนะค่ะ ทั้งแบบมีเหตุผล เอาเหตุผลมาคุยกัน ทั้งแบบหาเหตุเอามือที่สามมาเกี่ยว เค้าก็ไม่ยอมเลิก ลองทำตัวงี่เง่ามากๆแย่มากๆหายไปเป็นวันๆบอกว่าไปเมามา (เค้าไม่ชอบให้เมาเหล้าหรือทำตัวดูไม่ดีค่ะ) เค้าก็ดุและพูดจาบอกเราด้วยความเป็นห่วง คือรู้ว่าเค้าก็รักเรานะ เราก็รักเค้านะ แต่ชีวิตเค้ากับเรา ทุกอย่างมันสวนทางกันมาก ระหว่างทางเราช่วยชี้ทางดึงเค้าเต็มที่แล้วนะ สุดท้าย คือเค้าควรจะเรียนจบและมีงานทำแต่ก็นั้นล่ะฮะท่านผู้ชม เค้ายังอยู่กับที่ ที่เดิม เราร้องไห้เพราะเรื่องนี้หลายครั้งแล้วค่ะ ไม่รู้จะเอายังไงกับความรักที่เป็นอยู่ดี ขอมุมมองของคุณผู้อ่านบ้างได้มั้ยคะ ว่าถ้าเป็นคุณ จะรับมือกับสิ่งที่เจอยังไง?
ปล. พยายามพิมพ์ให้อ่านง่ายที่สุดแล้วคะ พลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะค่ะ