ตอนจบม.3 จะต่อปวช บัญชี แม่บอกไม่ให้ เพราะ แม่กลัวเราออกนอกลู่นอกทาง และอีกปัจจัยหนึ่งคือ ไม่มีเงินส่ง คือ ไม่มีตังซื้อชุดนักเรียนใหม่ ไม่มีตังจ่ายค่าหน่วยกิต ให้ต่อ สามัญ เพราะประหยัดค่าใช้จ่ายกว่า  เราก็เถียงกะแม่สักพักเรื่องนี่ สุดท้าย มาต่อ สามัญ ศิลภาษา เรียนไปเรียนมา เกรดแย่ ติด 0 แล้วแม่ก็มาบ่นว่า น่าจะต่อ ปวชตั้งแต่แรก เอ้า! #งงในงง สุดท้าย อยู่ ม.6 อยากต่อมหาลัย เอกชนที่หนึ่ง แต่กู้กยศแล้ว แม่ไม่ให้อีก บอกไม่มีเงินส่งเรียน อยากให้เรียนรัฐ อยากให้อยู่ใกล้บ้านด้วย ทะเลาะกันอีก สุดท้าย เราก็ต้องต่อ ปวส
คือ เรารู้ตัวเองดีว่า อันไหนมันเป็นจุดด้อยของเรา เราไปทางไหนมันดีสำหรับเรา คือ ไม่ว่าเราจะเลือกทางไหน เราก็ไปไม่ได้ เราโดนรั้งเอาไว้ด้วยคำว่า "ไม่มีเงินส่งเรียน" ประจำ! เรารู้ว่าเขาเป็นห่วงเรา แต่เราก็อยากลองเดินทางที่เราเลือกบ้าง คือเราก็พยายามบอกเขาตลอดว่า ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวนี่หางานทำส่งตัวเองเอง แต่เขาก็ไม่ให้ เราก็จนปัญญาจะพูดให้เขาเข้าใจเราแล้ว สุดท้ายเราก็ต้องเดินตามทางที่เขาเลือกไวัให้ และเราก็ต้องมานั่งเสียใจทุกครั้ง ในทางที่เขาเลือกให้เรา เพราะ มันเป็นสิ่งที่เราไม่ถนัด แต่เราก็ต้องเรียน เพราะ เขาขอ และเราก็เกรงใจเขาด้วย จบ.