เธอบล๊อคผมทุกทาง เธอกลับไปอยู่บ้านและจะเรียนจบ คนที่ดีที่สุด ที่ผมทำให้เสียใจ อยากขอโทษสุดหัวใจ ทำไงดีครับ ผมรักเธอ

สวัสดีครับ ผมชื่อ พี่จ๋า (เธอมักจะเรียกผมแบบนี้ตลอด) ส่วนเธอ ชื่อ ต. เต่า ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าเราสองคนรู้จักกันผ่าน Application หนึ่ง ซึ่งผมเองแทบไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าเทอจะรับ @ แต่พอเธอรับแอดเท่านั้นแระ โลกของผมนี่สว่างวาบมาทันที ผมจะแอบทักเธอตลอดทั้งวัน เธอน่ารัก แล้วพอครบสัปดาห์ผมก็ขอไลน์เธอ ในตอนนั้นผมมักจะขอดูรูปเธอตลอด เธอมักจะส่งมาให้ผมเลือก ทีละ 5-6 รูป เอาไปทำอะไรหรอ 555 เอาไปทำวอลเปเปอร์แชทไลน์ ปยอ.มั้ย 5555 เราสองคนคุยกันได้ประมาณ 3 สัปดาห์ ผมต้องไปต่างประเทศ ไปจีน ซึ่งเป็นประเทศที่เล่นไลน์ไม่ได้ เฟสบุ๊กก็เล่นไม่ได้ !!!! ซวยแน่เรา เพิ่งคุยกันถูกคอ แต่แล้วเจออุปสรรคแรก ผมโหลดแอปมาใช้เพื่อให้ใช้ไลน์ได้ และเราได้คุยกันต่อ
        จนผมกลับมา ในตอนนั้นเอง เธอมีคนจีบมากมาย เนื่องจากเธอสวย เธอน่ารักสุดในกลุ่มแก๊งมินิของเธอ ผมมีคู่แข่งคนนึง เป็นเซลล์แมน ทั้งหล่อ ทั้งเนี๊ยบ ส่วนผมนะหรอ ดิบ เถื่อน 5555 แต่ด้วยลูกตื้อนี่เองผมพยายามจีบเธออย่างสุดความสามารถ จนผมสามารถเอาชนะใจเธอได้ เซลล์แมนกอดไม่อุ่นเท่าวิศวะหรอก ผมเริ่มคบกับเธอ ด้วยความดิบเถื่อนนี่เอง ครบเดือนนึง ผมชวนเธอไปกินข้าวริมทะเล ผมนี่เตรียมชุดใหญ่เลย ไปซื้อเสื้อทุกวัน ชุดไหนดี ผมซื้อสีฟ้ามา แล้วพอถึงวันไป ผมไปรับเธอที่หอ สิ่งแรกที่เห็นเธอบอกว่ากลัวใส่สีเดียวกัน เธอเลยเลือกสีฟ้ามา 5555 ใจตรงกันมั๊ยละ ผมพาเธอไปตอนนั้นแบบ "เห้ย แฟนกุสวยเว้ยมองกันทั้งร้าน" อืมม นี่เป็นปมในใจที่ผมเครียดมาตลอด แต่เธอมักจะให้กำลังใจผมเสมอว่า ไม่ดีใจหรอมีแฟนสวย 5555
        เราก็คบกันมาสามเดือน แล้วเดือนแห่งความรักมาถึง วันที่ 11-13 กุมภาพันธ์ หยุดยาว เราสองคนวางแผนไปเที่ยวเขาค้อกัน ผมตื่นเต้นมาก แต่มีคนตื่นเต้นกว่า เะอสืบทั้งทางเน็ต ทางเพื่อนว่าตรงไหนสวย ตรงไหนต้องไป (ลืมบอกไปพ่อดุมาก เราแอบไปกัน) เราไปค้างกัน 3 วัน 2 คืน บอกตามตรงผมไม่เคยเที่ยวกับแฟนเก่าๆแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรก เก้ๆ กังๆ จนเค้าขำ แต่ก็สนุกดี เราจะไปเวียนเทียนในวัดแห่งหนึ่ง วันนั้นวันมาฆะบูชาด้วย แต่พอเข้าไปปุ๊ป 555 มืดมาก คนไม่มีรีบขับรถออกเลย เราไปเที่ยวภูทับเบิก กันต่อ เธออยากใส่ชุดม้ง ผมนี่รีบเลย ได้มา 1 ชุด สีฟ้า เธอน่ารักมาก เธอชอบถ่ายรูปจัดไปคับ เป็นร้อยๆรูป หลังจากนั้นกลับหอด้วยความเหนื่อย
        กลับมาปุ๊ป วันต่อไป 14 กุมภาพันธ์ ทำไงดีว่ะ วาเลนไทน์แรก ดอกไม้ครับ 3,000 บาท 15 ดอก ไม่ต้องคิด เธอรออยู่นาน คือผมเลิกงานดึก เธอก็รออยู่บอกเพื่อนว่าไม่มีดอกไม้เลย แล้วผมก็แกล้งไปรับเธอ แล้วเธอก็ได้เห็น ดอกไม้ เธอยิ้มแก้มแทบแตก เค้ก 2 ชิ้น เธอกวาดเรียบ 5555 เราสองคนกินเก่งทั้งคู่ เธอนอนกอดดอกไม้นานมาก ไม่เคยเห้นเธอยิ้มเท่านี้มาก่อน เซอไพรส์แรก สบายยย รอดตาย (คือผมไม่เคยทำมาก่อน)
        พอเดือนต่อมาเป็นเดือนเกิดเธอ เธอมักจะชอบมาทำอาหารที่หอผม อร่อยมั้ยหรอ ผมชอบเวลาเธอตั้งใจทำ ผมกินกับข้าวเธอหมดตลอด แต่พอถึงวันเกิดเธอ ผมไม่มีอะไรให้เธอ เธอต้องกลับบ้าน ผมรอจะทำอาหารให้เธอกิน แต่แล้วฝนตกติดกันทุกวัน แล้วเราเลยได้แค่กินอาหารกัน รวมไปถึงเดือนต่อไปเป้นวันเกิดผม ผมเกิดช่วงสงกรานต์ ซึ่งผมต้องกลับบ้าน เธอก็กลับ พอมาเจอกัน ก็ไม่มีของขวัญ ทั้งสองวันสำคัญของเราเลยปกติไป
        ซึ่งไม่ใช่ปัญหาเราคบกันต่ออย่างมีความสุข เธอดุแลผมดีมาก เธอคอยแกะถุงของกิน จัดข้าว จัดจาน (เธอจะไม่ยอมให้เลี้ยง ต้องหารเท่าตลอด ถ้าเลี้ยงครั้งต่อไปเธอไม่กิน) กินเสร็จเธอเก็บไปล้าง เธอนิสัยดีมาก พ่อแม่เธอสอนมาดีจริงๆ  ตอนแรกๆ ผมเบื่อนะเหมือนเธอเจ้าระเบียบ แต่พอผมลองทำแล้วพบว่ามันดีกับตัวผม ผมชอบขี้บ่นเวลา ขับรถ กลัวรถติดบ้างละ กลัวไม่มีที่จอดบ้างละ เธอมักจะเตือนว่าอย่าทำบ่อย เด่วจะติด แต่ผมไม่เคยฟัง เรามีเรื่องเคืองกันนิดหน่อย
         และแล้วครั้งแรกก็มา เธอกลับมาจากเพื่อน เธอเล่นมือถือผมตอนหลับ เธอเห้นแชทที่เคยคุยกะคนอื่น นานมาแล้วล่ะ แต่เธอบอกแฟนใครก็หวง เราทะเลาะกันเธออยากเลิก ผมขอเวลาเธอ แล้วเธอก็ใจอ่อน เราคืนดีกัน เที่ยวกันเหมือนเดิม น้ำหนักผมก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอเลี้ยงดี 555555
