คือเราคุยกับคนคนนึงอยู่ เขาทำงานแล้ว แต่เรายังเรียนอยู่ เวลาไปเที่ยวกัน ไปกินข้าว เราก็จะช่วยเขาออกตลอด อาจจะหารครึ่งบ้างหรือออกน้อยกว่านิดหน่อย เวลาเดินทางถ้าเขาไม่มีเศษ เรามีเราก็จะออก เราว่าแบบนี้มันก็แฟร์ดี มันจะได้ไม่หนักไปที่ใครคนใดคนนึง แต่เพื่อนกับบอกเราว่าเราไม่ควรเอาผู้ชายแบบนี้เป็นสามี เราโตแล้วนะเราควรมองไปให้ไกลกว่านั้น ขนาดเขาทำงานแล้ว ค่าอาหารราคาไม่กี่บาทเขาก็ควรเลี้ยงเราบ้าง ไม่ใช่หารกันไปหมด ถ้าแต่งงานกันไปไม่ต้องมาหารกันอีกหรอ เราเคยเห็นพ่อกับแม่หารเงินกันไหม ก็คิดเอาเองละกันนะ คือเราก็เลยงงๆ คือที่เราคิดมันผิดหรอ เราไม่ค่อยชอบให้ใครเลี้ยงนี่นา เรารู้สึกเกรงใจ เงินเราก็พอมี ทำไมเราต้องให้เขาออกให้หมดด้วยล่ะ ละเพื่อนก็บอกอีกว่า ถ้าเกิดเอาเขาเข้ามาในชีวิตถ้าเกิดมันไม่ทำให้ชีวิตดีขึ้นก็อย่าให้เขาเข้ามาเลย ทำงานบริษัทเงินเดือนก็แค่ไม่กี่หมื่น ถ้าเกิดเราเรียนจบถ้าไม่ขี้เกียจ ยังไงก็ได้เงินมากกว่าอยู่แล้ว แบบนี้จะดีหรอ เขาจะเลี้ยงเราได้หรอ เราจะไม่เหนื่อยหรอ คือเราก็ไม่ได้คิดอะไรถึงขนาดนั้นอ่ะ คือเราก็แค่ชอบเขา อยากคุยกับเขาแค่นั้นเอง
ไม่ชอบให้คนเป นี่ผิดไหมคะ?