ตอนนี้ผมจะอายุ 25 แล้วครับ ผมเป็นเกย์นะครับ เคยมีความรักจริงจังครั้งแรกตอนม.6 ครับ ตอนนั้นคบกับคนที่อายุมากกว่า 5 ปีครับ พี่เค้าจบมหาลัยแล้ว ความคิดเลยค่อนข้างต่างกันครับ ตอนนั้นความรักดีมาก มีความสุขมาก พี่เค้าดูแลใส่ใจเราดีมากๆ และจะพูดอยู่บ่อยๆว่า "อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ" ความที่เราเด็กกว่าเค้าและกำลังจะเข้ามหาลัย เค้าเลยกลัวผมจะไปเจอคนใหม่ๆครับ จากคำพูดนั้นผมเลยมั่นใจว่า เค้าจะไม่ไปไหนแน่ๆ เค้าจะไม่ทิ้งผมไปแน่ๆ และจากการใส่การดูแล ความรักที่เรารู้สึกได้ ผมเลยมั่นใจมากๆ รักครั้งแรกเลยไม่ได้ระวังตัวเลย ทุ่มสุดตัว สุดท้ายผ่านไป 4 เดือน เลิกกันครับ เพราะพี่เค้ากลับไปหาแฟนเก่า เจ็บมาก เสียใจมาก เหมือนโลกพังทั้งใบพัง มันจะเป็นจะตายมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับ ทรมานอยู่เป็นปีเลยครับ
พอเวลาผ่านไป ก็เข้มแข็งขึ้น อยากมีความรักดีๆอีกสักครั้งนะครับ พอเริ่มจะมีมันก็ดีครับ มีความสุขดี พอผ่านไปสักพัก ทุกอย่างลงตัว เริ่มจริงจัง ผมกลับเริ่มกลัวและเป็นฝ่ายจบความสัมพันธ์ไปเอง เคยมีคนดีๆเข้ามาครับ คุยกันสักพัก ผมก็เทเค้าอยู่ดี เพราะกลัว กลัวว่าจะพังเหมือนครั้งที่แล้ว กลัวมันจะไม่ใช่ กลัวจะโดนหลอก กลัวไปหมดเลยครับจนถึงตอนนี้ ด้วยสังคมเกย์ด้วย เหมือนรักกันง่าย เลิกกันง่าย เลยกลัวเข้าไปอีก ไม่ใช่ไม่อยากมีความรัก แต่กลัวครับ ตั้งแต่เลิกกับพี่คนนั้น ผมก็ไม่กล้ามีความรักจริงๆอีก ผมจะพังกำแพงนี้ลงมาได้ยังไงดี ใครมีประสบการณ์ แชร์กันหน่อยครับ
ขอบคุณครับ
มีวิธีเปิดใจกับความรัก จากรักครั้งเก่าที่ฝังใจเจ็บบ้างไหมครับ
พอเวลาผ่านไป ก็เข้มแข็งขึ้น อยากมีความรักดีๆอีกสักครั้งนะครับ พอเริ่มจะมีมันก็ดีครับ มีความสุขดี พอผ่านไปสักพัก ทุกอย่างลงตัว เริ่มจริงจัง ผมกลับเริ่มกลัวและเป็นฝ่ายจบความสัมพันธ์ไปเอง เคยมีคนดีๆเข้ามาครับ คุยกันสักพัก ผมก็เทเค้าอยู่ดี เพราะกลัว กลัวว่าจะพังเหมือนครั้งที่แล้ว กลัวมันจะไม่ใช่ กลัวจะโดนหลอก กลัวไปหมดเลยครับจนถึงตอนนี้ ด้วยสังคมเกย์ด้วย เหมือนรักกันง่าย เลิกกันง่าย เลยกลัวเข้าไปอีก ไม่ใช่ไม่อยากมีความรัก แต่กลัวครับ ตั้งแต่เลิกกับพี่คนนั้น ผมก็ไม่กล้ามีความรักจริงๆอีก ผมจะพังกำแพงนี้ลงมาได้ยังไงดี ใครมีประสบการณ์ แชร์กันหน่อยครับ
ขอบคุณครับ