คือ เราคบแฟนรุ่นน้องค่ะ เขายังเรียนปวช แต่เราเรียนจบแล้ว จบปวสนะคะ เพื่อนๆของเราก็แยกย้ายไปเรียนต่อบ้าง ไปทำงานต่อเเถว กทม. บ้าง ส่วนเราก็อยู่ที่เดิม หอเดิม อยู่คนเดียวกับแมวอีก 7 ตัว (แฟนเราอยู่หอในกับเพื่อน) เราก็ยอมอยู่คนเดียวด้วยสาเหตุที่ว่า แฟนเราเขายังไม่อยากให้ไป ปกติเรามีเพื่อนเราเที่ยวกลางคืนเรามีสังคมของเรา เเต่มีเขาเราก็ไม่ไปไหนอีกเลยเพราะเขาห้าม เเละหางานทำแถวๆนี้รอ เขาเรียนจบ ปวช วางแผนกันไว้ถ้าเขาเรียนจบ จะไปเรียนต่อที่เชียงใหม่ด้วยกัน แต่เขาก็ไปอยู่กับเพื่อนอยู่ดี ส่วนเราต้องไปอยู่คนเดียว (อีกแล้วหรอ?) คบกันมาเกือบจะ1 ปีละคะ เป็น ผช คนแรกที่คบกันนานที่สุด เมื่อก่อนคบกับทอม มาตลอด ตอนคบบกับทอมก็อยู่หอด้วยกันไรงี้ มาคบกับเขาต้องอยู่ตัวคนเดียว มันเหนื่อยนะคะ เวลาทำงานมาเจอกันแค่2 ชม. (หอที่เขาอยู่เปิดปิดเป็นเวลา) บางวันก็ไม่เจออกันเลย คือเคยชินกับคนที่อยู่ด้วยกันตลอดรู้สึกได้รับความใส่ใจมากกว่า เวลาทะเลาะกันเขาก็ไม่ได้เศร้าอะไร อยู่กับเพื่อนมีความสุขดี ส่วนเราต้องมาเสียใจ ร้องไห้อยู่ห้องคนเดียว เพื่อนก็ไม่มีที่นี่สักคน รู้สึกตัวคนเดียวมากค่ะ บางทีก็เหงานะคะ แต่ก็มีความสุขที่อยู่กับเขา แม่เราก็ไปให้อยู่ด้วยที่กทม หางานไรให้ทำหมดแล้ว แต่เลือกที่จะอยู่ที่นี่เอง เคยบอกเขาว่าเราจะไปเขาก็ร้องไห้ เราเลยไม่กล้าไปไหน ตอนนี้ทะเลาะกันบ่อยมาก เกือบทุกวัน เขาขอบว่าเราขาดความอบอุ่นบ้าง เรียกร้องความสนใจบ้าง ก็บางทีเราเเค่อยากให้เขาสนใจ อยู่ที่นี่เราก็มีแต่เขาคนเดียว เขามีสังคมของเขา มีเพื่อน ไปนั่นนี้ไม่เหงา ส่วนเราไม่ได้ไปไหนกับใครเลยเหมือนตัวคนเดียวบนโลก555 แต่ตอนนี้คิดว่าต่อไปวันข้างหน้าเขาก็คงจะไปกับเพื่อนของเขาไปมีอนาคต ส่วนเราต้องตามเขาตลอดไปเลยรึป่าว ของเเนวทางอื่นๆที่นอกเหนือจาก จะไปจากเขาตอนนี้ จากในที่นี้คือไปอยู่ที่อื่นไปทำอะไรที่มีอนาคตกว่า หรือรอวันที่เขาไปอยู่ที่อื่นเเล้วทิ้งเราไว้ข้างหลังหน่อย ใครอ่านเเล้วไม่งง ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ
จะทิ้งเขาไปก่อนหรือรอเป็นคนโดนทิ้ง