ก่อนอื่นต้องบอกว่า เรื่องมันเกิดขึ้นมานานมากแล้ว ถ้าจำไม่ผิด 7-8 ปีที่แล้ว
มีผู้หญิงคนนึงเค้าเข้ามาเป็นทุกอย่างของชีวิต คือเค้าดีมากแหละ
แต่ทว่าตอนนั้นเรายังเด็ก ก็ยังมีความสุขกับชีวิตเด็กๆ มันก็มีเรื่องที่ทำให้เลิกรากันไป
เราไม่เคยไปเซ้าซี้เค้าเลยนะ ก็มีแค่ช่วงแรกๆที่เค้าหายไปจริงๆเราก็เริ่มโทรเริ่มส่งข้อความ
สุดท้ายมันคงหมดหวังแล้วจริงๆ fb เค้าไม่เปิดสาธารณะ เราก็ไม่เคยกล้าท้กไป
มันเป็นแค่บางอารมณ์ที่อยากรู้ว่าเค้ายังสบายดีมั้ย แบบนี้เรียกว่าความคิดถึงใช่มั้ยคะ
ปล.ทุกวันนี้เผื่อพี่ผ่านมาเห็น หนูแค่อยากจะบอกว่า หนูเรียนจบแล้วนะ ทำงานมาสี่ปีแล้วด้วย
ไม่ว่าโลกของความเป็นจริงจะเป็นยังไง หนูยังจำชื่อพันทิปพี่ได้ และติดตามทุกกระทู้...ทุกความคิดเห็น

เราควรทำยังไงกับความรู้สึกที่ติดอยู่กับเรามาตลอดคะ(?)
มีผู้หญิงคนนึงเค้าเข้ามาเป็นทุกอย่างของชีวิต คือเค้าดีมากแหละ
แต่ทว่าตอนนั้นเรายังเด็ก ก็ยังมีความสุขกับชีวิตเด็กๆ มันก็มีเรื่องที่ทำให้เลิกรากันไป
เราไม่เคยไปเซ้าซี้เค้าเลยนะ ก็มีแค่ช่วงแรกๆที่เค้าหายไปจริงๆเราก็เริ่มโทรเริ่มส่งข้อความ
สุดท้ายมันคงหมดหวังแล้วจริงๆ fb เค้าไม่เปิดสาธารณะ เราก็ไม่เคยกล้าท้กไป
มันเป็นแค่บางอารมณ์ที่อยากรู้ว่าเค้ายังสบายดีมั้ย แบบนี้เรียกว่าความคิดถึงใช่มั้ยคะ
ปล.ทุกวันนี้เผื่อพี่ผ่านมาเห็น หนูแค่อยากจะบอกว่า หนูเรียนจบแล้วนะ ทำงานมาสี่ปีแล้วด้วย
ไม่ว่าโลกของความเป็นจริงจะเป็นยังไง หนูยังจำชื่อพันทิปพี่ได้ และติดตามทุกกระทู้...ทุกความคิดเห็น