การที่เราท้อง มีลูกในวัยที่ยังไม่พร้อม
ตอนนั้น ต่างคนต่างยังอยู่ในวัยที่ยัง ไม่โตเป็นผู้ใหญ่ แม่แฟน เคยบอกให้เราไปเอาเด็กออก เพราะเขาไม่ต้องการให้ลูกชายเขามามีภาระ เพิ่มมากขึ้น ไม่อยากให้มารับผิดชอบเรา แต่เราทําไม่ได้หรอก ช่วงเวลานั้น ทะเลาะกันแทบทุกวัน แม่เขาก็ไม่ยอมรับ ท้องก็โตขึ้นทุกวัน แฟนเราบอกว่า ให้กลับไปอยู่กับแม่เรา ที่ ตจว จะดีกว่า คงดีสําหรับคนท้อง ประมาณนี้... รอคลอดแล้วค่อย กลับมาทํางาน ตอนนั้นเราก็เชื่อ กลับไปอยู่กับแม่ จนคลอด พอเราคลอด เขาก็ลาพักงาน มาดูลูกน่ะค่ะ แต่แค่ วัน สองวัน เขาก็กลับ เราเลี้ยงลูกเอง จนลูก อายุ ครบ 6 เดือน ก็กลับมาทํางาน ที่ กทม ให้แม่เลี้ยงลูก พอกลับมาทํางาน ก็มาเจอ แม่เขา ซึ่ง เขาจะพูดกรอกหูลูกชายเขาทุกวันว่าให้เลิก กับเรา เพราะ ไม่ต้องการให้แฟนเรา มีภาระ จนสุดท้าย ทะเลาะกันบ่อยขึ้น เขาก็ตัดสินใจเชื่อแม่เขา หนีเราไป ทิ้งภาระทุกอย่างใว้ที่เรา ตอนนั้น เรา เสียใจ จนไม่รู้จะ ตั้งสติ ยังไงดี ภาระ ทุกอย่างมันเหมือน เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง ไม่รู้ว่าตัวเองจะ เลี้ยงลูก คนเดียวได้ไหม สุดท้าย เวลา ก็ทําให้เราเข้มแข็ง อดทน สู้เพื่อลูก เราเลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอดด จนลูกโตอายุ 7 ขวบ ก็มาเจอสามีคนปัจจุบัน ซึ่งเขาก็รักลูกเรา เหมือนลูกเขา ตลอดเวลาที่ผ่าน เขาหายไปเลย เหมือนเขาไม่มีลูก ไม่ส่งเสีย ไม่ไถ่ถาม ไม่มาหา จากวันนั้น วันที่เราทุกข์ใจมาก จนถึงวันนี้ 20 ปีผ่านไป สิ่งที่เราอยากจะรู้มาตลอด เหมือนมันมีคําถามอยู่ในใจมาตลอดว่า คนที่ขึ้นชื่อว่า เป็นพ่อ ของเด็กคนนึง เขาจะยังคิดถึงลูกเขา บ้างหรือเปล่า ว่าเวลาผ่านไป เขาจะมีคําถามในใจเขาบ้างไหมว่า ลูกเขาจะเป็นยังไง จะอยู่ที่ไหน จะสะบายดีไหม หรือ ไม่แม้แต่จะคิด จนวันนึง เราแอบไปเจอเฟสเขา ถึงรู้ว่า เขาก็มีเมียใหม่ มีลูก ซึ่ง ก็คงจะเลิกกับเมียคนนนั้นไปแล้ว แต่ก็ยัง ไปบอกรัก บอกคิดถึงลูกเขากับเมียคนนั้น ผ่านเฟสบ่อย ๆ แต่สําหรับ ลูกเรา 20 ผ่านไป เขาหายสาบสูญ ไม่มีแม้แต่ ถามหา ตลอดเวลาที่ผ่าน เราไม่คิดที่จะต้องการให้เขามาส่งเสีย หรือเรียกร้องอะไรจากเขาหรอก แต่อยากให้เขารู้และมาเห็นเราในวันนี้มากกว่า อยากให้คนอย่างเขารู้ว่า ถึงไม่มีเขา ในเวลานั้น จนถึงวันนี้ เราก็เลี้ยงลูกของเราได้ โดยที่ไม่ต้องหวัง พึ่งเขา อย่างน้อย เราก็ภูมิใจในความเป็นแม่ ขอโทษน่ะค่ะ อาจจะพิมพ์ไม่ค่อยเก่ง พึ่งจะมาเป็นสมาชิคใหม่ค่ะ..
