อยากแชร์ประสบการความเป็นนกครับ นกมาตลอดทั้งชีวิต และอยากขอบคุณความรักที่ทำให้ผมโตขึ้น ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

ความรักมักเล่นตลกกับเราว่ามั้ยครับ บางที่คนที่เราชอบเค้าก็ไม่ชอบเรา แต่คนที่เค้าชอบเรา เรากลับไม่ชอบเค้า ผมอยากมาแชรประสบการณ์นก ที่ผมนกมาตลอดทั้งชีวิตผม ผมเป็นผู้ชายธรรรมดาคนหนึ่งครับ ไม่ได้หล่อ ไม่ได้รวย ไม่ได้มีคารมที่โดดเด่นอะไร แต่มีเสปคผู้หญิงสูงครับ ก็เลยต้องผิดหวังอยุ่เรื่อยไป ถูกทิ้งถูกเทตลอดครับ เสียใจและเรียนรู้รสชาติของมันมามากมาย ผู้หญิงคนแรกที่ผมจิงจังด้วยคือเพื่อนสมัยม.ปลายครับ เธอน่ารักมาาก เรียกได้ว่าเกือบที่สุดในห้องก็ว่าได้ เธอเป็นสาวขาวหมวยสวยอมชมพูแก้มมีเลือดฝาด คำถามคือคนสวยน่ารักขนาดนั้นมายุ่งอะไรกับคนอย่างผมหรอครับ คือตอนม.ปลายเป็นคนเรียนเก่งครับ ก็เลยแอ๊บเนียนไปติวหนังสือให้เธอประจำ จนสนิทกันแล้วผมก็เนียนแบบนี้ไปเรื่อยๆครับ ไม่เคยบอกรักเธอ จนเข้ามหาวิทยาลัย เรียนคนละที่ครับ ก็ยังแอ๊บเนียนได้ พอนานๆเข้าผมก็รักเธอจนฝังใจ เราคุยกันทุกวันทุกเรื่อง มีของขวัญวันเกิด มีเซอไพรส์วันวาเลนไทลล์ เรื่อยๆมา แต่ก็ไม่เคยบอกรัก ไม่กล้าขอเป็นแฟน กลัวครับพราะเธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว กลัวว่าเธอจะหายไป แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ ช่วงปีสี่ผมยังคอยติวให้เธอ ทำงานให้เธอ เหมือนเดิมเสมอ แล้ววันนึงผมก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้ เธอตัดการติดต่อผมทุกทาง ทำได้ดีที่สุดคือเขียนจดหมายแล้วแนบของขวัญฝากเพื่อนไปให้เธอ ข้อความระบายความในใจอย่างลึกซึ้ง ทุกวันนี้กลับไปอานที่ไรก็ขำครับ ตบท้ายด้วยคำว่ารอเธอตลอดไป เธอไม่เคยตอบกลับ หรือส่งสารอะไรถึงผมเลย แล้วผมก็รอเธอจริงๆ ช่วงที่รอนั้นทรมานมากๆ เหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า กินไม่ได้นอนไม่หลับ ชีวิตไม่มีความสุขเลยแม้แต่นิดเดียว เฝ้าคิดแต่ว่าเราทำผิดอะไร ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ช่วงเวลาเกือบ 7ปีที่ผ่านมาพังทลาย เหมือนปราสาททรายที่โดนน้ำทะเลยซัด หนักสุดคือไปตามหาเธอที่บ้าน เจอแต่พ่อแม่ออกมาบอกว่าไม่อยุ่ ผมรอเธอ และรอตลอดมา เป็นเวลาเกือบสองปี จะด่าผมว่าโง่ก็ได้นะ ก็โง่จริงๆครับ แต่ตอนนั้นความรักมันบังตา มองไม่เห็นเลยความจริง ไม่เห็นแม้กระทั่งอนาคตตัวเอง จนกระทั่งถึงวันงานรับปริญญาของเธอ วันที่ทำให้คนโง่อย่างผมตาสว่าง แน่นอนครับเธอไม่เชิญผม แต่ผมก็ตามสืบจากเพื่อนรุ่นเดียวกันครับ ได้ความว่าเธอไปพบรักกับผู้ชายคนอื่นครับ เค้าทั้งหล่อทั้งรวย ที่บ้านทำธุรกิจส่วนตัว อันนี้ไม่ได้น้อยใจนะ คือเค้าดูดีกว่าผมทุกอย่างจริงๆ เพื่อนแนบรูปคู่ของเค้าและเธอมาให้ดู ผมนี่น้ำตาไหลเป็นสายเลือดเลยครับ ความรักทั้งหมดที่มีกลายเป็นความโกรธเกลียดเคียดแค้นเธอ เกลียดชังตัวเองที่ทำได้ไม่ดี ไม่มีได้อย่างเค้า คือเสียใจมากครับเสียใจที่สุดจนไม่รู้จะอธิบายยังไง ตอนนั้นก็เรียนจบแล้ว และได้ทุนเรียนต่อโท พอได้ทุนก็ต้องทำงานช่วยอาจารย์ งานกาารกองอยุ่ตรงหน้าเต็มไปหมด แต่ทำไม่ได้ครับ ทำอะไรไม่ได้เลย ปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียว โดนคนในห้องแลปรวมทั้งอาจารย์ต่อว่าเรื่องงาน ชีวิตเกือบพัง ตอนนั้นรังเกียจความรักมาก ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าชาตินี้ขออยู่คนเดียว หมดศรัทาในความรัก ไม่เชื่อว่าจะมีใครรักและปรารถนาดีกับเราจริงๆ มันก็แค่ผลประโยชน์ต่างตอบแทน แหม่กลายเป็นเด็กอันทพาลไปเลยครับ พาลเป็นลบไปหมดทุกเรื่องที่เกี่ยวกับความรัก ผมตัดสินใจไม่คบใครเลยใช้ชีวิตอยู่แบบนั้นเกือบสามปี ตอนนั้นคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมากคือทำใจได้แล้ว สามารถอยู่ลำพังได้ แต่อคติกับความรักยังเหมือนเดิม เวลาใครขอความคิดเห็นเกี่ยวกับความรักก็จะพูดในแง่ลบตลอด มักจะพูดเสมอครับว่าอยุ่คนเดียวสบายใจที่สุดแล้ว พูดเส็จก็จะรู้สึกเท่มากก ตอนนี้มองกลับไปนี่รู้สึกสมเพศตัวเองมากครับ มันไม่เท่เลย แล้วมันก็เดินทางมาถึงจุดเปลี่ยน จุดที่ผมมีความรักอีกครั้ง ตอนนั้นเริ่มมีอายุแล้วครับประมาน 26 ขวบ เนื่องจากเรียนมาตลอดทั้งชีวิต การทำมาหากินก็แค่สอนพิเศษไปวันๆ แต่เป็นคนขี้งกครับเก็บเงินเก็บทองได้ก้อนนึงก็คิดจะเปิดเป็นของตัวเอง ตัวผมสอนวิชา ฟิสิกส์ กับ คณิต มันไม่ครบเครื่องครับ เลยหาคยสอนเคมีมาเพิ่ม เลยพยายามดึงตัวครูสอนเคมีมาคนหนึ่ง โดยผมได้เบอร์โทรมาจากเด็กเก่าที่ผมเคยสอน เธอก็เป็นครูสอนพิเศษเคมีด้วยเหมือนกัน ตอนแรกก็ประหม่าครับกล้าๆกลัวๆ สุดท้ายก็โทรไปหาเธอครับ โดยผมชวนเธอมาสอนด้วยกัน เธอตอบตกลงอย่างง่ายดายครับและนัดเจอกัน แหม่ตอนนั้นรู้สึกภูมิใจในคารมของตัวเองมาก กลับมาคิดดูอีกทีเธอคงคิดหารายได้เพิ่มมากกว่าจึงตกลง เรานัดเจอกันเพื่อคุยรายละเอียด ก่อนไปเจอครับแน่นอนผมแอบไปส่องเฟสเธออย่างละเอียดโดยขอเฟสจากเด็กคนเดิม เธอเป็นผู้หญิงเอวบางร่างน้อยหน้าตาไปทางญี่ปุ่นนิดๆ เป็นสาวหมวยสวยคม ส่องไปหัวใจก็เต้นตูมตามเลย หลังคุยโทรศัพท์ เธอทักไลน์มาหาครับคุยนู่นคุยนี่ยาวเรยยย ไม่มีเรื่องงานซักนิด ตอนนั้นเซ้นของผมจับอะไรได้บางอย่าง ที่ชัดเจนคือเธอเหงาครับ รู้สึกจะเหงามากๆ วันที่ไปเจอกันครับเธอสวยจริงๆ ทำเอาผมลืมแผนธุรกิจที่เตรียมมาเลยทีเดียว เรามีมิตรภาพที่ดีต่อกัน ผมเช่าสถานที่สอนไว้แล้วและพาเธอไปดูสถานที่ เธอโอเคและไม่มีท่าทีขัดแย้งใดๆ  ไปๆมาๆเริ่มนอกเรื่องครับ เธอเริ่มลากเข้าสู่ปัญหาชีวิตครอบครัวของเธอ ระบายออกมาเยอะเลยยิ่งนานก็ยิ่งดราม่าครับ เธอทำเอาผมเริ่มอินครับ อยากจะช่วยเหลือเธอเหลือเกิน สุดท้ายการลงทุนผมลงทุนเองทุกอย่างเลยครับ โดยเสนอให้เธอแค่มาสอนช่วยผม และช่วยดึงลูกค้าให้เพราะเธอเป็นครูสอนที่ รร. เอกชนแห่งหนึ่งด้วย แหม่เปย์สุดๆครับ ตอนนั้นเริ่มชอบเธอละครับ แต่ความผิดหวังที่ผ่านมาทำให้ผมไม่เทใจง่ายๆ มองความรักครั้งนี้เป็นเกมครับ ตั้งใจไว้เลยต้องมีผลประโยชน์ตอบแทนกันถึงจะรักครับ ควายเผือกเริ่มต้นก็เปย์และครับ เราคุยเล่นกันเรื่อยมาจนเริ่มสนิทกันเธอก็ชอบบ่นเรื่องภายในบ้านให้ผมฟังเสมอว่าเธอทะเลาะกับแม่เป็นประจำโดยไม่มีสาเหตุ ผมก็พยายามช่วยนะครับ แต่เนื่องด้วยสาเหตุที่เธอเล่าไม่ค่อยชัดเจนเหมือนเธอกำลังพยายามปิดบังอะไรบางอย่างไว้ ไอ้ผมก็โง่ครับมีสมองไว้เรียนอย่างเดียว พยายามช่วยเต็มที่ครับทั้งๆที่เธอแค่ต้องการระบายกับผมเท่านั้น ผมพยายามถามซอกแซกเค้นเอาความจริงจากเธอจนได้เรื่องครับ ผมพูดกระทบกระเทือนคุณแม่ของเธอมากเกินไปจนเธอโกรธ เธอโกรธผมมากๆเลยครับ บล็อคไลน์และเบอร์อย่างถาวร มันสะเทือนไปหมดเลยครับทั้งเรื่องงานและความสัมพันธุ์ แจกโบรชัวไปหมดแล้วเปิดคอสอะไรยังไง ถ้าเธอยกเลิกแล้ววิชาเคมีจะทำยังไงหละทีนี้ ผมจึงตัดสินใจไปง้อเธอที่ร้าน นอกจากเธอจะสอนหนังสือแล้วเธอยังเปิดร้านขายเครื่องสำอางค์อีกด้วยขยันสุดๆ ตอนที่โดนโกรธผมไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรครับ กลับรู้สึกฮึกเหิมขึ้นอีก ตอนนั้นตั้งใจอย่างแน่วแน่ครับว่านอกจากจะไปง้อให้เธอกลับมาสอน ผมยังตั้งใจจะจีบมาเป็นแฟนให้ได้ด้วย โดยการตื้อวันละนิดไม่ให้ล้ำเส้นมากเกินไปครับค่อยๆเข้าหาเธอรอเวลาให้เธอค่อยๆเปิดใจอีกครั้ง ผมไปมาหาสู่เธอตลอด เวลาไปหาเธอก็แค่อ้างว่าเพื่อนคนนึงแวะมาเยี่ยมเยียน แล้วก็มักจะซื้อของฝากติดไม้ติดมือไปฝากตลอด จนเธอเริ่มใจอ่อนครับเรากลับมาคุยกันเหมือนเดิมและเธอก็ตอบตกลงว่าจะสอนด้วยกันอีกครั้ง แต่แล้วก็มีเรื่องให้เราทะเลาะกันอีกครั้ง มีผู้ชายอื่นมาจีบเธอครับเป็นครูที่ รร. เดียวกัน ใครๆมองก็รู้ครับว่าเธอไม่ชอบคนนี้เอามากๆ เธอแสดงความแอนตี้อย่างชัดเจน แต่ตาครูคนนี้ตื้อครับตื้อไม่รู้จักการะเทศะ มีววันนึงเกิดรถไฟชนกันครับ จริงๆ ชนกันบ่อยแล้วแต่ผมมักจะแสดงสปิริตขอกลับก่อนครับเพราะเธอแสดงอาการลำบากใจอย่างชัดเจน แต่วันนั้นผมเหลืออดแล้วครับคราวนี้ผมไม่ยอมกลับชนเป็นชนตายเป็นตาย หมั้นไส้มากๆ ผมลงทุนลงคอสทำหน้ากับเธอเลยครับหมดไปเกือบ 4000 บาท ฟายเผือกอีกแล้วครับ เพียงแค่ต้องการเอาชนะสูญเงินไปกว่า 4000 เพียงเพื่อต้องการไกล้ชิดกับเธอให้คุณครูผู้นั้นได้เข้าใจว่าใครที่เป็นตัวเจงงงงง หุหุหุ ผมคุยกันหวานเยิ้มมากกับเธอแล้วก็รู้สึกว่าเธอก็เล่นด้วยปล่อยคุณครูนั่งจ๋อยเป็นชั่วโมงๆเลย หูยตอนนั้นนะสะใจสุดๆ จนได้เวลาปิดร้านครับผมกำลังเตรียมตัวกลับ แต่คุณครูยังนั่งนิ่งไม่ยอมกลับครับ เฝ้ารอให้เธอคุยกับเขา แต่เธอก็ไม่คุย เนื่องจากเค้าไม่ยอมกลับเธอเลยปิดร้านไม่ได้ซักที ผมเริ่มเกรงใจเธอจึงขอตัวกลับก่อน แต่ไม่ได้กลับหรอกครับ แอบไปนั่งงกินก๋วยเตี๋ยวอยู่แถวร้านเลือกมุมที่สามารถมองเข้าไปในร้านได้อย่างชัดเจน หลังจากผมออกมาคุณครูก็เริ่มเปิดฉากบุกเดินเข้าไปคุยกับเธอ น่าสงสารนะครับเธอไม่คุยด้วย เค้าไม่ยอมกลับจริงๆครับ เป็นชั่วโมงเลยก๋วยเตี๋ยวผมอืดหมด แต่เธอก็ไม่ไล่นะครับปล่อยให้ครูนั่งบื้ออยู่ที่โซฟา สุดท้ายเธอคงทนไม่ไหวปิดไฟไล่ครับ ทำท่าทีจะนอนโดยปกติเธอจะนอนค้างที่ร้านครับ เพราะเธอทะเลาะกับแม่บ่อยจึงไม่ได้กลับบ้าน แม่พิมพ์ของชาติคนนี้ก็ยังไม่ยอมกลับครับทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาเลย ไม่ได้มีความเกรงใจ ไม่ได้ให้เกีรยติผู้หญิงเลย เธอคงเหลืออดครับ เดินหนีออกมาจากร้าน และคุณครูยังคงตามติดเป็นเงาตามตัว เธอเดินไปที่รถเหมือนพยายามจะหนี โดยที่มีการเจรจากันอยู่นาน สุดท้ายคุณครูได้ติดรถไปด้วยครับ สุดยอดครับแบบนี้ใช่มั้ยที่เค้าว่าตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ผมที่แอบมองอยู่ใกลๆ นี่หัวร้อนเลยครับ แอบคิดในใจว่า ถ้าเธอรำคาญขนาดนั้นทำไมไม่ไล่กลับไปซะแถมขึ้นรถไปด้วยกันอีกตอนนั้นยอมรับเลยครับว่าคิดในแง่ลบ ก็มันหึงอะเนอะ วันต่อมาผมมาหาเธออีกครั้งและตัดสินใจพูดเปิดอกกับเธอ ผมบอกเธอว่าเมื่อวานผมไม่ได้กลับหรอก ผมแอบมองอยู่ใกลๆ ผมไม่สบายใจเลยที่เธอปล่อยให้เค้ามาทำแบบนี้ เธองงครับเพราะผมกับเธอยังเป็นแค่เพื่อนกัน วันนั้นผมเลยตัดสินใจบอกรักเธอไปครับ แหม่ไม่มีความโรแมนติกเล้ยยยยบอกรักด้วยอารมณ์หึง เธอนิ่งไปพักใหญ่ครับ แล้วก็ระเบิดลงตู้ม ผมนี่กลายเป็นโกโก้ครันชเลย เธอไล่ผมออกไปจากร้าน เธอให้เหตุผลว่าเธอไม่พร้อมจะรักใครทั้งนั้น