การที่รักคนมีแฟนแล้วมันผิดมากเหรอคะ เราควรเลิกรักดีมั้ย

เราเรียนที่มอที่หนึ่งอย่างที่ว่าค่ะเราชอบคนที่มีเจ้าของค่ะ แต่เราไม่เคยยุ่งวุ่นวายทำให้เขาทะเลาะกันหรือมีปัญหานะคะเราแค่แอบเก็บความรู้สึกเงียบๆไว้มีแค่เพื่อนสองคนที่รู้ นอกนั้นเราไม่ปริปากบอกเลย เหตุผลที่เราชอบเขานะวันนั้นคือช่วงเทอม1ของปี1 วิชาเกี่ยวกับภูมิปัญญาเขามีการจัดซุ้มกัน ผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนของเพื่อนเราใช้ชื่อว่าเอ็มแล้วกันเนาะ วันนั้นเอ็มมากับเพื่อนเราด้วย มาทำซุ้มช่วย จอนที่เราเก็บของอยู่ อยู่ๆเอ็มก็เดินเข้ามาหาเราแล้วเข้ามาเก็บของช่วยเราให้งานเราเหนื่อยน้อยลง จังหวะนั้นเราอึ้งมาก เขายังถามอีกให้ช่วยอะไรอีกมั้ย หลายคนคงสงสัยว่าทำไมเราถึงอึ้ง เพราะว่าตั้งแต่เกิดมาในชีวิตเราเป็นคนที่ถูกมองข้ามเสมอ คนจะมองว่าเราทำได้ช่างมันปล่อยมันทำ ไม่เคยมีใครยื่นมือมาช่วยแบบเต็มใจ พอเราโดนเอ็มทำแบบนี้เราเลยรู้สึกดีและประทับใจมาก พอวันที่สองเพื่อนเราก็พาเอ็มมาด้วย เพื่อนเราเลยแซวเราว่า เฮ้ยๆเอ็มมันชอบว่ะ ตอนนั้นเราก็เฉยๆเราก็แอบเขิลอยู่บ้างถึงจะเล่น หลังจากนั้นเราก็เริ่มประทับใจในตัวเขามากขึ้นในบางเวลาที่เจอเอ็มก็จะยิ้มให้ แต่ประเด็นที่ทำให้เราร้องไห้หนักมากคือ เอ็มเขาคือเดือนคณะและเป็นป๊อปโหวตของมหาลัย เขาคือคนที่ทุกวายตาจับมองส่วนเราคือส่วนเล็กในมหาลัย ไม่ได้สวยไม่ได้โดดเด่น แบบนั้นแล้วยิ่งทำให้เราต่องเจียมตัวหนักมาก แต่ยิ่งเจ็บปวดหนักเมื่อใจถลำลึกไปในตอนนั้นเอ็มก็มีแฟนอยู่แล้ว สาวสายสุขภาพซะด้วยเรายิ่งไม่มีอะไรไปสู้เลย เราก็อยากยอมแพ้เหมือนกันนะ แต่สุดท้ายใจก็บอกว่ารักไปเถอะเราไม่ได้ยืมใจใครมารักซะหน่อย เราก็มีความสุขดีที่ได้แอบรัก แต่แล้วความสุขก็จบลงเมื่อเราโดนเพื่อนว่า ถึงเพื่อนจะว่าเล่นๆก็แทงใจดำเราอยู่บ้างขนทำให้เราเสียน้ำตา เพื่อนเราพูดกับเราว่า แฟนเขาสวยก็สวยเก่งก็เก่ง เขาไม่มีทางหันมามองหรอก เป็นเศษหินแฟนเขาเป็นรองเท้าและจะเหยียบ เขามีแฟนแล้วเขาไม่สนหรอก ถ้าปกติพูดเราคงขำแต่เรื่องของเอ็มทำให้เราไม่ขำจริงๆนะ มันแทงใจดำเรามาก มันทำให้เราเริ่มถามตัวเองว่าเรามีสิทธ์อะไรจะไปรักเขา
#เราผิดมากเหรอที่รักเขา