กว่าจะก้าวผ่านความทุกข์มาได้
ตอนนั้น ต่างคนต่างยังอยู่ในวัยที่ยัง ไม่โตเป็นผู้ใหญ่ แม่แฟน เคยบอกให้เราไปเอาเด็กออก เพราะเขาไม่ต้องการให้ลูกชายเขามามีภาระ เพิ่มมากขึ้น ไม่อยากให้มารับผิดชอบเรา แต่เราทําไม่ได้หรอก ช่วงเวลานั้น ทะเลาะกันแทบทุกวัน แม่เขาก็ไม่ยอมรับ ท้องก็โตขึ้นทุกวัน แฟนเราบอกว่า ให้กลับไปอยู่กับแม่เรา ที่ ตจว จะดีกว่า คงดีสําหรับคนท้อง ประมาณนี้... รอคลอดแล้วค่อย กลับมาทํางาน ตอนนั้นเราก็เชื่อ กลับไปอยู่กับแม่ จนคลอด พอเราคลอด เขาก็ลาพักงาน มาดูลูกน่ะค่ะ แต่แค่ วัน สองวัน เขาก็กลับ เราเลี้ยงลูกเอง จนลูก อายุ ครบ 6 เดือน ก็กลับมาทํางาน ที่ กทม ให้แม่เลี้ยงลูก พอกลับมาทํางาน ก็มาเจอ แม่เขา ซึ่ง เขาจะพูดกรอกหูลูกชายเขาทุกวันว่าให้เลิก กับเรา เพราะ ไม่ต้องการให้แฟนเรา มีภาระ จนสุดท้าย ทะเลาะกันบ่อยขึ้น เขาก็ตัดสินใจเชื่อแม่เขา หนีเราไป ทิ้งภาระทุกอย่างใว้ที่เรา ตอนนั้น เรา เสียใจ จนไม่รู้จะ ตั้งสติ ยังไงดี ภาระ ทุกอย่างมันเหมือน เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง ไม่รู้ว่าตัวเองจะ เลี้ยงลูก คนเดียวได้ไหม สุดท้าย เวลา ก็ทําให้เราเข้มแข็ง อดทน สู้เพื่อลูก เราเลี้ยงลูกคนเดียวมาตลอดด จนลูกโตอายุ 7 ขวบ ก็มาเจอสามีคนปัจจุบัน ซึ่งเขาก็รักลูกเรา เหมือนลูกเขา ตลอดเวลาที่ผ่าน เขาหายไปเลย เหมือนเขาไม่มีลูก ไม่ส่งเสีย ไม่ไถ่ถาม ไม่มาหา จากวันนั้น วันที่เราทุกข์ใจมาก จนถึงวันนี้ 20 ปีผ่านไป สิ่งที่เราอยากจะรู้มาตลอด เหมือนมันมีคําถามอยู่ในใจมาตลอดว่า คนที่ขึ้นชื่อว่า เป็นพ่อ ของเด็กคนนึง เขาจะยังคิดถึงลูกเขา บ้างหรือเปล่า ว่าเวลาผ่านไป เขาจะมีคําถามในใจเขาบ้างไหมว่า ลูกเขาจะเป็นยังไง จะอยู่ที่ไหน จะสะบายดีไหม หรือ ไม่แม้แต่จะคิด จนวันนึง เราแอบไปเจอเฟสเขา ถึงรู้ว่า เขาก็มีเมียใหม่ มีลูก ซึ่ง ก็คงจะเลิกกับเมียคนนนั้นไปแล้ว แต่ก็ยัง ไปบอกรัก บอกคิดถึงลูกเขากับเมียคนนั้น ผ่านเฟสบ่อย ๆ แต่สําหรับ ลูกเรา 20 ผ่านไป เขาหายสาบสูญ ไม่มีแม้แต่ ถามหา ตลอดเวลาที่ผ่าน เราไม่คิดที่จะต้องการให้เขามาส่งเสีย หรือเรียกร้องอะไรจากเขาหรอก แต่อยากให้เขารู้และมาเห็นเราในวันนี้มากกว่า อยากให้คนอย่างเขารู้ว่า ถึงไม่มีเขา ในเวลานั้น จนถึงวันนี้ เราก็เลี้ยงลูกของเราได้ โดยที่ไม่ต้องหวัง พึ่งเขา อย่างน้อย เราก็ภูมิใจในความเป็นแม่ ขอโทษน่ะค่ะ อาจจะพิมพ์ไม่ค่อยเก่ง พึ่งจะมาเป็นสมาชิคใหม่ค่ะ..