         คบไปเรื่อยๆ เค้าบอกครบ 4 เดือนจะเห็นนิสัยจริงๆกัน แล้วครั้งที่ 2 ก็ตามมา ผมขับรถเร็วแล้วเธอไม่ชอบมากๆ เราไปหารัยกินกัน แบบไม่คุยกัน กลับมาผมส่งเธอแล้วหายไปเลย ผมสำนึกได้ เช้าอีกวัน เลยไปง้อ ดีนะ เธอยังใจอ่อน เราเลยคบกันต่อ
         ครั้งที่ 3 ก็มา เธอโกรธผมอีกแล้วครับ ผมไม่ดี ผมโมโหที่เธอไม่ฟังที่ผมอยากพูด ผมเลยไม่ไปหาเธอที่รอกินข้าว แล้วก็เหมือนเดิม ผมสำนึกตอนเช้าและไปขอโทษ เธอยอมใจอ่อน อีกครั้ง เราก็คบกันต่อ จนกระทั่ง
         ครั้งที่ 4 ผมป่วยเธอไปนอนเฝ้าผมที่โรงพยาบาล  ทั้งที่เธอเป็นประจำเดือน (เวลาเธอเป็น เธอจะปวดท้องทรมานมาก) เธอเฝ้าผมสองคืน พร้อมทั้งโกหกพ่อแม่ว่ายุหอทำงาน จนผมออกมา เธอซื้อตลับยามาจัดยาไว้ให้ ซื้อข้าวให้กิน เพราะเดินไม่สะดวก และผมลืมกินไป 2 มื้อ เธอโกรธมาก เธอบอกเธอเหนื่อย ตอนนั้นใจผมบอกเลยว่าต้องไป สงสารเธอมาก ผมลุกจากห้อง จะเดินไป แต่เธอกอดผมไว้ สุดท้าย เรากลับมาดีกัน
          ครั้งสุดท้าย เธอไปจริงๆ ผมกับเธอทะเลาะกันเรื่องร้านข้าว ผมไม่รู้ตัวว่าโมโหอะไร ผมพูดแรง ตวาดเธอ แต่ไม่ได้พูดหยาบนะ แค่เสียงดัง จนเธอไม่ไหว เธอขอเลิกในที่สุด เธอบอกไม่รักผมแล้ว ตอนแรกผมเหมือนจะทำใจได้ แต่แล้วไม่เลย ผมเครียดด ผมคิดถึงเธอตลอดเวลา จนสุดท้ายผมโทหาเธอทั้งคืน เธอคงจะรับไม่ไหว  ผมทำไรไม่ได้แล้ว ซึ่งผมเป็นโรคจิตอย่างหนึ่ง ถ้าเลิกกันจะต้องจบไม่สวย ผมไปหาเรื่องทะเลาะกับเธออีก เธอเลยบล๊อกผมทุกทาง ในตอนนั้นผมเหมือนจะโอเคร แต่ความจริงแล้วผมแย่งทุกวันๆ จนวันนี้เพื่อนผมพาไปเลี้ยงให้หายเศร้า เพื่อนๆรุมกันถาม ผมพูดหมดทุกอย่าง แล้วสิ่งที่ผมได้รับคือ ผมผิดเองทุกๆครั้ง ผมไม่ดีเลยสักครั้ง
         ในวันนี้ผมคิดถึงเธอสุดหัวใจ เธอกลับไปอยู่บ้านแล้ว ผมติดต่อเธอไม่ได้ ผมอยากให้เธอกลับมา แม้รู้ว่าต้องหวังพึ่งปาติหารย์เท่านั้น ผมอยากให้ใครก็ตามที่อ่านเรื่องของผม แล้วรู้จักเธอ (เธออยู่ภาคตะวันออก) ช่วยแชร์ ช่วยฝากความคิดถึงของผมไปหาเธอหน่อยครับ พี่จ๋าผิดไปแล้ว พี่จ๋าอยากขอโทษ พี่รักหนูนะ พี่รอหนูอยู่ทุกๆวัน พี่ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม แล้วพี่จะไม่ทำให้หนูมีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว แม้ในวันนี้เธอไม่รู้ว่ามีคนใหม่หรือยัง แต่ผมยังยืนยันว่าในวันนี้ผมคือคนที่รักเธอที่สุด และจะรักเธอตลอดไป ผมจะรอเธอเสมอ