ผมพยายามเกลี้ยกล่อมให้เธอใจเย็น แต่ไม่เป็นผลเหมือนเอาน้ำมันไปราดไฟเลยครับ เธอยิ่งโมโหรุนแรงมากขึ้น ถึงขนาดไล่ผมไปแล้วบอกว่าอย่ามาให้เธอดห็นหน้าอีก หุหุหุ พังอีกละครับทั้งความสัมพันธุ์และะธุรกิจ  เสียใจครับแต่คราวนี้ไม่มีน้ำตา ผมตัดสินใจเลิกยุ่งกับเธออย่างที่เธอต้องการ แล้วก็มีเรื่องน่าประหลาดใจครับ เช้าวันรุ่งขึ้นเธอส่งข้อความมาว่ารักและห่วงใยเสมอ อะไรกันนี่ผมงง และแอบดีใจเล็กๆ ตัดสินใจไปหาเธอที่ร้านอีกครั้งตั้งใจจะไปง้อไปขอโทษเธอแต่พอไปถึง เธอกลับไม่ให้ผมเข้าร้านครับ แล้วเธอก็ให้ผมยืนคุยอยู่หน้าร้าน ผมก็พยายามง้อเธอเต็มที่แต่เธอบอกเพียงว่าเธอยังไม่พร้อมจะรักใครเธอพึ่งจะเลิกกับแฟน เธอขอเวลาและขอให้เราเป็นเพื่อนกันก่อนได้มั้ย หุหุหุได้แน่นอนครับพร้อมรับบทพระเอก "เราจะเป็นอะไรก็ได้ที่เธออยากให้เป็น" ผมบอกเธอไปแบบนั้นครับ ดูแล้วเหมือนพระรองบ้านเรามากกว่า ส่วนกิจการสอนหนังสือ ผมเช่าที่และจัดสถานที่ไว้แล้ว จึงเปิดคอร์สเฉพาะวิชาที่ผมสอน ส่วนวิชาเคมีที่เธอสอน ก็เลื่อนออกไปก่อน ช่วงแรกของกิจการไม่ค่อยมีลูกค้าครับ ได้กำไรเล็กน้อย ผมจึงพักเรื่องการเรียน ป.โทเอาไว้ก่อน และได้ไปทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งเพื่อเอาเงินมาหมุนในกิจการของตัวเอง จากนั้นบริษัทที่ผมทำงานก็ส่งผมไปเทรนงานที่เกาหลี 1อาทิต์ทำให้เราห่างกันไปพักหนึ่ง ตอนกลับมาก็มีของฝากเป็นเครื่องสำอางค์ชุดใหญ่ ยี่ห้อ etude ครับ เธอดีใจมาก เธอกลับมาสอนหนังสือกับผม และเราคบกันในฐานะเพื่อน เป็นเพื่อนที่คอยดูแลเอาใจใส่เธอเสมอครับ พาเธอไปหาหมอเวลาป่วย พาคุณแม่และน้องๆ ของเธอไปทานข้าว ช่วยเธอตกแต่งร้าน ช่วยเธอหารายได้พิเศษ มีของขวัญวันเกิด มีดอกไม้วันวาเลนไทล แต่แล้ววันที่ผมต้องเสียใจก็มาถึงครับ ผมแวะไปหาเธอที่ร้านเหมือนเคย แต่มีรถแปลกๆที่ผมไม่เคยเห็นอยู่หน้าร้านครับ ด้วยความสงสัยและเหมือนมีกลิ่นตุๆ เลยไปจอดรถใกลๆ รอดูความเคลื่อนไหว เธอออกมาขึ้นรถครับไปกับผู้ชายดูแล้วน่าจะเป็นนักกล้าม จี้ดเลยครับแล้วผมก็ขับรถตามไปดู ว่าไปไหนกันบ้าง เค้าไปในที่เราไปเกือบหมดครับ ไปกินข้าวร้านอร่อยที่เราไปกัน ผมแอบถ่ายรูปไว้ได้หมดครับ สุดท้ายเค้าเลี้ยวรถเข้าไปในหมู่บ้านแห่งนึงครับ ผมตามเข้าไปไม่ได้ครับแล้วเค้าทั้งสองก็ไม่ออกมาอีกเลย ผมรอแยู่หน้าหมุ่บ้านเกือบทั้งคืน ตอนนั้นรู้สึกหัวใจสลายครับ น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ ไม่มีสะอึกสะอื้นแต่อย่างใด คืนนนั้นต้องเมาครับไม่งั้นนอนไม่ได้