"อยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ได้เป็นแฟนกันก็รู้สึกดี"

ผมเป็นนิสิตชั้นปีที่ 2 ส่วนคนที่ผมคุยคือรุ่นพี่ชั้นปีที่ 4(ชื่อA) ต้องบอกก่อนนะครับว่าเรื่องราวของผม คือความรักระหว่างชายกับชาย เรารู้จักกันทางเฟสบุค ก็จีบกันแบบโบราณหน่อย ไลค์รัวๆกันไปมา ก็เริ่มโบกมือ ส่งสติ๊กเกอร์ทักทายมา จุดเริ่มต้นเป็นแบบนี้ ก็คุยกันประมาณ 2 วัน วันที่ 3 เราก็นัดเจอกัน ผมไปหาเขาที่หอ (มันเร็วไปหน่อยแต่ผมระวังตัวเองนะครับ ถึงคุยกันไม่กี่วันแต่ถ้ามันคลิ๊กอะไรมันก็ใช่ไปหมด5555) ก็คุยกันมากขึ้น ผมสังเกตว่าเขาไม่มีคนคุยนะครับ เขาก็บอกรักผม แล้วบอกว่ารักเราไหม ผมก็ได้บอกว่าความคิดของผมการจะบอกรักใครมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย การบอกรักใช้ได้กับแฟน ผมมีความคิดที่ว่า การจะคบใครต้องคุยกันเป็นเดือนๆก่อน ศึกษากันให้มาก รู้ให้ลึกก่อนที่จะเป็นแฟนกัน แต่สำหรับเขาเขาบอกว่า เนี่ยคนเราคุยกัน 3 วันวันที่ 4 จะเป็นแฟนเลยมันก็ได้ มันอยู่ที่ใจกับความคิดหรอก ผมก็ฟังและพยายามคิดตาม แต่พอหลังจากที่ผมกลับไป เราก็ไม่ได้เจอกัน การคุย บทสนทนาก็สั้นลง ตอบช้าบ้าง หรือตอบห้วนๆ แนวถามมาตอบไปอะครับ ผมก็รู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมและเป็นช่วงที่ผมก็มีคนเข้ามาคุยกับผมมากขึ้น จนวันที่ความจริงเปิดเผย ผมโกหกเขาตลอดนะว่าไปไหนไปคนเดียวแต่แท้ที่จริง ผมไปกับอีกคน(ชื่อB)ไปกินข้าว ไปเดินเล่น B ก็เพิ่งรู้จักกันและก็ชอบผม แต่ผมไม่ได้รู้สึกอยากเป็นแฟนกับเขา แค่รู้สึกดีเท่านั้น แต่พี่ A ก็มารู้ความจริงว่าผมโกหกโดยที่ B ทักไปบอกทุกอย่างที่ A อยากรู้ ทำให้ความเชื่อใจที่เขามีต่อเรามันหมด เราก็ได้แต่ขอโทษ ผมรู้สึกผิดจริงๆนะครับ ถามว่ารู้สึกผิดแต่ทำไมยังทำไป ทั้งๆที่รู้ว่ามันผิด ผมคิดว่า ถ้าเรายังไม่ชัดเจนกับใครสักคน เราก็มีสิทธิที่จะเปิดรับคนอื่นเข้ามา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะทิ้งอีกคน มันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว แต่ผมก็อยากได้คนที่ผมมั่นใจว่าผมจะไปกับเขาได้นานโดยไม่ต้องเริ่มใหม่กับใครหลายๆครั้ง ผมโทรหา A ขอโทษ อธิบายความรู้สึกและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขาก็ร้องไห้นะครับ บอกว่าเขาเสียใจที่ผมโกหกเขา เขาเคยบอกผมว่าเขาไม่ชอบคนโกหก ผมจึงต้องไปหาเขาในคืนถัดไปและเราก็คุยกัน ทุกอย่างก็โอเค เขาให้อภัยผม แต่ถามว่ามันจะเป็นแบบเดิมไหม ไม่หรอก เราทำลายความเชื่อใจเขาไป ความรู้สึกที่เขามีให้เราจากเดิม 90 ตอนนี้เหลือ 60 เขาบอกกับเราว่ามันก็เกินครึ่งนะ ผมบอกได้เลยว่าหลังจากเหตุการณ์คืนนั้น ผมบล็อกเฟสคนคุยของผมทุกคน ผมไม่คุยกับใครเลยนอกจากพี่ A คนนี้ เพราะผมคิดว่าผมจะหยุดทุกอย่าง ทำเพื่อเขา ผมก็โตแล้วจะทำอะไรต้องจริงจังสิ นี่ได้แต่บอกตัวเอง วันถัดไปเราไปเที่ยวกันครับ แต่ตอนที่นั่งรออาหารเขาก็พูดขึ้นมาว่า " เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ ไม่ได้เป็นแฟนกัน" ผมฟังแล้วผมจุก ได้แต่คิดว่า เห้ยมันดีจริงๆหรอวะ กับการคุยแบบนี้ ทำทุกอย่างเหมือนแฟนแต่ไม่ใช่แฟน เราก็โอเค เข้าใจว่าเราทำผิดกับเขาก่อน อะไรที่ดีมันก็เปลี่ยนไป ต้องใช้เวลาและการกระทำของเราเท่านั้นที่จะสร้างความเชื่อใจของเขากลับมา ทุกวันนี้เวลาเขาลงรูป แคปชั่นก็แนวโสดนะครับ ตัสเฟสก็โสด ไปกินข้าวตลาดรถไฟ(คนเดียว) ผมก็เคยส่งให้เขาแล้วหนอกว่า โสดหรอ เขาบอก เอ้าก็โสด เราบอกว่าเราช่วยสละโสดให้ได้ไหม เขาก็หัวเราะ 5555 เราก็เจ็บเป็นนะ เพราะตอนนี้ใจเราให้เขาไปมากขึ้นทุกวัน

ผมไม่รู้ว่าผมควรอยู่จุดไหน เพราะเขาไม่แน่นอน ต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงเราจะมีสถานะที่ชัดเจน ผมควรเปิดรับใครไหม เพราะถ้าถึงเวลาจริงๆเขาไม่เลือกเราแล้วต้องอยู่แบบนี้อย่างที่เขาว่า ไม่ได้เป็นแฟนแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน สุดท้ายผมก็เป็นคนที่เจ็บสุด
ปล.ผมไม่เคยเชื่อว่าความรักของชาวสีม่วงอย่างเราจะมีความรักที่ดีจริงๆ ผมเชื่อแค่คู่เก่ง-บอยเท่านั้นแหละและเป็นความรักที่ลงตัวมากๆเลย 55555
ปล.แต่ก่อนผมเป็นคนคุยเยอะเพราะผมยังเด็กแต่ตอนนี้บทเรียนความรักมันสอนให้ผมรู้ว่า ไม่มีใครที่อยากเริ่มต้นใหม่กับความรักหลายๆครั้งหรอก