ดูวอลเล่ย์บอลหญิงเมื่อครู่ แล้วนึกถึงฟุตบอลซีเกมส์ไทย

จำได้ในรายการมอนเทอเรย์ที่เนเธแลนด์ซึ่งเป็นรายการอุ่นเครื่อง เราใช้ชุดนี้ที่มีดาวรุ่งอายุน้อย บางคนสัมผัสเกมส์ระดับโลกเป็นครั้งแรก  แพ้รวด โดนแฟนๆ บ่นอุบ  แต่พัฒนาการที่เกิดขึ้นจนถึง ณ วันนี้ มันมีผลงานที่ก้าวกระโดด จนหลายๆคนวางอนาคตถึงการผ่านเข้ารอบโอลิมปิค เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ และเป็นการที่ไม่ฝันกลางวันด้วย

ผิดกับฟุตบอลชายรุ่นนี้ที่เราหลายๆคน มองว่าตัวดีที่สุด เป็นชุดที่เป็นความหวัง ผ่านประสบการร์ในลีกที่แข็งแกร่งที่สุดของอาเซียน และกำลังเทียบชั้นกับของเอเชีย  พอดูผลการแข่งขันจริงทั้งการคัด เอเชีย ยู 23 และ นัดแรกใน ซีเกมส์ มันช่างต่างกัน ในเชิงการพัฒนาที่เป็นระบบของกีฬา 2 ชนิดแบบเทียบไม่ติด

เราท่านๆ คิดว่า จริงแล้ว ถ้าให้แก้ตรงจุด 3 ข้อ คิดว่าอย่างไรบ้าง ตัวเจ้าของกระทู้มองว่า

1 สมาคมวอลเล่ย์บอล เป็นสมาคมทีทำงานด้วยใจของคนที่รักและให้อย่างแท้จริง ไม่มีการแบ่งแยก จึงมีการมองเห็นเป้าหมายที่ชัดเจน

2 ผู้ฝึกสอน ทดแทนกันได้  มีความเป็นทีม และมีกระบวนการคิด การพัฒนาที่เป็นหลักการ

3 ตัวนักกีฬา มีการสร้างเป็นระบบ ไม่อวย ไม่เอื้อ จนเกิดทายาทที่แท้จริง

นี่คือสิ่งที่คนไทย สร้างเองได้  ถ้าตั้งใจ